The cause of it all

Onderwerp: The cause of it all ma 9 dec 2019 - 15:59

Met haar ogen gesloten zat de slanke kattin vlak in de uitgang van de grote grot, een klein eindje van de guards vandaan. Ze had haar best gedaan om niet moeilijk te doen, om gewoon in de grot te blijven liggen vannacht - maar de muren voelden alsof ze op haar af kwamen en toen ze zich voelde alsof ze met elke ademhaling amper zuurstof naar binnen kreeg had ze toch de buitenlucht opgezocht. De wind in haar vacht voelde goed, al irriteerde ze zich mateloos aan de zachte mist van de waterval die haar niet meteen doorweekte, maar wel onaangenaam vochtig maakte. Amberstorm haalde diep adem en opende haar groene ogen, waarna ze opkeek naar de sterren. Ze zagen er hier hetzelfde uit als thuis, al wist ze dat ze Starclan achtergelaten hadden in het woud waar ze over de anderen waakten. Ze wist niet of dat haar bang maakte, of juist opgelucht. Soms voelden de sterren als een fysieke druk op haar schouders, starend naar haar, wachtend tot ze opnieuw een fout beging. Zo had ze zich al gevoeld sinds de dag dat ze te weten gekomen was dat haar hele bestaan tegen Starclan inging. Ze voelde zich vervloekt - en haar ervaringen hadden haar niet al te veel beter doen voelen, beginnend met Brindleleaf's vertrek. Toen was alles bergaf gegaan, en het was oh zo makkelijk om haar moeder de schuld te geven van alles dat verkeerd ging in haar leven.

+Brindleleaf

Onderwerp: Re: The cause of it all ma 9 dec 2019 - 21:08

Helemaal ’s nachts was haar lijf stram. Ze sliep licht sinds dat de WindClan patrouille gekomen was om Hazelpaw op te halen. Ze werd dan ook wakker toen ze pootstappen hoorde, de geur van haar dochter prikkelde haar zintuigen. Ze wachtte totdat ze buiten gehoorafstand was en tilde toen zacht kreunend haar kop op. Ze had er last van dat het kouder werd. Ze was bang dat ze binnenkort moest gaan zeggen tegen Skyteller en Shroud dat ze haar taken niet meer kon uitvoeren, dat ze elder moest worden… Ook al was ze daar in haar geest nog helemaal niet aan toe. De reuma in haar lichaam werd erger en de aankomende leafbare hielp daar zeer zeker niet mee. Helemaal in de bergen voelde je dat het weer omsloeg. Ze had even nodig voordat ze goed en wel overeind stond en achter Amberstorm aan kon gaan. Met houterige passen volgende ze haar dochter naar de doorgang van de Cave. Ze ging naast haar zitten terwijl ze luisterde naar het gekletter van de waterval. “Ik vind het dapper van je dat je hier weer bent gekomen.” Zei ze na een tijdje. De blik in haar goudgele ogen richtte zich op Amberstorm.

[Low posting account]

Onderwerp: Re: The cause of it all di 10 dec 2019 - 12:42

Hoewel ze de pootstappen achter haar hoorde, gaf Amberstorm geen reactie. De geur van haar moeder bereikte haar neus - bekend en toch zo vreemd. Het was niet langer meer gemengd met de windclangeur die ze gewend was, maar wel met de geur van de bergkatten. En toch zat er nog iets onder, iets dat uniek Brindleleaf was en dat haar terugbracht naar een tijd dat haar moeder alles voor haar was - toen ze nog een jonge kitten was, onschuldig en onwetend. Een tijd zaten ze stil naast elkaar, moeder en dochter, sinds lange tijd weer dicht bijeen en toch voelde het alsof er nu meer ruimte was tussen hen dan wanneer ze fysiek van elkaar verwijderd waren. Thuis kon Amberstorm nog doen alsof haar moeder simpelweg dood was - maar hier was elke beweging van de oudere kattin een herinnering aan haar verraad. Brindleleaf begon na een tijdje te spreken - dat het dapper was van haar om terug naar hier te komen. Hoewel de jonge warrior zich voorgenomen had om niet te reageren, kon ze de drang niet weerstaan. Ze was nooit sterk geweest, of moedig. Een ongelovige snuif verliet haar bekje en even trok ze met haar oortje. Moedig. Ja, right.

Onderwerp: Re: The cause of it all do 12 dec 2019 - 13:54

Ze kreeg geen reactie, alleen een ongelovige snuif. Dus zuchtte ze zachtjes. “Wat wil je dat ik doe Amberstorm?” Sprak ze toen een beetje radeloos. “Wil je dat ik je geen blik waardig keur, dat ik doe alsof je hier niet bent, want als dat zo is dan moet ik je toch vertellen dat ik dat niet kan. Ik kan je niet weg laten gaan zonder dat ik je gesproken heb en als je dan niks gaat zeggen, dan accepteer ik dat. Als je alleen wilt luisteren dan is dat prima.” Miauwde ze toen. Terwijl haar goudgele ogen iets strengs kregen. “Ik weet dat ik geen recht van spreken heb, maar ik ben je moeder, dus ik ga dat wel doen.” Vervolgde ze. “Laat je kinderen soms zien dat je trots op ze bent. Wees niet alleen boos of chagrijnig op ze. Je drijft ze bij je vandaan Amberstorm. De makkelijke weg is zeker niet altijd de beste. Denk daar even over na.” Ze probeerde de blik van haar dochter te vangen. “Ik vind het dapper van je en goed van je dat je mee bent gegaan om Hazelpaw op te halen, verpest het niet bij haar, ze is een kattin met een groot hart. Zo iemand om je heen kun je wel gebruiken Amberstorm. Net als Falconpaw. Hij is slim en standvastig. Je hebt twee prachtige kinderen op de wereld gezet, ik ben zo trots op je. Ook als je dat niet wilt horen. Je mag boos op mij worden en je mag tegen mij tieren. Heel graag zelfs, als je hen maar in hun waarde laat. Alsjeblieft lieverd…” Toen stopte ze met haar woordenstroom.

[Low posting account]