The war against boredom

Verveelt lag de donkere kitten in het nest, haar grijsblauwe oogjes staarde slechts wat voor zich uit. De meeste andere kittens waren aan het slapen aangezien zij had geslapen toen zij wakker waren. Ze had geen zin gehad om te spelen maar het gevolgd was geweest dat ze zich nu lag te vervelen. Een zucht rolde over haar lippen voor ze het nest uit klom. Misschien was er verderop in de Nursery wel iemand waarmee ze kon spelen of praten. Nieuwsgierig keek ze nest voor nest in tot ze op een kitten stuitte die ook wakker leek te zijn. "Hallo Ravenkit?" probeerde ze. Ze had nog niet veel met deze kitten gepraat dus kende ze hem niet zo goed, misschien was hij iets fatsoenlijker dan de meeste andere kittens. Ze zou het wel zien.

[Eerste post voor Ravenkit]

Ravenkit had een nieuw spelletje voor zichzelf ontdekt. Hij had veren verzameld, geleend uit de voeringen van nesten van de queens. Hij zou de veren heus wel terugbrengen, maar hij had ze nu even nodig. En bovendien, de queens sliepen, ze zouden ze vast niet missen… Hij had één veer een staartlengte bij de ander weg gelegd. Toen trippelde hij naar de voorste veer, plaatste zijn pootjes precies erachter. Dat was zijn startlijn. Ravenkit zette een paar stapjes achteruit, waarna hij naar voren rende en voor de veer afzette. Hij landde bovenop de tweede veer met zijn voorpootjes. Ravenkit piepte verrukt, dat was al verder dan hij ooit was geweest! Nog een keer proberen, misschien kwam hij dan er voorbij! Toen kwam er opeens een andere kitten op hem aflopen. Hé! Ook een zwarte! Ze leken heel erg op elkaar. Ze groette hem. ‘Hooi Cindurrkit!’ miauwde hij vrolijk. Ravenkit keek haar vrolijk aan. ‘Wil je meedoen?’ Met zijn tweeën was natuurlijk veel leuker dan alleen. Dan zouden ze er misschien een wedstrijdje van kunnen maken!

Ergens had ze toch het idee dat dit misschien niet het slimste plan was geweest. Hij voelde nogal... energiek aan. ‘Hooi Cindurrkit!’ begroette het zwarte katertje haar vrolijk. ‘Wil je meedoen?’ vroeg hij haar al snel. Even hield ze haar kopje scheef. Mee doen met wat? Ze besloot eerst maar eens het nest van de ander in te kruipen. Dat maakte praten iets makkelijker. "Wat doe je dan?" vroeg ze vervolgens. Oprecht wat nieuwsgierig aangezien er losse veren in het nest lagen. Normaal zaten die netjes in de nesten ingeweven en lagen ze er niet zomaar bovenop.

Cinderkit kwam gezellig bij hem in het nest. Ravenkit snorde vrolijk. En al snel kwam de vraag wat hij dan aan het doen was. Nou, dat zij hij haar eens haarfijn uitleggen. Ravenkit trippelde weer naar de eerste veer. ‘Zie je de veren?’ mauwde hij vrolijk. Hij legde zijn pootje op de eerste veer, en wees daarna naar de veer enkele muislengtes verderop. ‘Je moet zo ver springen!’ mauwde hij met een zelfverzekerde blik op zijn gezicht. Ravenkit zette zich weer schrap, zakte iets door zijn pootjes en wiebelde met zijn kontje, voordat hij afzette en zo voorpootjes zo ver mogelijk voor zich uitstrekte en probeerde over de andere veer heen te springen. Maar deze keer landde hij net niet op zijn pootjes, maar midden op zijn buik. ‘Oof!’ grinnikte hij. Maar het nest was zachtjes, dus hij had niet echt pijn. Snel krabbelde hij weer overeind. In elk geval was hij midden op de veer geland! ‘Nu jij!’ Met een vrolijke blik keek hij naar de andere zwarte kitten. Kijken of zij het beter kon!

Cinderkit keek toe hoe de andere kitten naar een van de losse veren toe liep. ‘Zie je de veren?’ Ze gaf een knikje. Zo ver ze wist kon ze al een behoorlijk tijdje zien dus was deze vraag niet erg nuttig. Het katertje legde zijn poot op de dichtstbijzijnde veer en wees met zijn andere poot naar de veren verderop. ‘Je moet zo ver springen!’ zei hij. Ravenkit maakte zich klaar voor de sprong en zette zich af... om vervolgens op zijn buik te landen. ‘Oof!’ grinnikte de kater. Binnen de kortste keren stond hij weer overeind en keek haar met een vrolijke blik aan. ‘Nu jij!’ Cinderkit hield haar kopje wat scheef. "Maar ver is toch niet goed als je niet op je poten land?" vroeg ze eerst. De warriors die jaagde voor hun landde toch ook niet op hun buik?

Cinderkit leek het spelletje precies in de smiezen te hebben. Maar meteen moest ze wel weer commentaar hebben op de manier hoe hij had gesprongen. ‘Nee, duh!’ miauwde hij. Natuurlijk moest ze op haar pootjes landen. Maar dat was echt nog niet zo makkelijk als het leek. ‘Was een foutje,’ miauwde hij toen. Hij ging weer achter de veer klaarstaan. Hij zou wel eens laten zien dat hij ook op zijn poten kon landen! Hij zette zich weer schrap, ging weer door zijn pootjes, wiebelde met zijn kontje en sprong opnieuw. Gebrand om op zijn pootjes te landen had hij ze ver voor zich uit gestrekt. Hij landde nu wel op vier voeten in het nest, maar lang niet ver genoeg. De tweede veer lag een muislengte van hem vandaan. Maar dat betekende nog niet dat Ravenkit zou opgeven! ‘Nu jij!’ De zwarte kitten had het nu twee keer voor gedaan. Nu moest Cinderkit het toch ook wel kunnen?

‘Nee, duh!’ reageerde het katertje. Maar dan was het toch eigenlijk helemaal geen goed voorbeeld? ‘Was een foutje,’ vervolgde hij. Cinderkit gaf een klein knikje, dat had ze inmiddels wel door. Ravenkit ging opnieuw achter de eerste veer klaar staan en waagde de sprong een tweede keer. Deze keer landde hij wel op zijn poten maar kwam hij een stuk voor de veer al op de grond. ‘Nu jij!’ Cinderkit hield haar kopje even scheef maar liep na een schouderophaal toch richting de veer. Een paar keer keek ze van de veer waar ze op stond naar de veer die een stukje van haar vandaan liep. Haar sprong was redelijk, de landing wat minder. Haar ene voorpoot schoot dieper het nest in, waardoor ze zich maar net kon opvangen voor haar gezicht het nest zou begroetten. Ook kwam ze nog een stukje te kort voor de tweede veer. "Het nest is niet fijn om in te landen", sprak ze terwijl ze haar poot los trok.

Eindelijk ging ze! Ravenkit knikte enthousiast. Dan kon ze ook maar eens laten zien hoe goed ze was. Of misschien was ze wel heel slecht. Dan was Ravenkit beter. Hihi, dat zou wel grappig zijn. Ravenkit bruiste van enthousiasme toen ze zich klaarmaakte voor de sprong. Ze nam wel haar tijd om te springen, maar met een prachtige boog ging ze uiteindelijk een sprong maken. ‘Goedzo!’ moedigde hij Cinderkit aan. Totdat ze een beetje een ongemakkelijke landing had. Meteen mopperde ze. Ravenkit lachte hartelijk, waarna hij haar met ondeugende oogjes aankeek. ‘Smoesjes!’ miauwde hij plagend. Dat zei mama ook altijd als hij deed alsof hij iets niet kon. ‘Het nest land zacht,’ miauwde hij toen, zijn redenering voor het uitkiezen van het nest voor dit spelletje. ‘Als je valt, doe je je niet zeer.’ Hij knikte enthousiast bij zijn uitleg. Dit zou ze toch wel snappen?

‘Goedzo!’, hoorde ze het katertje roepen tijdens haar sprong. Zodra ze haar poot fatsoenlijk tussen het nest uit had getrokken, schudde ze haar grijs zwarte vachtje uit. Fronsend keek ze het katertje aan nadat hij lachend reageerde op haar klaag over het nest. ‘Smoesjes!’ reageerde hij plagend. ‘Het nest land zacht’, verklaarde hij. Dat was zeker waar maar zacht landen was niet altijd goed landen. ‘Als je valt, doe je je niet zeer.’ Cinderkit schudde een keer met haar kopje voor ze haar blauwe oogjes op Ravenkit richtte. ”Ja maar als het zacht is kun je niet goed landen. Want dan zak je helemaal in het nest”, verklaarde ze. Het was net zoals haar net overkwam. Haar landing was mislukt omdat ze helemaal weg zakte in het nest. Als je niet te wild sprong zou je ook niet verkeerd landen en dan was een harde grond beter.

Cinderkit was blijkbaar koppig, want nog steeds begon ze smoesjes te verzinnen. Als ze niet in het nest wilde spelen, dan zouden ze buiten het nest spelen. Dan moest ze niet gaan huilen als ze viel. ‘Oké, dan gaan we buiten het nest spelen,’ miauwde hij resoluut. Hij pakte de veren op in zijn bekje, waarna hij ze weer op de grond plaatste buiten het nest en ze even lekker ver uit elkaar legde. Daarna keek hij de zwarte poes aan en stapte voor haar aan de kant. ‘Laat dan maar zien dat je goed kan landen,’ miauwde hij uitdagend. Ja, dan moest ze maar bewijzen. Eerst zien, dan geloven.

Mooi niet dat ze ander zijn gelijk zou gaan geven. Helemaal niet als ze zeker wist dat zij degene was die gelijk had. ‘Oké, dan gaan we buiten het nest spelen,’ stemde hij met haar in. Goed. De zwarte kitten haalde de veren uit het nest en legde ze op de grond weg. Ongeveer even ver uit elkaar als dat ze in het nest hadden gelegen. Rustig kwam Cinderkit ook het nest uit gekropen. ‘Laat dan maar zien dat je goed kan landen,’ daagde Ravenkit haar uit zodra ze naast hem stond. Cinderkit keek hem vastberaden aan voor ze bij de eerste veer ging staan. Ze maakte zich klaar voor de sprong, zette zich af, en landde netjes op haar pootjes. Natuurlijk net iets minder dicht op de landingsveer als de vorige keer. Ze was hier wel voorzichtiger, kwam daardoor ook afstand tekort, maar landde wel netjes op haar vier pootjes.

Nu zou het gebeuren hoor. De twee zwarte kittens stonden bij de veren. Ravenkit vol verwachting of de kleine kitten haar woord waar zou maken. Ze ging klaar staan, een trots blikje op haar snoet. Ravenkit trilde van anticipatie. Zou ze het doen? Cinderkit zette af, ze vloog door de lucht, ze landde op haar pootjes ennn.... Ze bleef staan! Ravenkit zijn mondje viel open en ergens was hij teleurgesteld. Ze had gelijk, ze kon beter landen! Het gezicht van het katertje betrok en zuur keek hij haar aan. Hij haatte het als hij niet gelijk kreeg. ‘Oké, je bent goed geland,’ gaf hij uiteindelijk toe. ‘Maar... niet voorbij de tweede veer!’ Hah! Daar had ze haar te pakken. Lekker puh, ze had gefaald.

Cinderkit draaide haar kopje om te zien hoe de reactie van de zwarte kitten was. Ha! Hij keek behoorlijk zuur. Natuurlijk had ze gelijk, dat kon toch niet anders. Ze wist toch zelf veel beter hoe ze moest springen. Dat kon een ander niet voor haar bepalen. ‘Oké, je bent goed geland,’ gaf het katertje toe. Wat heerlijk voor haar ego was dit toch. Als er iets is waar ze van hield was het haar gelijk bewijzen zodat anderen dat toe moesten geven. ‘Maar... niet voorbij de tweede veer!’ Er verscheen een frons op haar gezichtje, waar begon hij nou ineens over. "Ik heb nooit iets gezegd over dat ik de afstand dan wel zou halen. Alleen over dat ik beter zou kunnen landen." Reageerde ze nadat ze zich naar Ravenkit had omgedraaid.

Nou zeg! Cinderkit was helemaal niet zo leuk. Ze wilde gewoon maar gelijk hebben, net zo erg als Ravenkit gelijk wilde hebben. En Ravenkit wist wel dat ze gelijk was, maar dat zou hij nooit toegeven! Nee, híj wilde winnen. Kort draaide hij zijn oortjes naar achteren toen de ander naar hem toe draaide. Hij hief zijn kopje verontwaardigd op. ‘Nou en. Ik kan het beter! Kijk maar!’ Ravenkit ging voor de eerste veer staan, zakte door zijn pootjes, wiebelde even met zijn kont en... sprong! Zijn voorpootjes kwamen voorbij de eerste veer. Hij probeerde zijn achterpoten zo ver mogelijk naar voren te steken, zodat hij helemaal voorbij de tweede veer zou komen. En ja hoor! Hij lande voorbij de tweede veer, maar hij landde wel op zijn kont. Misschien niet zo charmant, maar hij had het gedaan! ‘Haha! Gewonnen!’ miauwde hij triomfantelijk.

Het katertje draaide zijn oren naar achter en hief zijn kop verontwaardigd omhoog. Het gaf alleen maar aan dat hij ook wist dat ze gelijk had. Anders zou hij niet zo trots gaan doen. Of hij was dom. Dat kon natuurlijk ook nog. ‘Nou en. Ik kan het beter! Kijk maar!’ Zodra Ravenkit achter de eerste veer ging staan, zette Cinderkit snel een paar passen opzij. Straks zou hij nog tegen haar aan springen. De zwarte kitten maakte zich klaar om te springen, zette zich af en sprong. In tegenstelling tot haar landde hij achter de tweede veer. Ook anders dan haar landde hij op zijn kont. ‘Haha! Gewonnen!’ Cinderkit schudde met haar kopje op zijn trotse opmerking. "Helemaal niet. Je bent niet op je poten geland", reageerde ze met een knikje richting zijn kont. Het was vrij duidelijk geweest dus hij kon zeker niet doen alsof hij wel goed was geland.

Ravenkit voelde zich helemaal bedonderd. Hoezo, niet op zijn poten geland? Dat maakte niet uit, hij was voor het eerst over de tweede veer gekomen! Dat kon Cinderkit niet zeggen. Hij keek haar dan ook verontwaardigd aan. Nou ja zeg, dit was wel heel stom! Hij haalde zijn neus op en draaide zijn kop weg. ‘Nou en. Ver komen is veel belangrijker dan goed landen,’ miauwde hij. Hij had net een hele indrukwekkende sprong laten zien, met kontglijder! Nou ja dat het niet heel charmant was. Het was goed. Hij kwam overeind en liep naar de zwarte kitten. Hij vernauwde kort zijn ogen, waarna hij haar aankeek. ‘Ik wed dat jij niet over de tweede veer kan komen én op je poten kan landen.’ Nee, dat was onmogelijk. Hij wist het wel zeker. Hij zwiepte uitdagend met zijn staartje. Laat maar zien dan hoe het moest, puh!

Ze kreeg een verontwaardigde blik terug. Hij haalde zijn neus op en draaide zelfs zijn kop weg. Wat arrogant! Zelfs zij was zo arrogant niet. ‘Nou en. Ver komen is veel belangrijker dan goed landen,’ zei hij. Cinderkit schudde met haar kopje. Dat was helemaal niet waar. Het was veel belangrijker om goed te kunnen landen. Of dat leek haar in ieder geval zo. Dan kon je tenminste prooi vangen. Als je zo weg zou glijden leek het haar sterk dat je nog iets te pakken zou kunnen krijgen. Ravenkit kwam haar kant op gelopen en keek haar met vernauwde ogen aan. ‘Ik wed dat jij niet over de tweede veer kan komen én op je poten kan landen.’ Een uitdaging he? Ze had geen reden om die aan te nemen. Daarom had ze een ander plan. "En ik wed dat jij dat ook niet kan." Met deze woorden ging ze wat rechter staan en keek ze hem uitdagend aan. Wat hij kon, kon zij ook. Helemaal als het om uitdagen ging.