I wonder how, I wonder why.

De bladeren kraakten onder zijn poten terwijl hij zich stil voort probeerde te bewegen. Hij had een prooi op het oog en hij was niet van plan om deze te laten ontsnappen. Hij liet zich in de jachthouding zakken, zijn groene ogen fixerend op de prooi die zich voor hem bevond. Hij sloop langzaamaan dichterbij, zorgvuldig de hardere bladeren ontwijkend. Dat ging goed, voor een tijdje. Flamepaw wilde net de laatste stap zetten toen dat een blad bleek te zijn dat te hard kraakte. Hij liet een ontzet geluid ontsnappen toen de muis zonder zijn kopje op te richten meteen weg begon te sprinten. Hij zette de achtervolging in en fixeerde zijn blik op de grijze vacht die pijlsnel wegschoot. En toen deed hij iets dat misschien niet echt slim was. Hij sloot zijn ogen, in de veronderstelling dat hij zo meer kracht kon zetten. Hij spande zijn spieren aan en dwong zich tot het uiterste… om vervolgens een scherpe pijn door zich heen te voelen gaan en een zijn hart een salto te voelen maken toen hij genadeloos hard tegen een boom knalde. Zijn ogen waren in het begin zo wazig dat hij niet zag wat er aan de hand was, maar toen het beeld begon te verscherpen en de tranen over zijn wangen rolden, had hij in de gaten dat hij vol tegen een boom was gebotst. Het viel hem op dat er iets warms uit zijn neus droop en meteen draaide hij zich naar the Little Creek. Het bloed stroomde langs zijn neusje naar beneden en drupte via zijn kin op zijn borst, waar het een streep trok over zijn pels naar de grond. Het was echt geen zicht en Flamepaw was blij dat hij the Little Creek binnen no time bereikte. Hij legde zijn pootje in het water, bracht deze naar zijn neus en begon deze grondig te wassen. Wat gênant!

Helaas was zijn actie niet helemaal ongemerkt voorbijgegaan. Het leek er niet op dat Darkpaw de aanvaring met de boom had gezien, maar hij trof Flamepaw nu wel aan met zijn vacht half onder zijn eigen bloed. Hij had liever gehad dat hij al dat bloed had weggewassen voor de langharige donkerbruine tabby hem gezien had, maar het was nu eenmaal niet anders. Flamepaw glimlachte flauwtjes toen Darkpaw zijn woorden tegen hem sprak. “De prooi niet,” bromde hij. “De boom daarentegen wel.” En het ergste was ook nog dat hij de prooi die hij doelbewust aan het volgen was, was kwijtgeraakt. Geen extra prooi voor de Clan langs zijn kant dus, of hij moest de jacht hervatten zodra zijn neus ophield met bloeden. Aan de warme stroom te voelen die uit zijn neus kwam, zou dat nog wel heel even duren. Flamepaw wierp een blik opzij en kreeg een bewonderende blik in zijn ogen toen hij zag dat Darkpaw een fazant had gevangen. Die beesten waren vrij groot en hij verwonderde zich erover dat de fazant Darkpaw niet los mee had gesleept. “Ik zie dat jij meer geluk hebt,” zei hij toch wel op een ietwat jaloerse toon. “De Clan zal goed eten vanavond. Ik weet zeker dat je mentor je daar flink voor zal prijzen, Darkpaw.” Er ontstond ondanks de jaloezie in zijn toon toch een glimlach om zijn lippen. Ach ja. De volgende keer zou hij ook wel weer geluk hebben!

“Nee, dat kun je wel zeggen,” bromde Flamepaw, maar ondanks zijn wat bozige reactie verscheen er toch een lach om zijn lippen. Het moest er ook vast grappig uit hebben gezien, al bleek in niets uit Darkpaw’s opmerkingen dat hij ook maar iets gezien had. En misschien was dat ook wel goed zo. Flamepaw zou zich immers doodschamen als hij te weten zou komen dat iemand de klap had gezien. Het was nu niet bepaald iets waar hij een heldhaftig verhaal over kon vertellen en de prooi die hij achterna had gezeten, was hij gewoon kwijt. Hij weigerde echter om naar de medicine cat’s den te gaan. Al zou zijn neus opzwellen tot een ei, dan zou hij het nog niet doen. Het was zijn eigen schuld dat hij niet oplette! “Tja, ik spar natuurlijk nog niet zo veel,” zei hij met een schaapachtige glimlach tegen Darkpaw. “Zeker sinds mijn mentor begin deze maan ziek geworden is, sluit ik me aan bij verschillende groepjes. Ik heb enkel de basiskennis die elke beginnende apprentice heeft. Maar Acorndust zal me binnenkort wel een nieuwe mentor geven, denk ik.” Hij vermoedde toch tenminste dat dat de bedoeling was. “Jouw mentor is Acorndust, toch?” Er klonk iets van ontzag door in zijn stem. “Dan wordt het wel duidelijk dat je een goede warrior zal worden.” De deputy als mentor hebben, was immers niet niks!