it's alright, it's okay

Haar pootjes deden pijn van het ellendige lange lopen, maar ze waren er. Niet had ze gedacht hier ooit nog terug te komen, maar toch stonden ze hier echt. En niet alleen dat, ze hadden Hazelpaw gevonden, veilig en wel. Het was een enorme last van haar schouders en eindelijk voelde ze iets van de spanning uit haar lichaam vloeien. Natuurlijk wist ze dat ze niet volledig kon ontspannen, immers stond Lizardpath er op het moment alleen voor in Windclan - en dat was niet ideaal. Ze zouden snel terug moeten naar Windclan, maar tot die tijd mocht ze even ontspannen. De poes voelde zich niet helemaal op haar gemak tussen alle vreemde katten, maar ze behandelden haar vriendelijk en ze had zelfs een klein mostnest en een muis gekregen om op krachten te komen. Na ieder uitbundig bedankt te hebben had ze zichzelf hierin neergelegd en begon ze zichzelf volledig schoon te wassen, zo gelukkig om niet meer in die ellendige tunnel te zitten.

&Sparky

Echt vies was ze niet, maar het voelde toch goed om die lange tocht van zich af te wassen. Halverwegen klonk er echter een vriendelijk, beleefd stemmetje die haar begroette als 'mevrouw'. "O-oh! Hallo!" sprak ze lichtelijk verbaasd en nog altijd een beetje verlegen tussen al deze vreemde katten. "Mijn naam is Spark that starts Wildfires, aangenaam" stelde haar bezoeker zich beleefd voor. Routnose glimlachte hem vriendelijk toe en nam zijn gestalte in zich op. Hij moest ongeveer de leeftijd van een apprentice hebben, maar ze kon zich herinneren dat het in de Tribe net iets anders werkte. "Aangenaam Spark.. That starts Wildfires, ik ben Routnose. Je hoeft me geen mevrouw te noemen, hoor!" vertelde ze goed gezind en gunde hem een vrolijke glimlach. Zo oud was ze nog niet, gelukkig, en het voelde altijd een beetje ongemakkelijk wanneer andere katten zo respectvol tegen haar deden. "Ik ben hier van Windclan, trouwens, om Hazelpaw op te halen. Maar, ehm, dat had je waarschijnlijk al door,"

De ander leek een beetje nerveus, maar niet vijandig tegenover haar. Oh, Windclan zou zo van de tribe kunnen leren! Zij waren altijd zo vijandig tegen vreemden, waarom konden ze niet zoals deze vriendelijke bergkatten zijn? Routnose gunde de ander een warme glimlach en gniffelde zachtjes toen deze zich verontschuldigde. "En je hoeft al helemaal geen sorry te zeggen, hoor!" drukte ze hem vriendelijk op het hart. “Routnose is een mooie naam. Hij is zo bijzonder en zo kort” vertelde de jonge kater. "Oh! Bedankt, ik vind jouw naam anders ook echt heel mooi. Bij ons zijn alle namen zo kort," legde ze uit, toch wel een beetje in genegenheid gebracht door zijn vleiende woordjes. De gevlekte kater vertelde dat zijn moeder een clankat, wat haar lichtelijk verbaasd. Ook vroeg hij of hij wat vragen mocht stellen en dat deed haar opnieuw glimlachen. "Uhm, zullen we anders een soort spelletje doen? Ik stel een vraag, die mag je dan beantwoorden, en dan stel jij een vraag, enzovoort, enzovoort," legde ze wat onhandig uit en klopte uitnodigend op de grond naast haar. “Als je dat leuk lijkt!"