Progress, not perfection

Sinds de dag dat hij apprentice was geworden was hij blij dat hij toen hij een normale apprentice was geweest al gewend was aan het vroege opstaan. Het was een ding die erbij hoorde, dat wist hij. Vroeg op staan om de katten in de den te verzorgen en een planning te maken voor de dag. Hij rekte zich uit, maar kon niet voorkomen dat er een gaap uit zijn bekje ontsnapte. Hij kon er niets aan doen dat hij wat vroeger op stond. Als medicine cat hoefde je niet zó vroeg op te staan als de meeste warriors, maar het was wel vroeger dan dat je gewend was als je bijvoorbeeld een kitten was geweest en kon uitslapen tot wanneer je wilde. Hij trippelde rustig de den uit, waarna hij even rustig het kamp rond keek met een vriendelijke glimlach op zijn snuit. Zijn ogen landden op Stagstorm, een wat oudere kater uit de Clan. Met zijn staart vriendelijk omhoog liep hij naar de grote kater toe, zonder ook maar enige twijfel. ”Goedemorgen Stagstorm!” sprak hij half spinnend tegen de kater, waarna zijn ogen op de prooistapel geleid werden. ”Goede jacht gehad?” vroeg hij met een rustige glimlach aan de kater.

Hij wilde anderen natuurlijk niet in de weg lopen, maar aan de andere kant vond hij het nog steeds interessant om verhalen te horen van de warriors over hun dag. Een soort glimps naar het leven dat hij eerst zou krijgen. Of hij was altijd al geboren met de intentie van Starclan om hem zo ver te krijgen dat hij medicine cat apprentice zou worden. Hij wist het niet, StarClan was daar altijd vaag over. "Goedemorgen." bromde de kater naar hem terug, waarop hij naar de kater glimlachte. Vervolgens stelde hij de vraag aan de kater of de kater een goede jacht had gehad, want hij had iets neergelegd op de prooistapel. Hij was dan wel echt vroeg weg gegaan, als hij nu al iets had om op de prooistapel te leggen. Of de kater was gewoon een super snelle jager, dat kon ook. Hij was nog steeds niet de beste in jagen en dat zou hij ook nooit worden. En dat was nu ook niet echt nodig meer. Hij zou nu niet meer vaak hoeven te jagen, maar dat was vooral omdat hij zich moest gaan richten op andere taken die voor hem meer nut zouden hebben, voor de clan meer nut zouden gaan hebben, dan dat hij een middagje zou gaan jagen. Als hij tijd had en er meer prooien waren zou hij natuurlijk best wel eens een keertje op stap gaan om te jagen, maar ja, dat was alleen maar hopen op. "Ik heb wel eens slechtere dagen gehad." klonk er van de grote kater af, waarop hij even slikte. Tja, het werd een koudere tijd en dat betekende ook dat er minder prooien zouden zijn omdat die zich ook gingen voorbereiden op een koudere tijd die zou gaan komen. En na de koude tijd zou alles weer opbloeien, zou er weer genoeg voer zijn voor de meeste prooien en zouden er weer jongen geboren worden. "Wat heeft u allemaal gevangen?" sprak hij met glinsterende blauwe ogen tegen de kater. Hij had alleen maar in zijn leven een fazant, een muis en een eekhoorn gevangen. Een zielig lijstje van drie prooien in die 3 manen dat hij een normale apprentice was geweest.

Hij wist niet waarom de kater zo slecht gehumeurd was, was er iets gebeurd tijdens de jacht waardoor de kater zo slecht gehumeurd was geworden? Hij wist het niet, maar het was wel zijn taak als de medicine cat apprentice dat de katten in zijn clan (en andere clans als hij die tegen kwam) zich goed voelden. Dus het was aan hem om het allemaal uit te gaan pluizen waarom de kater zo'n chagrijn was, dat kon toch niet gewoon een karaktertrekje zijn? Iedereen begon puur, dus er moest wel iets gebeurd zijn waardoor alles was veranderd en hij was klaar om uit te vinden wat het nou precies was. "Een hoop." bromde de kater alleen maar toen hij aan de kater vroeg wat hij allemaal voor prooien had gevangen. Gelukkig was Falcon koppig, want de kater moest maar niet zo stom en chagrijnig doen! Hij zou de kater helpen of hij het nou wilde of niet. "Is er iets gebeurd tijdens de jacht? Of in het verleden, of een andere dag." vroeg hij aan de kater, zijn blauwe ogen bezorgd op hem gericht. Hij moest hem toch helpen? Hij kon hem niet helpen als hij niet zou gaan praten!