Pino

Gorsepaw was die ochtend al vroeg wakker geworden. Hij nam graag in de ochtend een momentje voor zichzelf, zijn ogen op de horizon en wachtend op de zonsopgang die de sterren uit de lucht zou verjagen. Deze ochtend was hij helaas niet zo spectaculair met een hemels kleurenpallet, maar de zon was toch weer opgekomen en hij was dankbaar. Maar het weer was guur en koud. Maar deze ochtend was hij niet alleen. Hij was zijn pels aan het wassen, toen een gestreepte kater op hem af kwam. Een beetje verrast keek hij op naar de kater waarmee hij nog nooit eerder had gesproken, maar kennelijk was hij ook een ochtendpersoon. ‘Goedemorgen, meneer,’ antwoordde hij beleefd de grote kater. Stagstorm, een al veel oudere kater. Maar hij was vast ook wel aardig. Gorsepaw besloot dat hij maar optimistisch moest zijn. Maar wat opviel was een prachtige, blauwe veer voor zijn poten. Gorsepaw niet nieuwsgierige ogen gingen al meer naar de veer, dan naar de kater die met hem sprak. Maar toen hij hem iets vroeg keek hij weer op. ‘Nou, uh, ik maak me klaar voor de dag. Ik wil wel netjes zijn als Amberstorm me op komt halen.’ Nog steeds voelde hij zich nog niet helemaal op zijn gemak bij Falconpaws moeder die zijn mentor was. Falconpaw was zelfs nu zijn broer geworden, voor zover dat kon. Mama was nu ook Falconpaws mama. Gorsepaw begreep nog niet helemaal waarom, maar dat maakte hem alleen nog maar ongemakkelijker bij de deputy. Hij was dolblij dat Falconpaw, zijn beste vriend, nu ook eens zijn broer was geworden. Maar het was misschien niet leuk voor Amberstorm. Oh, misschien dacht hij er ook teveel over na. Maar hij probeerde de gedachte te verzetten en keek weer naar de veer. ‘Wat doet u met die veer, meneer?’ vroeg hij toen toch voorzichtig. Hij was wel een beetje benieuwd.

Gorsepaw keek met voorzichtig vrolijke ogen naar de meneer. Hij leek best aardig. Hij had in elk geval een lachje op zijn snuit. Dus kneep Gorsepaw zijn oogjes een beetje dicht toen hij breed glimlachte. Maar toen de kater weer begon met spreken vond hij hem toch een beetje apart. Het leek alsof hij meer tegen zichzelf sprak dan tegen hem. Maar hij knikte toen hij beaamde dat Amberstorm zijn mentor was. Dat klopte inderdaad! Gorsepaw wist dat hij dankbaar moest zijn met een deputy als mentor. Met überhaupt een mentor die bereid was hem alles te leren! Maar toch. Stagstorm begon al te praten dat als ze gemeen was dat ze geen veren kreeg. Gorsepaw schudde vlug zijn kop. ‘Oh nee hoor, ze is niet gemeen hoor! miauwde hij vlug. Hij wilde niet dat iemand hoorde dat iemand zei dat Amberstorm gemeen was. Want dat was ze toch niet echt. Nog niet in elk geval. Gelukkig ging het gesprek al snel naar de prachtige veer aan Stagstorm zijn poten. Hij had alweer een beetje een vreemd verhaal. Maar Gorsepaw wilde stiekem de veer wel hebben. Hij kon in zijn nest liggen, dan was ook zijn nest toch een beetje versierd. Of hij kon hem aan Heatpaw geven. ‘Ik wil wel voor de veer zorgen,’ miauwde Gorsepaw toen verlegen. Hij stond meestal niet te springen om iets te doen, maar Gorsepaw dacht dat hij wel goed voor de veer zou kunnen zorgen. Hij zou goed op hem kunnen passen! ‘Als dat mag,’ voegde hij er toen toch snel aan toe toen hij in de gouden ogen van de kater voor hem keek.

Gorsepaw vond de kater een beetje vreemd. Maar hij vond het wel lief dat hij de mooie blauwe veer aan hem wilde geven. Uiteindelijk mocht hij hem dan ook echt de zijne noemen. Zijn gezichtje begon te stralen. Deze veer was bijzonder! Die zou vast mooi in zijn verzameling passen. Niet dat hij een verzameling veren had, maar hij kon er altijd mee beginnen. ‘Dank u wel, Stagstorm!’ miauwde hij vrolijk. Hij liet zijn pootje voorzichtig over de veer gaan, met de haren mee die zijdezacht voelden. Hij zou hem in zijn nest kunnen steken! Of wat kon je nog meer met veren? Vast mooie kunstwerkjes maken. Dan moest hij nog even verzinnen. Maar hij ging er zeker goed voor zorgen. Maar.. nu had Stagstorm niets meer? Oh! Hij keek een beetje betrapt naar de kater aan. Hij wilde niet hebberig lijken! ‘Kan ik nog iets aan u geven? Voor de veer,’ miauwde hij toen vlug. Hij wilde het in ieder geval aanbieden. Hij wist niet vast, maar wat Stagstorm zou willen zou hij vast mogelijk kunnen maken.

Het maakte Gorsepaw nu niet meer uit dat deze kater een beetje vreemd was. Hij was aardig, hij had hem zomaar die mooie veer gegeven! Maar, waar kwam de veer eigenlijk vandaan? Van een prooi? Of vloog er ergens een mooie blauwe vogel die nu een veertje miste? Hij zou het wel jammer vinden als zo'n mooie vogel met zo'n mooi vederkleed gedood zou worden. Maar ja, ergens moesten ook de elders en de queens eten. Hij keek met dankbare ogen op naar de kater die zei dat hij de veer zomaar mocht houden. ‘Oh, wauw. Dankuwel Stagstorm, dat vind ik heel aardig,’ miauwde hij met een brede glimlach op zijn ogen. Hij keek nog een keer naar de mooie kleur blauw, waarna hij weer naar de kater opkeek. ‘Weet u toevallig ook van welke vogel deze veer is geweest?’ Gorsepaw was nu toch wel een beetje benieuwd. Hij zou de veer desondanks heel goed bewaren, want hij had hem nu heel lief gekregen.

Stagstorm was wel een aardige meneer, dat besloot Gorsepaw nu. Het was inderdaad zonde om het weg te gooien! Om het te begraven als botjes. Prachtige dingen hoorden bewaard te worden. Wie weet kon je er iemand gelukkig mee maken en dat was hij! Stagstorm leek een beetje ongemakkelijk, maar Gorsepaw probeerde hem te verzekeren dat hij echt super blij was met een grote glimlach. Uiteindelijk vroeg hij of hij wist welke vogel het was. Nou ja zeg, dat wist hij dus niet. Daarom vroeg hij het! Hij schudde zijn kopje. ‘Nee meneer, ik ken nog niet zoveel vogels. Helemaal geen blauwe!’ Hij had nog nooit een blauwde, gevederde vogel op de prooistapel gezien. Alleen bruine, grijze, zwarte en vogeltjes met mooie stippen of strepen in de vleugels. Blauw was compleet nieuw. Was het dan een zeldzame vogel? Was het dan wel goed om zo'n vogel te vangen? Net zoals ze niet zeldzame bloemen mochten plukken?

Al snel kwam gelukkig antwoord op de vraag. Een gaai! Wow! Hij kon niet wachten om de vogel een keer in het echt te ontmoeten. Hij zou waarschijnlijk prachtig zijn. Gorsepaw snorde zachtjes en keek met een brede glimlach naar de robuuste kater. ‘Oh wauw, zo'n gaai is vast prachtig! Hopelijk kom ik een keertje eentje in het echt tegen,’ miauwde hij snorrend. Hoe moeilijk zou het moeten zijn om zo'n blauwe vogel te vinden. Hij streek zijn pootje liefkozend over de veer. Hij zou er zeker goed voor zorgen. Het zou vast zonde zijn om op zo'n mooie vogel te jagen. Maar hij twijfelde er niet over dat de meeste jagers niet keken hoe mooi een vogel was. Prooi was prooi en monden moesten gevoed worden. Hij zuchtte bij het idee dat het niet uitmaakte hoe prachtig iets was, alles kon stuk.

Stagstorm kwam met allemaal voorstellen om misschien een gaai te gaan zoeken. Zijn mentor vragen? Het zou Amberstorm vast niet blij maken als hij aan kwam zetten met zo'n vraag. Nee, dat viel al af. Hij zou veel liever ja knikken op alles wat Amberstorm zei en zo goed mogelijk dat proberen te doen. Dat zou haar blij maken. Maar al snel stelde Stagstorm voor om samen te gaan, met zijn vaders goedkeuring. Wat een gekke vraag! ‘Natuurlijk mag dat, mijn vader bepaald niet met wie ik wel en niet dingen mag doen!’ Het kwam er een klein beetje opstandig uit, maar hij hoeft niet zijn vaders goedkeuring voor alles. Hij was inmiddels wel apprentice hoor! Als hij een gaai wilde zoeken, dan ging hij toch gewoon. Hij moest eerder aan Amberstorm vragen of hij een middag vrij mocht! ‘Ik zou heel graag eens met jou een gaai zoeken!’ zei hij toen met een brede glimlach.

Gorsepaw keek de beetje aparte kater, maar die toch ook wel vriendelijk was, met grote ogen aan. En hij gaf hem gelijk. Natuurlijk! Papa was misschien wel de leider, maar hij kon niet bepalen voor iedereen wat hij wel en niet mocht doen. Daarna stelde hij voor om nu direct gaaien te gaan zoeken. Gorsepaw zijn gele oogjes lichtten op. ‘Jaa!’ kirde hij. Hij voelde zich net weer een jonge kitten. Die gewoon iets leuks ging doen met iemand. Maar ja, als hij echt een kitten was, was hij bang geweest voor zo'n grote, wat nors ogende kater. Hij was al iets dapperder dan hij vroeger was. ‘Weet je waar ze wonen? Is het ver?’ begon hij meteen te vragen. Gorsepaw sprong op vier pootjes. Hij wilde al weglopen, maar hij keek toen naar de blauwe veer voor zijn pootjes. ‘Maar ik moet eerst deze opruimen. Tot zo Stagstorm!’ miauwde hij, waarna hij de veer oppakte en naar de apprentice den rende.

- Gorse topic uit