[Open] A bunch of liars and traitors, shadowclan's legacy

<sub>Wat een mooi zooitje hadden ze er van gemaakt. Neritepaw haar poot leek met de dag meer pijn te doen, haar training verliep rampzalig, Tallstar was verdwenen, en nu bleek het dat die no-good duivelse verraadster Sinclaw Innerstar had vermoord. Neritepaw haar overgroot oma, en schijnbaar waren zij, Ravenpaw, Innerpaw en Shrewpaw gebroed van een ex-shadowclanner die ook het hazenpad had genomen, ene Nevermind. Wat een mooi, flitsend zooitje.

Neritepaw kon niet de exacte plek weten waar Innerstar te onder was gegaan in het moeras, dus had ze een willekeurige plaats opgezocht op goed geluk. Een omgevallen boom die half verzonken was in het moeras bood een veilige plek voor de jonge she-cat om op te zitten. Door haar verwonding had het haar al haar energie gekost om door het zompige moeras te bewegen, constant dieper in het slijk naar beneden getrokken, en tenslotte zich op de stam te hijsen. Ze kon geen stap meer verzetten door de uitputting. De stilte was fijn. Ze had geen greintje behoefte aan gezelschap momenteel. Innerstar was vermoord, en katten hadden er vanaf geweten. Ze hadden het geweten en hun mond gehouden. Leugenaars en verraders. Dat was wat ShadowClan nu was geworden. Misschien moest ze maar rechtsomkeert maken net als haar vader. Nooit meer terug komen. Ze begreep nu heel goed waarom hij weg was gegaan. Hij had deze perfecte storm al lang en breed zien aankomen.</sub>  

De kater schoot snel door de bosjes heen. Hij voelde de wind lang zijn oren suizen en voelde hoe zijn staart leek te wapperen in de wind. Met snelle bewegingen drukte hij de grond onder zich weg. Het voelde alsof hij van de grond af leek te zweven. Maar dat stopte in ineens. Zijn achterpoot zonk met het afzetten een stuk weg in de grond en zijn vaart werd abrupt geminderd. Even moest hij moeite doen om zijn poot los te trekken, maar het lukte. Opeens realiseerde hij zich dat dit de marshlands waren waar hij nu was. Het leek nog maar net dat hij door de Pinewoods croste. Hier was zijn oma om het leven gebracht door Sinclaw. Hier hing een grimmige sfeer, maar ook een bekende geur. De zwarte kater ging zijn neus achter na en zag iets verder op een kat zitten.

De kat herkende hij wel. Het was zijn zusje, Neritepaw. Ze zat er alleen en hij vroeg zich af waarom. De zwarte kater liet zijn voeten bruin worden door door de zompige modder naar de boomstam toe te lopen en krabbelde er moeilijk op. Hij tikte met zijn staart op haar rug. "Hey Nerite, jij ook hier?" vroeg hij toen zachtjes aan haar. Hij had geen idee of ze hem had horen aankomen, dat kon bijna niet anders door het zompige zuig geluid wat de modder maakte.

<sub>Haar oor ving een geluid op en kantelde zich gauw naar de bron. Neritepaw keerde zich ook om en ontmoette de blauwe ogen van haar broertje. Ze liet een zucht ontsnappen. Ze had hem graag een draai voor zijn oren gegeven en geschreeuwd dat hij moest ophoepelen, maar iets weerhield haar er van. Misschien omdat hij familie was. "Ravenpaw," Gromde ze nors. Haar ogen gingen voor een tel weer over het drassige landschap waarin de twee zich nu bevonden. Ze besloot maar meteen haar gedachten uit te spreken. "Wat vind jij hier nou van?" Neritepaw dacht niet dat ze specifiek hoefde te zijn. Wat anders zou ze kunnen bedoelen met 'hier'. "Ik heb het gevoel dat ik niemand meer ken in deze rot clan." Ze haalde boos haar nagels over een stuk schors, grote stukken losscheurend.

ooc: wanneer je de hele tijd nettlepaw hebt getypt en je dat pas merkt als je post af is</sub>  

Zijn zusje klonk nors. Ze was de laatste tijd alleen nog maar nors en boos. "Wat vind jij hier nou van?" was meteen de vraag die op hem losgelaten werd. Ravenpaw ging zitten en sloeg zijn staart om zijn poten heen. Ze zei dat het was alsof ze niemand meer kende in de clan. "Dan deel ik hetzelfde gevoel." bromde hij toen zacht. "Sinds het hele verhaal van pap, het gedoe met Sinclaw en Tallstar. Wij voelen nog meer aan als een bij elkaar geraapt zooitje dan BloodClan ooit was." hij sloeg boos met zijn staart. "Er zit geen structuur in ShadowClan. Iedereen klooit maar wat aan en we zien wel waar we uitkomen. We zijn al maanden StarClan niet meer waardig, misschien dat ze daarom niet met ons spreken. Ik zou niet willen praten met een stel leugenaars en boeven." In dit geval deelde hij de wrok die zijn zusje tegen de clan had op het moment. Het was alsof niemand meer te vertrouwen was, iedereen had wel een diep duister geheim dat hij met zich mee droeg.

_{Neritepaw legde haar oren in haar nek en staarde voor een paar tellen naar de afgescheurde stukken schors. Ravenpaw zei dat hij hetzelfde voelde, iets wat Nerite haar humeur meteen iets minder vurig maakte. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan, luisterend en knikkend toen hij zijn gevoelens deelde over Shadowclan. "Ja," Haar stem was schor. "Er zit geen structuur in ShadowClan. Iedereen klooit maar wat aan en we zien wel waar we uitkomen. We zijn al maanden StarClan niet meer waardig, misschien dat ze daarom niet met ons spreken. Ik zou niet willen praten met een stel leugenaars en boeven." Neritepaw keek hem nu recht aan, haar kop gedraaid. Iemand die hetzelfde voelde als zij gaf haar kracht. "Laten we er wat aan doen." Zei ze meteen, vastberaden. "Kom op Ravenpaw, laten we er wat aan doen. Jij en ik. Voor het te laat is.." Haar stem werd iets zachter toen ze dat zei. Ze wist dat ze met haar gewonde poot niet lang meer te gaan had.}  

Haar zusje leek haar vuur terug te vinden. Het was alsof dat gedoofd was geweest de afgelopen tijd. Het enige wat ze had gedaan was nors en boos. Maar haar laatste zin liet hem twijfelen. Voor het te laat is.. "Wat is er te laat? Wat ga je doen?" vroeg hij toen. Zijn blik schoof op en keek haar aan. "We kunnen niks doen Nerite, we zijn apprentices. We zijn geen warriors en we zijn zeker geen leaders." ze konden niet eens met StarClan praten om een excuses aan te bieden. "Als je het over een massa genocide hebt kun je beter naar Hoarsepaw gaan. Die staat te springen om alles wat met Sinclaw te maken heeft uit te roeien." bromde hij toen. Hij herinnerde zich het gesprek nog goed. "We zijn toch geen haar beter als pap als we zulke dingen gaan doen?"

_{Ravenpaw zijn blauwe ogen ontmoette de hare. Ze negeerde zijn aanvankelijke vraag en schudde haar hoofd. Nee, zij ging niets doen in haar eentje. Samen met Ravenpaw wel. Samen konden ze meer dan een eenzame, kreupele apprentice. "Genocide? Nee, nee, stommerik!" Miauwde ze met een hoog stemmetje, licht trillend van opwinding. Ze was op weg naar iets. "Als ik vroeg het graf in wil dan hoef ik alleen maar die uil op te zoeken, en we hoeven ook niet de clan uit zoals vader. We moeten gewoon naar de highstones gaan en het gaan vragen, je weet wel- StarClan" Zei ze met fonkelende, gele ogen en trillende snorharen. "Of- of iets doen zodat we ons kunnen bewijzen aan de clan. Zodat niemand onze loyaliteit ooit in twijfel kan trekken. Zodat StarClan kan zien dat we nog steeds eervol en moedig zijn. Dat we tien keer beter zijn dan elke leugenaar en verrader in de clan."}  

Oké. Dus haar moeder had een affaire gehad met Nevermind, een clan verrader. Sinclaw was een clan verrader en de moordenaar van haar oma en Tallstar was ook een clanverrader. Het tolde haar allemaal wat om haar kop, maar ze kon het zich niet laten beïnvloeden. Al dit maakte Russetfur geen slechtere moeder, toch? Voor zover Innerpaw wist en geloofde van Russetfur er altijd voor ze geweest, had ze voorzien van moederlijke liefde en een prima opvoeding. En wat dan nog. Innerpaw was blij dat ze leefde, ondanks alle ellende die zich plaatsnaam in Shadowclan. Ooit zal het goed komen, toch? Acorndust die Shadowclan leider wordt. Bloodclan die uit de weggewerkt wordt. En al het onheil in de voorspellingen van Starclan die opgelost worden. Innerpaw had er alle vertrouwen in.

Net klaar met haar training en haar spieren die nog vol stonden met adrenaline, baande ze zich een weg door het territorium richting de Marshlands. Ze was deze kant opgegaan omdat ze de geuren had gespot van haar verbitterde broer en zus, Ravenpaw en Neritepaw. Naarmate ze dichterbij kwam kon ze opmaken wat de twee bespraken. "Anders twijfelt mam er niet aan dat er getwijfeld wordt aan onze loyaliteit. Kom op, Neritepaw, alsof jij die reis vol zult houden met je poot, no offense." Innerpaw sprong op de omgevallen boom en keek van haar zusje naar haar broer.