We saw the light

Sorrelpool deed nog een verwoede poging om vissen te vangen voordat de rivier zou bevriezen. Maar zelfs de vissen leken al vertrokken te zijn. Fijn, ze hadden al net zo'n verschrikkelijke periode gehad, dit kon er ook nog wel even bij. De RiverClanners waren net allemaal weer een beetje aangedikt en nu kwam de winter weer. Het leek honger leiden tot honger leiden keer op keer. Tot nu toe had ze dan ook geen succes gehad. De vissen leken onvindbaar, weggevangen, weggejaagd of simpelweg al gestorven. Zelfs geen zilvervisjes leken nog te zwemmen. Sorrelpool was dan ook al snel gefrustreerd, waardoor ze het wilde opgeven. Ze keerde haar kop af en besloot maar een stukje te gaan lopen. Misschien was verderop wel wat vis te vangen. Ze patrouilleerde dan ook langs de oever, haar gouden blik dan ook gefocust op het golvende water. Ze was niet ook niet altijd in training geweest, een groot deel van haar leven had ze in de nursery doorgebracht, om na de geboorte van haar kitten nog langer de andere queens te helpen. Het zat ergens in haar bloed, zoals haar moeder ook altijd had gedaan. Maar nu was ze weer een krijgster, iets wat de omstandigheden in haar leven haar toe hadden gedwongen. Ze kon voor eeuwig in het kamp blijven mokken, of ze kon haar leven weer op de rails krijgen en nuttig zijn voor haar clan. Haar vastbeslotenheid had haar zelfs alweer een apprentice opgeleverd. Maar nog steeds had ze geen prooi gezien, nee, het enige was ze vond was een onbekende ThunderClanner aan de andere kant van de rivier. Ze vernauwde even haar ogen, hoe hij over het water staarde. Ze vond het maar niets. ‘Rent de prooi in ThunderClan zo slecht dat jullie ook vissen overwegen?’ miauwde ze dan ook kattig naar de gestreepte kater. Het puntje van haar staart tikte heen en weer, haar oren waren naar achteren gericht. Die kater mocht wel even een eind oprotten.

Sorrelpool stond met haar kop hoog, haar blik achterdochtig naar de gestreepte kater te kijken. Ze vond het maar niets. Ze moesten eens op hun eigen territorium gaan letten. Sorrelpool kon zich nog wel tijden herinneren dan Sunningrocks van hén was, niet van die boskatten. ThunderClan had zich altijd beter dan de rest gevoeld. Ze waren zulke ontzettende neppe, doen alsof ze de goedheid zelve waren. Maar het was altijd hetzelfde liedje. In die clan zaten vast ook rotte appelen. Katten die de code aan hun laars lapten. Maar deze ThunderClanner had ook alweer zijn woordje klaar. Ze trok haar oren wat naar achteren, waarna ze eens schamper snoof. ‘Vertel me niet iets wat ik al seizoenen weet,’ gromde ze sarcastisch. Ja, natuurlijk werd het in de kou moeilijk. Daarom vetten ze in de greenleaf op zodat ze leafbare zouden kunnen overleven. Geen één van de andere clans was zo afhankelijk van één prooi. Maar deze Greenleaf was moeilijker geweest dan ooit. Ze hadden voor extra territorium moeten strijden voor een hapje extra eten. Leafbare zou zwaar worden, ze wist het, maar dat zou ze deze betweterige kater niet laten weten. ‘Misschien moet jij dan snel maar weer op jacht gaan naar eekhoorns, bosbewoner,’ miauwde ze strak. De poes was erg gehecht aan háár rivier. Ze zag dan ook liever geen katten aan de andere oever. Wat hadden ze hier te zoeken? Die droogpoten waren toch bang om nat te worden.

Sorrelpool had het gewoon niet op ThunderClan. En ze had het ook niet op WindClan. Eigenlijk hield ze alleen van haar eigen clan, haar eigen bubbeltje. En ze weigerde het om nog vaker met gemixt bloed om te gaan. Ze had vroeger altijd haar best gedaan, maar ze had er nooit wat goeds van gekregen. Mannen die vluchten als het te heet onder de voeten werd, katten die gek werden van identiteitscrisis. Nee, ze wist nu wel hoe het moest. Ze wilde het ook niet meer. Ze had één kind, en die ene was meer dan genoeg. Zij was het waard, ze was haar oogappeltje, maar verder zou ze het niet meer willen. Haar tijd in de nursery was voorbij. Nu was het tijd om de potentie uit haar te halen als de warrior die ze was. De kater begon zichzelf echter te verdedigen. Smoesjes, dat zeiden ze allemaal. Het maakt hem in haar ogen alleen maar schuldiger. ‘Je hebt duidelijk niet opgelet in je geschiedenislesjes, of maakt heel ThunderClan ons tegenwoordig zwart?’ bromde ze nors. Ze begon langs de oever van de rivier te ijsberen, haar oog geen seconde van de kater afhoudend en ze zwiepte met haar lange, pluizige staart. Ze wist ook wel dat hij nooit een poot in het water zou zetten, maar ze zou niet vertrekken totdat hij weer tussen de bomen zou verdwijnen.

Sorrelpool moest het gewoon niet meer op vreemdelingen. Van geen enkele clan niet. Haar eigen dochtertje was de dupe geweest van bloed van anderen wat gemixt werd. En nu had zij geen vader meer en moest zij haar dochter in haar eentje opvoeden. Vanaf die dag was het RiverClan voorop geweest. Geen gedoe meer over gemixte bloedlijnen. Dat gebeurde al teveel. Het was bijna tegenwoordig meer de regel dan de uitzondering. En al die arme kinderen die er niets aan konden doen. Ze pikte het niet meer. En daarom was iedereen die anders dan haar was, dan haar clan, verkeerd en vreemd. Daarom wilde ze meer territorium voor haar clan. Maar ze had de ThunderClanner op zijn tenen getrapt, zo erg dat hij haar de les voor begon te lezen. Ze staakte haar passen en ze staarde hem met vernauwde ogen aan. Hij begon over goed, slecht wat dan ook. Dat zij beter moest luisteren. Maar zijn laatste zin viel haar het meeste op. Nog nooit slecht over haar clan? Was dit weer zo'n pacifist, die vond dat ze allemaal samen moesten leven. Of was hij nou per definitie dol op RiverClan. ‘Misschien moet je eens wat meer op je woorden letten manier. Misschien zou jouw leider het wel niets vinden dat je zo lovend over de anderen spreekt,’ miauwde ze. Ja, woorden verdraaien ging ze lekker mee door. Ze liet zich niet commanderen door zo'n broekie. Want alles in haar ogen dat jonger was dan haar was ook een broekie. Zo werkte het.

Sorrelpool keek vijandig naar de jonge kater, ze voelde dat hij pissig werd, maar hij wist zijn kalmte te bewaren. Daar was Sorrelpool veel vinniger in. Ze kneep haar ogen samen. En zijn leider pikte dat allemaal? Misschien moest Thornstar zijn warriors eens wat strengen onder zijn klauwen hebben. Ze wilde haar bek open trekken om wat terug te snauwen, totdat hij opeens de bom liet vallen dat hij ooit in háár kamp had gewoond. Haar gouden ogen werden groot en haar bekje viel bijna open. Maar ze herstelde zich om te fronsen. Denk, Sorrel, denk. Ze groef in haar verleden, welke Thunderclanner had nou bij hun gewoond. Totdat ze opeens het verhaal van Snowdrop herinnerde, Thunderclan deputy, die was gestrand en kittens had gekregen. Was hij... kon dat? Ze begon te rekenen in haar kop. Hoe oud was zij toen? Een apprentice, een warrior? Toen was ze nog in zo'n ander periode van haar leven. Toen was ze nog zo anders, zo zwak. Ze staarde de cyperse kater weer aan, toen ze eindelijk de touwtjes aan elkaar vast knoopte. Hij was één van de kittens. Ze kreeg weer een diepere frons op haar gezicht. ‘Je doet goed om dankbaar te zijn,’ snauwde ze. Hoe had Butterstar het ooit toegestaan? Toen had ze er achter gestaan. Sorrelpool zag het beste van alles en iedereen er toen in. Daarom was ze met haar domme neus achter de verkeerde katers aan gelopen, want ze dacht dat ze iedereen wel op kon knappen. Dat was een fout. Sommigen waren vanaf de geboorte al verrot. Misschien hij ook wel, met zijn gemixte loyaliteiten.