scorched by flames

Voorheen had ze nooit zo ver af mogen dwalen. Haar mentor had haar altijd aan een kort lijntje proberen te houden terwijl hij constant in haar nek aan het hijgen was. Zijn dood was haar dan ook eerder een bevrijding dan iets anders, gemis kwam niet bepaald in de sneeuwwitte poes op. De dood was nu eenmaal een deel van het leven, voornamelijk wanneer je je leven in de Elite spendeerde. Met rustige pootstappen begaf ze zich door het donkere gebied heen, bewonderd door het as dat aan haar voetjes bleef hangen. Ze vroeg zich af wat aan dit landschap gegeten had, omdat ze zelf nog nooit gezien had wat vuur kon veroorzaken.

Haar eenzaamheid was van korte duur, bleek snel genoeg. Cyren kwam tot een halt en keek rustig naar een gevlekt figuur dat verderop stond. Eerst hadden de haren op haar nek fel overeind gestaan, maar die waren na enkele seconden gaan liggen en hadden plaats gemaakt voor een glimlach op haar gelaat. Het was haast alsof het zicht van de Bloodclanner geruststellend was, waardoor Cyren haar interesse meteen was getrokken. De oudere clankat begroette haar haast joviaal, zonder iets van de gebruikelijke waakzaamheid waarmee haar soort normaliter mee werd ontvangen. Een geamuseerde glimlach kwam op haar witte lippen. Oh, wat een naïeve ziel, een eenzaam poesje afgedwaald naar onbekend gebied. Had haar mama nooit enge verhalen verteld over de katten wiens klauwen dropen van bloed? Of was ze al zo vroeg in de watten gelegd, dat de wereld was overgewaaid naar een waanbeeld van glorie en liefde? Verwend kreng. Had zij even geluk dat Cyren slechts een schadeloze, zachtaardige Young one was. Cyren stapte dichterbij zonder iets te zeggen en snuffelde aan de andere poes. "Hi," kwam er over haar lippen rollen. "Waarom ben je hier?" aan haar poten lag een territorium vol bloei en leven en prooi, waarom zou ze zich tot het as van hier keren?

Een honing zoet lachje steeg op uit haar keel een ondertoon van spot leek te dragen. "Het mooiste gebied bestaat uit as?" ze schudde weemoedig haar hoofd op die pseudo-poetische gedachtegang. Het was een luxe om schoonheid te zoeken in vergane plekken. "Wat zijn jullie bospoesjes toch vreemd verwend," ze stapte nog wat dichterbij en maakte oogcontact, benieuwd of ze grenzen aan het duwen was. "Het mooiste gebied is een met water, eten en een slaapplek. Goed gezelschap misschien," schoonheid was een luxegoed. Iniedergeval wanneer het op dit vlak aan kwam.

De woorden die uit de mond van de gevlekte vreemdeling kwamen waren haar erg interessant, vooral omdat ze voort leken te komen uit een - in haar ogen- verschrikkelijke verwenning. Cyren haar ogen waren niet beschadigd, ze wist ook wel dat een zonsopgang tussen de daken door prachtig kon zijn, maar was het essentieel? Ze kon genieten van de schoonheid wanneer het oranje licht op haar witte vacht werd gereflecteerd, maar het zou haar nooit zo gelukkig maken als een buik vol goed eten en het besef dat haar leven niet meer zo fragiel was als het ooit was geweest. De lik die ze over haar wang kreeg wist haar eerlijk te verrassen, wat niet vaak gebeurde. Een ingenomen glimlach kwam op haar lippen terwijl ze zachtjes giechelde en ze stapte nog wat dichterbij, er leek iets vervaarlijks in haar ogen te liggen. "Er is niets mooier dan goed leven en je eigen plezier, one way or another," sprak ze zelfingenomen. "Jij bent ook een durfal, niet? Zo maar filosoferen met een oh zo dodelijke Bloodclanner," ze lachte zachtjes. "Gelukkig ben ik maar een young-one, de naam is Cyren,"

Het waren die woorden waarin Cyren zich kon vinden. Dat was haar filosofie. Immers, wat had andermans geluk voor invloed op jouw leven? Niets, en dat bleef de waarheid. De vleiende woorden van de ander brachten een kleine glimlach op haar gelaat, ergens tevreden dat de ander angstloos bleef waar ze was. Waarom zou ze ook? Haar klauwen waren scherp, maar vast niet getraind genoeg om haar buik open te trekken. Ze was slechts een leerling nog, de onschuld nog verscholen in haar hart. Niet? "Hm, wat een toepasselijke naam. Het is goed je te ontmoeten, Vosje," haar bleek blauwe ogen zochten naar een teken van de ander. Stonden haar tenen al tegen een grens aan? Of was dit alles nog altijd een welkom spel? "Oh, bedankt, er zit inderdaad een verhaal aan," haar staart werd naast zich neer geslagen, waar het kort langs de ander streek. De afstand tussen hen was net genoeg om een sensuele hint met zich mee te dragen. "Er schijnen verhalen te zijn over sirens, prachtige, monsterlijke wezens in de zee die zo mooi konden zingen, dat het mannen betoverde. Ze konden niets anders dan hun schepen naar het geluid draaien, en dan hun dood vinden op de klippen," een liefelijke glimlach lag op haar lippen. "Vind je?" vroeg ze oprecht wat verrast op haar uiting over gezelschap. "Er zijn genoeg toms tegen wie ik nog zo open minded kan zijn, maar tot dusverre heb ik nog nooit iets nuttigs van hun tong gehoord. Een gesprek zoals deze zou ik nooit met hen kunnen voeren,"

"Hm, misschien ben je wel even onvergefelijk en.. Warm als de prairie?" De twee twinkeling in haar blik was lang niet zo onschuldig als dat haar baby blauwe ogen een ander zou laten doen geloven. Met haar witte poten stapte ze herhaaldelijk dichterbij, waarbij ze haar staart om de ander liet kietelen. "Ik zou best wel mijn vachtje in de prairiezon willen warmen, hoor," met meisje giechelde zachtjes. Met liefde beantwoordde ze de ander haar vraag. Haar naam doeg ze zonder enige spijt of afgunst, het was een gegeven waar ze naar zou leven. Waar anders was meer pracht te vinden dan een wezen dat mannen tot een einde bracht? Cyren nam iets meer afstand, waarna ze enkel korrels as van haar glanzend witte voetje aflikte, haar oortjes geamuseerd iets rechter getrokken door wat de ander haar vertelde. "Oh, ze laten zichzelf slechts in hun waan," ieder leefde enkel naar zijn eigen idealen, dacht een plek te volbrengen hier. Och, ze kon de mannen met een daadwerkelijke impact op haar vingers tellen. "Maakt de impact enkel leuker wanneer ze zien aan wiens klauwen-"Haar schoon gewassen pootje streek ze over die van de ander. "hun touw daadwerkelijk gebonden is,"

Hoe heerlijk naief hun spel was. Het mocht welliswaar niemandsland zijn hier, de waarheid bleef dat hun loyaliteiten ergens ver tegenover elkaar zouden moeten liggen. Al was het slechts dat wat aan hen opgelegd was. Haar witte vacht zou nog vaak genoeg rood zijn van clanbloed, maar niet uit een passievolle haat. Vooral gedreven uit noodzaak en een zoektocht naar bevrediging. Alleen, wat was er meer bevredigend dan een dergelijke twinkeling in de ogen van een ander te zien? Haar suggestieve woorden waren zuiver gezongen. "Oh lief, jouw vacht schittert bijna te mooi om aan scherpe klauwen gescheurd te worden," zachtjes gniffelde ze. Onschuldig, lief, plagend. Haar poot hief ze de lucht in en één scherpe nagel liet ze sierlijk rondjes draaien in de lucht."Nee, ik zou je enkel laten dansen. Dansen zoals geen kater ooit zou kunnen,"