The bells of life

Fern zag op haar mooie fluffy kont in de Cave. Haar donkergrijze tot zwarte vacht was netjes geordend. Ze mocht misschien trainen voor een lompe Cave Guard, dat betekende niet dat ze niet mooi mocht zijn. Haar nekhaar stribbelde wat tegen. Deze was lichter van kleur en had een wollige onderlaag, waardoor het uitstak. Ze moest haast een gekkenbek trekken om haar tong tot het wilde haar te laten komen. Uiteindelijk had ze een lok vast. Ze trok naar boven... Ehm. Het hele stuk kwam mee. Het had niet eens aan haar lichaam vastgezeten. Nu zat er een stuk lichtgrijze vacht op haar tong. Met haar poot probeerde ze deze eraf te halen. Dat zorgde alleen maar voor nog meer haar. AAaggh dus zo werden haarballen gevormd!

Ps al mijn topics zijn OPEN, de eerste post is gewoon gereserveerd voor: Cardinal

Terwijl Cardinal in de grot haar vacht zat te wassen, merkte ze dat ze niet de enige was. De ander pakte het echter heel wat minder elegant aan dan zij en haar vacht leek ook wat minder makkelijk mee te werken. Nu, een dame in nood kon je natuurlijk niet zomaar negeren, dus stond Cardinal op en wandelde naar de jonge to-be die zo naarstig probeerde er ook netjes uit te zien. "Het vergt wat oefening", miauwde ze geamuseerd, kijkend naar de gekke bekken die Fern trok. "Zit stil", commandeerde ze daarna goedgemutst, waarna ze naast de donkergrijze to-be plaatsnam. "Eerst die pluk haar maar eens", mompelde ze, terwijl ze met een pootje handig de dot vacht van Ferns gezicht viste. Ze schudde de haren van haar poot en likte de laatste paar weg. "Een beetje vacht in je maag kan weinig kwaad, maar als je niet voortdurend haarballen op wilt kotsen, raad ik je aan om wat minder aan je vacht te trekken terwijl je het wast. Zo krijg je ook allemaal lelijke, onregelmatige plekken." Was dat cru verwoord? Ach, als de boodschap maar overkwam. En het handige met vacht was dat het snel terug groeide en dat je dus eindeloos opnieuw kon beginnen. Ze besloot een kleine demonstratie te geven. Terwijl ze liet zien hoe zij haar nekvacht netjes hield, legde ze uit wat ze deed. "Kijk, je draait je kop gewoon zo, en dan rustig met de richting van je vacht mee likken, dan valt de losse vacht er gewoon af zie je, zo blijft het ook niet tussen je tanden hangen. Tanden gebruik je alleen als je klitten hebt om los te trekken. Wacht, ik fatsoeneer dit wel even." Dit kon ze natuurlijk niet aanzien. Met handige likken begon ze Ferns dikke nekvacht in het gareel te brengen. "Dat is natuurlijk de andere tip: gewoon door een ander laten doen. Katten wassen elkaar niet voor niets, weet je, bij de moeilijke plekjes moet je elkaar gewoon een beetje helpen. Tsjonge, je hebt flinke manen, zeg."

De best brede to-be schudde met haar hele kop. Ondertussen probeerde ze de pluk van haar tong te krijgen, het was een mooi zicht. Geschrokken opende ze haar ogen toen ze een stem hoorde. Deze hoorde bij een poes genaamd Cardinal en nog wat. Ze was niet zo goed met de volledige versie. Fern had zelfs al moeite om haar eigen naam te onthouden. Oké nee grapje, maar hij was erg lang. "Zit stil!" Ze verstijfde en liet haar tong uit haar mond bungelen. Geïntereseerd luisterde ze naar de uitleg terwijl ze haar bijna droge tong terug binnenhaalde. Haar blik ging onschuldig naar beneden. Hmmm, van boven uit zag ze niet echt een gat, maar misschien als je er recht in keek. Oh zou ze daar kaal zijn? Brrr wat naar! Ze kreeg het bij die gedachte al gewoon koud. Toen de oudere poes haar manen zelf probeerde bedwingen voelde ze zich een beetje gevlijd. Ze kon het inderdaad aan iemand vragen die er meer van kende. "Tsjonge, je hebt flinke manen, zeg." Fern curled up underneath the sunset bloosde erbij. "Ja ze zijn echt heel dik," mompelde ze. Haar vurige ogen flitsten al naar buiten. "Lukt het?" Hierna wilde ze naar buiten, misschien kon ze Cardinal meevragen.

Cardinal moest glimlachen bij Ferns schuchtere antwoord. "Fern, geloof me, er zit potentie in die haardos van je, als je leert hem onder bedwang te krijgen", miauwde ze geamuseerd. De to-be liep er nu nog een beetje bij als een levende haarbal, maar ze zag mogelijkheden, ze zag zeker mogelijkheden... Als iemand Fern nou wat elegantie bij kon brengen, kon ze nog een echt hartenbreekstertje worden. "Bijna klaar..." mompelde ze tussen twee likken door. Ze zette een stapje terug om haar werk te bewonderen, likte nog een plukje haar op zijn plaats en keek opnieuw. Na een paar stille tellen knikte ze een aantal keer bedachtzaam, terwijl een vergenoegd glimlachje zich ontvouwde op haar gezicht. "Kijk, dat ziet er al stukken beter uit", miauwde ze, tevreden met haar werk.

Toen Cardinal haar een complimentje gaf glimlachte ze trots. Haar blik straalde en ze keek neer op een prachtige, nieuwe vacht. Heel anders dan de klitten die ze vaak met zich mee droeg. "Dankjewel Cardinal! Wil je anders met me mee gaan?" Ze opende haar lippen en liet een witte grijns zien. Coyote had haar vrij gegeven, maar ze wilde veel leren, misschien was een andere kijk wel eens een opheldering.

Ze was zo schattig, die Fern, helemaal stralend om het complimentje. Cardinal glimlachte toen de To-be haar mee vroeg. Ze wierp een blik op de waterval en oordeelde aan het licht dat het goed weer was. "Natuurlijk, waar wilde je heen?" miauwde ze. Ze had wel zin om een frisse neus te halen, dus wat dat betreft kwam Ferns voorstel precies op het juiste moment.