No traitor, Just misunderstood

Tall dacht graag over zichzelf - in general - alsof hij een sterke kater was. Niet enkel qua fysique, maar ook mentaal. Na zijn eeuwige drang zijn moeder te pleasen, daarna Inner te pleasen, te hopen op een trots woord van zijn vader en onzekerheid over zijn vrienden en plek in de clan, wilde de kater het achter zich laten. Opnieuw beginnen, nu zonder gevoel. De dood van de kittens van Littlestream had hem dat geleerd, teveel gevoel kon je enkel breken. Bijna was hij weer de mist ingegaan bij Pepper en Tinder. En hier stond hij, wederom volledig in de mist. Want hoe gehard de kater ook was, of hoe graag hij ook dacht dat te zijn, de aanblik van Slate op deze manier, in de med den, angstig voor hem wegkruipend. Er ontsnapte hem niet eens een zucht. Sterker nog, zijn adem leek gestokt te zijn.

Bijna zette hij een stap vooruit, maar deinsde terug toen hij zich bedacht dat dit haar waarschijnlijk alleen maar angstiger zou maken. "Slate..." Haar naam zacht in zijn mond, die open bleef alsof hij iets toe wilde voegen. Zijn ogen rond als schoteltjes. "Slate.. he-" Wat wilde hij zeggen? 'Ik had hier niets mee te maken'? Ja, alsof ze dat zou geloven. Aan de andere kant. Hij was altijd eerlijk tegen haar geweest, als enige zo ongeveer, zij wist van Pepper, zijn verleden, alles. Wat had de kater gedaan om dat vertrouwen te beschamen, zelfs over Bloodclan was hij eerlijk geweest. Misschien niet duidelijk, maar dat kon je hem moeilijk kwalijk nemen. "Hier had ik niets mee te maken," Besloot hij dus ferm. Stoerder dan hij zich voelde, en ook zeker stoerder dan hij eruit zag, met zijn oren slap en zijn ogen vol angst. Zou ze sterven?

Bijna wendde de kater zijn ogen af. Het deed pijn haar zo te zien en niet naar de poes toe te kunnen. Niet zich om haar heen op te krullen, haar warm te houden en de pijn weg te dromen. Wanneer hij bij haar in de den geslapen had - om het goed te maken, om zijn nachtmerries kwijt te raken - die nachten waren de enige waarin hij kon geloven dat het misschien toch goed zou komen met hem. Dat ze niet verloren waren, en Shadowclan, en met de clan hij, gered kon worden.

Zo was het niet. Het had niet mogen zijn, het was niet zo gegaan. Of hij er nou wel of niet van alles aan had kunnen doen, dit is waar de kater nu stond, en dat is waar zij lag. "Sin is hier niet," Klein puntje, aangezien ze hier wel had moeten zijn en hij om eerlijk te zijn geen flauw benul had waar ze was. "En daar mag ze blij om zijn," Even klonk zijn withete woede door in zijn stem, trilden zijn poten en moest de kater zijn ogen sluiten voor hij weer rustig was. "Ik..." Hij wilde het niet weer over zichzelf hebben, dat bracht alleen maar problemen doorgaans, maar de poes moest het weten. Moest begrijpen dat dit niet van hem kwam. "Ik wist hier niets van Slate.." Tall sprak zacht, alsof hij bang was dat zijn woorden iets zouden breken. Hem, welteverstaan. Want het was falen van zijn kant. De kater had het wel moeten weten, had het in de gaten moeten houden. Was Sin niet zijn... hulpje? Dus dat maakte dit wel zijn verantwoordelijkheid. "Maar dat maakt het niet minder mijn fout," Mompelde hij er meer voor zichzelf achteraan, dan voor haar, wederom boos. En nu ook gefrustreerd. Het liep volgens plan, alles, en toch wist dit elke overwinning te overschaduwen. Hij kon de den wel afbreken wat een woede voelde de kater in zijn klauwen.

Hij klauwde met zijn nagels in de grond bij het horen van haar woorden en keek even achterom in de richting van het kamp. Half om half was de kater geneigd die kant uit te gaan in de hoop dat Sin er was, zodat hij de poes hoogstpersoonlijk de nek om kon draaien. Wat een bespottelijke vertoning, niet alleen deed ze het enige wat hij expliciet verboden had, ze liet Slate ook nog eens denken dat het zijn idee was geweest. Hij gromde even, maar bij het zien van de angstige poes vielen zijn oren weer plat en hield de kater zich stil. Het draaide nu even niet om hem. "De kittens zijn veilig," Mompelde hij, dit interesseerde hem aanzienlijk minder dan hoe het met haar ging. Bovendien voelde hij zich nog steeds dubbel over de mysterieuze kittens van Slate. Het deed hem pijn naar ze te kijken, maar hij kon tegelijkertijd geen haar op hun hoofd krenken. "Dappere dodo's zijn het," voegde hij er zacht, en met een werkelijke glimlach, aan toe. Zeker die Littlepaw.

Toen schudde hij even zijn hoofd en zette voor hij er erg in had een stapje vooruit. "Wat...-" Hoe vroeg je zoiets? "Denkt.." Hij kreeg de vraag niet echt over zijn lippen, en ook zijn ogen waren weer gevuld met angst nu hij dichter bij de poes stond en haar wonden zag. Zou ze dit overleven, dat wilde hij weten met elke vezel in zijn zijn. Maar de vraag stellen leek hem beantwoorden, en dat durfde de kater niet. Hij had teveel vrienden verloren. Niet ook Slate.

Even rolde de kater met zijn ogen toen de poes zo opgelucht reageerde op het overleven van haar kittens. Alsof hij die koters ooit iets zou laten overkomen. Aan de andere kant, Smoke was ook gestorven en Acorn had er niet al te best uitgezien. Bijna zuchtte de kater weer, maar hield zich in. Straks zou hij het aan Slate moeten uitleggen en daar had hij nog even geen zin in. Een gesprek voor een andere dag, waarop de poes zich beter voelde en hij met iets meer ferve die verdediging in kon. Want no way dat de poes dit ging begrijpen. En waarom zou ze ook. Hij had er niets over gedeeld, met niemand niet. Het was onmogelijk dat ze meteen om zou zijn.

Bovendien had hij nu andere dingen aan zijn hoofd, zoals het feit dat ze compleet niet begreep waar hij op doelde, en dit hem even met zijn ogen deed rollen - een gewoonte die hij duidelijk weer terug had. Misschien moest hij het dan maar gewoon vragen, en dus staakte hij het nerveuze schuifelen met zijn poten, maar bleven zijn oren slap hangen terwijl hij de poes voorzichtig bekeek en even een 'ehm' uitte voor hij echt durfde. "Ga je dood?" Hij was echt een kitten. Allemaal schitterende woorden bedacht, intelligente eromheenpraat-manieren, en dan - door de zenuwen - brengt hij het op de subtielste manier mogelijk. Ugh.

Ze leek hem nu wel te begrijpen. Maar goed ook want hij was intens duidelijk geweest, oprecht, de kater vroeg zich af of hij ooit veel duidelijker was geweest dan nu. Doorgaans wist hij zelf niet eens waar hij het over had maar nu leek het voor even allemaal helder, en wist hij zelfs volledige concentratie te hebben toen de poes antwoord gaf. Een antwoord wat hem even opgelucht deed zuchten. Het was niet alsof Ace veel wist, maar op het gebied van kruiden nam Tall het van hem aan. "Wow." Haar zo ziende begreep hij voor het eerst echt wat kantje boord betekende. Sin kennende was het ook met voorbedachte rade geweest, en uitzonderlijk vervelend om mee te maken. Even draaide Tall zich om en plukte een voor hem liggende mosbal uiteen. Zijn frustratie te groot om volledig weg te stoppen. Daarna draaide hij zich weer om. "Ik kan het begrijpen als je me niet gelooft," Of naja, eigenlijk niet want het was dus niet alsof hij ooit tegen haar had gelogen, maar iets zei hem dat deze manier van praten beter ontvangen zou worden dan de andere optie.

Hij zuchtte even toen het een tijdje stil bleef, overtuigd dat de poes in slaap was gevallen. En hoe kon hij haar dat kwalijk nemen? Aan haar toestand te zien had ze nog een lange weg te gaan, en Tall hield haar een beetje egoïstisch wakker omdat hij niet zeker was over.. over wat precies? Ze hadden het heel duidelijk aan elkaar gemaakt, meerdere keren, en toch bleef hij bij de poes terugkeren met een pijn in zijn borstkas die hij niet kon beschrijven. En toch deed haar stilte hem meer dan de duizend stiltes van zijn moeder. Bijna zuchtte hij weer, maar het kwam eruit als een zachte adem toen hij de poes hoorde. En haar boodschap begreep. Wil was al iets toch? Een begin. Een zaadje om vanuit verder te werken. Met wil kon hij iets. Maar dat zou ze niet willen, en misschien had hij de poes al genoeg verschrikkingen bezorgd. "Daar zal ik het mee moeten doen," Antwoordde hij in plaats van al zijn gedachten, een waterige glimlach rond zijn lippen. Altijd als hij met Slate praatte durfde Tall te geloven dat het allemaal wel goed kwam. En toch.

Het was weer stil voor een tijdje, hij had geleerd minder te praten. Bijna schoot Tall in de lach toen hij zich dat bedacht, dat hij alsnog iets opgestoken had van de uren met Slate. Minder praten, hoewel ze hem niet kon zien maakte het toch niet altijd uit of hij iets te zeggen had. Ze had het altijd gewoon aangevoeld. En hij deed zijn best dat meer bij haar te doen. En toch. Hij was een kater van woorden, en haar woorden maakte dat hij even verloren om zich heen keek, niet wetend wat te doen, voor hij de den door beende en zijn neus in haar vacht duwde. Een droge snik vrijkomend, hoewel hij geen traan durfde te laten. Bij haar volgende woorden legde hij zich neer, om haar heen, zijn staart beschermend over haar poten, zijn kop bij die van haar. Ogen open, waakzaam. Als een waakhond. "Alles komt nog zoveel beter," Mauwde hij zacht. Al zou het haar weinig zeggen. Maar ja. Goed was een understatement.