Finally, it is happening

  Het was dan echt zo. Ze zou mama worden. En Olivebranch papa. De glimlach die eerder op haar gezegd was verschenen kon ze niet meer weghalen. Niet dat ze daar moeite voor deed, want ze was erg blij. Het zou eindelijk gebeuren. Ze zouden een nestje krijgen...
  'Olivebranch?' luidde haar stem zachtjes in de Warriors Den. Ze stapte naar binnen, wetende dat Olive hier even lag te slapen. Ze stapte hun gedeelde nest in en likte haar mate wakker door tussen zijn oren te likken. 'Olive, wakker worden,' miauwde ze. Het was moeilijk voor haar om haar enthousiasme te verbergen, ze had hier zo lang op gewacht. 'Ik moet je wat vertellen, lieverd.'

<3

Met een vermoeide blik hief hij zijn kop op. Wie had hem uit zijn kostbare slaap gewekt? Maar natuurlijk was het Silverwish. Toen Olivebranch dat zag verzachte zijn blik. Hij ging rechtop zitten en rekte zich zittend uit. Hij was benieuwd waarom ze hem wakker had gemaakt, hij had haar immers verteld dat hij even ging slapen. Silverwish had een vreemde twinkeling in haar ogen toen ze zei dat ze hem iets moest vertellen. "Hmm.. Wat is er dan?" Vroeg hij met een stem die nog niet even wakker was als de rest van zijn lichaam.

  Olivebranch keek haar vermoeid aan en na wat aansporing kwam hij uiteindelijk toch echt overeind. 'Hmm.. Wat is er dan?' vroeg hij haar met nog een slaperige stem.
  Silver glimlachte met sprankelende ogen. 'Ik heb heel goed nieuws, Olive,' snorde ze en ze gaf hem een kopje tegen zijn wang aan. 'Ik heb met Rousebell gesproken...' begon ze, de vlinders - of eerder kittens nu - in haar buik waren zeer aanwezig op het moment. 'Olive... We krijgen een nestje.' Ze kon een hoog piepje achter in haar keel niet tegenhouden. Ze was zo enthousiast! Zo blij!

Silver leek heel blij, wat meteen een opluchting was aangezien Olivebranch nog niet zeker had geweten over haar nieuws goed was. Toen ze zei dat ze met Rousebell had gesproken begon er plotseling iets bij hem te dagen. Toen zij Silverwish het hardop: Een nestje, zij twee. Zijn groene ogen werden groot en even bleef zijn stem achter in zijn keel hangen. Het was sneller gebeurt dan hij verwacht had, hij had zich voorbereid op een aantal moons proberen voordat er iets van zou komen. "Silver... Dat is geweldig" Bracht hij langzaam uit terwijl zijn ogen over haar heen gleden. En nu ze het had gezegd zag hij het ook: Ze leek wat te zijn aangekomen. Hij bleef nog steeds roerloos zitten, proberend te verwerken wat hij net had gehoord.

  Olive bleef even stil en Silver keek hem vol verwachting aan. Hij zou het toch wel leuk vinden? Of was het alsnog wat te vroeg voor hem? Ze waren immers gestart, dus dat vast niet. Zijn olijf-kleurige ogen gleden even over haar lichaam, die inderdaad wat voller was geworden. Toen ze de verklaring had gekregen was het nog eens extra opgevallen.
  'Silver... Dat is geweldig,' bracht hij uiteindelijk langzaam uit.
  De poes glimlachte breed en knikte. 'Ja toch,' snorde ze blij. 'Het gaat dan echt gebeuren, Olive. We krijgen ons eigen nestje,' miauwde ze dromerig en ze leunde tegen hem aan.

Langzaam kwam de enorme golf blijdschap aanzetten. Hij zou kittens krijgen met zijn mate, en ze hadden niet heel lang hoeven wachten. Ze hadden het enorme geluk gehad dat er niks mis was gegaan. Hij knikte gelukkig "Ja... Geweldig" Fluisterde hij toen ze tegen hem aan leunde. Toen kwam er nog een emotionele golf achteraan: Angst en zorgen. Wat als er iets met Silver gebeurd? Wat als de kittens niet gezond waren? Wat als de geboorte verkeerd ging? "Voel je je nog helemaal goed?" Miauwde op een veel bezorgdere toon dan hij had willen laten merken.

  'Ja... Geweldig,' fluisterde hij toen ze tegen hem aan leunde. Silver knikte, genietend van het moment. Kittens. Een nestje. Het zou echt gebeuren.
  'Voel je je nog helemaal goed?' miauwde Olive toen plots bezorgd.
  De poes keek op en grinnikte. 'Natuurlijk, schat. Het komt allemaal helemaal goed, dat beloof ik.' Ze gaf hem een likje over zijn wang. 'En als er iets is dan beloof ik dat ik meteen naar de Medicine Cats zal gaan, oké?' Ze wilde niet dat haar mate zich zo zorgen maakte om haar, zeker niet als er niets aan de hand was. Het was ergens wel aandoenlijk, maar het zal hem alleen maar stress geven. En nog zoiets met dat hij super vermoeid was wilde ze liever niet nog een keer meemaken, zeker niet voor hem.

Het werd ook nog eens kouder, wat betekende dat er minder prooi zou zijn. En er was op dit moment sprake van verhoogde spanning in het woud, wat as Thunderclan plotseling in een oorlog verwikkelt raakte terwijl Silverwish zwanger was? Hij werd uit deze paranoïde gedachtes getrokken toen Silverwish hem op het hart drukte dat het goed zou komen en dat ze met iedere klacht meteen naar de medicine cats zou gaan. Olivebranch knikte half-tevreden en ontspande een beetje. "Weet je hoelang het nog duurt?" Vroeg hij nieuwsgierig. Hij wist helemaal niks van zwangerschappen, alleen dat ze ongeveer twee moons duurden. Aangezien het bij haar te zien was gokte Olivebranch dat ze niet meer zó lang hoefden te wachten.

Olivebranch knikte en ze voelde zijn spieren ontspannen. Ze glimlachte lief naar hem, blij dat hij weer wat rust vond. Ze beloofde haarzelf nu ook om gewoon altijd naar de Medicine Cat te gaan als er iets loos was, of als ze vragen had. Better safe than sorry, after all.
'Weet je hoelang het nog duurt?' vroeg Olive toen nieuwsgierig.
Ze glimlachte en knikte. 'Niet lang meer,' purde ze. 'Ongeveer nog een Moon, anderhalve Moon. Blijkbaar was ik het al een tijdje,' grinnikte ze. 'Ah, ik kan niet wachten. Ik denk dat ik snel maar de Nursery in ga... Ik denk dat dat jouw ook gerust zal stellen, hm?' glimlachte ze, wetende dat hij haar veilig en beschermd wilde hebben voor de winter.

De glimlach die ze hem schonk was natuurlijk vele te lief voor de manier waarop hij gereageerd had. Hij hoorde veel blijer te zijn, niet meteen bezorgd en bang. Silverwish bevestigde dat het niet lang meer zou duren. Olive glimlachte zenuwachtig. Hoewel hij het nieuws van kittens geweldig vond, keek hij niet bepaald met smart uit naar geboorte. Hij had al een aantal keer de pijnlijke kreten van nieuwe moeders aangehoord. Silverwish in die pijn was een angstaanjagende gedachte. Maar de zwarte kater besloot daar niks over te zeggen, het kon haar alleen maar bang maken. "En... Ehm.. Konden ze al zien hoeveel het er zullen zijn? " Vroeg hij schaapachtig, niet wetend wat anders te zeggen.

Haar mate glimlachte zenuwachtig, wat ze alleen maar schattig vond. Zolang hij niet té bezorgd zou worden vond ze het helemaal best. Ze had al wel door dat hij zenuwachtig was om vader te worden, maar ze wist dat het allemaal helemaal goed zou komen. Ze zou advies vragen aan Queens en de Medicine Cats en uiteindelijk zal het allemaal op hun pootjes vallen, dat wist ze zeker.
'En... Ehm.. Konden ze al zien hoeveel het er zullen zijn?' vroeg de kater een beetje schaapachtig.
Ze glimlachte en knikte. 'Ze denken rond de 2 of 3 kittens. Dus het zal heus geen groot nestje worden, hoor.' Silver hoopte dat dat hem een beetje gerust stelde. Om eerlijk te zijn vond ze dit ook een perfect aantal. Niet te veel en niet te weinig. Perfect. Alles was gewoon perfect.

Zijn vraag leek toch niet zo dom te zijn als hij had gedacht: Twee of drie kittens was de voorspelling. Dat was vast een goed aantal, toch? Olivebranch keek Silverwish aan en twijfelde even over zijn volgende uitspraak, bang om haar te beledigen. "Ga je nog steeds gewoon door met je warriortaken? Of neem je nu een stapje terug? " Miauwde hij uiteindelijk. Het klonk wat beter dan 'vind je het niet jammer dat je zo snel al weer moet stoppen als volledig Warrior? '

Ze zag zijn blik en zag dat hij ergens over twijfelde. Ze bleef hem aankijken met haar lieve glimlach, afwachtend op wat hij zou gaan zeggen. Liever alle twijfel vragen er nu uit dan later. 'Ga je nog steeds gewoon door met je warriortaken? Of neem je nu een stapje terug?' miauwde hij uiteindelijk.
Hmm. Goede vraag. Daar moest ze even over nadenken. Langzaam knikte ze. 'Ik denk dat nog eventjes wel moet lukken. Gewoon wat jagen, meegaan op een rustige patrouille. Dat moet wel te doen zijn toch?' glimlachte ze. Ze wilde nog niet vast zitten in de Nursery, want ze wilde eerst nog Rascal vertellen dat ze in verwachting was. Hij was immers een goede vriend. Hopelijk zwerft hij langs de grenzen de komende paar dagen, dacht ze.
'Daarna ga ik wel de Nursery in, beloofd. Ik zal het echt niet te bond maken hoor. Ik wil niet dat ze iets overkomt.'

Ze leek er nog niet over nagedacht te hebben.  Uiteindelijk besloot Silverwish dat ze nog wel even dooeging met haar taken.  Wat hij volledig begreep,  daarna zou ze een aantal moons in het kamp vastzitten met slechts schaarse uitstapjes naar buiten. Het was niet ideaal voor iemand zoals zij.  Maar zij had heel graag kittens gewild,  en Olivebranch kon niet zeggen dat ze er lang over na hadden gedacht voordat ze hadden geprobeert die ook te creëren. "Geen grenspatrouille, alsjeblieft." Miauwde hij bijna smekend.  Natuurlijk, meestal gebeurde er niks.  Maar er was maar één debiele Rogue nodig om alles kapot te maken. "Het moet vast wel goedkomen als je weg blijft van de grenzen" Vervolgde hij.

'Geen grenspatrouille, alsjeblieft,' miauwde hij bijna smekend.
Silver keek hem verbaasd aan. Geen grenspatrouille? De toon die zijn stem had was ook nieuw. Waarom geen grenspatrouilles?
'Het moet vast wel goedkomen als je weg blijft van de grenzen,' vervolgde haar mate toen.
Wat kon er mis zijn bij de grenzen? Oh. Oh jee... De gedachte van Rascal popte in haar kop. Oh StarClan, dat was niet goed. Niet dat ze vreemd ging of zo, daar dacht ze niet eens aan. Maar hij was een goede vriend. Misschien van BloodClan, maar hij was aardig, had haar meerdere keren gered...
'Wat moet dat nou weer betekenen?' vroeg ze. Het kwam er bitser uit dan ze dacht, dus snel lachte ze er nog even bij, om te laten zien dat ze geen ruzie zocht of zoiets. Zeker niet op dit moment, net nu ze bekend had gemaakt dat ze zwanger was. Dat ze Rascal af en toe ontmoette mocht dit echt niet beïnvloeden.

Waarom leek dit zo'n probleem te zijn?  Het was niet alsof de grenzen op zich zo interessant waren.  Ze had ze al tientallen keren gezien, en ze zou ze nog honderden keren zien nadat hun kittens de nursery uit waren. Hij schrok van de toon in haar stem. Het klonk bijna boos,  en de lach die erna kwam verhulde niet alles. "Het leek me gewoon veiliger,  dat is alles.." reageerde hij een beetje hulpeloos.  Hij besloot geen vragen te stellen.  Misschien kwam het gewoon door de verwachting,  hij had wel eens gehoord dat zwangere queens zich vreemd konden gaan gedragen.

'Het leek me gewoon veiliger, dat is alles..' reageerde hij hulpeloos.
Pff. Ja hoor. Ze zuchtte diep en knikte. 'Oké.. Sorry dat ik zo reageerde.' Ze wilde dit niet in een ruzie laten uitbarsten. Gewoon vergeven en vergeten, hij bedoelde het alleen maar goed. Dat wist ze ook wel. Hij wilde haar beschermen en zij zou het ook niet zo leuk vinden als hij opeens om ging met andere she-cats. Maar daarentegen, ze hield wel van een beetje vrijheid en ze wilde vrienden zijn met wie dan ook. Ze was immers ook vrienden met Ardentpaw. Nou, dat was wel een beetje anders, maar toch.
Ze vroeg zich af of hij ook wist dat Rascal een BloodClanner was, maar ze dacht van niet. Dan had hij wel heel anders gereageerd. Nee, ze liet het maar lekker op Rogue. Misschien dat ze hem even niet meer moest bezoeken, al wilde ze hem wel heel graag het grote nieuws vertellen. Maar goed, dat waren zorgen voor andere keren. Nu was ze samen met Olivebranch, haar mate, de liefde van haar leven.
Langzaam leunde ze tegen hem aan, genietend van het moment. Het was weer goed. Perfect.

Hij voelde zich een beetje onbehagelijk toen zíj haar excuses aanbood. Maar nogmaals besloot hij er niks van te zeggen.  Dat alles was nu niet belangrijk,  waar het nu om ging was dat zij veilig bleef en dat de kitten gezond waren. Ze leunde weer tegen hem aan en hij snorde zachtjes. "Doe wat het beste voelt,  of wat de medicine cats je opdragen." murmelde hij uiteindelijk. Eigenlijk was hij er nu vooral om elke wens te vervullen die zij zou hebben wanneer ze het kamp niet meer uit kon. Olivebranch moest accepteren dat zijn mening nu even niet meer telde.

Ze was blij te horen dat Olivebranch weer zachtjes begon te snorren. 'Doe wat het beste voelt, of wat de medicine cats je opdragen,' murmelde hij uiteindelijk.
Ze knikte. 'Natuurlijk Olive. Ik beloof het.' Ze hield zich even stil, genietend van het moment, blij dat het niet in een ruzie uitgebarsten was. Ze was niet in de mood voor ruzie, zeker niet net nadat ze er achter gekomen was dat ze kittens verwachtte. Dat Olivebranch jaloers was of iets dergelijks moest ze maar even opzij zetten. Ze wilde het Rascal wel vertellen maar ze besefte ook wel dat ze beter veilig kon blijven en niet op zoek zou gaan. Ze zou alleen de grenzen checken, dat is alles. Maar haar mate hoefde daar niets van te weten, het waren zijn zaken niet vond ze.

Ze beloofde het. Nou, dat was dat dan. Natuurlijk was het een beetje een vreemde reactie geweest. Maar misschien was dat alleen maar geweest omdat hij zich bezitterig had opgesteld. Hij hoefde ook weer niet van alles dat zij deed te weten. Olivebranch snapte best dat Silver haar eigen leven wilde leiden. "Heb je al aan namen gedacht?" Vroeg hij toen. Met haar koppigheid kon hij zich wel voorstellen dat de kittens door haar benaamd zouden worden.