Dawn

Hij was altijd vroeg wakker. Als het niet was omdat hij uit zichzelf vroeg wakker werd, dan was het door een nachtmerrie. Hij was het gewend en hij voelde het meestal ook aan komen als hij die nacht een nachtmerrie zou gaan krijgen. Zijn nachtmerries gingen meestal om twee onderwerpen. Vooral zijn moeders dood, waar hij toen haar bloedende lichaam zag liggen met de pasgeboren kittens, en de kater uit Windclan die hem voor de rest van zijn leven achterna zou zitten. Hij had uit verscheidende hoeken gehoord toen op reis dat hij dood was, maar het lichaam had hij zelf nooit gezien. En daardoor kon hij dat niet met zekerheid zeggen dat de kat echt dood was. Hij kon WindClanners niet geloven, dat was iets wat in zijn geheugen gegrift was en waarschijnlijk er ook nooit meer uit zou gaan komen ook. Hij zou voor altijd gemarkeerd zijn door de WindClanner die hem zo maar uit het niet aan viel. Daar zou niks verandering in brengen, daar was hij heel erg zeker van. Nooit meer in zijn leven zou hij een Windclanner vertrouwen, hoe lief en aardig ze ook deden. Ook de afgelopen had hij een nachtmerrie gehad en was hij al wakker geweest voordat de zon op was gekomen. Hij wilde alleen niet 'die ene' kat zijn die constant voordat de zon op was gekomen al uit zijn nest zijn, dus hij was er wat langer in gelegen. Tenminste, tot hij er klaar mee was geweest en naar buiten was verkast. Hij was tenminste niet zo'n kat die constant over alles zat te klagen, want die had je ook wel. Hij genoot nog even van de rust in het kamp, tot er na een tijdje een warrior naar hem toe liep, Ardentheart. De kater was vorige ceremonie tot warrior benoemd. Hij wist nog hoe trots hij was toen hij naar voren mocht treden. Dat hij kort naar de lucht had gekeken en wist dat zijn moeder trots op hem neer keek. "Zin om mee te komen jagen? Ik kan wel wat gezelschap gebruiken," klonk er van de kater af met een glimlachje op zijn gezicht. Long glimlachte rustig terug, waarna er even kort een gaap ontsnapte uit zijn bekje. "Goedemorgen Ardentheart. Ja, klinkt goed. Ik ben toch al vroeg wakker." Sprak hij kalm tegen de jongere kater. Hij wist dat de kater aardig avontuurlijk was, iets wat hij een stuk minder was en als hij al avontuurlijk was dan werd hij meestal meteen met zijn neus op de feiten gedrukt dat het nooit kon gaan zoals hij wilde dat het ging. "Had je een plan waar je naar toe wilde gaan? Of staat alles nog open?" Vroeg hij even rustig aan de andere kater.