Encourage your complete cooperation

Indi zat hier nu al lang. Hoelang, wist ze niet precies. Maar lang genoeg dat de herinneringen aan haar moeder begonnen te vervagen. Ze wist niet meer precies hoe ze eruit zag.. Ja, ze was zwart geweest met blauwe ogen, maar het gezicht van mama wist ze niet meer. De kitten keek naar haar pootjes, die besmeurd waren door de modderige ondergrond van de plek waar ze nu al wekenlang was. Het weinige licht en de constante stank van de modder waren nu gewend. Zelden kwam ze buiten. Heel soms nam Bloodpaw of Beechresin haar naar boven, maar niet vaak. Nu was ze even alleen. Ze verveelde zich heel erg; er waren hier geen siblings of vriendjes om mee te spelen, alleen de modder en het geluid van de wind. Met een snufje veegde ze haar neus af, die gister was begonnen met lopen. Verder bleef ze zitten waar ze zat, wachtend tot er iemand haar kwam halen.

Ze was nu al een aantal keren gaan kijken bij de kitten die Bloodpaw meegenomen had. Ze begreep nog niet helemaal waarom hij dat had gedaan en wat hij met de kitten van plan was. Ze konden de kitten in ieder geval niet veel langer op de plek houden waar ze nu zat, want het zou alleen maar kouder gaan worden. Ze begaf zich dan nu ook weer richting de swamp cavern. Ze was nog steeds bang dat ze een keer gevolgd zou worden en dat de kitten ontdekt zou worden, maar om de een of andere reden was dat tot nu toe nog goed gegaan. Ze had in ieder geval wat te eten voor de kitten meegebracht zodat ze zou kunnen eten. De muis hing in haar bek, terwijl ze door de opening van de swamp cavern liep. Ze volgde de geur van de kitten, die ondertussen al niet meer naar Bloodclan rook tot ze de kitten gevonden had. Ze legde de muis voor de kitten neer en wachtte tot haar ogen wat meer begonnen te wennen. "Ik heb wat te eten gebracht," Ze wist echt niet goed hoe ze met de kitten om moest gaan. Het was niet alsof ze zelf al ooit kittens had gehad en daarmee al oefening had gehad. Ze hoopte maar dat Indigo dit haar niet al te kwalijk zou nemen.

Er kwam iemand de tunnel binnen. Eerst had Indigo dat nog wel spannend gevonden, maar nu was ze gewend aan de routine dat er maar twee katten waren die haar bezochten. Een kater of een poes. Het bleek de laatste te zijn. Die had ze nog wat minder vaak gezien. De geur van eten stroomde magertjes haar loopneusje in. Indi had wel honger, dus nam ze vlug een hapje van de muis die voor haar gelegd was. Met grote ogen keek ze naar Beechresin. Zou die wat gaan zeggen? Haar oortjes stonden nu vooruit nu ze aan het eten was. Ze had immers geleerd hoe ze moest kauwen en kon dit al goed. Heel soms verslikte ze zich nog maar bijna nooit, en daar was ze wel trots op. Het duurde niet lang voor Bloodpaw, die ze wat beter kende, ook de tunnel in kwam lopen en haar begroette. Ze veegde haar loopneusje af waarna ze hem een korte glimlach gunde. Ze fleurde op van het feit dat ze wat te doen had. Nieuwsgierig keek ze hem aan. "Wat dan?" vroeg ze, haar spraak stukken vooruit gegaan in de afgelopen tijd. Snel nam ze nog een hap van haar eten, nu wou ze dit achter de kiezen hebben zodat ze haar verrassing kon weten.

Ze besloot voor nu nog niks te zeggen terwijl de kitten de eerste happen van de muis nam, wat moest ze zeggen tenslotte? Gelukkig kwam Bloodpaw al snel en die vertelde de kitten dat hij wat voor haar had. Voor een moment keek Beechresin de kater wat verbaasd aan, niet goed wetende wat hij wilde gaan doen. Ze liet haar blik echter al snel weer naar de kitten gaan, die duidelijk last had van een loopneusje. Ze zouden haar hier echt niet veel langer kunnen laten, vooral niet als het nog kouder werd. Ze porde Bloodpaw dan ook even kort om zijn aandacht te trekken. "Hoelang wil je haar nog hier houden?" Het was misschien een rare vraag, maar hij begreep vast wel wat ze bedoelde. Maar als ze haar gingen verplaatsen was het ook nog de vraag waar naartoe. Zouden ze haar namelijk zomaar mee kunnen nemen Shadowclan in? Daar ging ze eerlijk gezegd niet vanuit en daar was de kitten misschien ook al te oud voor ondertussen.

Ze konden de kitten niet veel langer hier houden, maar waar naartoe dan? Bloodpaw kwam met het idee om haar naar de greenhouse te verplaatsen, maar ze wist dat dat op het moment niet helemaal het juiste moment was. Er zouden teveel katten zijn die hun die kitten konden zien verplaatsen. "Nu is het niet het goede moment daarvoor." Sprak ze dan ook zachtjes. "Rond de gathering zou het een stuk minder opvallen om dat te doen." Dan zouden haar vader en de rest van de clan te druk zijn met de gathering en alles dat daarbij kwam kijken. "Dan zal mijn vader ook te druk zijn met de gathering zelf." Over het laatste twijfelde ze alleen nog wel. Zou Acorndust haar echt zomaar de clan inlaten? "Hij zal een kitten niet zomaar in de steek laten nee, maar om zomaar een te accepteren die geen ouder in Shadowclan heeft? Dat weet ik niet zeker." Ze moest eerlijk zijn, dat wist ze.

Terwijl zij at waren de grote mensen aan het praten. Dat gebeurde wel vaker, dus Indi schonk er niet teveel aandacht aan. Ze was lekker aan het smikkelen van haar muis. Ze hoorde hier en daar wel wat woorden vallen, zoals 'greenhouse' en de welberuchte naam 'Acorndust', die ze wel is wou zien nou. Maar blijkbaar zat dat er nog niet in, want alles klonk maar twijfelachtig en zo. Jammer, ze had geen zin om hier nog lang te zitten. Ze vond het hier koud, nat en donker. En bovendien hartstikke saai. Vroeger had ze nog siblings gehad om mee te spelen. Nu niet meer. "Waar gaan we heen?" vroeg ze toen ze haar buikje vol gegeten had.