Crimson

Alsof het niet erger kon worden met al die clankatten die hier maar kwamen aanwaaien. Als je clanleven zo stom was, kwam dan niet het leven van de tribe verzieken. Weglopen betekende niet meteen dat je hele leven ging verbeteren. Hadden die clankatten dat nooit geleerd ofzo? En het ergste was: Spark’s moeder was gekomen. De moeder van Spark wilde de Tribe joinen en daarmee haar zoon weer gaan opvoeden. Hij wist niet hoe hij daarover moest nadenken. Het was niet de bedoeling dat ze zijn neefje zou wegpakken van hem, Spark was alles dat hij had en hij hield zielsveel van het kind. Spark was de hele reden dat hij het uithield met zijn stomme broer. Het feit dat hij de vader was geweest van zo’n goed kind was hem een raadsel, al had Coyote nu meer de zorg op zich genomen dan dat hij misschien gewild had. Toen de geur van clankat zijn neus bereikte haalde hij zijn neus even op. Gadver, hij kon nog steeds niet wennen aan die verschrikkelijke geur. Wat zou hij blij zijn als die geuren voor altijd weg zouden blijven, want hij vond het helemaal niets. ”Hallo Fox that Lurks through the Night” klonk er van de poes waarna ze met haar start zwaaide. Het was niet dat hij veel vrienden had hier en dat hij het zich kon permitteren om zich als een klein kind te gedragen door stom te doen tegen de poes, maar ergens wilde hij dat. In de hoop dat ze niet geaccepteerd zou worden en Spark bij hem zou blijven in plaats van naar haar toe zou gaan. Want dat zag hij wel gebeuren ook. ”Ik ben de moeder van Spark that starts Wildfires, hij heeft veel verteld over zijn ‘ome Fox’, dus ik wilde je graag ontmoeten” Hij haalde even diep adem en sloot zijn ogen even. Kalm blijven. Hij was gewoon jaloers op de poes. Hij had Spark onder zijn vleugel genomen, zij had de kitten gewoon weg gebracht en was weg gegaan. Vreselijk was het gewoon in zijn ogen. Waren de clans nou echt zo erg of lag het aan hem? ”Ja Flower iets?” Sprak hij even terwijl hij zijn ogen opende en naar de zwart-witte poes keek. Hij hield zijn respectabele afstand, maar ook omdat hij niet van dit soort dingen hield eigenlijk. ”Ik ben inderdaad Fox that Lurks through the Night. Zijn oom.” Sprak hij tegen de poes, gewoon puur om op de feiten te drukken. Dat Coyote de zorg van zijn neefje op zich had genomen was niet zijn probleem. Dat Thunder zo incapabel was, was ook niet zijn probleem. Dus als de poes hem daarop zou gaan aanvallen, dan zou hij haar net zo goed terug kunnen pakken. ”Waren de ‘Clans’ niet goed genoeg meer voor je?” Klonk er terwijl hij het woord ‘clans’ zowat uitspuugde. Hij verachtte ze. Compleet.

De vijandelijkheid en afkeuring waren voor haar voelbaar. Het maakt de lucht om hun heen dik en als het zou kunnen was ze het liefste meteen weggelopen. Maar dat kon niet. Ze moest dit doen. Ten wille van haar eigen toekomst en een leven met haar kind. Al voelde ze nu al hoeveel moeite dat koste. Ze was immers duidelijk ongewenst in dit gesprek, en eigenlijk wilde ze die dingen ook niet meer aanhoren. Al dat kritiek op haar beslissingen. Alsof het voor haar een makkelijke keuze was geweest. Maar ze had het moeten doen, en ze had het beter kunnen doen. Maar dat was altijd achteraf. Op het moment had ze gedaan wat haar het beste leek. En nu deed ze wat haar nu het beste leek. Wat blijkbaar praten was met een humeurige rode tom. Bij zijn reactie knikte ze kort, geen aanstalte makende om dichterbij te komen. Voor haar was de afstand ook prettig genoeg. “Baneflower” Corrigeerde ze hem zonder al te veel toon in haar stem. Simpelweg omdat het niet belangrijk was hoe ze werd aangesproken. Hij had het algemene idee wel te pakken gehad. Toen hij zijn woorden vervolgde bevestigde hij was ze al had gehoord van haar jongen. “Spark zei dat ik eens met jou moest praten, hij spreekt met veel liefde over je” Het was de waarheid, en dat was nog het vuilste ook. Hoe kon die kit voor iedereen zo veel liefde voelen? Zelfs voor figuren zoals Coyote en deze Fox, maar niet voor haar? Het deed zeer en het was moeilijk, omdat affectie naar hem voor haar wel zo natuurlijk kwam. Ze haalde diep adem. Het kwam nog wel goed, hij had misschien alleen tijd nodig. Tijd kon ze hem geven. Ze drukte haar oren scherp naar achteren en pluisde haar staart uit bij zijn zure woorden. Vriendelijk en beleefd blijven was moeilijk met deze types. Baneflower was van natuur best een ruziezoeker. Vooral wanneer ze zo werd uitgedaagd. “De clans waren nooit mijn thuis. Daarom ben ik teruggekomen. Het was niet zo simpel en makkelijk als wat je misschien denkt” Het laatste had een hint van uitdaging in zich. Haar vuur wat er uit leek te komen. “Geloof me Fox. Ik voel precies hetzelfde over de clans als jij”