Het roerige moment was voorbij gegaan en hij had onbewogen de kritiek en acceptatie over zich heen laten komen. Als Leader stond hij altijd bovenaan iedereens lijstje om een mening over te hebben, iets wat hij in de afgelopen moons geleerd had en ook zelf geaccepteerd had. Met een knoop in zijn maag was hij die avond in zijn nest gestapt en was hij in een onrustige slaap gevallen.

Met eenzelfde onrust werd de gevlekte kater wakker en zag hij dat zijn mate weg was. De kater beet op de binnenkant van zijn wang en hoorde de wegebbende stem van Stagstorm nog van gisteren avond. Old SkyClan Camp. Vermoeid en nauwelijks uitgerust krabbelde hij overeind en liep hij het WindClan Camp uit, koers zettend naar het oude SkyClan Camp. Hij zag de vormen van Stagstorm en vertraagde zijn pas om daar een harde klap van woorden te ontvangen. ”We made a mistake, Stallion. Maybe we shouldn’t be together.” miauwde zijn mate en hij legde zijn oren in zijn nek voordat hij verder liep naar Stagstorm en zijn staart om hem heen sloeg. "Niemand zei dat dit simpel zou zijn, dat wist ik toen ik voor je koos. En ik zal elke dag opnieuw voor jou blijven kiezen Stagstorm. Ik ben eindelijk volledig mezelf" miauwde hij en voelde dat hij vermoeider was dan hij had gedacht.

Verbouwereerd keek de kater naar hoe zijn mate al opstond voordat hij hem ook maar had kunnen begroeten. Wat was er mis? De terughoudendheid in zijn ogen, alles was een en al afwijzing en de kater voelde zijn hele lijf koud worden nog voor de woorden over de lippen van Stagstorm rolden. Zonder dat hij het door had gehad was hij terug gaan staan en zette hij een paar stappen achteruit toen zijn mate tegen hem spuwde dat hij het niet begreep. “Leg het dan uit” fluisterde hij zacht en draaide zijn oren naar de zijkant van zijn kop. ”Je was nog steeds niet over Shatteredice en toch probeer je me aan te lullen dat je van me houdt terwijl alles van je schreeuwt dat je hart nog steeds bij haar ligt.” miauwde zijn mate en het voelde alsof hij een flinke trap in zijn buik keek en hij schudde enkel ongelovig zijn kop. “Mijn hart ligt niet meer bij haar, dat was lang geleden” miauwde hij en voelde hoe zijn verbazing wegviel en langzaam plaats maakte voor boosheid. Waar wilde Stagstorm heen met deze woorden. “Heb je dan wel ooit van mij gehouden? Of loog je tegen mij?” vroeg hij en hij deed zijn best om zijn stem niet te laten trillen. “Ik kan alleen voor mezelf spreken als ik zeg dat mijn liefde oprecht is” miauwde hij en keek Stagstorm indringend aan met zijn groene ogen zodat hij zag dat hij het echt meende.

Hij kon zijn hartslag in zijn oren horen in de doodse stilte die viel. Ba-boom. Ba-boom. Ba-boom. en hij zag de bek van Stagstorm open gaan, gevolgd door een enkel woord dat hem net zo goed open had kunnen leggen en wat zout in de wond had kunnen strooien. Zijn groene ogen verduisterde en zijn poten kneedde de grond even voordat hij ook maar een woord kon uitbrengen. “Je liegt” miauwde hij en schudde zijn kop. “Stag, het is niet erg. Ik hou van je, ik ben er voor je. Altijd” de kater en hij zette een pootstap vooruit en hij voelde hoe zijn ademhaling versnelde en er tranen in zijn ogen opwelden. “Je weet dat ik alles voor je zou opgeven” bracht hij gesmoord uit en voelde de tranen nu langs zijn wangen druppen. Hij had niet zojuist aan de Clan laten zien van wie hij hield, hij had een stukje ziel ervoor verkocht om het te kunnen doen. Hoe zijn kinderen hadden gereageerd had hij al verwacht en het had hem pijn gedaan maar als Stag hem nu ook afwees had hij niks meer, niks meer om voor te leven.

Het hele lichaam van de kater trilde terwijl hij de informatie probeerde te verwerken die Stagstorm uitsprak. Hij zag hoe de kaken van zijn mate verstrakten en hij voelde medelijden in zijn gehele lichaam opwellen. Op dit moment wilde hij niks liever dan zijn mate stevig omhelzen met zijn grote poten en hem bedwelmen met zijn geur van lavendel en heide, om hem te troosten en als balsem voor de gebroken ziel die hij nu weer zag. Even had hij hoop gehad dat Stag op het pad der heling had gestaan maar nu zag Stag alleen duister. De gevlekte kater liet zijn oren zakken en keek hem aan met een verscheurend gevoel. "I don't want you to give up anything for me. It's not worth it." miauwde Stag toen en hij schudde zijn brede kop. “Ik wil jou niet opgeven Stag, jij en ik horen bij elkaar. Net als de wind in de heide horen jij en ik bij elkaar.” miauwde hij en twijfelde of hij nu naar Stag moest toegaan of hem nog een moment moest gunnen. “Stag, je bent kostbaar, waardevol en geliefd. Meer dan je ooit zal weten, door mij..” miauwde hij en hij voelde hoe zijn poten het langzaam aan het begeven waren. Zo veel emoties kon hij niet aan.

Het trillen van zijn poten kon zo mogelijk niet duidelijker worden, ware het niet zijn vacht eroverheen viel en verhulde wat zijn poten op het moment met hem deden. De stilte die in de lucht bleef hangen als ijs klauwde aan zijn hart, deed hem intens veel pijn. Meer dan welke wond ook ooit zou kunnen doen. Toen Stag een stap dichterbij zette voelde hij zijn hart een sprongetje maken om vervolgens in duizend stukken geslagen te worden. “Nee” mompelde zijn mate met zijn neus tegen de zijne. Stagstorm had op dit moment net zo goed zijn hart uit zijn lijf kunnen halen, kloppend en wel. Een ijskoude leegte vulde de gevlekte kater die een stap achteruit zette en hem verslagen aan keek. Met moeite slikte hij en schudde hij enkel zijn kop. De trillingen waren nu duidelijk zichtbaar op zijn lijf alsof hij aan een hevige koorts was onderworpen. “Begrijp je dan niet dat ik alles al voor je héb opgegeven?” miauwde hij zacht en sloeg zijn groene ogen neer. “Ik doe dat niet voor elke kat maar blijkbaar ben ik je niks waard, of mijn gevoelens voor jou” miauwde hij en keek Stagstorm toen weer aan, gebroken. Geestelijk en ook fysiek.

De krassende nagels op de steen van Stagstorm hadden net zo goed in zijn hart kunnen krassen. Zijn met pijn vertrokken gezicht bleef Stagstorm recht aankijken zodat hij kon zien wat het met hem deed. Hij schaamde zich niet voor zijn gevoelens, hij gaf alles open en bloot maar vooral kwetsbaar aan Stagstorm die al op zijn hart getrapt had. Meteen toen Stagstorm van de kei was afgesprongen volgde zijn groene blik hem toen Stagstorm begon aan een tirade dat hij zijn mond moest houden als hij het niet snapte. “Als ík het niet snap?” grauwde hij nu en legde zijn oren plat in zijn nek. “Ik snap heel goed wat ik voel en wat ik wil” spuwde hij en zijn groene ogen die vol pijn stonden vlamden nu. De combinatie van pijn en woede was geen goede en een die hij maar zelden had gevoeld. “Ik wil niet dat je ook maar iets voor mij opgeeft. Verdomme Stallion!” miauwde Stagstorm nu ook met tranen in zijn ogen. ”Ik hou van je, maar houden van betekend niet dat je dingen voor iemand moet opgeven.” vervolgde Stagstorm en de gevlekte kater klemde zijn kaken op elkaar. Daar waren de woorden die zijn hart wilde horen maar het voelde alsof hij ze alleen maar miauwde om hem af te poeieren. “Je hebt het steeds maar over opgeven Stag, maar dat is wat jij nu doet. Ik wil het een kans geven” miauwde hij en met een zucht waarna de aangewakkerde woede wat zakte. Hij hoorde hoe Stag nog even grinnikte en voelde een raar gevoel door zijn lijf gaan. Nee, hij zou niet opgeven. Dat was iets wat zei dat je er niet meer in geloofde. "Neem het risco Stag, of verlies de kans" miauwde hij en staarde naar de gele ogen van zijn mate. Wat wilde hij?

Zonder nog een woord te spreken wachtte hij op antwoord van zijn mate die hem even indringend aankeek als dat hij terug staarde. Toen Stag zijn bek opende om te spreken kwamen de woorden aan als directe klappen in zijn gezicht en hij staarde Stag ongelovig aan. Hoe durfde hij nu ineens weer over zijn kinderen te beginnen? De kater opende zijn bek om daarna zijn kop te schudden. Waarom zou hij zijn kinderen verliezen? Waarom voelde dit zo moeilijk en waarom máákte Stag dit zo moeilijk. De kater wiebelde even met zijn oren. “Stag, toen ik het Camp inliep met jou hebben we veel reacties gekregen. Heatherpaw is gewoon gefrustreerd dat haar beiden ouders een andere liefde hebben gevonden. We komen er wel doorheen maar als wat ik vandaag gedaan heb voor niks is geweest..” miauwde hij en viel stiel. Woorden bleven onuitgesproken en hangen in zijn keel. “Dan heb je me het dan laten doen?” wilde hij zeggen maar de woorden kreeg hij zijn keel niet uit, hij hield van die vervloekte gestreepte kater hier tegenover hem, waarom zag Stag niet in dat ze samen veel sterker stonden dan alleen? Met nog nabevende poten sprong hij ook van de steen af om zo naast Stagstorm te staan en vooruit te kijken. “Stag, er zijn zoveel mooie dingen die in de toekomst liggen, het kan alleen maar beter worden vanaf hier. Dat beloof ik je op mijn negen levens” miauwde hij en sloot toen zijn ogen. Hij had zijn belofte gemaakt maar hij durfde niet meer te hopen op een instemming van de kater naast hem. Ze konden eindelijk samen zijn, iets waar ze het al een hele poos over hadden gehad. Zijn ouders hadden hun zegen gegeven over hen en het idee dat hij weer werd afgewezen.. hij kon het niet aan en voelde hoe zijn poten het begaven en hoe hij ineen zakte en in een waas op de grond viel met zijn flanken die snel op en neer begonnen te gaan. De angst om alleen te zijn was overweldigend en verlammend geworden voor de gevlekte kater.

Een golf van overweldigende stilte sloeg over hem heen terwijl zijn flanken op en neer bleven gaan. Hij knipperde met zijn ogen maar zijn groene ogen zagen het licht doven om hem even naar een stille plek te voeren. Met het gevoel dat hij zijn ogen weer open deed zag hij alleen zichzelf in een pikzwarte plaats. Het was niet in zijn Den maar waar dan wel? Hij wreef met zijn poot over zijn kop en keek om zich heen. Waar waren de bekende dingen? Wild schudde hij zijn kop, de mist in zijn hoofd klaarde langzaam een beetje op en zijn groene ogen schoten open. Met moeite bedwong hij nu zijn ademhaling die nog altijd erg snel ging.
De gevlekte kater probeerde overeind te komen maar het verlammende gevoel was nog altijd meester van hem. Hij opende zijn droge bek en miauwde met een raspende stem de naam van zijn mate. "S.St..Sta..Stagh" kwam er met moeite over zijn lippen. Hij probeerde zijn kop te draaien maar het lukte niet. Hij wist niet wat er gebeurd was maar hij zou zich hier niet zomaar bij neerleggen. Hij kneep zijn ogen even een tel dicht en deed ze daarna weer open. Langzaam trok er een pijnscheut door zijn lijf en voelde hij warmte naast zich. "Stag?" prevelde hij nu zacht. "Help me" raspte hij en knarste met zijn tanden.