Just another day isn't it

Onderwerp: Just another day isn't it za 25 apr 2020 - 19:40

Met een zucht liet de kater zich in zijn oude nest vallen, een hele tijd had hij zich niet meer hier bevonden. Sinds het moment dat bluekit's moeder gestorven was had hij zich altijd bij zijn dochter in de nursery gevoegd, zeker nu bloodclan ineens overal bleek te zijn. Maar nu had ook hij even rust nodig van zijn zware vaderlijke taken. Zijn dochter was immers een ongeluk geweest, het resultaat van een uit de hand gelopen spel, een spel met gevolgen waar beide ouders nu verantwoordelijk voor waren. Maar zijn collega had valsgespeeld, had vroegtijdig het spel verlasten en nu stond de relatief jonge kater er alleen voor, alleen met zijn dochter. Nou was dat tot nu toe redelijk goed gegaan, hier en daar wat ruzies, hier en daar een traantje en hier en daar een perongelukke plet in de nacht waren dingen die kater als normaal beschouwde. Maar nu wilde hij eventjes in een net liggen zonder bang te zijn zijn dochter te plette, alhoewel hij zich afvroeg hoelang de queens zijn dochter ervan konden weerhouden naar hem op zoek te gaan. Even rolde hij zich op zijn rus, en legde zijn hoofd neer om zijn ogen op een mede warrior te kunnen leggen "Ah inkspots" mauwde hij "Wat een tijde huh". Snel rolde hij weer terug op zijn buik maar hield zijn blik op de kater gevestigd "Gelukkig ademen we nog" ging hij verder met een zorgende blik in zijn doffe blauwe ogen "Alhoewel ik me afvraag hoelang ik nog blijf ademen nu we het kamp nie meer uitmogen". De kater schudde even met zijn kop, oh hoe hij het miste om vrij rond te kunnen lopen, hoe hij het miste om rogues te ontmoeten op de grens, met name die van het andere geslacht althans...

Overdag, wanneer BloodClan zich niet bij hun nesten bevond, was hij er wel eens te vinden. De avonden sliep hij slecht buiten de den. Bang dat ieder moment een bloodclanner op zijn rug zou gaan springen en een einde zou gaan maken aan zijn leven. Of wie weet wat voor andere dingen deze gekke katten in hun hoofd konden halen. Het feit dat ze al bij deze groep zaten betekende al dat er iets niet helemaal goed zat in hun koppie. Maar gelukkig, overdag kon hij wat meer rust halen. Nu ze toch bijna geen taken meer hadden als warrior zijnde, hadden ze overdag veel vrije tijd. Er kon wel gezegd worden dat bonding met je clangenoten wel echt heel erg intens werden op dit moment. De hele clan leunde op elkaar. ”Ah inkspots” klonk er, waarop hij zijn hoofd op tilde en naar de warrior in het nest tegenover hem keek. Bluejay, die had hij al een tijdje niet meer in deze den gezien. ”Wat een tijde huh” klonk er van de kater af, waarop hij een schamper lachje liet horen. ”Zeg dat wel, Bluejay. Het is toch niet te geloven.” sprak hij met een wat verdrietig lachje misschien wel. Het was verschrikkelijk dit. Misschien wel het ergste wat de clan in tijden was overkomen. ”Gelukkig ademen we nog” klonk er van de kater af, waarop hij even knikte. Het had ook zo kunnen zijn dat BloodClan meteen zou gaan beginnen met nekken doorsnijden, zou niet de eerste zijn… ”Alhoewel ik me afvraag hoelang ik nog blijf ademen nu we het kamp niet meer uitmogen.” klonk er hoofdschuddend van de jongere kater af, waarop hij zachtjes zuchtte. Hij miste het, buiten het kamp zijn. Hij was sociaal, ook met katten uit andere clans. Het feit dat hij dat soort dingen nu niet meer kon doen was gewoon… saai. ”Ik voel je, ik mis het rondlopen in het territorium. Ik mis het praten met katten uit andere clans.” sprak hij met een zacht zuchtje, terwijl hij zijn oren wat naar achteren draaide. Het was geen onbekend feit dat Inkspots best sociaal was met iedereen. Een flirt ook nog. Hij had een aardige reputatie binnen ShadowClan, maar kittens had hij -gelukkig- nooit gehad. Bluejay daarentegen wel. Een alleenstaande vader van Bluekit, aangezien de moeder was overleden. ”Hoe gaat het met je meissie?” vroeg hij daarom ook maar, om het onderwerp te veranderen van de slechte tijden naar zijn dochter. Een beter onderwerp. In zijn ogen dan.

Ɓσ

”Ik voel je, ik mis het rondlopen in het territorium. Ik mis het praten met katten uit andere clans.” De grijze kater knikte instemmend "Starclan verdomme inderdaad" antwoorde hij al snel. Hij miste het opzoeken van katten buiten de clan, hij miste zijn spelletjes met ze, nog even en zijn flirt talenten zouden afzwakken met dit afnemende contact met de vrouwtjes en hun gekke streken. ”Hoe gaat het met je meissie?” hielp de kater hem uit zijn gedachten over de oh zo mooie poezen. "Nog altijd een probleem kind" grapte hij met een steek van zorgen, het was zeker niet het soort kitten die je nu, in deze tijden, zou willen. Haar uitdagende karakter en de onschuldigheid en onbegrip van een kitten maakte haar een makkelijke prooi voor deze vieze hufters en de afgelopen tijd had de warrior dan ook geen oog dicht gehad. "Ik maak me zorgen ink" ging hij verder met een schud van zijn kop "Ze lijkt te veel op mij, het is echt niet goed" kort lachte hij met een hint van pijn, hopend het gesprek licht te houden "Die hufters zien haar aankomen hoor, met haar onbegrip voor de situatie, natuurlijk het is logisch...ze is nog zo klein...maar handig? Dat is het zeker niet" door ging hij, door met lachen, maar zijn gevoelens waren nergens in de lach te vinden.

Blue stond een beetje hetzelfde bekend als dat hij stond. De flirt, maar ook de alleenstaande vader. Gelukkig had Ink die fout nog niet gemaakt, de fout van vader worden. Ooit wilde hij natuurlijk best vader worden, maar dan wel met de juiste poes. Je kon veel zeggen, maar uiteindelijk was Ink ook wel een romanticus. Het enige was dat hij met iedereen flirtte. Dat was gewoon wie hij was enzo. Hij sprak daarom ook dat hij het miste om te praten met katten uit de andere clans. Tja, hij ging er niet omheen draaien, hij miste het oprecht en Bluejay was waarschijnlijk één van de weinige katten die hem daarin begreep. Hij had het ook wel vaak zat gedaan, als hij het moest geloven. ”Starclan verdomme inderdaad” sprak de kater daarom ook al snel terug tegen hem, waarop hij met een lichte glimlach naar de zilveren kater keek. Hij besloot om vervolgens te beginnen over de kitten van de jongere kater. Hij kon het niet geloven dat die kater het al voor elkaar had gekregen om vader te worden. ”Nog altijd een probleem kind” klonk er grappend van de kater af, waarop hij even een luchtig lachje liet horen aan de kater. Daar had hij dus nog nooit van gehoord. Hij was blij dat hij nog geen vader was geworden. Hij had grenzen, die hij gelukkig nog niet had overschreden. Maar goed als je echt goed klikte met iemand. Wie weet had hij dat wel gedaan, de kater voor hem. Het was immers wel zijn mate geweest, maar lang waren ze niet mates geweest. Dus dat was wel iets. ”Ik maak me zorgen ink” klonk er met een schud van zijn hoofd van de jongere kater af, waarop hij zijn groenige ogen op de kater voor hem richtte. Zorgen? ”Ze lijkt te veel op mij, het is echt niet goed” klonk er met een lachje, maar dat lachje leek niet echt helemaal over te komen als een echt lachje. Hm? Was het dan zo erg dat de jonge poes op hem leek? Schaamde hij zich? ”Die hufters zien haar aankomen oor, met haar onbegrip voor de situatie, natuurlijk het is logisch…ze is nog zo klein…maar handig? Dat is het zeker niet” Hij liet even een kort instemmend geluidje horen met een lichte glimlach op zijn gezicht, waarna hij op stond en naar de andere kater liep, om zonder pardon bij de kater ging liggen in hetzelfde nest als hem. Hij kende geen schaamte. ”Weet je wat ik denk?” sprak hij met een charmante glimlach op zijn snoet terwijl hij naar de andere kater keek. Ink kende geen schaamte, dat was wel duidelijk ook. Daarom kon hij soms ook zo smooth zijn in zijn acties. ”Ik denk dat Bluekit geluk heeft met een vader zoals jij. Iemand die goed op haar let en altijd klaar voor haar staat.” sprak hij met een warme gloed in zijn stem, waarna hij zijn staart om de kater heen sloeg. ”En ze is nu natuurlijk wel vatbaar, maar jij hebt alles onder de controle. Ze is oké. Ze gaat oké blijven. Omdat jij er bent.”

Ɓσ

Hij wiebelde met z'n oortjes toen hij kater hoorde opstaan en hief verbaasd zijn kop op, zijn ogen verward op de kater gevestigd toen deze richting hem liep en zich bij hem in het het nest voegde. Even lachte de kater kort en vermoeid, deze kat had ook echt geen gevoel voor schaamte he? Niet dat de silvere kater het erg vond, de extra warmte en gezeldschap in de den kon hij wel gebruike met al het koude en gruwel erbuiten. ”Weet je wat ik denk?” mauwde de kater, een charmante glimlach op zijn snoet, het was zowat aanstekelijk en bluejay kon dan ook bijna meteen rust vinden in de kater's gezeldschap. ”Ik denk dat Bluekit geluk heeft met een vader zoals jij. Iemand die goed op haar let en altijd klaar voor haar staat.” ging de gevlekte kat verder. Even keek bluejay weer op naar de oudere kater voor deze zijn staart om hem heen wikkelde. ”En ze is nu natuurlijk wel vatbaar, maar jij hebt alles onder de controle. Ze is oké. Ze gaat oké blijven. Omdat jij er bent.” stelde Inkspots hem gerust waarop de grote kater even met zijn ogen knipperde, had hij echt alles onder controle? Hij lag hier immers nu zonder op zijn kit te letten in een kamp overspoeld met hufters en bloeddorstige monsters, alleen omdat hij even tijd voor zichzelf nodig had. Even ademde hij dan ook diep in en legde zijn kop op zijn poten, genietend van de extra warmte die de warrior hem aanbood "Hm..ik hoop dat je gelijk hebt ink" antwoorde hij kalm "Je bent te aardig, echt dankje, precies wat ik nodig had" als snel hief de kater zijn kop weer op om de warrior in de ogen aan te kunnen kijken "Weet je, soms voelt het alsof ouderschap echt een talent is die alleen weggelegd is voor queens, geen grap, bij hen lijkt het zoveel makkelijker, geen wonder dat volgens de norm queens vrouwelijk zijn, het zit gewoon niet in ons bloed denk ik ink, het is gewoon oneerlijk echt waar " lachend vond de alleenstaande vader comfort in de warriors zijn aanwezigheid, twee was altijd beter dan 1 niet waar? Misschien was het dan ook die aanwezigheid en warmte, of de kater's zijn woorden of een combi van de twee die Bluejay deden kalmeren. "Echt als ik jou was zou ik er niet aan beginnen, romantiek is een leuk spelletje tot dat de ander vals speelt en gewoon vroegtijdig vertrekt, en dan zit je daar met het eindresultaat" even schudde hij met zijn kop "Echt ik houd van de kleine pluizenbol maar soms" een grijns verscheen op zijn gezicht "soms denk ik echt, waar ben ik in starclan's naam aan begonnen"weer lachte de tom kort. "Naja...tenzij je het wilt natuurlijk, ik bedoel het is echt niet z o erg en bovendien natuurlijk jou keuze" voegde hij er snel aan toe "Ik raad je gewoon aan de juiste partner te vinden voor de taak..en deze in leven houden is vaak ook handig" grapte hij erachteraan, een speelse blik in zijn blauwe ogen

De kater keek even verbaasd naar hem terwijl hij op stond. Wat, hij ging niet zomaar weglopen uit het gesprek hoor. Maar wat hij wel deed was naar het nest van de andere kater lopen om daar bij in te gaan liggen. De kater in het nest lachte even kort en vermoeid, wat? Het was toch veel gezelliger zo? En dat kon hun beide misschien even van alles af houden, van alle moeilijke dingen die er buiten gebeurden. En dan weer, het was ink waar ze het over hadden. En Ink die kende geen schaamte. Ink die vond het totaal niet erg om dat soort dingen te doen. Echt, no problemo. Hij was al vaker uit nesten getrapt omdat katten echt dachten van ‘nou nee’. Maar tot nu toe leek de andere kater het totaal niet erg te vinden dat hij bij hem in het nest kwam liggen. Hij probeerde de kater te sussen, zich beter te laten voelen met de woorden die hij sprak. Hij kende de kater dan nog niet super goed, maar van wat hij had gezien? Was de kater gewoon een super goede vader voor zijn kitten. En dat was respect van zijn kant af hoor, want hij zou geen idee hebben hoe hij zou moeten reageren als een alleenstaande vader van een kitten. Laat staan meerdere kittens. De kater ademde diep in en legde zijn kop even neer op zijn poten, nog verder niet reagerend op zijn woorden. Hij gaf de kater de tijd om even tot zichzelf te komen. Misschien om even zijn woorden te verwerken? Geen idee. ”Hm..ik hoop dat je gelijkt hebt ink” kwam er uiteindelijk kalm van de kater af, waarop hij even bemoedigend naar de jongere kater glimlachte. Natuurlijk, hij had uiteindelijk altijd gelijk he púh. ”Je bent te aardig, echt dankje, precies wat ik nodig had” sprak de kater, waarna hij zijn kop weer omhoog haalde en hem in zijn ogen aan kon kijken. ”Anytime.” sprak hij met een glimlach tegen de kater. Van wat hij had gehoord van andere clangenoten waren ze namelijk wel redelijk hetzelfde. Flirts. En goed, van één flirt naar de ander, was het alleen maar goed om elkaar te steunen. Want ook hij wist wat dat imago soms kon doen met een kat en naar hoe katten naar je keken. ”Weet je, soms voelt het alsof ouderschap echt een talent is die alleen weggelegd is voor queens, geen grap, bij hen lijkt het zoveel makkelijker, geen wonder dat volgens de norm queens vrouwelijk zijn, het zit gewoon niet in ons bloed denk ik ink, het is gewoon oneerlijk echt waar” klonk er lachend van de kater af, waarop hij ook even zachtjes grinnikte. Tja, hij kon er ook niet veel aan veranderen. Hij was zelf ook totaal niet zo goed met kittens, wist niet precies wat hij er wel en niet mee kon doen. ”Ach je weet wat ze zeggen he? Moedersinstinct. Misschien maar goed dat wij dat niet hebben.” sprak hij grinnikend tegen de kater. Zou toch wel lichtjes apart zijn, of niet dan? Maar goed, zelfs dan was het wel even een dingetje dat zij wel één of ander vaderinstinct zouden hebben ofzo. Hij had er wel eens van gehoord, dat vaders tot het uiterste gingen om hun kinderen en dan vooral dochters te beschermen. En de eerste stap daarvan was jongens verdrijven. ”Echt als ik jou was zou ik er niet aan beginnen, romantiek is een leuk spelletje tot dat de ander vals speelt en gewoon vroegtijdig vertrekt, en dan zit je daar met het eindresultaat” Ink draaide even met zijn oren. Hij wist nooit echt of de kater echt van zijn mate had gehouden of dat het, zoals de kater had gezegd, een spelletje was geweest. Dit was precies de reden waarom hij niet meteen wilde overschakelen op kittens mocht hij een mate vinden. En het feit dat hij maar moest zien of zijn mate het chill vond dat hij met andere katten flirtte terwijl ze samen een relatie hadden. ”Echt ik houd van de kleine pluizenbol maar soms” sprak de andere kater verder terwijl er een grijns verscheen op zijn kop. ”soms denk ik echt, waar ben ik in starclan’s naam aan begonnen” een lach kwam uit de bek van de kater, waarop hij de kater even een zachte glimlach schonk. ”Naja…tenzij je het wilt natuurlijk, ik bedoel het is echt niet z o erg en bovendien natuurlijk jou keuze” voegde de kater maar snel toe aan zijn woorden, waarop Ink even zachtjes grinnikte. Hij was sowieso niet heel erg snel gefocust op kittens als hij heel erg eerlijk was. Hij vond ze wel leuk enzo maar als hij ze nooit zelf zou krijgen zou hij er ook vrede mee hebben. Het was meer voor zijn partner. Hij vond ze wel leuk hoor! Maar… ja. ”Ik raad je gewoon aan de juiste partner te vinden voor de taak..en deze in leven houden is vaak ook handig” sprak de kater met een speelse gloed in zijn ogen, waardoor Ink even zachtjes grinnikte en zijn kopje even langzaam schudde. Tja, voor hem maakte het niet uit allemaal. ”Ik heb nooit echt de behoefte gehad aan kittens.” sprak hij met een warme glimlach op zijn snoet. Het was nooit dat hij dacht van hij moet ze hebben. Het was een optie. Iets wat hij open hield maar het hem niet zou verwoesten als hij er nooit één zou krijgen. ”Als mijn partner, ooit, ze zou willen? Natuurlijk vervul ik die wens met alle liefde. Maar als ik ze nooit zou krijgen? Dan is dat ook prima.” sprak hij met een grinnik in zijn stem. Hij was toch zo makkelijk hiermee he, het was zo simpel in zijn ogen. Zolang hij maar veel plezier kon hebben met zijn mate. Dat was voor hem het allerbelangrijkste. En dat ie van haar of hem hield natuurlijk. ”Maar goed, zo’n knappe kater zoals jij zal vast wel weer snel een nieuwe poes, of kater ik judge niet, aan de haak slaan.” sprak hij met een grijns op zijn gezicht. Hij loog niet hoor, ook hij vond de kater aantrekkelijk. En dat zou hij ook zeker niet gaan ontkennen als die vraag ter tafel zou gaan komen.

Ɓσ

”Ik heb nooit echt de behoefte gehad aan kittens.” begon de kater tot bluejays lichte schrik. Inkspots was een flirt zeker, eentje die zich nog niet graag leek te binden, maar zoals nu bewezen ook een zeer zorgzame, het had de kater niet verbaasd als de gevlekte krijger kittens zou hebben gewild. ”Als mijn partner, ooit, ze zou willen? Natuurlijk vervul ik die wens met alle liefde. Maar als ik ze nooit zou krijgen? Dan is dat ook prima.” Of misschien leek hij zich te willen binden? Verward liet hij zijn blik over hem heen glijden, alsof men geen flirt kon zijn mochten ze een vaste partner willen. Maar wist hij veel, misschien was de kater wel gewoon wanhopig opzoek naar de waren. Hoe dan ook, hij mocht hem wel, en zijn aanwezigheid was meer dan welkom wat de kater betrof. Zacht glimlachte Bluejay, genietend van het gezellige gezelschap die hem alleen nog maar meer zijn oude nest in de den deed missen. Hopelijk kon hij gouw weer terugkomen, dan zou hij Bluekit in iedergeval niet meer plette midden in de nacht. ”Maar goed, zo’n knappe kater zoals jij zal vast wel weer snel een nieuwe poes, of kater ik judge niet, aan de haak slaan.” ging zijn nieuwe kameraad verder met een grijns op zijn gezicht. Kater? Even knipperde hij met zijn diepe blauwe ogen en klein dom lachje volgend "Hmm nou katers zijn een geheel misschien wel voor altijd niet ondekt gebied voor mij vriend" mauwde hij geamuseerd "Ook No judging van mijn kant tho.." voegde hij er gouw aan toe, de kater had hem knap genoemd dus je wist maar nooit, gotta stay inclusive now don't we. Bovendien begon hij de kater meer en meer te mogen, zou stom zijn het nu al te verpesten door een stomme woordkeus of een stom klein lachje die er zo uitgerold was "Maar het compliment is zeer geapprecieerd nontheless" mauwde hij met een plechtig knikje, een grijns op zijn snoetert "Thank you dear sir".

Hij kon wel goed viben met deze kater. Hij wilde zichzelf bijna voor zijn kop slaan omdat hij nooit eerder met hem een echt gesprek had gehad. Maar de kater leek een beetje geschrokken of verbaasd te zijn dat hij geen kittens wilde. Het was iets wat hij vaak maar uitstelde, iets wat hij niet al te graag en te snel deed. Hij wist dat veel poezen de droom hadden van kittens krijgen met hun partner, maar soms ging het gewoon niet, weet je wel? Hij wilde er eerst zeker van zijn dat zijn partner het aan kon dat hij met iedereen flirtte. Want hij wist niet zeker of hij daarmee kon stoppen zelfs als hij een partner had. En straks, no offense Bluejay, was hij een single vader van kittens. Of moesten de kittens leren te leven met vechtende ouders. Nee danku, dat was niets voor hem. Als hij aan kittens zou beginnen moest hij eerst voor de zekerheid weten dat de poes all-in voor hem was. Dat het haar niet uitmaakte. Maar goed, hij hoopte dat de kater niet al te in verwarring was over wie hij was. Hij was gewoon dit. Iemand die vrij leefde en andere katten wilde laten glimlachen. Al was het maar met een flirterig compliment. Hij sprong in ieder geval niet snel in een relatie, dat was iets wat ook wel duidelijk was. Hij vond het leuk om te flirten, het zat diep in hem. Hij sprak tegen de kater dat zo’n knappe kater als hij snel wel weer een nieuwe poes, of kater, zou vinden. De kater keek hem even aan met zijn diepe blauwe ogen, waarmee hij even een keer knipperde en er een lachje uit de bek van de kater uit kwam. ”Hmm nou katers zijn een geheel misschien wel voor altijd niet ondekt gebied voor mij vriend” klonk er geamuseerd van hem af. Goed, dus geen interesse in katers? Of had hij het simpel nooit geprobeerd? Ach, het maakte ook niet uit waar de kater allemaal op viel niet waar? ”Ook No judging van mijn kant tho..” klonk er al snel van de kater af, waarop hij even grinnikte en zijn kopje even schudde. ”Geen zorgen, zo snel beledig je me niet.” sprak hij met een grinnik. Katers, poezen, het maakte hem geen bal uit. Hij snapte ook wel dat sommige katten niet van poezen hielden, of niet van katers. Of helemaal niks leuk vonden. Dus ja, hij vond het allemaal niet zo erg, zolang ze elkaar maar respecteerden. ”Maar het compliment is zeer geapprecieerd nontheless” klonk er met een plechtige knik van de kater af, waarop hij even zachtjes grinnikte. Mooi, dat was altijd een ding bij hem, hij vond het leuk om andere katten even het gevoel te geven dat ze gezien werden, dat ze mooi waren. Al was het maar even om de ego van de ander te strelen. En misschien werd zijn ego dan ook eventjes gestreeld, he. ”Thank you dear sir” Hij keek de kater met een brede grijns aan en knikte even net zo plechtig terug als de kater naar hem had geknikt. ”My pleasure.” Sprak hij plechtig tegen de kater, waarna hij een zacht lachje niet kon onderdrukken en pretlichtjes in zijn groen-gele ogen verschenen. ”Mis je je mate?” vroeg hij vervolgens aan de kater, misschien iets serieuzer, maar hij wist niet zeker over hoe de relatie was geweest tussen die twee. Hij had de poes ook niet echt heel erg gekend, moest hij eerlijk erkennen.

Ɓσ

Voorheen had Bluejay zich volledig op zijn gemak gevoeld in de kater's zijn aanwezigheid, ze hadden een goede vibe en alles was kalm en gezellig geweest. Maar de vraag die de kater toen durfde te stellen had hem erg verrast, als hij stond durfde de warrior te wedden dat hij zou zijn omgevallen bij de onverwachte en ongevraagde vraag. Zijn mate was voor de kater zelf nog een mysterie, hij had nooit echt geweten hoe hij zich bij haar voelde. Of ze vrienden waren of meer dan dat? De kater had de tijd niet gehad hierachter te komen want de poes moest zo nodig sterven door die ene vervloekte ziekte. Even zuchtte hij diep voor hij kopschuddend zijn blik weer op de aarde legde en deze hierop gevestigd hield alsof daar alle antwoordde te vinden zouden zijn. "I-ik weet het niet Ink" Mauwde hij tenslotte, de andere kater had een bepaalde vibe rond hem, een vibe waardoor zelfs dit onderwerp iets was waar hij over kon praten, iets wat hij normaal nooit zou doen. "Ik bedoel...er was iets tussen ons..sure, ik bedoel je krijgt niet zo maar kittens. Natuurlijk mis ik haar wel, maar ik weet niet of we nou vrienden waren of meer dan dat, snap je? vragend keek hij de kater weer aan hopend dat hij het wel snapte ook al snapte de normaal altijd alles wetende kater het zelf niet.

Goed, Ink was misschien niet heel tactvol maar daar stond hij dan ook niet om bekend. Hij was gewoon benieuwd en kende geen schaamte, dus voordat hij het wist floepte de vraag er al uit. Hij kon er niets aan doen goed! Hij was gewoon zo, een beetje apart, een gigantische flirt en zeker wel moeite met liegen over dingen. En hij was oprecht geïnteresseerd, vooral omdat ze op elkaar leken qua gedrag. Tenminste, met hoe Bluejay voordat hij vader was geworden. Ze waren allebei flirts, maar Ink was ook een romanticus bij hart. Misschien ergens wel bang dat hij nooit zoiets zou kunnen vinden, al sprak hij zichzelf altijd tegen dat iedereen wel hem zou willen hebben zo knap en charmant als hij was. Er klonk een diepe zucht naast hem, waarna de kater zijn kopje schudde en zijn blauwe ogen op de grond richtte. ”I-ik weet het niet Ink” klonk er uiteindelijk van de kater af, waarop hij met zijn oren draaide. Wist hij niet of hij van haar had gehouden? Na alles? Het leek hem toch wel een duidelijke emotie, maar misschien was het uiteindelijk helemaal niet zo duidelijk als hij dacht dat het was. ”Ik bedoel…er was iets tussen ons..sure, ik bedoel je krijgt niet zomaar kittens. Natuurlijk mis ik haar wel, maar ik weet niet of we nou vrienden waren of meer dan dat, snap je?” klonk er van de kater af, kijkend naar hem alsof Ink alsof hij het moest begrijpen. Potver hoe moest hij het nou begrijpen, zo ver hij wist had hij nog nooit echt van iemand gehouden. En hij had nooit in zo’n situatie gezeten. Dus hij knipperde even een keer, waarna hij zelf ook zachtjes zuchtte. ”Ik denk dat ik het wel snap.” sprak hij uiteindelijk. Niemand wist hoe liefde echt voelde, het waren vage beschrijvingen van hoe iemand zich voelde. Sommigen wisten vanaf het eerste moment, maar dat was niet iets wat hij had. Of het moest nog komen. ”Je voelde aantrekkingskracht, maar of er meer in zat wist je niet.” sprak hij met een schouderophaal. Balen, dus geen goed antwoord. Maar goed, daar kon Bluejay vrij weinig aan doen.

”Ik denk dat ik het wel snap.” mauwde de, voor bluejay in iedergeval, nieuwe vriend, echter had de grijze kater de moeite hierin wel gespot. Als hij het zelf al niet helemaal snapte, hoe konden andere dat dan doen? . ”Je voelde aantrekkingskracht, maar of er meer in zat wist je niet.” stelde de kater toen voor met een schouder ophaal. Even keek Bluejay hem aan voor hij langzaam begon te knikken, daar speurde hij wel een kern van waarheid in. Pijnzend begon hij er een beetje over na te denken voor hij dan toch concludeerde dit gesprek niet te willen doorzetten. Hij vond het maar niks, zo onzeker moeten zijn, zo verward. Nee, liever wilde hij gewoon zeker van zijn zaak zijn, weten wat hij moest doen en zeggen, daar vond hij zijn comfortabele bubbel. "M-maar genoeg over mij" mauwde hij toen voorzichtig, vissend naar een nieuw gespreksonderwerp. Iets waarin hij alles begreep, waarin hij gerust was, waarin hij geen pijn en verwarring vond. "Hoe zit het met jou liefdes leven huh, mr romanticus" kort grijnsde hij voor er zelf iets comfortabeler bij ging liggen. Oh hij wist er alles van hoor, de romantiek, en hij was er vrij zeker van dat de gevlekte kat voor hem ook wel het één en ander ervan afwist. Nu was het aan hem om de kater te ondervragen, payback in zeker zin. Bovendien was het altijd beter om te spreken over iets waar beide hun interesse lagen, waar ze beide het één en ander van wisten niet waar?

Het was natuurlijk niet een gesprek die iemand gewoon met jan en alleman zou hebben, maar Ink gaf daar helemaal niets om, hij vroeg het gewoon. Ook omdat het hem misschien kon helpen met de gevoelens die hij binnen hem had rondstormen. Oké, echt rondstormen was het niet, maar hij voelde zich wel aangetrokken tot een paar katten. Bluejay keek naar hem na zijn woorden over waarvan hij dacht dat het zo kon zijn. De kater begon uiteindelijk langzaam te knikken naar hem, eens met de woorden die hij sprak dan ongeveer dacht hij. Hij wist niet echt wat hij er anders over kon maken, dat was ook een beetje hoe hij er een beetje in zat met de katten waar hij nu contact mee had. Er waren een aantal waar hij zich er echt aangetrokken tot voelde, maar hij wist niet of het… hét was. Weet je wel? ”M-maar genoeg over mij” klonk er van de kater af, waarop Ink even met zijn oortjes draaide terwijl hij uit zijn gedachtegang werd gehaald. ”Hoe zit het met jou liefdes leven huh, mr romanticus” hij grinnikte even zachtjes terwijl hij zag hoe de kater zich even mooi comfortabel ging maken, klaar voor zijn prachtige verhalen. ”Hmmm” sprak hij even met een grijns op zijn gezicht. ”Op dit moment heb ik er een paar? Waar ik me wel aangetrokken tot voel.” begon hij met een lichte grinnik in zijn stem. Hij vond het wel leuk om erover te praten natuurlijk. ”Er is Shadefeather, een zwarte kater uit WindClan. Hij was chill, samen beetje gepraat en een zonsondergang gezien.” Toen kwam de apprentice van Shadefeather ook nog even buurten en hadden ze daar met z’n drieën gezeten. Dat was natuurlijk wel heel erg leuk geweest in die tijd. ”En Prairiefox uit RiverClan. Heeeel chill. Beetje heen en weer kunnen flirten, je weet het wel.” Het feit dat hij over buitenclanse dingen sprak was natuurlijk wel iets, maar goed, hij wist dat Bluejay er ook wel genoeg van dat soort dingen had gehad. Dat dat niet een kater was die hem om dat soort dingen naar de leader zou sturen. En dan nog, hun eigen leader was er niet eens en theoretisch gezien had hij nog niks verkeerds gedaan. ”En dan is er nog iemand, maar die is geheim.” sprak hij met een knipoogje tegen de kater. Ja, hij moest niet hebben dat Bluejay ook achter haar aan zou gaan.

”Hmmm” mauwde zijn momentele nestgenoot, een grijns op zijn gezicht getekend ”Op dit moment heb ik er een paar? Waar ik me wel aangetrokken tot voel.” Nieuwsgierig hief de zilveren warrior zijn kop op "Zozo een paar nog wel" zachtjes grinnikte de kater, wetende dat het behoorlijk hypocriet van hem was hier de kater mee te spotten. ”Er is Shadefeather, een zwarte kater uit WindClan. Hij was chill, samen beetje gepraat en een zonsondergang gezien.” ging de gevlekte kater verder terwijl Bluejay hem geïnteresseerd aankeek. Andere katten zouden misschien wel een vraagteken gezet hebben achter die aatrekkingen uit andere clans maar Bluejay deelde die niet. Zelf betwijfelde de kater uberhaupt hoe zuiver het shadowclan bloed wel niet was, iedere generatie leek immers wel weer een romeo en julliette te hebben, een verborgen romance dat altijd eindigde in tragedie, altijd bloot kwam te liggen. Nee, nieuwsgierig luisterde hij verder naar de katers woorden, een riverclanner hm. Kijk dat klonk goed, riverclanners waren over het algemeen wel het knapst als je het hem vroeg, glanzende wel verzorgde vachten die zo op je netvliezen brandde, kijk dat snapte de kater wel hoor. Maar het was echter de laatste woorden van de kater die hem het meeste aantrokken. ”En dan is er nog iemand, maar die is geheim. de woorden echode nog altijd in zijn gedachten. Beledigd opende de kater zijn bek voor hij op zijn zij rolde om nog comfortabeler af te zijn. "Nou zeg Inkspots! Ik dacht dat we hier een ding hadden, een ding van vertrouwen!" mauwde de kater overdreven en kopschuddend "Ben diep beledigd hoor, diep diep beledigd. Mijn arme hartje kan het gewoon niet meer aan Inky, mijn arme arme hart" bedroefd keek hij op naar de kater "En ik dacht dat we elkaar vertrouwde, onze grootste geheimen met elkaar konden delen, diep diep teleurstellend man tss." zachtjes zuchtte de kater terwijl enkel een kleine glimlach weggaf dat hij enkel aan het grappen was, wat was het ook een goede acteur, alhoewel hij natuurlijk wel heel nieuwsgierig was naar deze geheime poes of kater...maar vroeg of later zou hij daar wel achter komen...uiteindelijk.

Oh het was zo heerlijk simpel tussen hen. Dit was hoe katers gewoon onder elkaar altijd moesten praten, de meesten waren gewoon zo… preuts. Het was soms gewoon niet leuk meer hoe preuts ze waren. Kijk, deze man was een alleenstaande vader, maar hij kon nog steeds heerlijk praten over hoe knap sommige katten waren. Geen shame. Maar goed, hij kon natuurlijk niet al zijn katten vrijgeven, hij moest nog wel een beetje een gentleman zijn he? En een gentleman zou dat soort dingen niet vertellen natuurlijk. De kater tegenover hem was het natuurlijk niet eens met dat hij het geheim zou houden. Maar dat soort dingen, over katten binnen hun eigen clan? Ging hij natuurlijk niet verklappen. Noem hem maar een sap ofzo, maar hij vond het niks. ”Nou zeg Inkspots! Ik dacht dat we hier een ding hadden, een ding van vertrouwen!” klonk er overdreven terwijl de kater zijn kop schudde en Ink hem met een schuine glimlach aan keek. Ach, wat kon hij zeggen? Hij moest wel een beetje mysterieus zijn he? Hij kon niet zomaar alles vrijgeven, dan was er ook niks leuks meer om naar te gaan raden. ”Ben diep beledigd hoor, diep diep beledigd. Mijn arme hartje kan het gewoon niet meer aan Inky, mijn arme arme hart” bedroefd keek de jongere kater naar hem, terwijl Ink hem even zachtjes op zijn schouder tikte, alsof hij de kater wilde troosten met zijn ellende lange verdriet die hij voelde. ”En ik dacht dat we elkaar vertrouwde, onze grootste geheimen met elkaar konden delen, diep diep teleurstellend man tss.” hij lacht even zachtjes, hoofdschuddend naar de kater terwijl hij hem met een brede grijns op zijn kop aan keek. ”Ik ben een gentleman. Ik geef niet al mijn geheimen weer.” sprak hij met een grijns op zijn kop. Hier had hij meerdere redenen voor natuurlijk. Ten eerste wilde hij niet dat iemands mening beïnvloed werd puur omdat hij iemand leuk vond in de Clan. Wie weet bleken hun wel meer compatibel te zijn? Maar in dit geval was het meer het tweede, dat hij haar niet in de spotlight wilde zetten. Want anders werd ze er zo tussenuit gepikt door een ander. En dat wilde hij niet, ze was iemand die hij liever voor zichzelf wilde houden. ”Maar ik zou natuurlijk wel een paar vragen kunnen beantwoorden als je het zo graag wilt weten. Alleen kan ik niet garanderen wat ik beantwoord.” sprak hij met een grinnik in zijn stem terwijl hij zijn poot onder zijn kin legde en de kater geamuseerd aan keek. Tja, de bal lag nu bij hem. Kom maar met die prachtige vragen die vast in zijn kopje zouden rondspoken.

"Ik ben een gentleman. Ik geef niet al mijn geheimen weer.” antwoordde de gevlekte kater naast hem na eventjes gelachen te hebben. Beantwoord met een licht geïrriteerde blik van de jongere shadowclan warrior "Nou zeg, wist niet dat dat inbegrepen was met het gentleman pakket" mauwde hij met een grappende oogrol en grijns. ”Maar ik zou natuurlijk wel een paar vragen kunnen beantwoorden als je het zo graag wilt weten. Alleen kan ik niet garanderen wat ik beantwoord.” ging inkspots verder terwijl hij zijn poot onder zijn kin hield. Kijk, dat trok bluejay aan, een spelletje daar was hij altijd goed in, altijd geïnteresseerd in. Met kittenlijke enthousiäsme keek hij dan ook op, een spel waar hij uiteindelijk zijn zin mee kon krijgen, waarmee hij te weten kon komen wie het was was al de meer interessant. "Okay game on dear sir" mauwde hij uitdagend "Is het iemand in Shadowclan?" vroeg hij, zijn ogen tot spleetjes geknepen om ieder mogelijk teken van een leugen te kunnen herkennen, als de meester leugenaar die hij af en toe zelf was.

Zijn jongere vriend keek hem aan met een licht geïrriteerde blik op de woorden dat een gentleman zijn geheimen niet allemaal vrij zou geven. Hah, hij kon toch niet zomaar alles vertellen? Hij had nog een beetje waardigheid en een beetje mysterieus gloed nodig he? ”Nou zeg, wist niet dat dat inbegrepen was met het gentleman pakket” klonk er meteen grappende oogrol van de kater af, met een grijns op zijn gezicht. Ink grinnikte even zachtjes en glimlachte charmant naar de kater. Tja, wat kon hij er over zeggen? Hij kon de kater natuurlijk wel wat gunnen, zoals die vragen. Bij het voorstel van het spel werd de kater tegenover hem meteen enthousiast. Goed, het was een leuk spel, maar hij zou natuurlijk niet alles gaan beantwoorden he? ”Okay game on dear sir” klonk er uitdagend van de kater af, waarop hij uitdagend glimlachte naar de kater. ”Kom maar op.” sprak hij met een lachje tegen de kater. Eens zien wat hij allemaal kon gaan verzinnen. ”Is het iemand in ShadowClan?” klonk er terwijl de kater zijn oogjes tot spleetjes kneep, alsof hij daarmee alles kon zien. Nonchalant sloeg Ink zijn staart om zichzelf heen, compleet relaxed. ”Jazeker, het is iemand uit ShadowClan.” De volledige waarheid, het was gewoon iemand uit ShadowClan, daar zou hij niet om gaan liegen. Want laten we eerlijk zijn, er waren zoveel katten in ShadowClan!

”Jazeker, het is iemand uit ShadowClan.” antwoorde de kater, en voor zover Bluejays leugens kon herkennen was de gevlekte kater volledig eerlijk geweest. Kort knikte hij nadenkend, iemand uit Shadowclan huh, dat waren zo veel opties, zeker als de kater op beide geslachten viel, oh de puzzel werd steeds leuker! Goed nadenkend over zijn volgende vraag bestudeerde hij kater even tot het hem te binnen schoot, wat was hij ook een big brain. Nee hij zou eerst de mogelijkheden moeten halveren dus knikte hij, zijn blik vol zelfvertrouwen. "Is het een dame of een heer" vroeg hij kalmpjes, waarna hij zijn ogen weer samenkneep, hij zou er niet mee wegkomen hoor, als hij durfde te liegen.

Inkspots

Ja hij had dan wel de reputatie van praten met katten uit andere clans, maar de kat in kwestie was dit keer dan toch wel oprecht van ShadowClan. Maar hij was niet iemand die aan kiss en tell deed. En daarbij, zo vragen stellen over wie het zou kunnen zijn maakte het toch alleen maar leuker? Dus hij liet de kater gewoon hoor, hij vond het allemaal wel prima eigenlijk. Er waren veel katten waar de ander aan kon gaan denken, dus hij was echt niet bang dat de kater de juiste er uit zou pikken van hem. De kater knikte even op zijn antwoord, waarna de blik van de kater zelfverzekerd werd. Oh, spannend dit. ”Is het een dame of een heer” klonk er kalmpjes van de kater af, waarop een speelse grijns op de kop van Ink kwam. Oh, hij had hier zoveel leuke antwoorden voor. Maar goed, hij moest het spel wel eerlijk meespelen, hij moest niet te raadselachtig doen. ”Een madame,” sprak hij uiteindelijk terwijl hij hem met een kalme glimlach aan keek. Weer de waarheid, Ink en liegen? Dat deed hij niet zo snel. Maar de waarheid verbergen was geen probleem, toch?

Bluejay