Soft Warm Cuddles

_{Cottonkit was vol ontzag aan het kijken naar een wel héle gekke kitten. Ze was als een dolle hond aan het rollen door de sneeuw. Maar het ergste was, ze verpeste helemaal die prachtige, witte deken. Het schitterde niet meer, nee, het werd een vieze drap. En die drap bleef aan haar vachtje hangen! Cottonkit was dol op de sneeuw, maar niet om het helemaal stuk te maken! Daarom blies ze haar wangetjes boos op en stapte ze op haar kromme pootjes naar de kitten die nu ergens lag af te koelen. Ze kon nog niet echt een punt maken, want ze was nog niet helemaal honderd procent stabiel, maar ze kon wel gillen. Daarom piepte ze ook luid naar de ander, drukte haar oortjes boos in haar nek en zwiepte met haar staartje. ‘Jij... stjom!’ piepte ze. Ze wees naar het spoor dat de ander achter had gelaten in de sneeuw. Ja. Dat was hartstikke stom!}

_{Sorry! Inderdaad, ze moest maar sorry zeggen. Het hele pallet was vernietigd! Verwoest. En nu kon het nooit meer goed komen. Cottonkit zuchtte dramatisch en ze moest haar best doen om nu niet te gaan huilen. Totdat opeens de rode kitten zich uit schudde en haar best deed de sneeuw te repareren. Het werd een beetje heen en weer verschoven en het was toen een soort van beter, maar niet zoals het was. Cottonkit keek van de sneeuw naar de kitten, en weer terug. Ze wist niet zo goed welke conclusie ze nu moest trekken. Moest ze blij zijn dat ze haar best had gedaan, of boos zijn omdat het niet goed genoeg was. Een piepje kwam uit haar bek, waarna ze nukkig naar de ander bleef kijken. ‘Okee,’ kwam er daarna uit haar bekje. Het was een compromis, maar... Ze keek weer naar de sneeuw. Whitekit kon toch ook wel zien dat dat waardeloos was!}

_{Cottonkit wist ook niet wat ze hier mee moest. Een belofte dat er nog nieuwe sneeuw zou vallen? Haar kopje ging de hemel in. Welke sneeuw? Er leek nog niet echt sneeuw te komen. Cottonkit bromde een keer nukkig toen de ander het daarbij liet en zomaar wegliep. Hier had ze helemaal niets aan? Wat nu dan? Veel succes ermee en doei? De ander liet zich vallen voor de nursery. Nou, daar leek ook niet meer veel puf in te zitten. En om eerlijk te zijn wilde Cottonkit ook niet echt meer met haar spelen. Ze was helemaal niet zo leuk! De jonge kitten trippelde wat dichterbij de rossige kitten. ‘Er is nu geen sneeuw,’ deelde ze toen mee. Dus hiermee werd het probleem niet echt opgelost. En waarom deed Whitekit nu nog steeds zo dom? Ze had okee gezegd. Whitekit zou blij moeten zijn!}

_{En plotseling sloeg de ander met haar poot in de sneeuw en Cottonkit werd erdoor bedolven. Schrik, horror, verbazing! Maar niet eens omdat ze onder de sneeuw kwam te zitten. Nee, ze was kwaad dat de ander de sneeuw stom noemde, terwijl het duidelijk prachtig en geweldig was!! Cottonkit blies kwaad haar wangen op en nam niet eens de tijd op de sneeuw van haar kopje af te schudden. Ze gilde hard toen ze zo hard mogelijk tegen de rode kitten aan probeerde te duwen. Zomaar de sneeuw beledigen, over haar lijk! ‘Jij stjom!’ grauwde ze weer. Het was namelijk het enige lelijke woord dat ze nog kende. Ze sloeg met een pootje, om de ander te slaan. Maar Cottonkit was nog piepklein, dus veel zou het vast niet uithalen.}

<sub>Nou ja zeg! Ze kreeg niet eens reactie! Cottonkit stond met haar mond open naar de ander te kijken. Ze stond gewoon op, draaide zich om en liep terug de nursery in. Nou ja, dan was dat maar prima! Cottonkit kon heus wel verder in haar eentje in de sneeuw spelen. Zíj zou niet alles stuk maken. En de sneeuw was leuk! Al die mooie kristalletjes en pareltjes. Misschien wilde haar moeder wel spelen. Of haar vader. Cottonkit hief arrogant haar neusje en draaide zich ook om. En zo ging ze dapper de sneeuw weer in. Ze kon het allemaal zelf wel!

- Cotton topic uit</sub>