balter

De spierwitte kater gaf een kleine zucht en keek met zijn pigmentloze ogen naar de hemel, een die dezelfde kleur als zijn blik droeg. Zachte kleuren van roze en blauw mengde zich samen met wolken. Maar hij wist dat deze snel vervangen zouden worden met de donkere sterrennacht. Dat was zijn beste tijd, een waartoe hij behoorde. Hoewel nu hij ouder was hij ook beter de pijn van het licht had leren te verdragen en wonderlijk genoeg zelfs had leren te waarderen als een teken van levend zijn. Maar toch had hij voor altijd een voorkeur aan de nacht. Zowel door wat zijn mentor hem had geleerd, als wat zijn moeder hem had verteld. Hij voelde alsof hij tot de sterren behoorde. Maar dat was niet zo. Want de sterren verouderde niet maar hij was wel veranderd. Hij was volgroeid als een iets kleiner dan gemiddelde kat, met een lange witte vacht die zo zacht was en licht woog als de wolken zelf. Hij was ook altijd wonderbaarlijk schoon, alsof het vuil hem niet durfde aan te raken. Zijn bouw was ergens tussen mannelijk en vrouwelijk in, niet een van beiden maar een tussenpositie. Alles aan hem was tussenin, niet volledig, half. De nacht was gekomen en hij stond op, om voorzichtig zijn schuilplaats uit te komen. Met stille en voorzichtige passen liep hij naar Stagpaw zijn nest toe en drukte vederzacht zijn snuit tegen zijn wang, om hierna zijn neus omhoog te bewegen zodat zijn mond bij diens oor kwam. "Stagpaw, de nacht is prachtig, wil je met me mee?" Fluisterde hij, zijn stem nauwelijks luid genoeg om de stilte te breken. Zijn affectie voor deze kat was enkel gegroeid met de maanden en hij was het middelpunt van zijn wereld geworden. Zijn zon waar hij de maan voor kon zijn. Enkel een reflectie van diens heldere licht.

Stagpaw leek te weten dat hij het was geweest die hem had benaderd, maar ergens veraste hem dat ook niet. Het was bijna alsof de ander alles wist wat hij zich ooit maar kon afvragen. Hij leek in ieder geval overal een antwoord op te hebben, een antwoord dat hijzelf altijd zou aannemen als de absolute waarheid. Misschien dat ze daarom zo goed bij elkaar hoorde. Beiden perfect tevreden met de positie en houding van de ander. Over de manen was hij de ander ook gaan geloven over het feit dat ze bij elkaar hoorde. En dat gevoel van behoren vond hij heel fijn. Alles aan hem vond hij eigenlijk heel fijn. De ander duwde zichzelf overeind en hij voelde zijn pluizige staart onder zijn kin. Dit zorgde ervoor dat hij kort en zacht lachte, een geluid wat zo zeldzaam was als Whitepaw zelf. Het was een helder geluid, een die iets dieper begon en hoog eindigde, al bleef het altijd zuiver. De apprentice zette een stap dichterbij en drukte kort zijn kop tegen het lichaam van de ander, om hierna tegen hem aan met hem mee te lopen zoals van hem werd verwacht. Hoewel hij normaliter stil was gebleven was hij op het punt gekomen dat hij zich comfortabel voelde bij de ander, waardoor hij gespreksstof teruggaf. “Je mag altijd nee zeggen, dan had ik bij je kunnen liggen en hadden we samen kunnen slapen” De albino kat keek voor zich uit. “Als je dat fijn had gevonden” Het was iets wat hij volwassen katten had zien doen, blijkbaar als een teken dat ze om elkaar geven en graag bij elkaar waren. Het mimicen van andere vond hij prettig, om precies te doen zoals het hoorde en niks anders. “Ik kan wel tegen de kou” Hoewel het hem nog evenveel belastte had hij van zijn mentor geleerd met de pijn om te gaan, waardoor hij de nare gevoelens zoals kou en branden niet meer erg vond. “Waarom wil je me zien in de sneeuw? We zijn hetzelfde” Om zijn woorden beeld bij te doen nam hij enkele sprongen naar voren, iedere beweging van hem sierlijk en vlijend. Alsof hij geen zwaartekracht kende. Hij lande in de witte sneeuw, die in zachte vlokken rond hem opvloog. Hier bleef hij staan, roze ogen gericht op de veelkleurige van de ander. Hopend hem te geven wat hij zo graag wilde.