Crime scene

<sub>Ze was hoopvol geweest. Onschuldig. Vol kinderlijke idealen. Dromen die tot de hemel reikte. En toen werd ze aangevallen door die uil en begon haar mooie fantasie langzaam maar zeker af te brokkelen. Die uil was het begin geweest van alles. Een slecht voorteken. Een gevleugelde schaduw die uit het niets was gekomen, geruisloos en snel. Een voorteken dat niet alleen zij, maar heel Shadowclan een noodlot te wachten stond. En nu zat ze opgezadeld met een poot die net zo nuttig was als een kitten met zijn ogen nog gesloten. Ze kon niet rennen meer en de pijn die ze voelde was er als ze ging slapen en als ze weer wakker werd.

Die dingen hielden haar bezig. Maar ook haar vader de verrader, Sinclaw de verrader en Tallstar de verrader. Een clan vol verraders en leugenaars. Ze had zich schuil gehouden tot de avond viel, in het moeras gat waar ze als kitten in was gevallen toen de uil haar had laten vallen. Het gat waar ze toen doorheen was gekropen was nu onbereikbaar voor haar, ze was te groot geworden. Daar had ze gezeten, 4 manen oud met een gebroken poot en een rauwe keel die maar bleef smeken dat ze haar moeder wilde. Maar nu was ze geen vier manen oud meer, niet meer hulpeloos. Nu was ze boos. Boos op de wereld en iedereen er in. Neritepaw hees zich uit het gat weer omhoog, boven de grond. Ze wierp een blik om zich heen, er was niemand. Godzijdank. Dat zou weldra veranderen echter.

+ Russetfur</sub>

Het was een ware nachtmerrie geweest, al die moons geleden. Toen haar dochtertje, Neritekit, verdwenen was en enkel het geluid van een uil als een echo achter gebleven was. Ze had er achter aan gewild, maar ze had bij haar andere kittens moeten blijven en vertrouwen moeten hebben in haar clangenoten. In angst had ze gewacht op haar dochtertje, terwijl ze haar andere kittens geruststelde en vertelde dat het goed zou komen. De staat waar Neritekit in terug gebracht was, was vreselijk geweest. Haar flanken bloedend door de klauwen van de uil en haar schouder onheilspellend verwond door de val. Toch was haar dochter een aantal moons later apprentice geworden. Het had er op geleken dat ze door goede training en begeleiding vooralsnog warrior zou kunnen worden. Echter begon het er nu op te lijken dat dit niet zo was, hoe hard haar dochtertje ook haar best deed. Het pijnigde haar hart.

Moons had Russetfur de Swamp Cavern zoveel mogelijk geprobeerd te vermijden. Haar hart vulde zich met schuldgevoelens. Ze had gefaald en gelogen en Ravenpaw was de eerste die wist wie de daadwerkelijke vader van hun was. Russetfur volgde de geurspoor van haar dochter, Neritepaw. Ze moest het haar gaan vertellen. Tot haar verbazing leidde de weg echter naar de Swamp Cavern. Wat moest ze hier, zo alleen? "Neritepaw?" Klonk haar stem vragend en bezorgd. Russetfur drong door de takken heen, dichter naar waar haar dochtertje plaats had gemaakt.