I Cant bring myself to fight!

Bumblekit lag wat verveeld te luieren in zijn nestje op deze koude morgen. De kitten had al een tijdje geen stap meer buiten gezet vanwege de kou en het vuile weer. Ook deze morgen was het niet veel warmer, maar terwijl de kitten lag te luieren begon hij zichzelf wat te vervelen. Na nog een tijd niks gedaan te hebben begon de verveeldheid langzaamaan van de kou te winnen, hij keek of de poezen op hem aan het letten waren voordat hij besloot naar buiten te sluipen. De gestreepte kat zakte omlaag en sloop langzaam de nursery uit.
Eenmaal buiten was Bumble nog net op tijd om te zien dat er een patrol vertrok, ook zag hij dat er haastig achteraan nog een zilveren kat meeging. De kitten moest even nadenken, maar besloot al snel dat hij lang genoeg braaf was geweest om weer wat kattenkwaad uit te halen. Haastig volgde hij de zilver gekleurde kat, de kleine kitten moest bijna sprinten om hem bij te benen. Hij zag dat de zilveren kater omlaag zakte en naar een paar bomen verderop sloop, Bumble besloot om in een struikje te gaan liggen en om te kijken wat er nu ging gebeuren. Hij hoorde dat de kater omhoog sprong en om hem beter te bekijken draaide hij zicht wat om. Hierdoor viel de kitten in zijn onhandigheid om en besloot stil in de struikjes te blijven liggen in de hoop dat de kater hem niet gehoord had.

Bumblekit lag stilletjes op zijn rug in de struiken in de hoop dat niemand hem gehoord had. Net toen hij dacht dat niemand hem opgemerkt had, stak er opeens een kop door de struiken. Bumblekit schrok een beetje van de plotselinge verschijning, maar liet niets merken. De kater keek hem verbaasd aan en vroeg: "Bumblekit, wat doe jij hier zo ver van het kamp???". Voordat Bumblekit antwoordde probeerde hij eerst overeind te komen. Na nog twee keer op zijn snufferd vallen stond de kitten eindelijk weer op vier poten en hij keek de kater aan. "Ik verveelde me in het kamp, we mogen nooit meer buiten spelen omdat het te koud is." piepte de kitten zachtjes. "Daarom besloot ik om jou te volgen." ging Bumble langzaam verder. Hij keek Moonpaw schuldig aan en hoopte dat hij niet te boos op hem zou zijn. Hij wou immers niemand kwaad doen, alleen maar spelen.

Na Bumblekit's schuldige verklaring verwachte de kitten wel dat hij wel weer op z'n kop zou krijgen. Dit was de vorige paar gevallen natuurlijk ook zo gegaan. Maar tot de gestreepte kat zijn verbazing bleek Moonpaw helemaal niet boos te zijn. De leerling legde rustig aan de kitten uit dat het buiten het kamp veel gevaarlijker was en dat er overal roofdieren konden zijn. Dit wist Bumble allemaal al wel, maar toen Moonpaw hem vertelde dat er ook gevaarlijke katten konden zijn begreep hij dit niet helemaal. Hij vroeg dan ook aan de leerling: "Waarom zouden andere katten elkaar pijn doen?", nog niet helemaal begrijpend hoe de wereld in elkaar stak. Bumblekit had zelf een grote hekel aan vechten en geweld, zelfs aan bijvoorbeeld het stoeien met de andere kittens. Hij begon het langzaamaan ook wat kouder te krijgen en koop dus rustig wat dieper tegen Moonpaw aan en keek hem aan, wachtend op antwoord.

Bumblekit zag aan Moonpaw's gezicht dat de kater diep moest nadenken over zijn vraag. Na een tijdje zei de kater tegen hem: 'Om eerlijk te zijn Bumblekit, ik zou het niet weten waarom ze dat zouden doen, maar van wat ik begrepen heb is dat de krijgers zeggen dat dit katten zijn die geen geloof in Starclan hebben zoals wij.'. De kitten vond dit een rare gedachte, hoe kon je nu niet in de Starclan geloven? Hierna stond Moonpaw op en vroeg aan Bumblekit of hij mee terug wou gaan naar het kamp, voordat de kitten zou bevriezen. Bumblekit vond dit een goed idee, aangezien het wel heel koud was en ook wat honger begon te krijgen. Op de terugreis bleef hij nadenken over Starclan en vroeg aan Moonpaw: "Als er katten zijn die niet geloven in Starclan, hoe weten ze dan wat ze moeten doen en waar gaan ze uiteindelijk heen?. Bumblekit hoopte dat hij nooit zo'n kat tegen zou hoeven komen. Hij zag tussen de bomen door ook langzaam het kamp in zicht komen.

Bumblekit keek Moonpaw wachtend op antwoord aan, hij wist van zichzelf ook wel dat hij niet altijd de makkelijkste vragen stelde. Moonpaw antwoordde voorzichtig: 'Dat weet ik helaas niet. Misschien had ik het Starclan zelf kunnen vragen als ik leerling medicijn kat zou zijn geweest, maar zij hadden een heel ander pad voor mij gekozen...' . Dit antwoord stelde Bumble's nieuwsgierigheid niet helemaal tevreden en hij bleef er dus nog aan denken terwijl ze terug aan het lopen waren. Bumble was wel een beetje onder de indruk van het antwoord van Moonpaw, hij wist dat medicijnkatten mysterieus waren, maar praten met de Starclan had hij nooit gedacht. Het leek de kitten wel fijn om medicijnkat te zijn, je hoefde immers met niemand te vechten en je kon je vooral focussen op het genezen en helpen van anderen. "Misschien dat ik op een dag medicijnkat ben, dan kan ik het vragen." piepte de kitten een beetje opgewonden en enthousiast over zijn idee. Hij keek naar voren en zag dat ze langzaamaan het kamp binnen liepen.

Bumlekit trippelde langzaam het kamp binnen en besefte nu wel dat hij best veel honger had gekregen onderweg. Terwijl hij na binnen liep dacht hij terug aan zijn ingeving en keep opzij naar Moonpaw, die liep er een beetje treurig bij. Bumble zag dat hij zelfs bijna zijn prooi liet vallen en pas opschrok toen er een tak langs zijn neus schraapte. De kitten vroeg zich af of hij misschien niet iets verkeerds had gezegd, dat was immers wel eens vaker gebeurt. Hij keek Moonpaw een beetje schuldig aan en vroeg zachtjes: "Wat is er aan de hand Moonpaw?". De kitten hoopte vurig dat hij niets verkeerd gezegd had, hij vond Moonpaw immers erg aardig en hoopte niet dat hij zijn nieuw gevonden vriendschap zo snel weer zou verliezen. Hij begon ook in zijn eigen geheugen te graven, maar kon niets bedenken wat hij verkeerd had gezecht. Terwijl ze langzaamaan verder liepen kwam de prooistapel in zicht en de maag van de kitten begon weer te rommelen.