A deep dive down the rabbit hole

De rode kater was net teruggekomen van zijn dagelijkse jacht naar kruiden. Al werd het steeds moeilijker om ze te vinden, gezien het weer ook niet echt van toepassing kwam. Daarom was hij al sinds Sunhigh in het kamp. In zijn den, bezig met het opstapelen van kruiden. Zo kon Rousebell zien hij verantwoordelijk hij bezig was.
Daarnaast was Waterpaw al wel naderhand volwassene geworden. Hij was nog wel spraakzaam, nerveus en nog als koppig als altijd. De angst voor de rang had hij niet meer zo erg. Kruiden kon hij makkelijk onderscheiden van elkaar, en ook hun werking. Het was gewoon... Het vertrouwen dat nog ontbrak. Het vertrouwen in zichzelf. Ooit zal Rousebell er niet meer zien, en Mistgaze ook niet. De Clan zal dan op hem moeten rekenen. En hij voelde zich maar al te schuldig. Wat als hij toch niet goed genoeg was?

Gelukkig, voor hij weer in zo een mindset viel. Merkte hij al gauw de aanwezigheid van een andere kat. En richtte de apprentice zich op de ingang van de Den. "Ardent!" Zei hij dan ook gelijk toen hij de vacht van zijn beste vriend opmerkte. Gelijk trippelde hij richting de kater toe. "Hey! Hoi, lang geleden?" Hij maakte immers een poging om een goede zin te vormen. Vooral gezien er zo veel door hem heen ging. "Hoe gaat het? Doorntje in je poot?" Vroeg Waterpaw eventueel in een speelse toon. Iedereen die hij kende was al warrior. Zou Pepperpaw ook warrior zijn? Ergens had hij een gevoel van jaloezie. Maar ach... Hij kon er wel mee leren leven.

De rode kater zijn glimlach verdween al langzaamaan toen hij opmerkte hoe serieus zijn beste vriend leek. Dat was niet iets voor Ardentheart, zeker niet nu ze eindelijk tijd hadden om elkaar te spreken. Hij had zijn beste vriend toch wat enthousiaster verwacht.
Maar vlak voordat Waterpaw hem nogmaals vroeg hoe het ging, begon de bruine kater al te spreken. “Uhm, nee, het gaat eigenlijk niet zo goed. maar niet fysiek niet goed, meer ik heb iets doms gedaan en ik weet in starclans naam niet wat ik moet doen niet goed, maar ik kan je er hier in het kamp niet meer over vertellen. kunnen we alsjeblieft ergens naartoe gaan waar het privé is, ik beloof dat ik dan alles vertel.” Ratelde hij aan éen stuk door. De medicine cat apprentice keek hem even voor kort aan voor hij zich weer keerde naar Rousebell. Ze zou hem niet missen voor een paar minuutjes, toch? Hij draaide zijn kop terug naar Ardent. Hij zou niet kunnen weten wat de kater nu gedaan zou hebben, en hopelijk was het iets dat ze makkelijk konden oplossen. Het was immers zijn beste vriend. "Laten we gaan." Sprak hij zachtjes. Voor hij zich naar de ingang van de den richtte.

Hij gaf de warrior een tik op de schouder met zijn staart voor hij eindelijk de den uitstapte. Het was nog niet Sunhigh. Maar gelukkig waren de meeste katten in het kamp zodra de zon op het hoogste punt kwam. Hij trippelde richting de ingang van het kamp. Tenminste zou niemand vermoedens krijgen. Gezien een medicine cat apprentice moest doen wat een medicine cat apprentice moest doen, toch? Bovendien waren Waterpaw en Ardentheart al bekend als goede vrienden. Niets nieuws hier.
Het duurde niet lang voor de kater plaats nam bij de struiken, een stukje weg van het kamp. "Oké," miauwde hij als volgt. Zijn groene ogen keken in de ambergekleurde van de ander. "Wat heb je gedaan? De warriorcode gebroken?" En hoe erg zou het zijn? Had hij stiekem prooi gegeten? Ruzie gemaakt met een buitenclanner? Waterpaw was er voor alles onzeker van, en dat was ook te zien. Hoe nerveus hij met zijn voorpoten de aarde kneedde. Hij wou zijn vriend niet verbannen hebben. Niet na het Mistgaze gedoe.

Hij zag de gezichtsuitdrukking van zijn vriend veranderen, maar gelukkig stelde hij geen vragen. Nee, Waterpaw keek alleen eventjes de kant van Rousebell op voordat hij zachtjes sprak dat ze konden gaan. Een kleine gold van opluchting ging door Ardentheart heen terwijl hij de rood-witte kater het kamp uitvolgde met een tik op zijn schouder, maar hij wist dat het moeilijkste nog zou moeten komen. Hij ving de groene blik van Waterpaw op, tenminste, hij forceerde zichzelf om dat te doen, want dat was wel het minste wat zijn vriend verdiende. Toch wendde hij het liefst zijn blik naar de grond af. Wat heb je gedaan? De warriorcode gebroken?" Ardentheart slikte, zoekend naar hoe hij dit het beste kon verwoorden. Het hielp dan ook niet dat Waterpaw al nerveus de aarde tussen zijn poten aan het kneden was. Nee, dat hielp totaal niet.
Hij nam een paar keer diep adem, een poging om zijn eigen zenuwen onder controle te krijgen, albeit tevergeefs. Zijn maag draaide als een hond die zijn staart achterna rende en het was geen goed gevoel. Met nog een diepe uithaal en een hoop van zegen knikte hij zachtjes. “Ik, uhm-“ Begon hij, zijn keel zo droog dat hij de woorden amper uit zijn bek kreeg. Daarom slikte de gestreepte warrior nogmaals voor hij een tweede poging deed het geheim op te biechten. “Ik had iemand ontmoet, en, uhm…zij was Windclan.” Zo, dat was er tenminste al uit. Maar dat was dan ook het minst erge van deze hele situatie waar hij zichzelf in vond nu. [b]”Ze was heel lief en aardig en leuk en ik was verliefd geworden,” Nu slikte Ardentheart nogmaals.
Waarom was dit toch allemaal zo moeilijk om te vertellen? Nee, dat was niet zijn echte vraag, niet wat hij zich echt afvroeg. Hij wist waarom het moeilijk was. Hij had de warriorcode al gebroken toen hij verliefd werd op Dewberry en zijn gevoelends volgde. Als hij het gewoon had genegeerd, zoals hij zichzelf had verteld tijdens zijn warrior ceremonie, dan was dit alles niet gebeurd. Zijn warrior ceremonie was dan ook een brok vol schuldgevoel. Hij had beloofd de warriorcode daar te volgen en zijn clan met zijn leven te beschermen en kijk hem nu; vader van half-clan kittens, waar hij geen eens een vader voor kon zijn.
Nu wendde hij zijn blik wel af, hoe hard hij ook zijn best deed om dat niet te doen. Hij kon Waterpaw niet aankijken, niet nu hij het ergste van dit hele geval zou gaan vertellen. ”H-het is allemaal zo uit de hand gelopen Waterpaw, ik-“ Hij wist niet hoe hij dit het beste kon verwoorden. Hij kon toch niet zomaar zeggen dat hij een vader was geworden. Dat zou niet genoeg uitleg geven. ”Het was niet mijn bedoeling… Maar ik… Ze- Ze vertelde me dat ze kittens verwachtte, v-van mij en ze zijn nu vast al geboren en ik wordt gek van paranoide en ik weet niet meer wat ik moet doen.” Zijn stem, hoewel laag, sloeg over van emotie, misschien wanhoop of paniek. Het was gewoon allemaal nooit zijn bedoeling geweest, en niet omdat hij geen kittens wilde, maar dit was gewoon een puinhoop zo.

De rode kater bleef hem maar aanstaren, maar hij probeerde ook zijn best te doen om zijn vriend te laten zien dat hij er ook voor hem was. Ookal had hij waarschijnlijk iets compleet immoreels gedaan. Ardentheart bleef nog steeds zijn beste vriend.
“Ik, uhm-“ Begon hij, duidelijk nog steeds zoekend naar worden. Waterpaw gaf hem een korte knik, zijn wenkbrauwen opgetild in nieuwsgierigheid. “Ik had iemand ontmoet, en, uhm…zij was Windclan. Ze was heel lief en aardig en leuk en ik was verliefd geworden,” zijn groene ogen werden groot. Voor hij een stap naar voren deed en zo op stond vanuit zijn zittende positie. "Wat? Maar we hadden een afspraak gemaakt. Wat is er gebeurd met altijd single blijven?" Miauwde hij. Alsof dat zijn grootste zorgen was. Het was natuurlijk een domme afspraak geweest, toen ze nog veels te jong waren. Maar Waterpaw kon het zich nog makkelijk herinneren. Hij kon Ardent ook niet de schuld geven. De bruine kater was een warrior, en had andere regels om zich aan te houden. Daarnast was Waterpaw aan het trainen om een medicine cat te worden, en was liefde van de tafel. Wat op zich prima was. Pepperpaw had hij af en toe nog in het hoekje van zijn brein, maar ook dat was geen prioriteit meer.

Althans, voor Ardentheart was liefde geen probleem. Maar met een WindClanner?
”H-het is allemaal zo uit de hand gelopen Waterpaw, ik- Het was niet mijn bedoeling… Maar ik… Ze- Ze vertelde me dat ze kittens verwachtte, v-van mij en ze zijn nu vast al geboren en ik wordt gek van paranoide en ik weet niet meer wat ik moet doen.” Wat- wow. Het duurde even voor de rode kater dat door zijn brein kon laten gaan. Zijn beste vriend was vader?
Een stilte volgde, terwijl hij voor kort zijn kop schudde en nogmaals naar beneden keek. Dit was zeker veel te veel om in éen keer te realiseren. Niet alleen had de kater liefde gevonden in een andere Clan, hij had ook al nogmaals de code gebroken. En het bewijs lag in het WindClan kamp. "Dat... StarClan." Mompelde hij, terwijl hij zocht naar de juiste woorden. Waterpaw liet een zucht horen voor hij zich weer richtte naar de bruine kater. "Heb jij met de kattin nog steeds... contact?" Vroeg hij eventueel. Al was hij niet zeker of hij wel echt het antwoord wou weten. Als medicine cat was de warrior code zeker gezien als heilig. Maar als het om zijn beste vriend ging...

De belofte die Waterpaw omhoog haalde die ze zo’n lange tijd geleden hadden gemaakt deed niets om zijn nervositeit te verminderen. Maar… grappen maken betekende tenminste dat hij niet boos was. Dat was iets. Toch, hij had toen het ergste nog moeten horen en toen hij hem vertelde over de kittens en dat hij bijna gek werdt van de zorgen was de medicine cat apprentice een momentje stil. Bloednerveus wachtte Ardentheart af. Zou hij iets gaan zeggen? Zou hij stil blijven? De gedachte dat waterpaw hem nu kon verraden aan de clan bleef in zijn kop rondspoken, maar als hij rationeel nadacht wist hij dat zijn beste vriend dat niet zou doen. Ze zouden altijd voor elkaar klaar staan, zelfs met zoiets als dit, toch?
Als hij gewoon slimmer was geweest, sterker, dan zou hij dit alles niet op Waterpaw af te hoeven schuiven. Maar iemand moest het weten en misschien dat hij het ook aan Nettleroot zou hebben verteld, want hij had haar al eerder in vertrouwen genomen, maar Waterpaw had toch een ander inzicht als haar. Waterpaw was een emotionele steun die voort kwam uit de nursery. Waterpaw was daar geweest zolang hij zich maar kon herinneren en dat was iets wat hij nu echt nodig had. Misschien was dat egoïstisch van hem, maar het was ook weer niet alsof hij niet had nagedacht in wat voor situatie dit zijn beste vriend zou brengen. Een medicine cat leefde bij andere regels dan een warrior, maar ze moesten ook nog steeds de warrior code volgen. De code die hij had gebroken, niet één maar twee keer.
"Dat... StarClan." Mompelde Waterpaw uiteindelijk, maar hij zocht nog steeds naar de juiste woorden om uit te spreken. De rood-witte kater liet liet een zucht horen voor hij zich weer op hem richtte. "Heb jij met de kattin nog steeds... contact?" Ardentheart had van alles verwacht, maar die vraag kwam toch als een verassing. Een preek of teleurstelling dat hij zich niet aan de code had kunnen houden, misschien zelfs de reactie dat hij een idioot was geweest. Maar de vraag of hij nog steeds contact met Dewberry had? Nee, dat was niet in hem opgekomen. De jonge warrior schudde zijn hoofd in antwoord. ”Nee, niet meer sinds ze het had verteld van…” Hij dwaalde af op het einde van de zin, maar Waterpaw moest wel weten wat hij bedoelde. Ergens deed dat hem ook pijn, dat hij geen contact meer met Dewberry had gehad sinds ze hem verteld had dat hij vader zou worden. Niet fysiek, in ieder geval niet van een zichtbare wond, maar een steek in zijn hart. Betekende het dat ze hem niet meer wilde spreken, of misschien werd ze in de gaten te houden. Diep van binnen wist hij ook wel dat dit het beste was, want hij zou nooit een vader voor de kittens kunnen zijn, Dewberry en hij zouden nooit samen kunnen zijn als ze bij hun clans wilde blijven en hij wist dat hij zijn vrienden niet kon achterlaten. En toch, toch bleef het pijn doen.