Walking the line

Met slome passen wandelde de kater een paar vossenlengtes van het Thunderpath vandaan. Zo lang je achter de bebossing liep, viel het geluid dat de auto's - of monsters volgens de clankatten - wel mee. Waarschijnlijk was hier het grootste gevaar dat hij ineens door een patrouille zou worden overvallen. Yet again, eigenlijk deed hij helemaal niets verkeerd. Hij passeerde alleen langs de grenzen en zou die later ook weer verlaten. Of nouja, dat was het verhaal. Hij was hier voor informatie, zo simpel lag het nou eenmaal. Het liefst kwam hij een enkele kat tegen waar hij mee kon praten. Vandaar dat hij ook naar een dergelijke geur opzoek was. Na een tijd lopen drong de eerste Shadowclan geur zijn neus binnen. Het was niet veel verderop dus liep hij rustig op het sjokkende tempo door in de richting van de geur.

[Eerste post voor Bleaktail]

Ah, Thunderpath. Wellicht was er iets onverklaarbaars tussen hem en deze geasfalteerde strook. Hij wist niet waarom, maar elke keer dat hij deze gevreesde plek bezocht gebeurde er de gekste dingen. Niet dat dat iets slechts was. Hij had tenslotte veel van zijn nieuwe vrienden voor het eerst bij deze scheidslijn gespot. Soms hing Bleaktail hier zelfs expres rond met de hoop weer eens tegen iemand aan te lopen. Was het triest? Hm, wellicht. Dat zou hij zelf ook niet kunnen ontkennen. Helaas waren zijn bezoekjes de afgelopen tijd noodgedwongen wel wat minder geworden. Al met al werd het namelijk steeds riskanter om een praatje te houden met indringers op de rand van je eigen territorium. Het moest op zijn clangenoten toch minstens enigszins vreemd over komen mochten ze deze travelen waarnemen. En dus probeerde hij het een beetje te vermijden. Maar zo nu en dan nam de eenzaamheid zijn rationaliteit uit handen. En bevond hij zich weer bij het vriend lovende Thunderpath. Ook deze avond was daar geen uitzondering op. Bleaktail zat nog geen tien minuten in de graskant, of de inmiddels al te bekende geur van BloodClan kwam zijn neus binnen. Toch was dit wel even wat anders. Meestal kwam hij op Elite katten af. Niet andersom. En dus zetten dat hem aan het denken. Zouden er binnen de Elite verhalen over hem zijn rond gegaan? En zo ja, waar stond hij dan precies bekend mee? Of, was deze Elite kat er gewoon op uit om een willekeurige ShadowClanner te pesten. En had Bleaktail nu een groot probleem. Het duurde niet lang voordat de Elite kat verscheen. Het betrof een roodbruine kater met diep groene ogen. Bleaktail slikte even. Dit leek hem nou niet bepaald een kater die je als tegenstander wilde hebben. En dus kon hij het niet helpen om toch een beetje nerveus te zijn. Hij greens de kater schaapachtig toe. Maar in zijn goudgele ogen was de lichtelijke paniek gewoon zichtbaar. Even haalde hij diep adem. Okey, hij moest iets zeggen. Gewoon, iets in de trant van ‘wat doe je hier?’. En dat dan zelfverzekerd. “H-hey.” Shit. Oké, gefaald bij de eerste stap. Maar misschien viel het nog te redden? “Was je naar me opzoek of mag ik me voorbereiden op een tripje naar de medicin cat?” Hmm… kon slechter? Ach, voor zijn doen was het toch nog een zes uit tien.

Het duurde niet heel lang voor er een tabby in zicht kwam. De grijze kater keek hem aan met een schaapachtige grijns. Zijn houding was eerder angstig dan dreigend. De meeste warriors waren wel wat feller als er een Elite Member langs hun grenzen liep. “H-hey.” Okay dat was duidelijk, deze kater zou niet naar hem gaan schreeuwen om de grens te verlaten, dat was in ieder geval een voordeel. “Was je naar me opzoek of mag ik me voorbereiden op een tripje naar de medicine cat?” vroeg hij. Naar hem opzoek? Hij had iets gehoord over een Shadowclanner maar daar had hij verder niet veel aandacht aan besteed. "Ligt aan jouw houding. Praat je met me dan ja en nee. Praat je niet dan nee en ja," sprak hij rustig. Afwachtend ging hij een stukje van de kater vandaan zitten. Eens kijken wat dit hem zou brengen.

Bleaktail kon niet goed peilen of deze kater uit was om specifiek met hem te praten of om een ShadowClanner te pesten. En dat maakte hem redelijk nerveus. Hij wist niet goed hoe hij moest reageren met deze onbekende voor zich en de veroordelende blikken van zijn eigen Clan in zijn rug. Hij stond hier als het ware onder toezicht. Als iemand zijn reactie zou zien moest die overeenkomen met een logische reactie van een echte ShadowClanner. Anderzijds moest hij de vreemdeling wel bevriend houden, dat waren de regels van zijn eigen beleid. Hij moest iets zeggen. Gewoon, iets in de trant van ‘wat doe je hier?’. Zelfverzekerd, maar niet te bedreigend.  “H-hey.” Dat zat er wel heel ver van af… Maar wellicht viel het nog te fixen? “Was je naar me opzoek of mag ik me voorbereiden op een tripje naar de medicin cat?” Hij zou zichzelf geen top rating geven, maar het kon altijd slechter. "Ligt aan jouw houding. Praat je met me dan ja en nee. Praat je niet dan nee en ja," Sprak de kater rustig. Dat was duidelijk. Zolang hij mee zou werken was er dus in principe niets aan de hand. Bleaktail keek even om zich heen. Maar zo ver hij kon zien waren ze hier slechts met z’n tweeën. De rossige kater was op een afstandje van hem gaan zitten. Het leek er op dat ze hier nog wel even wat tijd zouden spenderen samen. “Ik ben best in voor een praatje.” Zei hij. Het had redelijk neutraal geklonken. Bleaktail was niet iemand die zichzelf de hoogte in wilde praten. Hij was geen held, en daar was hij zich bewust van. Toch wilde hij ook niet te luchtig overkomen. Het waren geen simpele zaken en dus wilde hij dat ook niet zo laten lijken. “Waar zou je het over willen hebben?” Vervolgde hij, de kater voorzichtig aankijkende.

.:Sorry:.:

De rosse kater keek de ander bestuderend aan. Alle veranderingen in houding en blik konden iets betekenen. Dat probeerde hij te lezen. “Ik ben best in voor een praatje.” Ietwat verbaasd draaide Hellhound een keer met zijn ogen. Okay dan, dat waren de meeste warriors al niet dus dat scheelde een hoop. Het maakte het voor hem enkel makkelijker om te krijgen wat hij wilde. Informatie. “Waar zou je het over willen hebben?” vroeg de zilvertabby hem vervolgens. Een van zijn mondhoeken krulde lichtelijk omhoog voor hij reageerde. "Laten we beginnen met jou. Waarom vind je het prima om te praten en dacht je dat ik mogelijk naar je op zoek was?" vroeg hij zo neutraal mogelijk. Hij was oprecht wel nieuwsgierig naar deze situatie. Het was er immers een die je niet elke dag zou zien.

Het was nogal een gok. Kijken of deze tom het juiste met hem voor had. Als dat namelijk niet het geval was zou het hoogstwaarschijnlijk slecht aflopen met Bleaktail. Echter bleef de grijze tabby er vrij nonchalant onder. Wat verborg je angsten nou beter dan ongemakkelijke humor, niet waar? “Ik ben best in voor een praatje.” Gaf hij aan. De ander leek enigszins verbaast te zijn met dat antwoord. Begrijpelijk. Zo’n kans kwam natuurlijk zelden voor. Maar Bleaktail was er nu vrij zeker van voorzichtig door te kunnen gaan met dit praatje. “Waar zou je het over willen hebben?” Vervolgde hij. Daarbij dacht hij het kleinste glimlachje op te vangen van de rossige kater. Een goed teken dus. "Laten we beginnen met jou. Waarom vind je het prima om te praten en dacht je dat ik mogelijk naar je op zoek was?"Werd hem gevraagd. Even bleef het stil tussen de twee. Dat was nogal een vraag. Al zou Bleaktail er niet van afzien deze te beantwoorden. Zijn twijfel lag hem in hoe ver hij wilde gaan. Zou hij het gehele verhaal vertellen? Kon hij deze Elite kater wel vertrouwen? En als hij delen verscholen zou houden, zou de ander hem dan nog wel vertrouwen? Bleaktail haalde even diep adem voordat hij aan zijn antwoord begon. “Ik voel mij hier niet bepaald thuis.” Een kort antwoord dat toch veel kon zeggen. “Ik spreek wel eens vaker met Bloodclanners. Sommigen komen terug om extra kennis te vergaren. Ik kan het begrijpen als zo iets rond gaat binnen de clan.”Vervolgde hij op neutrale toon. Het had redelijk feitelijk geklonken. Wat hij zelf van de Elite vond kon hij later altijd nog door laten klinken.

Het bleef een tijdje stil, Hellhound draaide met zijn oren om de ander aan te sporen om te praten. De rosse kater wist best dat hij met een vraag was begonnen die op meerdere manieren beantwoord kon worden. Simpel maar ook enorm ingewikkeld. Uiteindelijk haalde de kater diep adem en gaf hij antwoord op de vraag. “Ik voel mij hier niet bepaald thuis”, begon de Shadowclanner.”Ik spreek wel eens vaker met Bloodclanners. Sommigen komen terug om extra kennis te vergaren. Ik kan het begrijpen als zo iets rond gaat binnen de clan”, vervolgde de kater op een verassend neutrale toon. Hellhound knikte bevestigend, er waren een aantal katten buiten hem die interesse hadden in de zaken van de clans. Anderen realiseerden zich totaal niet wat het belang was van zulke informatie. ”Duidelijk. Ik ben Hellhound, mag ik de jouwe ook weten? Als vervolgvraag; wat is jouw plan voor de toekomst?” vroeg de rosse kater op een rustige toon. Namen waren wel zo handig maar hij wilde ook graag weten of deze kat van plan was om bij de Elite te komen en in het geval van niet zijn clan te verraden als het op vechten uit zou komen.

Nadat de rosse kater zijn vraag had gesteld was er een stilte gevallen tussen de twee. Bleaktail dacht na over hoe zijn antwoord het beste te kunnen verwoorden. Hij kon maar beter niet te enthousiast zijn. Niemand viel immers echt te vertrouwen. En voor de Elite was hij nog altijd een Clan kat. Een van ShadowClan nog wel. Dus zijn kansen waren niet bepaald zuiver. Anderzijds kwam een kans zoals deze niet vaak voor. Bleaktail zou zelfs kunnen stellen dat hij toch niet veel te verliezen had hier. Zijn ‘vrienden’, zijn ‘familie’, het was niet wat het had moeten zijn. Daarbij leek de kater wat kalmer dan de meeste Elite katten. Een die minder snel uit zou halen. Een die niet pronkte met het feit van de Elite te zijn. Iets waar de andere nog wat van zouden kunnen leren. Want zijn koele maar afstandelijke houding maakte dat Bleaktail zich meer allert voelde dan bij sommige andere katten. Hij wist immers oprecht niet wat hij van deze Elite kater kon verwachten. “Ik voel mij hier niet bepaald thuis.” Zei hij. Dat was de waarheid. Een die hij met niemand anders kon delen. Nooit zou hij niet verlangen naar momenten zoals deze, waarop hij zijn daadwerkelijke gedachten tegenover anderen kon uitspreken. Het gaf hem een gevoel van vrijheid die hij in al zijn SchadowClan dagen nog niet gekend had.  “Ik spreek wel eens vaker met Bloodclanners. Sommigen komen terug om extra kennis te vergaren. Ik kan het begrijpen als zo iets rond gaat binnen de clan.” Vervolgde hij op neutrale toon. Anderen waren inderdaad meerdere malen bij hem terug gekomen. En dus zou het Bleaktail niet zo veel verbazen als ook deze kater zijn naam al eens had horen vallen. De kater knikte. ”Duidelijk. Ik ben Hellhound, mag ik de jouwe ook weten? Als vervolgvraag; wat is jouw plan voor de toekomst?” Het waren praktische en concrete antwoorden. Er werd niet veel spel gespeeld. Iets wat hij, met name in deze situatie, zeer op prijs kon stellen. Hellhound dus… Dat klonk als een Clan naam. Zou het kunnen dat deze kater ooit ook een Clan kat geweest was? Echter wilde Bleaktail daar voorlopig nog maar even niets over vragen. “Aangenaam Hellhound. Ik ben Bleaktail.” Het duurde even voordat hij de juiste woorden bijeen had om die vervolgvraag te kunnen beantwoorden. Bleaktail liet nog eenmaal zijn blik over de omgeving gaan. Maar voor zo ver hij kon zien waren ze toch werkelijk alleen. “Als er mogelijkheden zijn… dan zou ik bij de Elite willen aansluiten.” Zei hij. Dit was het dan. Wellicht wat meer zakelijk dan hoe het in de onderlinge verhalen geportretteerd werd. Maar dit zou zijn eerste stap richting de Elite kunnen zijn. En wat er ook zou volgen, makkelijk was het waarschijnlijk niet.

“Aangenaam Hellhound. Ik ben Bleaktail”, reageerde de jonge kater. De naam had hij nog niet eerder gehoord. Mogelijk was dat de Bloodclanners waar hij mee gesproken had maar al te graag een hondentand wilde verdienen. Aangezien ze dat konden doen door een nieuw lid te werven spraken ze er niet over met anderen, anders zouden die misschien de tand krijgen in plaats van dat ze die zelf kregen. Of dit was informatie die hem gewoonweg was ontglipt. Allebei prima mogelijk, helemaal gezien wat er allemaal gaande was. Het antwoord op zijn tweede vraag bleef even weg. “Als er mogelijkheden zijn… dan zou ik bij de Elite willen aansluiten.” Hellhound gaf een kort knikje, waarna hij de kater enkele seconden in stilte aankeek. "De Elite waardeert alle nieuwe leden mits ze zich naar drie punten voegen. Wees trouw aan de Elite. Vecht voor de Elite. En zorg voor jezelf." Het waren hele simpele punten eigenlijk. Het was logisch dat je trouw diende te blijven en er voor diende te vechten. Het voornaamste verschil tussen de clans en de Elite in het dagelijks leven waren de taken. In de clans zorgde iedereen voor elkaar, in de Elite was het ieder voor zich. "Als je voldoet zal de Elite je in zich opnemen."

Hij had zich aan de rosse kater voorgesteld en zijn wens om zich bij de Elite te voegen ook direct op tafel gegooid. Het was immers duidelijk dat Hellhound de antwoorden die hij kreeg net zo kort wilde hebben als de vragen die hij zelf gesteld had. De rest kwam later wel. Zo heel veel tijd zouden zo ook niet hebben, hier aan de grens van het ShadowClan gebied. De kater knikte bij Bleaktail zijn antwoord, hij ging er dus vanuit dat zijn antwoord daarmee was goedgekeurd. Wat volgde was een kort maar duidelijk praatje over de Elite. "De Elite waardeert alle nieuwe leden mits ze zich naar drie punten voegen. Wees trouw aan de Elite. Vecht voor de Elite. En zorg voor jezelf." Geen van die eisen klonken hem vreemd in de oren. Wellicht dat er later nog wel meer bij kwam kijken. Kleinere onuitgesproken regels voor deze groep. Maar de drie basispunten stonden vast en daar kon hij zich wel in vinden. Bleaktail knikte. Het zou met name wennen worden om voor zichzelf te moeten zorgen. Echter zag hij dit eerder als een kans voor grote vrijheid en zelfstandigheid dan iets om tegenop te zien. "Als je voldoet zal de Elite je in zich opnemen." Zei Hellhound. Bleaktail richtte zijn blik weer richting de rosse kater: Het had iets nieuwschierigs. Bijna een twinkeling van oplaaiend enthousiasme  Maar hoe opgelucht hij ook mocht zijn met dit aanbod, hij was er nog niet. En dus zou hij zich voorlopig nog maar beter in kunnen houden. “Hoe kan ik mijzelf bewijzen?” Vroeg hij dan ook voorzichtig.

Aan de houding van de tabby viel te zien dat hij wel geïnteresseerd was in het voorstel dat zojuist werd gedaan. Alert, nieuwsgierig, enthousiast, minstens een maar mogelijk een combinatie van meerdere. “Hoe kan ik mijzelf bewijzen?” vroeg de kater hem vervolgens. "Daarvoor moet je niet bij mij zijn. Dat is iets wat de Leader, Cobra nu, bepaald." De rosse kater stond op en zette een paar passen richting Bleaktail zodat hij wat dichterbij kon gaan zitten. "Meestal zijn het enkele opdrachten of je krijgt een mentor toegewezen en traint als Young One tot je een halsband kan en mag gaan halen", vertelde Hellhound rustig. Het verschilde vaak wat per kat. Sommige mochten in een keer hun halsband gaan halen, anderen moesten wat langer trainen voor ze het mochten. Hun huidige Commander was een voorbeeld waarbij het erg snel was gebeurd. Te snel volgens sommige members.

Bleaktail had gevraagd hoe hij zichzelf zou kunnen bewijzen. Nu hij zich op dit spoor bevond viel er eigenlijk geen tijd meer te verliezen. Zijn positie in ShadowClan zou er de komende maanden echt niet beter op worden. Hij zou nu zijn kansen moeten pakken om zo veel mogelijk door te vragen zodat hij snel zou kunnen handelen. "Daarvoor moet je niet bij mij zijn. Dat is iets wat de Leader, Cobra nu, bepaald." Legde Hellhound uit. Waarna hij wat dichterbij kwam zitten. Ergens had hij dat ook wel verwacht, dat de Leader zulke zaken afhandeld. Maar vooralsnog voelde dat een beetje als tasten in het duister. Hij had geen idee of Hellhound en Brat op goede termen waren met Cobra. Verder was het nog maar de vraag of Cobra überhaupt ooit van hem gehoord had. Kortom, zou hij gerecommandeerd kunnen worden en zo ja werd dat dan serieus genomen? "Meestal zijn het enkele opdrachten of je krijgt een mentor toegewezen en traint als Young One tot je een halsband kan en mag gaan halen" Vervolgde de rosse kater. Bleaktail knikte. Zo’n training klonk hem niet eens slecht in de oren. Better save than sorry. Er was waarschijnlijk nog vrij veel dat hij zou moeten leren voordat hij zichzelf een waardig lid mocht noemen. Niet dat hij weinig algemene kennis bezat. Het was meer dat hij deze op een andere manier zou moeten gaan toepassen. Dingen waren nou eenmaal toch anders, zo zonder constant omringt te zijn door je Clan. “Gaan we gezamenlijk terug of kan ik beter alleen gaan?” Vroeg hij. Bleaktail was er niet zo zeker over. Wat was wijsheid? Hij kende de kater pas hooguit een halfuur. En in dat halfuur hadden ze niet bepaald veel woorden gewisseld. Maar Hellhound hier zoals gezegd een hondentand mee kunnen verdienen. Dus het zou in het voordeel van beide partijen zijn als de grijze tabby zich bij de BloodClan zou mogen voegen. Anderzijds zou hij wellicht verplicht zijn om alleen te gaan. Brat had het er nooit echt over gehad. Dus hij wist het oprecht niet. En hoopte dan ook maar dat Hellhound niet moe zou worden van zijn vele vragen.

Bleaktail gaf een knikje na zijn uitleg te teken van dan hij het begreep. Hij leek er geen bezwaar op te hebben en dat hielp. Je had van die gevallen die zichzelf te goed vonden voor training. Hij had het zien gebeuren dat ze zonder training een hond aanvielen die ze niet aankonden en vervolgens zo aan hun einde kwamen. Zonde van potentiële strijdkracht. “Gaan we gezamenlijk terug of kan ik beter alleen gaan?” vroeg de kater. De rosse kater dacht kort na voor hij antwoord gaf. "Als je van niemand afscheid wil nemen kunnen we nu gaan. Als je afscheid wil nemen - doe dat overigens zonder te zeggen dat je naar de Elite gaat - kun je dat beter eerst doen. Als je gaat weet je nooit of je diegene ooit nog zal zien." Het gebeurde maar niet al te vaak dat er katten waren met spijt van hun keuze om wel of geen afscheid te nemen van hun clan of groep voor ze overstapte naar de Elite.

Bleaktail vroeg of ze gezamenlijk konden gaan of niet.  Hij was van mening dat hij nu toch echt niet langer kon wachten en wilde er dan ook meteen werk van maken. Gelukkig scheen Hellhound daar niet anders over te denken. De rosse kater dacht even kort na over de vraag die Bleak gesteld had om vervolgens te stellen dat "Als je van niemand afscheid wil nemen kunnen we nu gaan. Als je afscheid wil nemen - doe dat overigens zonder te zeggen dat je naar de Elite gaat - kun je dat beter eerst doen. Als je gaat weet je nooit of je diegene ooit nog zal zien."Hij kon zich wel voorstellen dat sommige katten desondanks de risico's toch nog afscheid wilde nemen van hun familie hier. Echter stond de grijze tabby daar wat anders in. Niet dat hij het niet eens zou zijn met katten die afscheid wilde nemen. Hij kon het zich heel goed voorstellen, of nou ja … proberen zich het voor te stellen. Maar hij had nu eenmaal geen gehechte vrienden nog sterke familiebanden binnen ShadowClan. Het was een deel van de rede dat hij hier weg wilde. En dus was die keuze snel gemaakt. “Het is goed zo. We kunnen gaan.” Zei hij, zacht maar vastberaden.