Een Nieuw Begin

Het was vreemd geweest. De verandering. De verandering die hem normaal zo enorm aan stond en waar hij een pijnlijke behoefte naar leek te hebben. Maar deze verandering was niet aangenaam of welkom, het had een nare smaak achter in zijn keel gelaten. Hij snapte ook niet waarom. Alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd had hij zien aankomen, natuurlijk niet precies, maar de vorige leader had hem in vertrouwen vertelt dat haar einde eraan zat te komen. En hij had haar woord geloofd, beter wetende dan het luchtig op te vatten. Aangezien de kater niet kon voelen had hij geen andere keuze gehad dan deze boodschap nuchter aan te nemen als feit. Maar nu het zo gebeurd was merkte hij dat zijn gedachtes steeds vaker terugzakte in herinneringen over de leader, over zijn oud mentor. Hij betwijfelde dat ze hem werkelijk had gemogen maar er was toch een soort intellectueel begrip tussen hun beiden geweest. Zij was de enige die hem kende voor wat hij werkelijk was, en die kennis had ze mee in het graf genomen. Misschien miste hij juist die gedeelde waarheid, het aangename mysterie die een gedeeld geheim meenam. Hij liet zichzelf uit zijn gedachtes halen bij het horen van pootstappen. De nieuwe leader; Pantherstar. Warhound bekeek de kater vanuit de boom waar hij in lag, een eigenschap die niet Riverclanners toe behoorde, maar hijzelf droeg zichtbaar maar weinig van zijn woonplaats mee. Hij rekte zich even uit en maakte zijn aanwezigheid bekend “Goedemiddag schoonheid” Spon hij geamuseerd, waarna hij iets naar voren leunde, al was er duidelijk iets anders aan zijn houding. “Ik heb nog niet de tijd gehad je te feliciteren met je nieuwe rang, dus hierbij~”

In stilte bekeek hij de andere kater onder hem. En zoals hij over ieder een mening en een beeld had hij dat ook over de nieuwe leader gedaan. Pantherstar was op vele manieren zoals Riverclanners omschreven werden in de verhaaltjes. Van uiterlijk was hij groot, breed en indrukwekkend. Een zwaar gestalte wat zich niet zou laten meedrijven door de stroming. Hard werkend, loyaal en trots. Precies zoals het hoorde. Maar hoe goed hij ook in de clan paste hoe verder hij weg stond van de rivier zelf. Nee, deze kat was zoals de rots die in de rivier stond, onbewogen uit koppigheid. Onbereid om zichzelf mee te laten duwen met de stroming, met de veranderingen die in het leven onontwijkbaar was. En hij ontweek ze ook niet, hij raakte ze kop eerst en bleef bij zijn standpunt, onbewogen. Zijn humeur was zoals het water brak en opschuimde als diens pad door de steen werd geblokkeerd. Maar hoe sterk en groot de steen ook mocht zijn, water schuurde alles af. Beetje bij beetje. En deze man was ook niet ontastbaar. Dat maakte hem leuk voor hemzelf om hem dwars te zitten. Maar aan de andere kant was hij zijn belofte aan haar ook nog niet vergeten. En ze spookte nog zo erg in zijn kop rond dat hij het zelfs niet mogelijk achtte om deze grote kat nog erger dwars te liggen. Al had hij weinig te verliezen, hij zag niet in dat Pantherstar hetzelfde nut in hem zou zien of hetzelfde geduld kon opbrengen. Begrijpelijk ook. “Butterstar” Bij het spreken van haar naam kwam de vuile smaak weer in zijn muil. Vreemd. Uitermate vreemd bleef het voor hem. “Had mij gevraagd op je te letten na haar dood, en te zorgen dat je een goede Deputy kiest” Zijn stem was emotieloos en absoluut leeg, hij voelde de energie niet om zijn charmante gedrag op te houden bij deze woorden. “Je hebt de goede keuze gemaakt” Hij keek de ander bedachtzaam aan wannaar hij naar beneden sprong, om zichzelf uit te strekken. “Daarom ook dat ik mezelf afvroeg of je dit maken van goede keuzes door kon zetten op een ander onderwerp. Namelijk hoe wij elkaar zien en hoe dit misschien in de toekomst kan veranderen” Dacht hij hardop uit.

Zijn zilvergrijze ogen stonden strak op de ander gericht, iedere beweging in zich opnemende, ieder gevoel in zich op nemende wat de ander naar hem uitstraalde. Voor hem was ieder persoon een open boek wiens pagina’s hij simpelweg kon doorbladeren. Er was een disconnectie voor hem tussen het verhaal wat hij las en de personages die erin speelde. Alsof het toch niet echt was en het daarom de zwaarte van situaties kon afnemen, alsof hij het boek simpelweg kon dichtslaan en neerleggen wanneer het hem verveelde. Maar de laatste tijd leek de wereld niet meer op die manier voor hem te werken. Zijn eigen boek, een waar hij zeer bekend mee was, was beklad door de aantekening van een ander. Ze had op de pagina’s geschreven, ze had ezelsoren erin gevouwen en hij durfde te zweren dat de afdruk van haar poot er nog in gegrafeerd stond. En nu probeerde hij als een wanhopige deze pagina’s eruit te scheuren alsof haar inkt niet van kaft tot kaft was doorgelekt. Hij had haar aantekening volbracht maar het had de vuile smaak in zijn muil en doorns in zijn longen niet ontnomen. Het maakte zijn kop niet minder zwaar. Hij had gehoopt door haar opdracht te voltooien hij zijn schuld had afgelost. Dat het nu gelijk stond en meteen al deze vreemd fysieke kwalen hem ontnomen zouden worden. Maar het was tevergeefs. En dat zorgde ervoor dat hij door moest gaan met dit dwaze plan. Kennis was macht, en daarom gaf hij niet graag kennis over hemzelf af. Dat betekende immers dat hij hiermee andere een zekere macht over hem cadeau gaf, en Pantherstar verdiende een present als dat niet. “Een intellectueel begrip voor elkaar” Het woord, de term, liet de doorns harder doorsteken. Het zou nooit hetzelfde kunnen zijn als met haar. Waarom probeerde hij het nog. Waarom joeg hij nog achter dit alles aan. Het was nutteloos, en toch ging hij door met spreken. “Ik ga er immers vanuit dat je je meer dan eens hebt afgevraagd waarom ik niet manen geleden de clan uit ben gezet” Deze woorden bracht hij dan ook weer luchter, meer charmant en grappend als hoe de ander hem was gewend. Het was een dekking voor zichzelf voor het geval de ander zijn offer zou afwijzen. Als dat zo zou zijn wist hij wie zijn plan B zou worden. Háár dochter. Zijn songdog.