nope no swim [Task] [Open]

Onderwerp: nope no swim [Task] [Open] do 2 apr 2020 - 14:01

Hij was nog geen tel apprentice en Crystalshell had hem meteen al zo'n schijttaak gegeven: riet verzamelen. Wie bedacht er nou zoiets? Hier was helemaal geen tijd voor. Hij moest trainen en dan vooral leren vechten. Dan kon hij zich nog verdedigen als hij Crabpaw ging redden. Dat zou sowieso al snel gebeuren, dus ze kon hem maar beter voorbereiden. Het enige positieve aan dit was dat hij het kamp niet uit hoefde, want er groeide genoeg langs de rivier die hem al de hele dag zo tartend aankeek. Alsof die het leuk vond dat iemand bang voor hem was. Niet dat Hermit dat echt geloofde, maar het voelde allemaal gewoon zo ironisch. Met tegenzin begon hij in de eerste stengel te bijten. Verdomme, dit ging nog moeilijk ook. Ging hij nou serieus de hele middag riet staan knauwen?

+Open voor iedereen. Kittens, behulpzame apprentices, pestkoppen. Alles!

::

-Hulp is onderweg-

Na de ceremonie wou Lynxfang op jacht gaan, van plan om de training morgen te beginnen. Eerst had hij nog even wat gepraat met een paar andere Warriors, maar was uiteindelijk toch opgestaan en naar het riet gelopen, van plan om een poging te doen op de Highlands. Toen hij echter door het riet wou gaan, liet een gestalte in zijn ooghoek hem stilstaan. De bruine kat keek opzij en zag Hermitpaw druk bezig met het knagen op een van de vele rietstengels. Die had vast de opdracht gekregen om riet te verzamelen, of hij wou eens wat anders dan vlees en vis. Het leek hem echter niet te lukken. Lynxfang veranderende van gedachte over zijn jacht, dat kwam later wel en liep naar de jonge apprentice toe. "Je kunt het best knakken'' gaf hij als tip, riet was stevig spul, maar brak als je het wat verboog. Het was vaak ook gemakkelijk uit te trekken, vooral de kleinere rietstengels, maar dan moest je oppassen dat je niet je evenwicht verloor. ''Wacht, ik doe het voor''. Hij pakte een rietstengel tussen zijn bek, iets onder het midden en bewoog toen met zijn kop naar beneden. Knak. Nu had hij een mooi los stuk stengel, maar was het overgebleven stuk niet te klein. Als er nog maar een klein stukje overbleef kon een kat zich daar gemakkelijk aan bezeren. Hijzelf was wel eens op een stukje riet gaan staan, dat was geen plezier geweest.

Euh, een beetje help hier?:

Verbaasd keek hij op van zijn taak toen naast hem opeens iemand begon te praten. Het was Lynxfang, een kater die hij eigenlijk helemaal niet zo goed kende. Gaf hij hem nou advies? Met een vragende blik keek hij de ander aan, maar die verduidelijkte alles al snel met een live voorbeeld. Het gemak waarmee de ander het deed gaf hem weer een beetje hoop voor deze dag. Wie weet was dit toch zo slecht nog niet, al bleef het natuurlijk een vervelende taak. Het riet kon dus het beste geknakt worden. Met veel vertrouwen deed hij de kater na. Het zag er immers niet al te moeilijk uit. Toen het riet na wat buigen knakte was hij dan ook erg trots op zichzelf. Dat deed hij gewoon even. Hij had echter niet door dat hij dit een stuk lager dan de bedoeling was had gedaan. "Waarom doe je het eigenlijk zo?" mauwde hij met een mond vol stengel.

::

Meteen na zijn voorbeeld probeerde Hermitpaw het voor zichzelf en ja hoor, na wat buigen brak de volgende rietstengel af. Misschien wat te laag, maar dat gaf niks. Voor de zekerheid trapte Lynxfang het overgebleven stukje plat tegen de grond, het was toch te klein om nog bruikbaar te zijn. "Waarom doe je het eigenlijk zo?" vroeg de jonge Apprentice aan hem. "Gaat wat sneller dan erop kauwen''zei Lynxfang met een licht ondeugende ondertoon in zijn stem. Even dacht hij na voor een moment, Hermitpaw had de Deputy aangewezen gekregen als zijn mentor. Die bovendien zijn oma was. Lynxfang mocht niet heel erg betrokken zijn bij de families, zelfs hij wist nog wel wat erover. Natuurlijk ook over de ontvoerde nestgenoot van de jonge kat, een van de twee ontvoeringen helaas. Daar wist de hele clan over. Zou Hermitpaw haar missen? Nee, de vraag was eerder hoe erg hij ze zou missen. Hijzelf was gebroken geweest toen zijn zusje en ouders vermoord waren. Maar zijn zusje, Hollykit, was misschien nog wel het ergst geweest. Ze hadden samen op moeten groeien, samen moeten trainen en uiteindelijk Warriors moeten worden. Samen. Hermitpaw's zusje was misschien niet bij Starclan, maar als ze nog leefde zou ze een ander leven gaan volgen."Zin in je Apprenticetijd? Het is de eerste grote stap van het Warriorbestaan'' sprak Lynxfang na de stilte die hijzelf gecreeërd had. Wat zou de apprentice ervan vinden om getraind te worden door de deputy? Veel zouden dat vast een grote eer vinden.

Euh, een beetje help hier?:

Het antwoord dat de oudere warrior gaf was toch eigenlijk best logisch, al was hij er zelf niet op gekomen. Hij schaamde zich voor dat hij dit soort simpele dingen niet wist of kon. Het kon niet lang genoeg duren voor hij zelf een ervaren warrior werd. Geconcentreerd ging de kater door met het afbreken van nog een andere stengel, wat al veel makkelijker ging. Toen hij daarmee klaar was besefte hij dat de stilte wel erg lang duurde. Hopelijk werd dit niet te ongemakkelijk. Tot zijn opluchting begon de ander alweer met praten, maar hij wist niet of hij erg blij moest zijn met de vraag die hem werd gesteld. Normaal gezien was hij enorm blij geweest ja, maar de omstandigheden maakten dat dat toch net iets anders zat.. Hij vond het fijn dat hij apprentice was. Nu kon hij trainen, nieuwe dingen leren en het allerbelangrijkste: zijn zusje redden uit de klauwen van die vreselijke clan. Maar dat was een geheim. Als hij hem dat nu vertelde, dan kon hij zijn mooie reddingsactie wel vergeten. De grote vraag was dus wat hij ging zeggen. "Joah." zei hij dus maar, gevolgd door een brede neplach. Verdomme Hermit, hij heeft je sowieso door.

::