To the lions

Timberpaw opende zijn ogen geschrokken. Hoewel hij de beelden van de droom niet letterlijk had gezien, wist hij dat hij over zijn vader had gedroomd. En even dacht hij dat hij de donkergrijze tabby elk moment binnen kon zien wandelen, maar toen hij zijn ogen opende en het middaglicht in zijn gezicht scheen, wist hij dat het slechts een illusie was. De tom cat duwde zichzelf overeind en liet zijn groengele ogen nog even voor de zekerheid behoedzaam zijn omgeving in zich opnemen, maar toen hij geen direct gevaar ontdekte, ontspande hij ietwat en duwde zijn lichaam volledig overeind. Het was vreselijk welke sporen zijn vader achter had gelaten en wat voor effect dat had op hem binnen de Clan, maar hij kon er niks aan veranderen. Hij zou er maar mee moeten leren leven. De tom cat liep naar buiten, skipte het ontbijt zoals hij wel vaker deed en rende het kamp uit. Hij was het liefste niet te veel omgeven met zijn Clanmates doorheen heel de dag en probeerde zichzelf dan ook regelmatig te afzonderen. Hij wist dat Pantherstar hem binnenkort een mentor zou geven, iets waar hij niet bepaald naar uit keek. Er was niet echt een kat binnen de Clan die hij kon tolereren of die hij vertrouwde als mentor. Timberpaw’s gedachten staakten toen hij een flits van een donkere tabby vacht opving en even stond zijn hart stil, maar de geur van de kat stelde hem al snel gerust en Timberpaw controleerde zijn ademhaling zodat de tom cat zijn angst niet zou opmerken. Hij naderde de warrior en zag aan de houding van de kat dat deze hem al had opgemerkt, misschien zelfs op hem aan het wachten was. Onwillig keek Timberpaw even over zijn schouder naar het resterende deel van het woud waar hij naartoe kon gaan, maar de warrior had hem nu al opgemerkt en het zou heel onbeleefd zijn als hij nu zomaar weg zou gaan. En dus voegde hij zich met frisse tegenzin bij de warrior door naast hem te gaan zitten. “Any luck?” vroeg hij, knikkend naar de rivier voor hun.

De vriendelijke blik waarmee Crowflight hem aankeek, bracht hem lichtelijk van zijn stuk. Hij wist na heel dat gedoe met zijn vader niet meer wie hij wel moest vertrouwen en niet. Alsof Crowflight eerst heel aardig tegen hem zou doen, om hem vervolgens een harde mep te geven als hij even niet oplette. De littekens die vrij goed verborgen waren in zijn pels waren nog steeds vers en de herinneringen waren nog verser. Het was dan ook om die reden dat Timberpaw subtiel een stapje opzij deed zodat hun vachten niet per ongeluk langs elkaar konden strijken. Hij hield absoluut niet van aanrakingen en zonderde zich elke avond dan ook snel af van het samen tongen. Hij had geen behoefte om affectie te tonen aan katten die hem uiteindelijk toch wel zouden laten barsten. “I don’t know why you would ask,” zei hij op botte toon. “If a warrior can’t get that fish, what makes you think I can do it?” Met een zachte zucht richtte hij zich toch maar naar de vis. Het was immers een warrior die naast hem zat en er was Timberpaw geleerd om geen orders van katten te negeren die hoger gerankt waren als hijzelf. Nog een reden waarom hij graag warrior wilde worden. Dan moest hij enkel nog naar Chrystalshell, Pantherstar en de senior warriors luisteren en die zouden zich vast niet bekommeren om zo’n levenloze ziel als hij. Hij slikte de irritante opkomende brok in zijn keel weg en richtte zich boos naar de vis. Hij probeerde in gedachten na te gaan wat hij ook alweer moest doen om de vis te vangen, maar zijn gedachten waren blank en geïrriteerd schudde Timberpaw zijn kop. “I can’t do it,” zei hij uiteindelijk nijdig.

Als Timberpaw zich de moeite had genomen om op dat moment op te kijken, dan had hij de afkeurende reactie kunnen zien en was hij waarschijnlijk zo boos geworden dat hij weg was gegaan. Maar de waarheid was dat hij kwaad naar het water bleef kijken en enkel de woorden hoorde die de warrior tegen hem sprak. Hij vroeg zich af waarom de donkergrijze tabby zo’n moeite aan hem verspilde. Zijn vader had hem duidelijk een mislukkeling gevonden en als Timberpaw er te veel over nadacht, dan vond hij dat zijn vader gelijk had. Wat kon hij nou allemaal? Hij klemde zijn kaken nijdig op elkaar en had zin om de vis weg te jagen door hard met zijn poot in het water te spartelen, maar hij wilde de warrior ook weer niet heel boos maken. Ergens was hij wel bang voor de gevolgen. Hij was hier helemaal alleen met de warrior en hij was een gemakkelijk doelwit. Met dat in gedachten verzekerde Timberpaw zijn veiligheid door nog een stapje opzij te zetten. “If you say so,” mompelde hij, waarna hij zijn poot weer naar boven stak. Langzaamaan kwamen de herinneringen weer terug in hem op. Schaduw weghouden van het water, wachten tot de vis naar je toekomt. Hij hield de vis met een strakke blik in de gaten en toen hij dacht dat het moment daar was, liet hij zijn poot naar beneden komen. Hij voelde iets glads tegen zijn poot en liet zijn klauwen naar buiten komen. De vis maakte geen schijn van kans en heel even keek Timberpaw met een ongelovige blik naar zijn vangst. “I did it,” zei hij op een toon alsof hij het zelf niet geloofde. “Well, it’s like you said,” liet hij er meteen nonchalant op volgen, alsof hij niet blij was met zijn vangst. “It isn’t like it matters to the Clan. It’s just a bonus. None of what I do matters to the Clan.” Dat laatste liet hij er zachtjes op volgen terwijl hij zijn blik stoïcijns op het water gericht hield. Hij wilde nu geen oogcontact met Crowflight maken.

Timberpaw bewoog slechts kort met zijn oortje toen Crowflight zijn bemoedigende woorden sprak. Hij vond het natuurlijk wel aardig van de tom cat dat hij zo reageerde, maar hij vroeg zich af hoe lang Crowflight zo bemoedigend zou blijven. Hoe lang het zou duren eer dat hij zich aan Timberpaw zou irriteren en hem zou bestoken met verbale en fysieke agressie. Nee, Timberpaw moest koste wat het kost zijn afstand behouden, ervoor zorgen dat niemand closer tot hem kon worden. Crowflight kwam al te gevaarlijk in de buurt, al behield de warrior wel zijn fysieke afstand. En dat was iets wat Timberpaw dan wel weer kon appreciëren. Timberpaw keek verward op door de oprechte toon, maar ook door de woorden die de warrior sprak. Een queen en kittens…? Was dat niet wat snel om daarover al te beginnen? Timberpaw had niet het eens het idee dat hij zijn Clan kon vertrouwen, laat staan dat hij een she-cat in zijn leven toe zou laten en kittens zou krijgen. Crowflight liep veel te erg op zaken vooruit en Timberpaw vernauwde geïrriteerd zijn ogen naar hem. “That sounds disgusting,” zei hij uiteindelijk. “I don’t want a she-cat by my side. They’re only a nuisance.” Het deed hem ergens wel afvragen of Crowflight soms wel met dat soort dingen bezig was. Hij was immers al een stuk ouder dan Timberpaw en dus was de kans niet zo klein dat hij al wel bezig was met het stichten van een gezin. “Was that a reflection of your own life by the way or are you trying to cheer me up?”

Timberpaw voelde zijn huid onder zijn pels warm worden toen hij opmerkte dat hij de woorden van Crowflight verkeerd begrepen had. Hij had namelijk gezegd dat hij een queen en haar kittens blij zou maken vandaag en niet dat hij op een dag een queen en haar kittens blij zou maken. Dus de tom cat bedoelde helemaal niet dat Timberpaw een goede vader zou worden of iets in die trant. Hij nam echter een nonchalante houding aan, maar diep vanbinnen schaamde hij zich toch wel een beetje voor de verkeerde opvatting die hij had gemaakt. “I know you meant that,” loog hij dan ook en vervolgens behield hij een waarschuwende blik op zijn gelaat zodat Crowflight er niet aan zou denken om een ander onderwerp aan te snijden of om hem uit te gaan lachen, al had hij dat natuurlijk ergens wel verdiend. Hij bewoog kort met zijn oortje toen Crowflight beweerde dat hij veel katten blij had gemaakt en keek de tom cat met een nietszeggende blik aan. “Are you serious?” vroeg hij vervolgens. “Why would you waste your time with that? I’m old enough to know what you mean and it’s still disgusting. What if they fall in love with you or if it has consequences?” Hij zuchtte. Waarom vroeg hij zichzelf dit soort dingen zelfs af? Het zou hem toch niks mogen uitmaken wat Crowflight met zijn leven deed? “At least keep it to our Clan so if your actions have consequences, your kittens still get to see you every day,” mompelde hij. Alhoewel… geen vader was beter dan zo’n vader hebben zoals hij had gehad.

Het leek erop dat hij een gevoelige snaar had geraakt. Timberpaw keek kort naar opzij om de reactie van de tom cat te peilen, maar daar was niet veel in te vinden. Zijn blik bleef nonchalant behouden en Timberpaw merkte, behalve de toon van zijn stem, eigenlijk niet echt op dat zijn woorden effect hadden gehad op de warrior. Hij haalde zijn schouders op. Dan niet. Toch raakte het hem ergens wel en irriteerde het hem ook dat de tom cat er zo losjes over kon doen. Stel dat hij inderdaad kittens in een andere Clan had, wat dan? Die zouden hem nooit te zien krijgen, zouden misschien niet eens weten dat hij hun vader was. Timberpaw sloot zijn ogen kort en keek weg van de warrior. “I don’t have much of a life,” zei hij op een nijdige toon. “I don’t have a family who takes care of me. I don’t have friends who are happy to see me. I bet my Clan wouldn’t even care if I got lost or of I died.” Hij richtte zijn blik strak op de warrior. “And that’s exactly what those consequences will be. Not for you, but for your kittens. They don’t get to see their father when they grow up.” Hij stond kwaad op en streek met zijn vacht langs die van Crowflight terwijl hij wegwandelde. “We’re done with this stupid training session,” snauwde hij nog over zijn schouder. Hij wilde niks meer met de warrior te maken hebben. Niks meer!

“If you say so,” reageerde hij al even bot terug op de woorden van Crowflight. Hij hoefde deze leugens niet te horen. Zijn Clan had niks gedaan toen zijn vader hem aanviel. Het kon niet dat de queens het op een gegeven moment niet gemerkt hadden. Maar nee, ze hadden hem bestempeld als een rebelse kitten – wat hij wel voor een deel geweest was – en ze hadden het daarop afgeschoven. Ze waren te lui geweest om verder te kijken naar wat er in zijn kopje gaande was en Timberpaw had zich niet de moeite genomen om erover te praten. “I don’t need it!” riep hij nog kwaad naar Crowflight toe, waarna hij ervoor koos om ergens aan de grens van zijn territorium te gaan zitten. Of naar het verloren territorium van SkyClan te trekken, waar Crowflight hem sowieso niet zou komen opzoeken. Hij wilde niks meer met de tom cat te maken hebben. Echt helemaal niks meer!