[Training 1] Frozen veins.

Iets voor de afgesproken tijd had hij zich al verzameld voor de ingang, waarvandaan hij nu zijn blauwe ogen op de hemel had gericht. Dit zou niet alleen haar eerste training zijn, maar ook voor Coyote zelf. Twijfelen aan zichzelf deed hij niet, daar was de kater lang geleden al vanaf gestapt. Aan de capaciteiten van zijn To-be echter wel, al was het alleen maar de zorg dat ze niet goed genoeg zou presteren om hem eer te verwerven. Hij wilde dat Skyteller zijn inzet zag, dat Thunder zag dat hij wél al een To-be had en niet zomaar een To-be, maar ook de beste. Nee, Coyote twijfelde niet aan zichzelf, maar zijn onzekerheden schemerden wel door op minder gezonde manieren. Kort rolde de kater met zijn schouders om de stijfheid daaruit te bevrijden, wachtend op zijn apprentice. Hopelijk zou ze het niet in haar kop halen om te laat te komen, anders zou ze zeer snel erachter komen dat Coyote niet bepaald een tolerante leermeester was.

& Fern

Er tolde zoveel door haar hoofd. Ze had net gedag gezegd tegen Shroud, nadat ze nog even haar nest had verplaatst naar de juiste den. Het was dag 0 en ze verpestte het nu al. Ze had normaal gezien niet zoveel zorgen aan haar kopje of twijfels. Toch stroomde de zenuwen in haar lichaam nu. Ze was een erg stipte kattin, maar dan is de letterlijke zin. Daarom kwam ze ook aangelopen op een vrij rustig drafje. Fern wilde niet té enthousiast en noob lijken. Coyote that Stole the Fire stond er al. De zwarte kattin richtte haar bleke ogen op hem. Hij was groot en breed, niet echt zoals haar. Fern had nog een kittenlichaam, dat gewoon een beetje groot was uitgevallen. Ze knikte als begroeting, niet goed wetend of ze iets moest zeggen of niet.

Ah, ze meldde zich op tijd present. Op haar begroeting knikte Coyote slechts star terug en wenkte haar om naast hem te komen zitten. Kort gleden zijn ijsblauwe ogen keurend over haar donkere lichaam. Ze zou mooi wegvallen tussen de donkere rotsen in hun territorium, maar ze was amper meer dan een kitten. Geen spieren aan haar lichaam en die onbeduidende blik in haar stralende ogen. Hm. "Zit, Fern curled up underneath the sunset," beval hij haar met een stem die geen emoties verhulde. "Mogen wij dadelijk de bergen in trekken, waar wordt een guard geacht om op te letten? zijn priemende ogen verbraken het contact niet met de jonge poes. Hij zou haar niet meteen het territorium in nemen, wetend dat er genoeg gevaren waren wie hun lippen aflikten bij het idee van een kleine Fern.

Fern slikte haar stress weg en ging zitten. Het was nogal een hard bevel, maar ze had er zin in. De kattin keek met grote ogen naar de kater en luisterde gedwee. Ze spitste haar oren en keek op naar de lucht. "Vogels, gaten waar je kunt invallen, bergleeuwen en slangen?", vroeg ze zachtjes. Een beetje met een onzeker stemmetje. Het katje probeerde liefjes te glimlachen naar hem. Hij leek zo streng, maar misschien was dat nodig. Ze was nogal onvolwassen en dolde graag.

Er was in hem weinig meeleven te vinden voor de jongere katten onder hen. De enige aan wie een dergelijk privilege werd geschonken was Spark. Fern haar enthousiasme zou allicht aangemoedigd moeten worden, maar Coyote hield het bij zijn sterne zelve. "Hou je glimlach voor jezelf wanneer je het meest essentiële vergeet, Fern that Curled up underneath the sunset," sprak hij haar met zijn koude, doch neutrale stem toe. "De essentie van een Cave Guard is om de Prey hunters te beschermen. Onze eigen veiligheid mag nooit ten kosten gaan van de prey hunters, wij zijn er om hen protectie te bieden," stelde hij haar terecht, maar hij wist beter dan enkel de negatieven te benoemen. "Verder benoem je wel de juiste gevaren. Mijn regels zijn simpel, je dwaalt nooit af en luistert zonder tegenwoord naar wat ik je opdraag, zo zal geen van ons ten prooi vallen aan gevaar. Akkoord?" mocht ze niet toezeggen, zou hij er geen moeite mee hebben haar hier in de grot achter te laten totdat ze zich bedacht.

Ferns glimlach smolt als sneeuw voor de zon. Haar mooie gele ogen werden groter. Ze werd terechtgewezen en dat was ze niet gewoon in haar opvoeding. Meestal deed ze alles goed en mocht ze gewoon ook alles doen. Ze staarde naar haar pootjes. Tegenspraak duldde hij waarschijnlijk niet en daar was ze te laf voor. De grote kattin knikte. Het klonk allemaal wel logisch. Zo logisch dat ze het had vergeten te melden. Zijn stem was nog steeds koud en neutraal toen hij haar beloonde, maar ze keek hoopvol op. Hopelijk zou hij zien hoe goed ze ging worden. Of hoe goed ze haar best deed. De poes knikte. "Akkoord."

Haar mond werd makkelijk gesnoerd, tot Coyote zijn genoegen. Hij was niet onnodig wreed, maar een amicale mentor zou je niet in hem terug vinden. "Akkoord." tevreden knikte ook hij en met een zwiep van zijn staart kwam hij overeind, waarbij hij Fern aanmoedigde hetzelfde te doen. "Goed. Allereerst zullen we door een deel van het territorium trekken, de komende dagen zullen we steeds verder gaan," met een rustige tred stapte hij de grot uit, zodat de frisse buitenlucht door hun dikke vacht heen woelde. Met een oplettende, rustige tred begon hij van de rotsen af te dalen. "Denk altijd twee stappen vooruit wanneer je de rotsen beklimt, ze kunnen verraderlijk zijn," hij bleef goed in de buurt, zodat hij haar in het nekvel kon grijpen wanneer ze toch zou vallen.

Fern zag een glimp van tevredenheid weerspiegeld in de ogen van Coyote. Al was het maar klein. Ze stond ook op, toen hij haar aanmoedigde en samen vertrokken ze naar het berglandschap. Ze voelde spanning opwellen. Dit was de eerste keer dat ze hier kwam. Ze volgde zijn voetsporen en probeerde elke stap in te prenten. Ooit zou ze hier door hollen alsof het een koud kunstje was. Nu bibberde haar spieren van de inspanning en toch wel beetje van de gewone spanning. Fern voelde haar achterste poot uitglijden toen ze deze op een onvaste steen zette. Ze schoof een beetje opzij, maar herstelde zich snel genoeg. De keien rolden met tikkende geluiden naar beneden. Luid ademend keek ze ernaar tot ze verdwenen. Het tikkende geluid stopte pas een paar minuten later. Waren er al katten doodgevallen? Onzeker keek ze op naar haar mentor. Hij had gezegd dat ze twee passen vooruit had moeten kijken, was hij nu teleurgesteld?

Fouten werden nu eenmaal gemaakt, wat ook de reden was dat hij niet direct uit zijn slof schoot tegen zijn kersverse apprentice. Hij had al gezien dat ze haar poot verkeerd neer zou zetten nog een fractie van een seconde voordat ze het daadwerkelijk deed, maar hield wijselijk zijn mond. Ook toen ze kort weg leek te glijden kwam hij nog niet in actie om haar tegen te houden, tenzij ze daadwerkelijk weg zou zakken en een paar botten kapot zou slaan op de rotsen onder hen. De kater keek van de rotsen naar haar, zijn blik verraadde niets. "Tenzij je van plan bent je botten te breken om onder mijn trainingen uit te komen, raad ik je sterk aan daadwerkelijk te luisteren," sprak hij streng maar niet belerend. "Er is geen haast achter onze stappen, belang is dat je er over tijd meester in wordt,"

Fern schudde met haar snorharen, ze knikte beleefd, een beetje geschrokken nog. Fern daalde rustig samen met haar mentor de berg af. Toen ze beneden op de landen aankwamen helde de berg nog steeds naar beneden. De wind rukte zwaar aan haar vacht. Hier had hij vrije speling en werd hij niet gestoord door rotsen. Fern curled up underneath the sunset legde haar oren plat. Ze keek naar de breed gebouwde kater die best ook wel wat vacht had. Brrrr hoe overleefde de jagers hier, met hun korte pelsjes? Toen ze terug keek naar het gebied werden haar ogen groot. Boven het bos, waar ze eigenlijk eerst iets over ging vragen cirkelde een vogel. Nu leek hij klein, maar de verhalen deden haar hart toch sneller slaan.

Ieder stap die zij zette bleven zijn ogen op haar donkere liggen haken, oplettend of ze geen misstappen maakte. Fern was duidelijk geschrokken van de val die ze bijna maakte, maar wist zich tot zijn tevredenheid redelijk te herstellen. Stap voor stap wisten ze ongeschonden beneden te komen. Coyote had bewust de keuze gemaakt om deze moeilijkere weg te volgen, wetend dat het een cruciale les zou zijn. Er was geen reden tot haast. Eenmaal beneden volgde hij haar blik naar het bos en de hemel daarboven, waar een vogel rondcirkelde. Zijn exterieur bleef kalm als altijd, enkel zijn oren schoten alert heen en weer. "Een buizerd, hij zal beter weten dan ons lastig te vallen. Zorg dat je niet van mijn zijde wijkt," verklaarde hij. Buizerds zouden hun kans grijpen bij jongere, kleinere katten wellicht. Over het algemeen waren ze echter te klein om hun schade te brengen. "Je hebt scherpe ogen Fern curled up underneath the sunset, maak daar gebruik van," knikte hij met iets dat op goedkeuring moest lijken. "Volg mij en let op je stappen, voor nu zal ik over de lucht waken,"