[Trial Baneflower] One chance only

Baneflower volgde de gouden poes in complete stilte. Ze was eenmaal eerder bij deze grot geweest en dat was om Spark achter te laten, maar dat was aan de voorkant geweest. Dit was haar eerste keer in de grot zelf en ze moest toegeven dat het intimiderend was. Al was een groot deel daarvan de pure onzekerheid van de situatie. Ze was bang voor was komen zou en voor de situatie waarin ze zichzelf gegooid had. Maar dat was niks nieuws voor de gevlekte kattin. Angst en onzekerheid bleef een doorlopende lijn te blijken. Maar misschien zou ze er nu eindelijk een einde aan kunnen maken. En dat begon bij de poes voor haar. Een die haar al niet al te sterk bleek te mogen. Al had ze daar al het recht toe. Wie zou het nu wel waarderen als een of andere straatkat ineens op je stoep stond?
Toen deze Shroud zichzelf neerzette volgde ze diens voorbeeld, kort haar blik over de ruimte laten glijden voor ze zich weer op de ander richtte. Ze hielt graag uitgangen in haar hoofd, manieren om weg te kunnen. Het idee van vastzitten beangstigde haar. Toch leek de grot groot genoeg te zijn om dit gevoel te voorkomen, al leek de poes nog niet comfortabel. Ze wist ook moeilijk waar ze moest beginnen bij de vraag van de healer to be. “Ik.. vind het moeilijk om het goed te zeggen. Maar hier in de bergen voelde ik me meer thuis dan het bos ooit heeft gedaan.” Ze zwiepte met haar staart, voornamelijk uit overspronggedrag. “Ik leerde katten kennen uit de tribe… waarvan ik sommige niet meer zou willen missen. En ik heb Spark gekregen hier” Het teerde aan haar dat ze haar jongen nog niet had gezien. “Het liefste was ik meteen hier gebleven maar ik was te laf om die stap te zetten. Toen de clans weer vertrokken was mijn Spark te jong... te klein om de reis terug te overleven. Ik wilde hem ook niet meebrengen naar een plek waar hij een slecht leven kreeg” De clans hadden haar veroordeeld, waarom zouden ze haar zoon wel accepteren? Wat had Sinclaw gedaan als ze erachter was gekomen dat ze een kitten had? Ze trok kort met haar oor en keek weer terug in de ogen van de ander, in deze was de vonk te vinden waar haar kind naar was vernoemd. “Het spijt me daarvoor, dat ik jullie een kind zonder moeder heb gegeven. Maar als het kan, en als het mag, zou ik graag bij de tribe horen en me bij mijn gezin voegen” Hierna viel de kattin weer in stilte, de ander ook de kans gevende om vragen te stellen nu ze haar woord had gedaan.

Ze had haar verhaal gedaan en viel daardoor weer stil, wachtende op de reactie van de ander. Het was vreemd moeilijk je ploogdij te doen. Hoe helder je redenen ook mochten zijn in je hoofd, het kwam erop neer dat het simpelweg een gevoel was geweest wat haar naar de bergen had geleid. Feitelijk gezien waren haar redenen misschien niet de moeite waard geweest voor de enorme reis die ze had gemaakt. Maar ze had het gemoeten, haar hart had ernaar gesmacht. En nu was ze hier, tegenover een kat die te veel autoriteit had, die haar niet mocht. Maar ze moest tolerant zijn. Ze was beter nu. Ze was beter. De kattin begon weer te spreken. Ze had twee manen de tijd zich te bewijzen, om aan te tonen dat ze hier thuis hoorde. Baneflower neeg kort haar kleine kopje in een vorm van dank. “Bedankt voor de kans, ik zal je niet teleurstellen” Ze was misschien niet de makkelijkste kat, maar ze was alles dan een bedreiging. En hopelijk kon ze deze clan dat ook duidelijk maken. Toch volgde er nog een vraag, een over haar jongen. Ze drukte haar oren naar achteren, deels door de laatste opmerking. Het stond haar niet aan, het idee dat ze haar kind zou pijn doen met haar aanwezigheid. Maar aan de andere kant was het goed om te horen dat hij vrolijk was. Daarvoor had ze het immers gedaan. Ze schudde haar hoofd. “De clans hechten veel waarde aan bloedlijn. Een halfclanner wordt gezien als fout, aangezien ze een teken zijn van een gebroken regel. Ze worden gepest, over hun geroddeld en moeten zich hun hele leven lang bewijzen en zelfs dan is het soms nog niet genoeg. Spark draagt Thunderclan, Shadowclan en de Tribe in zijn bloed.” Dit maakte duidelijk dat zij ook een halfclanner was die de behandeling zelf had meegemaakt. “De Tribe leek zulke gebruiken niet te kennen, dus ik hoopte erop dat hij hier gelukkig zou zijn” En dat was alles wat een moeder voor diens kind zou willen. Het opbrengen van haar kind maakte haar wel zachter. “Hoe is hij nu? Coyote zei al dat hij de vaderrol had genomen.” Ze kon het niet laten om het te vragen. Ze had manen gereisd met haar jong in haar kop. Hij was nog wit geweest toen zij hem had gehad, zijn oogjes gesloten. Maar hij was vernoemd naar haar, naar het vuur wat hij nu ook in zich droeg.

Ergens wist ze wel hoe de gouden kat over haar dacht, en dat frustreerde haar immens. Oordelen treffen over een ander was heel makkelijk wanneer je zelf de situatie niet had meegemaakt. Maar ze wist dat ze het juiste had gedaan. Haar zoon was gezond, haar zoon groeide op geliefd en veilig. En zelfs al zou ze zelf niet bij hem kunnen zijn als deze trial niet in haar voordeel trok, dan haalde dit niks weg van de positie van haar kind. Ze had destijds zelf ook moeten blijven. Maar ze was bang. En dat zou ze ook altijd blijven. Bij haar verdere uitleg over wat haar zo ontstemde over haar eigen thuis kreeg ze een verklaring dat de Tribe inderdaad makkelijker was met deze zaken. Iets wat fijn was om te horen. Ze knikte dus ook instemmend. Toch veranderde haar houding bij het horen over haar zoon. “Dat is geweldig om te horen. Dat was alles wat ik voor hem wilde.” Ook zij klonk trots. “Als het kan zou ik hem nu graag willen opzoeken?” Dit was voornamelijk een vraag om er zeker van te zijn dat ze de den mocht verlaten om haar jongen te gaan zoeken. Ze wilde niet onbeleefd zijn, zelfs al kwam ze soms bot uit de hoek.