When the evening falls.

Er zat weer een training op. Hauntpaw kon de keren dat hij terug naar het kamp keerde na een geslaagde training al bijna niet meer tellen. Het zou niet meer lang duren voordat hij zijn final assesment af moest leggen, iets waar hij eerlijk gezegd wel naar uit keek. Zijn vader was niet bepaald iemand die erg veel complimenten gaf, maar Hauntpaw moest niet ver zoeken om de goedkeuring in de blik van de kater te ontdekken nadat ze met elkaar hadden getraind. Nee, zijn vader was erg stoïcijns op dat vlak, maar het was niet iets dat Hauntpaw echt tegen de borst stootte. Hij was namelijk zelf ook niet zo. Hij was niet iemand die tijdens een dubbeltraining hard ging roepen dat de ander het goed deed, maar liet dat eerder weten met een klein knikje. Hij was eigenlijk een beetje het evenbeeld van zijn vader, al was dat niet iets wat hij echt erkende. Zijn moeder zei het vaak genoeg tegen hem, immers. Hauntpaw schudde de gedachten van zich af toen hij het kamp zag naderen, de open plek gehuld in de oranjekleurige gloed van de ondergaande zon. Het zou niet meer lang duren eer dat de eerste katten hun nest op zouden zoeken. Hauntpaw wachtte zijn beurt netjes af en liep toen pas naar de prooistapel, een muis voor zichzelf uitkiezend. In plaats van dat hij naar de apprentices’ den ging, bleef hij een beetje in het midden van de open plek liggen. Hij voegde zich niet echt bij een bepaalde groep katten toen hij ging liggen om te eten. En dat was precies hoe hij het wilde.

De stilte die zich om hem heen had geplaatst, werd algauw doorbroken door Mousetail. “Mousetail,” sprak hij en hij gaf haar een begroetend knikje. Ze hadden als apprentices bij elkaar in de den geslapen en zelfs als kitten heel even, maar daar kon hij zich amper iets van herinneren omdat hij nog zo jong was geweest. Buiten dat hadden ze elkaar nog niet veel gesproken omdat er wel enig leeftijdsverschil tussen hun in zat, dus op zich was hij wel een beetje verbaasd dat ze hem zomaar aansprak. Hij vond het echter niet erg en schoof een beetje op zodat ze naast hem kon gaan zitten als ze wilde. “Prima,” antwoordde hij op een kalme manier, een klein glimlachje om zijn lippen. “Ik presteer binnen de verwachtingen, dus de kans is groot dat ik binnenkort mijn final assesment mag gaan doen.” Hij richtte zijn zeeblauwe ogen op haar. “En jij? Bevalt het je om warrior te zijn?” stelde hij de verwachte wedervraag. Hij boog zich weer naar voren zodat hij een hap van zijn prooi kon nemen en liet zijn blik nog eens rond glijden over de open plek, maar richtte zijn aandacht daarna weer op haar.

“Je kunt niet in alles uitblinken,” zei hij op een kalme manier. “Er zijn vast andere dingen die je weer beter kunt.” Hij had eerlijk gezegd geen idee wat zijn skills waren. Hij kon van alles wel een beetje, maar om te zeggen dat hij ergens in uitblonk? Nu moest hij wel zeggen dat hij vaak meteen doorhad hoe een vechttechniek in elkaar zat. En dat hij redelijk ver kon gaan in een training. Gelukkig was zijn vader ook wel een wildebras en vochten ze samen aan een flink stuk door. En ja, daar raakte één van de twee wel eens gewond bij, maar ook niet echt ernstig dat het verzorgd moest worden. Er was een groot wederzijds respect voor elkaar en als er punten waren waar hij nog aan moest werken, dan wees zijn vader hem er heus wel op. Nee, hij hoefde niet bang te zijn dat hij zou zakken voor zijn final assesment. Zijn vader zou er immers wel voor zorgen dat deze goed zou verlopen. “Bedankt, Mousetail,” sprak hij met een klein glimlachje om zijn lippen. “Ik denk zeker dat alle andere Clans voor me op moeten passen als ik warrior word,” voegde hij er op een vrij sarcastische manier aan toe, want Hauntpaw zou Hauntpaw niet zijn als hij niet één of andere sarcastische opmerking had gemaakt tijdens een gesprek. “Alleen de naam al zal ze doen sidderen van angst.” Tja, op dat vlak was hij wel blij dat hij een donkergrijze tabby was en geen wit katje. Want welke kat was er nu bang voor een witte kat met grote konijnenogen, right?