Sinking sun.

Een rustige blik was in haar ogen te zien terwijl ze over de open plek rende. Ze had zojuist een training achter de rug en het begon tijd te worden om terug te keren naar het kamp. De training was vrij laat afgelopen en Greypaw kon aan de stand van de zon zien dat het niet meer lang zou duren eer dat de zon zou gaan beginnen zinken, maar ze had nog geen zin om terug naar het kamp te gaan. Het was niet per se dat er in het kamp iets was waar ze niet naar terug wilde keren, maar ze wilde gewoon nog heel even alleen zijn. Ze had niet zo’n zin om te praten over haar dag of wat dan ook. Begreep haar niet verkeerd; ze hield van haar Clanmates en ze was graag bij ze in de buurt, maar soms had ze gewoon een momentje voor zichzelf nodig. Tegen de tijd dat Greypaw bij de grens was die ThunderClan van RiverClan scheidde, begon de zon al aan zijn aftocht naar beneden. Greypaw liet haar blik naar de hemel glijden en was heel even gefascineerd door de manier waarop de hemel verschillende kleuren aannam. Van blauw, naar oranje, naar paars. Het was werkelijk waar prachtig om te zien en Greypaw vergat even de tijd – en waar ze was – en ging zitten, kijkend naar de prachtige, verschillende kleuren aannemende hemel.

Nog voordat hij iets zei, had Greypaw hem al opgemerkt. Dat was misschien ook niet erg moeilijk aangezien zijn geur in haar richting werd geblazen, maar toch had Greypaw sterk ontwikkelde zintuigen waardoor ze soms beter geuren kon ontdekken dan andere katten waar ze bij in de buurt was. Dat was dan ook de enige gave die StarClan blijkbaar aan haar had meegegeven… als het al een gave te noemen was. Wellicht gewoon ter compensatie van het feit dat ze niet altijd even goed hoorde. Ze was zeker niet doof, maar soms kwamen geluiden anders bij haar binnen. Vreemder. Vervormd. Ook nu moest ze moeite doen om te horen wat de kater tegen haar zei, maar toen dat eenmaal tot haar doordrong, trok ze kort haar neus op. Oké, hij leek een senior warrior te zijn, maar waarom moest ze naar een kat van een andere Clan luisteren? Ze bevond zich immers ook nog gewoon op haar eigen deel van het territorium en de schemering was begonnen. Ze had al het recht om hier te zijn. “Ik zie het probleem niet,” antwoordde ze op een vrij bitse toon. “Ik mag hier gewoon zijn op dit uur, hoor. Zou u zich beter niet bekommeren om uw eigen apprentices?” Ze keek hem fel aan. Nee, het maakte haar niks uit dat hij ouder dan haar was. Ze ging zich niet rond laten commanderen door een andere kat en al zeker niet iemand van een andere Clan. De visgeur was overweldigend en Greypaw deed, met haar neus zichtbaar opgetrokken, een stapje naar achteren. Zo, ver genoeg uit de buurt van die vissenvreter.