Glitters on the hunt ~~

Shadefeather had die ochtend geprobeerd te jagen, maar tevergeefs. Wat een geslaagde jacht had moeten zijn was een totale mislukking geworden. Normaal gesproken kon de kater super goed jagen. Hij verzette zelfs zijn gedachte ermee. Even iets anders aan z'n kop dan zijn zorgen. Maar deze keer lukte het niet. Hij had totaal geen concentratie. Het wist zeker dat dat ene konijn hem uitgelachen had, hij kon het nog horen.
Een diepe zucht verliet zijn bekje toen hij langs de kampwand ging zitten. Daintywhiffs geur rook hij niet sterk genoeg, dus dat betekende dat ze nog in de Warriors Den lag. Opluchting ging door hem heen. Hij wilde niet dat ze wegging. Waarom zou ze weg willen? Alleen door een paar tegenslagen? Alleen omdat andere katten haar niet mochten? Al had de kater geen flauw idee van wat er allemaal afgespeeld was, dus misschien was hij het wel helemaal fout aan het doen. Maar ergens geloofde hij er ook in dat ze kon veranderen, want hij geloofde dat iedereen dat kon.

De kater was diep in gedachte verzonken toen er opeens iemand tegen zijn neus aan liep. De zoete geur van Daintywhiff merkte hij toen pas op. Verschrikt keek hij in haar gouden ogen toen ze met haar poot over haar neus wreef. 'Ben je hier nou weer?' Ze klonk vurig, maar er miste iets. Ze klonk niet snauwerig, zoals eerder in de Den. Maar het kwetsbare gefluister was ook ver te zoeken.
'Daintywhiff..' sprak hij verbaasd. Hij schudde even zijn kopje en keek haar toen weer aan. 'Weer? Ik.. ik zit hier nog maar net... Maar jij bent nog niet weg, gelukkig,' miauwde hij en hij glimlachte voorzichtig naar haar.

Hij was alleen maar opgelucht dat ze nog niet weg was. Tenminste, zo hoorde het toch? Dainty had misschien dingen gedaan... maar iedereen verdiend tweede kansen. Hij wilde niet dat ze wegging. Maar ze was wel moeilijk te lezen. De poes rolde kort met haar ogen, maakte een 'pff' geluid en liep vervolgens verder. In de zon rekte ze eens goed uit. Shadefeather voelde zich anders nooit echt ongemakkelijk, maar zijn vacht prikte toch wat. Snel keek hij de andere kant op terwijl hij wat verzitte. Hij had niet verwacht dat ze al snel weer klaar zou zijn met uitrekken, dus hij keek even verstrooid op bij haar vraag. Of hij nog kwam? Gingen ze weg? Shade sprong snel op en draafde naar haar toe. 'N-Natuurlijk, ja. Ik ben er. Alles om haar in de gaten te houden toch?

De kater trippelde snel achter haar aan, niet van plan haar uit het oog te verliezen. Niet voor deze jachtsessie in ieder geval. Hij wilde haar ook niet de hele dag stalken, dat zou misschien ook verkeerd uitpakken. Maar voor nu waren ze samen. Misschien kon hij haar nog op anderen gedachtes brengen ook. Hij had het geprobeerd die ochtend, maar misschien had hij de tweede keer meer geluk. De kater trok zijn bekje al open om wat te zeggen, toen de poes haar pas versnelde. Alsof ze hem even helemaal vergeten was. Shadefeather keek haar verbaasd aan, maar zette toen toch de achtervolging in. Snel bouwde hij zijn snelheid op, zijn passen werden groter en groter terwijl hij de poes achterna bleef gaan. 'Daintywhiff!' riep hij naar haar uit. Was dit een wedstrijdje geworden, of was er iets anders aan de poot?

Zo hard als hij kon rende hij achter de poes aan. Hij was bang dat ze nu al weg zou gaan, maar dat zou toch niet? Shade zou haar gewoon volgen. Uiteindelijk zou hij haar wel in kunnen halen, daar was hij zeker van. Maar gelukkig minderde ze al vaart toen hij haar naam uitgeroepen had. Shade was bijna bij haar aangekomen toen ze opeens van richting veranderde. Shade had niet gerekend op een konijnenjacht, dus was even in de war. Maar al snel haalde hij haar in, licht hijgend. 'Daintywhiff,' mauwde hij uit en hij haalde diep adem. 'Wat..' Ja.. wat? Wat gingen ze doen? Waarom bracht ze hem mee? Wat was ze van plan? 'Wat gaan we doen?' vroeg hij vervolgens maar, niet goed wetend wat hij moest zeggen.