Up in flames

Het had die nacht weer gesneeuwd wat ervoor had gezorgd dat er een poederlaagje net buiten de nursery lag. Ze kon al zien dat een aantal plekken aangestampt waren door de poten van de warriors, maar voor de nursery was de sneeuw nog zo goed als niet aangedaan. Ze bleef dan ook in de opening liggen, haar blik gefocust op de witte sneeuw. Ze probeerde haarzelf ervan te weerhouden om erin te springen en het mooie wit te onderbreken, maar het was nog best lastig als ze eerlijk was.


[Sunkit]

Sunkit haar vuurrode vachtje stak flink af in dit winterse weer. Ze zag alweer dat het had gesneeuwd. Ze kantelde haar kopje. Ze zag Juniperkit, haar zusje, voor de ingang van de den zitten. Zo mooi voor de verse poedersneeuw. En... Nee, dit was te mooi, te perfect. Deze verleiding zou ze nooit kunnen weerstaan. Een geniepige grijns kwam op haar gezicht en zachtjes sloop ze op haar zusje af, die gebiologeerd naar de sneeuw aan het staren was. Ze moest haar best doen om niet van te voren al in lachen uit te barsten. Juniperkit mocht haar niet ontdekken! En toen... toen was het eindelijk zover. Ze sprong met een grote sprong van achteren op haar zusje af. Het doel was om haar zo met haar snufferd in de verse sneeuw te drukken. Dat zou vast schrikken voor haar zijn, en koud! Oh ze hoopte dat het lukte, dat zou lachen worden!

Alsof iemand haar gedachten las, voelde ze plots een duw van achteren. Een geschrokken geluid verliet haar bek net voor haar snuit de sneeuw voor haar raakte en de rest van haar lichaam haar volgde. Dit was misschien wat ze zelf had willen doen, maar het liefst was ze er niet als eerste met haar snuit ingedoken. Ze strekte haar pootjes dan ook tot ze boven de sneeuw uitkwam en schudde haar kopje om de sneeuw er vanaf te zien te krijgen. Haar blik ging naar de plek waar ze net nog had gezeten en zag Sunkit daar staan. Zonder iets te zeggen stapte ze naar voren door de sneeuw en probeerde haar zusje te pakken en haar zo mee de sneeuw in te slepen. Als Sunkit de oorzaak was dat ze in de sneeuw terecht was gekomen, dan mocht haar zusje meedoen.

Het lukte! Sunkit schaterde het uit toen haar zusje in de sneeuw verdween. De tranen kwamen uit haar ogen van het lachen en ze wees met haar pootje naar Juniperkit die uiteindelijk weer boven kwam. Ze grinnikte. ‘Je moest je kop eens zien!’ grijnsde ze breed. Overal aan haar vacht zat sneeuw. Dit was natuurlijk echt wel humor. Maar Juniper probeerde opeens háár weer te pakken. Oh, dat zou dus écht niet gebeuren. Sunkit ontweek haar poging haar te pakken, waarna ze één van haar pootjes in de sneeuw drukte, om vervolgens die naar Juniperkit te slaan, hopend dat ze haar weer zou bedelven onder een laag sneeuw. Nee, je dacht toch echt niet dat zij zich zomaar in die sneeuw liet gooien? Ze was niet zo dom als Juniper!

Hoe graag ze ook had gewild dat Sunkit de sneeuw in getrokken kon worden, bleek al snel dat dit niet lukte. In plaats daarvan kreeg ze een nieuwe laag sneeuw naar haar toegegooid, die ze niet goed kon ontwijken door de sneeuw waar ze nog steeds in stond. Ze ging alleen niet wachten nu. Ze schepte haar pootjes door de sneeuw heen in de hoop Sunkit daarmee te raken deze keer. "Ik krijg je nog wel." Sprak ze dan ook, maar kon het giechelen dat erbij kwam amper onderdrukken. Dit was beter dan ze had gedacht zo in de sneeuw.

Oh! De snellerd ontweek haar sneeuwlawine. Nou, ze zou hem wel weer krijgen hoor! Maar Sunkit was niet vlug genoeg en kreeg een lading sneeuw over haar heen. ‘Ieeee!!’ gilde ze, de sneeuw van haar kop af schuddend. Oeh, dat was koud! Ze keek zuur naar Juniperkit die helemaal vrolijk aan het gniffelen was. Uhum! Dit betekende nu dus echt oorlog! Sunkit gromde gevaarlijk, waarna ze recht op Juniperkit af rende en probeerde haar tegen haar schouder de duwen, zodat ze hopelijk zou omvallen en helemaal weer in de sneeuw zou vallen! Oh, ze hoopte zo dat het lukte, want dan had ze nog wel een gemeen plannetje achter de poot...

Ze was nog aan het lachen om het feit dat ze Sunkit wel had weten te raken met de sneeuw. Ze wilde haar poten nogmaals in de sneeuw steken om een nieuwe lading te gooien, maar juist op dat moment kwam haar zusje op haar afgestormd en duwde tegen haar schouder aan. Ze raakte daardoor uit balans en voelde haarzelf terugvallen naar de sneeuw. Eenmaal ze er weer in lag, kwam ze zachtjes overeind, schudde haar vacht uit en sprong direct op Sunkit af. Ze zou niet de enige zijn die plat in de sneeuw gelegen had!

En ja hoor, Juniper ging neer! Een overwinningskreet kwam uit Sunkit haar bekje. Yes! Grr, ze had haar flink te pakken! Ze probeerde ook nog een hoop sneeuw over Juniperpaw heen te schuiven, maar dat leek tevergeefs. De poes was al overeind gekropen en schudde zich uit, maar al snel kwam de tegenaanval weer. De witte poes sprong op haar en Sunkit probeerde haar nog op te vangen door overeind te komen, maar ze werd achterover gesmeten de sneeuw in. Meteen voelde ze ijskoud op haar rug. ‘Aah, Juniper!’ gilde ze kwaad. Meteen probeerde ze de ander ruw van zich af te schoppen. Ah! Nu was het dus niet meer leuk.