Troubled skies

Spark was vroeg wakker geworden. Te vroeg eigenlijk. Maar voor hem was slapen of eerder de absence ervan tot ondragelijk gegroeid. En in een nest wat ineens oncomfortabel was en met leeftijdsgenoten die ineens heel luid adem haalde had hij besloten om in de algemene ruimte te gaan zitten op een van zijn vaste plekken. De jongen was immers een gewoontebeest. Maar nu hij eenmaal op de koele stenen lag moest hij toegeven dat hij spijt had van zijn beslissing. Want het was niet het nest geweest wat het probleem was, maar de rust. En spijtig genoeg was er in dit tijdsstip voor hem nog weinig te doen. De afgelopen dagen was Spark erachter gekomen dat je gedachtes je ergste vijand konden zijn. Wanneer hij zijn ogen sloot zag hij nog de beelden die nog zo recent op zijn netvlies waren gebrand. Alle nare dingen die hij voelde maar niet tot uiting wist te brengen. Het enige om gedachtes stil te krijgen was om te werken. Altijd al had de to-be een enorme werkdrive gehad, maar sinds kort was het onredelijk verhoogd. Ieder moment dat hij waakte probeerde hij wel met iets bezig te zijn. Op het moment zelf voelde het misschien goed, maar achteraf leek hij enkel zijn lichaam even erg uit te putten als zijn mentale en emotionele staat. De situatie was gewoon lastig, waar het leven ooit simpel en goed geweest was. Hij had net willen opstaan om te gaan beginnen toen hij een figuur naast zich zag landen; zijn vader. Zijn blik volgde geluidloos de vogel die zijn laatste vlucht naar de grond maakte. Normaal was gevogelte zijn favoriete eten, maar nu leek hij er vies van te zijn. Hij at niet enorm goed meer, enkel in de avonden na een hele dag werk. Hij leek zichzelf voor de rest te voldoen aan het teren op gedachtes en gevoelens. "Goedemorgen pap" antwoordde hij beleefd en vrolijk als altijd. Strenge ouders maakte voor goede leugenaars. En Spark was er een van. Net zoals zijn papa deed probeerde hij alles verborgen en binnen te houden. Maar hoe goed hij zijn stem kon forceren, zijn ogen bleven een spiegel naar de waarheid. Bij de stelling die volgde bleef de kleine kater in twijfel stil. Wilde hij wel over alles praten? Of was hij daar enkel zijn vader mee tot last? Zou hij afkeuring krijgen voor wat er in zijn kop rond speelde? Hij bleef lang stil, zijn blik op die van de ander gevestigd, duidelijk in afweging verzonken. Uiteindelijk gaf hij antwoord zonder precies te weten wat hij zou zeggen. "Ik ga straks vragen of ik met een groepje mee mag trainen. Dan ben ik pas laat thuis" De woorden kwamen soepel en hij sloeg met zijn staart. Hij was zich ervan bewust dat dit geen leugen was maar tevens geen antwoord. Eigenlijk wilde hij ook helemaal niet erover praten. Hij wilde dit wegduwen en opproppen zodat het niet bestond en hij niemand kwetste of tot last maakte. Want dat was het juiste om te doen.

Zo veel vuren woedde er in de kleine gevlekte kater waarvan hij niet wist wat hij ermee aan moest. Hij rouwde zo zwaar om Orchid, het beeld van haar lichaam achtervolgde zijn dromen en leek maar niet van zijn netvlies weg te willen gaan. Hij voelde zich hier ook schuldig voor. Alsof het ook slecht en onterecht van hem was om zijn mentor waarvan hij werkelijk had gehouden als familie op deze manier te herinneren. Ze hadden heel veel leuke momenten samen gekend, maar waarom was enkel haar door hetgeen waar hij nu nog aan dacht bij het horen van haar naam? Hij voelde zichzelf hierom een slecht persoon. Eensgelijk was dat hij nog altijd de dood van Starteller niet compleet wist te verwerken, hij was zo’n stabiel figuur in zijn leven geweest en het wegvallen hiervan had een eerste steek van wantrouwen gecreëerd. De jonge kat nam nu niks meer voor lief, nu was immers de dood tot zijn kennis geïntroduceerd met echte concrete beelden ervan. Hij dacht nog vaak terug aan de katten schedels bovenaan de berg. Maar de dood was niet alles wat het hem zo moeilijk maakte. Evengoed de terugkomst van zijn moeder. Een kattin die hij een onhaalbare lat had opgelegd om voor hem aan te voldoen, en ze was niet eens in de buurt gekomen van deze te raken. Hij wilde haar niet. Voor het eerst had hij een werkelijke afkeur gevoelt in zijn lichaam voor iemand. Hij wilde zijn moeder niet. Maar hij wist dat Coyote haar wel wilde. Hij wist dat ze zelf hier wilde zijn. Dus beet hij op zijn tong. Bleef hij beleefd en propte de frustratie op over dit alles. Hij had laatst voor het eerst ruzie gehad en gevochten met iemand. Zijn neus prikte nog steeds van de klappen die Wren had uitgedeeld. Ook hier voelde hij schuld om. Maar het vechten had hem wel opluchting gebracht van al deze opgehoopte gevoelens, waardoor hij ook steeds vaker scenes in zijn kopje begon af te spelen van wat voor boze dingen hij allemaal zou kunnen doen om die opluchting te geven. Niet dat hij ze deed, maar de gedachtes er al van zorgde voor een soort afstandelijkheid met zichzelf. Zo veel speelde er in hem, en alles probeerde hij af te sluiten van de wereld. Van zijn papa. Want papa had hem geleerd om dit te doen en daarom deed hij het ook. Omdat hij wist dat als hij hier ooit over zou willen praten, hij weer zou huilen. En hij wilde niet nog meer katten teleurstellen. Zijn doffe, amberen ogen gingen omhoog naar zijn vader bij wat hij begon te vertellen. Zijn oortjes draaide naar achteren. Hij wist wel dat deze woorden uit liefde en bezorgdheid kwamen, maar hij vatte ze alsnog op als iets wat hij verkeerd deed. De muur om hem heen werd hoger. Werd dikker naar mate de woorden van Coyote verder gingen over zijn verzorging. Zelfs het compliment verloor iedere waarde die het had gehad. Het enige wat Spark hoorde was dat hij beter moest zijn. Dat hij teleurstelde. Bij de staart rond zijn lichaam zuchtte hij diep, en legde hierna zijn lichaam tegen die van zijn vader aan, zijn kop begraven in diens vacht. Moe, hij voelde zich plots zo enorm moe. “Ik hou van je pap, echt heel veel” mompelde hij uiteindelijk terwijl hij zijn tranen binnen probeerde te houden. “Sorry dat ik zo veel verkeerd doe, ik zal beter mijn best doen” Hij opende zijn mondje twijfelend, maar besloot ertegen. Nee. Hij kon dit wel alleen oplossen. Hij zou wel moeten.