Inconvenient

De calico kater maakte zich een weg door het territorium heen, al was hij niet specifiek met iets bezig. De eenzaamheid en stilte drong weer tot hem door en vrat aan zijn binnenste. Het deed hem denken aan een rat, een dier dat door huid, vlees en botten kon knagen als het zich gedwongen voelde een uitweg te zoeken. Jammer genoeg was zijn rat enkel een figment van zijn hersenen en geen fysiek wezen, waardoor het geknaag niet tot halt werd geroepen door bloedverlies of shock maar juist door en door bleef gaan. En hoewel hij de leegte gewent was kon hij nog altijd niet aangenaam noemen. Vandaar dat hij zijn focus legde op zijn verstand, en nadacht over de huidige situatie van dingen. Het gevecht met Shadowclan was een absolute flop geweest, maar goed, de clans waren nooit tactisch geweest in deze dingen. Iedereen begreep toch dat een groep katten in angst enkel zorgen zouden voelen bij een grote kwade groep, een die bestond uit half Riverclan. In plaats van eerst scouts te sturen om het bericht te verspreiden, of een andere manier vinden de moerasbewoners tot vrijheid te krijgen. Maar nee. Dan ook nog de dood van de geliefde leidersdochter. Zo tragisch. Maar het verlies op beiden vlakken was geheid om verandering te brengen in hun kleine gemeenschap, en verandering was iets waar hij op uit was. Vooral degene die enkel negatieve emoties zou opwekken. Hij werd uit zijn gedachtegang gebracht bij het horen van pootstappen, waardoor hij zijn charmante grijns opzette. "Ah, Ashlily, hoe gaat het schoonheid?" Spon hij naar haar, al stonden zijn grijze ogen scherp en calculerend. Mevrouw stond al op haar laatste poot wanneer het ging om zijn geduld te testen.

+ Closed

Oh domme, domme poes. Daar ging ze al. Uiterst kalm beantwoorde hij haar koude ogen en liet de situatie over hem heen glijden als nevel. Hij maakte zich geen zorgen om zijn nieuwe gezelschap, ze zou hem niet kunnen raken. Het werd enkel een probleem wanneer ze begon te spreken over zijn zoon. Ja, zijn zoon. Ze had haar keuze gemaakt toen ze had besloten in te gaan op zijn aanbod. Hij had vadertje willen spelen maar dat was niet zonder prijs. Arcticwolf was van hem, en hij had besloten dat zijn jongen geen behoefte meer had aan een moeder. Langzaam had hij dag voor dag hun band verzwakt totdat moeder en zoon compleet van elkaar waren afgesneden. Zijn controle en bescherming omringde de young warrior nu, en was een betere invloed dat diens biologische moeder ooit had kunnen bieden. Hoewel liefde voor hem onmogelijk was wist hij wel dat dit gevoel er het dichtste bij zou zitten. Deed je immers niet alles voor degene die je lief had? Hij dacht dat andere het zo omschreven. “Schat, ik ben zijn vader. Ik gedraag me zoals een vader bekwaam is. Hij is een gerespecteerde Riverclan warrior, is dat niet wat je wilde? Nooit vuil worden aangekeken door jouw akkefietje in de bergen?” De calico stapte naar voren om spanning tussen de twee lichamen op te bouwen. “Maar goed schoonheid, vertel me wat je dwars zit” Nonchalant als altijd, maar zijn ogen leken deze keer moeite te hebben met volgen.

Zijn grijze blik stond diep in haar gele gericht. Hij bekeek haar houding, haar gevoelens en gedachtes. Hij nam alles in zich op en trok hieruit een conclusie. Wat een schande dat het zo moest zijn. Maar in het spel was je soms genoodzaakt om spelstukken op te offeren. Het was zeker jammer, maar het gaf wel een nieuwe spanning om deze nieuwe situatie op te mogen lossen, om met een pion minder te mogen spelen. Want deze poes wilde zijn zoon van hem wegnemen. Wilde al zijn harde werk vernielen. En hoewel hij veel toeliet, was dit een project waarin hij geen tegenspraak gunde. Hij had haar getolereerd in dezelfde clan, ze had haar prijs betaald. Maar met dit dierlijke gebries en deze emotiegestuurde draaikolk kon hij werkelijk niks. De calico kater stapte naar voren, zijn nonchalante houding nog altijd aanwezig terwijl hij de laatste afstand tussen hun in overburgde. “Soms moet je vrede hebben met je positie, Ashlily. Vanaf een afstand toezien vanuit je secondaire rol. Maar als je hier zo gebrand op bent om een reactie uit te lokken, om jouw plek hierin te veranderen, dan zal ik je die geven” Zijn stem was niks anders dan hoe hij normaal een clangenoot benaderde, niks aan zijn houding gaf weg welk oordeel hij had getrokken. Nog een laatste keer zocht hij oogcontact terwijl hij haar lichamelijk blokkeerde en zijn kop kort in haar nek duwde, alsof hij zich een weg eruit probeerde te charmeren. Eenmaal dichtbij genoeg volgde de rest snel, hij hapte naar haar luchtpijp en zette kracht. De kater was misschien niet de sterkste maar hij was precies.

Haar woorden raakte doven oren, ze zeiden niks wat Warhound zou aannemen als waarheid. Hij wist zelf wat het beste was voor zijn kind en dat was dit. Natuurlijk was het originele idee geweest dat de moeder enkel langzaam uit zijn leven zou verdwijnen. Hij had gedacht dat deze het maar zou slikken en dat hij misschien een zet had kunnen maken om in te spelen op haar tekortkomingen. Maar dit was het bewijs dat woorden ook maar zo veel waard waren, soms was je gedwongen om in te grijpen en het probleem te smoren bij de kiem. Zijn zoon, zijn project, zou niet verstoord worden door emotionele moeders. Nee, als ze zo graag een moeder had willen zijn had ze maar een nieuw nest moeten verwekken met een ander. Hij leek haar emotionele connectie met dít kind niet helemaal in te zien, al was liefde zelf al een vreemd concept voor hem. Zijn gedachtes verliepen even kalm en stil als altijd terwijl hij haar het leven ontnam, en zodra hij geraakt werd door haar poot besloot hij los te laten en enkele stappen afstand te nemen. Warhound wist dat hij haar luchtpijp had doorboord, en bijna verveeld lagen zijn grijze ogen op het inzakkende lichaam die verstikt haar laatste ademteugen nam. Het was zeker jammer, maar soms moest je nu eenmaal ingrijpen wanneer een situatie uit de hand liep.

En dingen werden ineens interessant. Hij kon het niet laten om een grijns op zijn gelaat te krijgen, terwijl zijn lichaam nog altijd weggedraaid was van het nieuwe speelstuk. Hij herkende haar pootstappen, hij herkende haar geur voordat hij haar had gezien. Maar hij maakte zich geen zorgen om haar. Nee, zij zou enkel meer diepte geven aan dit spel. Zijn kop tierde met alle mogelijkheden hoe dit zou kunnen opbloeien, maar het kwam neer op het feit dat hij iets te doen zou hebben. Dat zijn bestaan net iets minder saai zou worden. Hij draaide zich om toen ze opsprak en de stilte van de verse dood verstoorde. Zijn gelaat nu emotieloos en kalm, terwijl hij traag het bloed van zijn muil af likte. “Hallo schoonheid” antwoorde hij ongeraakt door de situatie, zijn grijze ogen leeg maar calculerend in de blauwe van de jonge kattin gericht. “Het spijt me dat ik je ochtend zo moet verstoren” Maar even nonchalant als dat hij altijd was tilde hij het lichaam op zijn lijf, iets wat hem enige moeite kostte, waarna hij naar de rand van de afgrond liep. Hierna liet hij zichzelf zakken en kantelde zijn lijf, waardoor de nog warme poes van hem af gleed en naar beneden stortte. Nou, dat was opgeruimd. Hij draaide zich om en trapte het zand over dat bekleed was met bloed. Zo nonchalant en simpel als dat de kater normaal was liep hij hierna naar zijn gezelschap toe, om naast haar te gaan zitten. “Maar soms zijn drastische maatregelen de enige logische optie” Hij gaf haar hierna de ruimte om te reageren, opgeraakt, onaangetast. Zichzelf dragend met zo veel zelfvertrouwen dat je bijna kon vergeten dat moord slecht was. Bijna, maar bijna was niet genoeg.

Moordenaar, wat een groot woord. Was niet iedereen een moordenaar in deze maatschappij? Ze vochten tegen de andere katten in het woud om de haverklap. Ze doden andere die ze een maand geleden gezellig gesproken hadden in de gathering. En deze medicine cat? Hoe onschuldig was zij? Hoeveel katten waren onder haar poten gestorven uit fouten of onweet? Zolang moord een utilitaire reden had, dan was het toch gevalideerd? Hij zou er niet wakker om liggen. Dit was eenzelfde actie zoals jagen of slapen was. Niks meer dan een handeling die een rimpeling van reacties kon opwekken maar oh het zou niet meer saai zijn. Nee, dit was heerlijk. Hij las haar reacties als een goed boek, zette simpele passen naar haar toe en duwde toen zijn kop tegen de hare, om haar in een omhelzing te nemen. “Ashlily wilde mijn zoon van mij afnemen, ik wilde haar corruptie niet in mijn jongen, dus dit moest gebeuren” Hij neusde kort rond in haar pels. “Het spijt me dat je dit hebt moeten zien terwijl je al een zware tijd meemaakt” De calico was benieuwd hoe ze op hem zou reageren, of ze nog altijd zo hecht op hem zou blijven. Hoewel het voor hem weinig uitmaakte vond hij dat wel de fijnste optie. Het zou interessanter zijn, besloot hij in stilte. “Je weet toch dat ik dit nooit zou doen zonder goede rede, duif?”