Sweet dreams [Brimpaw]

De kleine kitten sperde haar bekje in een grote gaap. Ze was zo moe. Met half open oogjes keek ze het grote kamp rond. Bed, ze moest naar haar warme bedje toe als ze moe was! Een zucht verliet haar mondje en ze begon haar reis richting haar den. Half slapend wandelende ze de den binnen. Ze haalde haar neusje op, dit rook niet echt naar mama. Of mama melk? Ach, ze was zo moe. Wat maakte het ook uit. Misschien hadden de grote kittens haar nest wel verschoond of zoiets. Met een plof liet ze zich op het zachte mos vallen en krulde zich op in een balletje. Al snel verdween de jonge Birchkit in een diepe slaap.

Brimpaw geeuwde even uitgebreid en stapte toen op haar nest af met pootstappen die waarschijnlijk nét iets te luidruchtig waren. Maar het was niet alsof het haar iets kon schelen als de andere apprentices wakker werden door haar gestamp. Ze mochten allemaal mooi oprotten. Toen de jonge kattin echter bij haar nest aankwam, was dat al bezet door een kleine gestalte. Starclanverdomme, één of ander domme kit had haar nest geclaimd als dat van haar? Ugh, ze kon ook nooit rust krijgen. "Hé", gromde ze geïrriteerd, en met haar voorpoot gaf ze het kleintje een ruwe duw.

Birchkit droomde. Ze droomde dat ze door het woud rende. Helemaal alleen, zonder mama. Langs haar lenige lichaam schoten rietstengels voorbij. En het leek wel of ze eindeloos door zou kunnen rennen zonder ooit moe te worden. Plotseling voelde ze een tak tegen haar schouder. Maar wacht? Ze stond stil en draaide zich om. Niks. Weer die tik tegen haar schouder, het was best hard. En het deed zeer! Plots schrok de Bengaalse kitten wakker. Haar oogjes die ze nog maar een paar zonsopgangen open had schoten geschrokken open."Hé" hoorde ze een miauw. Angstig keek ze om zich heen, tot ze in de ogen van een kat keek die ze niet kende. Dit was mama niet! Ze keek de den rond, dit was niet de Nursery. Haar lipje begon te trillen. "Mama," piepte ze zachtjes, het enige woordje dat ze kende.

Oh Starclan, het jonge ding ging nog huilen ook. Brimpaw liet een diepe, dramatische zucht en de vacht in haar nek ging lichtjes omhoog staan van irritatie. Ugh, waarom moest zij ook steeds met dit soort dingen opgezadeld zitten?! "Ik ben je moeder helemaal niet, foxface.", antwoordde ze met amper kalmgehouden stem, waarna ze met haar voorpootje richting de uitgang wuifde. "Kom op, shoo shoo, ga weg!" Starclanverdomme, hoe deden queens dit? Het was net alsof ze een foxdung muis probeerde uit te leggen wat die moest doen!