Skólagarður- Het schoolplein

Was alles weer normaal ofzo? De aarde draaide nog steeds om de zon en verdween elke dag weer achter de getande horizon, getekend door de bergen. Maar Wren was nog lang niet vergeten wat er allemaal was gebeurd de afgelopen dagen. Want het was dramatisch geweest, om het zacht uit te drukken. Eerst maakte Skyteller haar moeder healer, toen vertelde haar moeder dat ze helemaal niet healer wilde zijn. Toen kreeg ze haar nieuwe naam Starteller en was Skyteller gestorven. Twee, zwakke huilebalken waren jankend toen vertrokken uit de grot. Ze verpesten de hele dag, terwijl je al dacht dat die nog niet erger kon. Ergens in die verhaallijn ging ook nog eens Orchid dood, een poes die nog een maan voor haar had gezorgd en kreeg ze ruzie met Fern. Helaas was dat afgelopen doordat Coyote zich ermee ging bemoeien, anders had Wren die stomme blik wel van d'r kop geslagen. Begreep dan niemand dat deze hele situatie stom was? Dat mama, die nu healer was, helemaal niet gelukkig was? En iedereen had meteen zijn oordeel klaar en verwachtte dat ze het perfect zou doen. Of waren ze boos op haar ofzo omdat Skyteller dood was? Skyteller had mama opeens healer gemaakt. Daar kon zij niets aan doen! En als je het over de duivels had. Ergens naast haar was Fern, die Wren vakkundig probeerde te negeren. Maar toen ook Spark erbij kwam was het feest compleet. Waren ze nu ook vriendjes? De twee lafaarden hadden elkaar gevonden, wat schattig. Onbewust kwam Wren haar vacht omhoog en krulde haar lip geïrriteerd op. Ze kreeg nog een knikje van Spark, maar ze was alles behalve vriendelijk. ‘Dus, de twee huilebalkjes zijn vriendjes geworden?’ miauwde ze kattig. Afkeurend keek ze weg. Fern had ze al eerder geraakt met haar woorden. Nu was het de beurt aan Spark en geen Coyote zou in haar weg staan! Ze haalde toen haar schouders op. ‘Nou ja, je weet wat ze zeggen. Soort zoekt soort,’ siste ze, waarna haar vlammende blauwe ogen zich weer op het duo richtte. Stommeriken. Wren was nog lang niet afgekoeld.

Wren wist gewoon niet hoe ze de emoties in haar hoofd moest verwerken. Ze was blij dat haar moeder healer was, ze vond het super cool voor haar! Maar haar moeder was niet gelukkig. Dat maakte Wren verdrietig, plus het feit dat ze bang was dat haar moeder geen tijd meer voor haar zou hebben. Dat ze haar in de steek zou laten nu ze healer was. Dat omdat ze geen kittens mocht, Wren niet meer voor haar zou bestaan. Dus was ze boos en Spark en Fern waren de slachtoffers van haar furie. Dit was makkelijk, kwaad zijn. Het gaf haar afleiding. Het gaf haar een kans om haar onzekerheden te verhullen. Ze wilde sterk lijken, wat Fern en Spark dus niet waren. Fern reageerde als eerste, dat ze haar met rust moest laten. Wren snoof schamper. Niets liever, maar zíj kwamen bij haar in de buurt dus zíj moesten maar oprotten. Maar haar blik ging fel naar de zwarte apprentice toen ze sprak dat ze geen vrienden had. ‘Meer dan jij, huilebalk!’ Maar ergens deed het wel zeer, omdat het misschien waar was. Ze had ruzie met Moraine, Rumble was altijd ergens aan het mopperen en Turtle was een saai. En Hazelpaw was weg, terug naar haar eigen huis. Wrens haar stond inmiddels rechtovereind en haar staart zwiepte fel heen en weer. Toen kwam die ukkepuk van een Spark naar voren, die dacht dat hij even voor zijn "vriendinnetje" op moest komen. En wat híj zei deed echt zeer. Wrens ogen werden kort groot van verbazing, dat hij dat zomaar durfde te zeggen. Mama wilde haar wel, dat zij ze altijd! En toch was het haar grootste angst op het moment, dat ze verstoten zou worden. Er kwam een brok in haar keel, maar al snel werd het verdriet verplaatst door woede. Hoe durfde hij. Hoe dúrfde hij! Hij had geen recht om dat te zeggen, de kleine, stomme. Ze trok haar lip op en een diep gegrom kwam uit haar borstkas. ‘Jij weet van niets!’ gilde ze kwaad. En haar geschreeuw wakkerde haar alleen nog meer aan. Ze zou hem wel krijgen. Ze dook even in elkaar, zette zich schrap en zette hard af. Ze vloog letterlijk Spark aan. Ze probeerde haar poten om zijn nek te slaan en hem zo met haar gewicht en de snelheid die ze had gemaakt op de grond te werken, waarbij ze ook nog in zijn schouder probeerde te bijten. Ze zou hem helemaal tot moes slaan! Hij moest spijt hebben van wat hij had gezegd!

Hij was net teruggekomen van een jacht met een prooi tussen zijn kaken geklemd. Hij had nog maar net zijn prooi op de prooistapel gelegd toen hij verschillende woordwisselingen hoorde, waaronder de stem van zijn zusje dat er een van was. Hij draaide zich abrupt om, om nog net te zien hoe zijn zusje op Spark af leek te springen en er ook nog een derde kat bij was. Ergens verbaasde het hem niet helemaal dat Wren het voor elkaar had gekregen om in een gevecht te belanden, maar dit leek toch vrij serieus te zijn. Met een aantal snelle passen bevond hij zich al snel naast het schouwspel, maar de vraag was wat hij nu kon doen. Hij wist niet eens goed wat de reden was dat dit gaande was, maar het leek hem niet verstandig dat ze met elkaar aan het vechten waren. "Uhm," Probeerde hij zachtjes, terwijl hij wat stappen dichterbij zette, niet goed wetende wat hij hier zou moeten doen.

Nu hun ouders er niet meer waren deed Spirit haar stinkende best om haar twee siblings goed op te voeden. Ze was ook goed met kinderen en ze wou die twee niet de ervaring geven om op te groeien met een nieuwe mama die niet echt hun mama was of een papa die niet echt een papa was. Want zij had dat wel gedaan en hoewel ze dankbaar was voor de moederkatten die haar omder haar vleugel genomen hadden kwamen ze niet dichtbij genoeg als echte familie, hoe lief ze ook waren geweest voor haar.. Maar het was lastig om de oudere sibling te zijn en je twee jongere siblings op te voeden, omdat je soms een bepaald gezag mistte wat een echte ouder wel had.. Gelukkig was Spirit heel groot. En het was op momenten als deze dat zij, de ultieme lieve knuffelbeer, goed boos werd en gebruikt maakte van haar intimiderende grootte. Want middenin de cave was haar zusje een ander aan het aanvallen! "Fern!" riep ze hard naar haar zusje toe en meteen snelde ze naar voren, waarna ze haar (ook al grote) zusje in haar nekvel pakte en haar weg probeerde te trekken.. Hopelijk voordat de schade te groot was geworden.

Wren was witheet van woede. Hoe durfde Spark te zeggen dat haar moeder haar niet wilde. En het deed haar alleen maar extra pijn omdat dat precies was waar ze zelf onzeker over was. Maar alles was gewoon stom aan deze situatie. En daarom kon ze niet meer helder nadenken. Ze was gewoon pislink en Spark was nu de oorzaak van haar woede. Ze zou hem wel leren. Ze zou hem slaan, pijn doen, net zolang totdat hij zijn woorden terug zou nemen en zou gaan janken bij zijn vader. Want dat deed hij vast graag, achter de grote schouders van Coyote schuilen. Haar eerste klap was raak, Spark werd tegen de grond aan geramd en haar tanden raakten haar doelwit. Ze proefde bloed en ze kneep nog eens extra hard. Totdat ze opeens poten in haar buik voelde schoppen en lucht uit haar maag werd geslagen. Ze was genoodzaakt los te laten, en direct daarna kreeg ze een beet in haar flank. Hissend van woede keek ze om en zag dat Fern het was die haar had gebeten. Ze sloeg naar de kop van de poes met opengeslagen klauwen, voordat ze weg werd getrokken door haar zus. Ze had Turtle nog niet eens gezien, die ook nutteloos was. Opeens voelde ze tanden in haar voorpoot die ze nog boven Spark had staan en hij schudde. Ze gilde kort van de pijn. Het werd weer wit voor haar ogen. Ze trok ruw haar poot los uit zijn grip en dook weg voor zijn volgende, slecht geplaatste slag. In dezelfde beweging probeerde ze haar gewonde poot weer op de grond, sloeg haar nagels uit om grip op de koude stenen te krijgen en met haar andere poot sloeg ze met alle kracht die ze kon verzamelen, zo hárd als ze kon, recht richting Spark zijn gezicht. Hij was de boeman. Hij wat het vossenhart, de ongevoelige hork, en hij verdiende dit.

Ze hadden duidelijk niet door dat hij er was en ze gingen gewoon door met vechten. Was er dan niemand die dit kwam stoppen? Wat onzeker bleef hij aan de rand staan tot hij Wren nog een keer zag slaan richting Spark. Voor hij er erg in had had hij zijn lichaam ertussen gezet en kwam de poot die bedoelt was voor Spark tegen zijn eigen kop aan. "Ow," Sprak hij, want ja het had serieus pijn gedaan. Hij wreef zijn poot langs de zere plek, maar bleef tussen de katten in staan. "Waarom vechten jullie?" Ergens wilde hij het helemaal niet weten, maar nu zijn lichaam hem verraden had door ertussen te springen kon hij niet veel anders.