Hello, goodbye..

Hij had geluk, de zon gloeide sinds tijden weer eens wat na in de avond. Dat maakte dat hij ook nu nog wat van het mooie weer kon genieten. Wat quality time binnen het kamp. Quietcreek ging er eens goed comfortabel bij liggen. In het hoge gras, vlak bij de Nursery. Mochten ze hem nodig hebben dan zou er ook in no time bij kunnen zijn. De warme avondzon scheen in zijn gezicht. De tom sloot tevreden zijn ogen. Dit was nu eens echt genieten. Hij hoopte dat Newleaf stand zou houden. En eigenlijk kon wat hem betrof Greenleaf niet snel genoeg beginnen. Hij was dol op van die mooie warme zomeravonden. Alles leek dan gewoon soepeler te gaan. Plotseling werd hij op lichtelijk onbeschofte wijze uit zijn gedachten gehaald: achter zich hoorde hij geritsel en nog voor hij ook maar kon omkijken voelde hij iets pluizigs op zijn staart landen. Gevolgd door kleine maar desalniettemin scherpe nageltjes en tandjes. “AH!” Riep hij uit, deels omdat hij wist dat zijn aanvaller daar op uit was en deels omdat hij er oprecht wel een beetje van schrok. Honorkit  legde zich triomfantelijk naast hem neer. “Quietcreek,” Begroette ze hem vriendelijk. De tom kon het niet helpen om toch een beetje te grijnzen bij deze vertoning. “Hey Honorkit.” Zei hij terwijl hij zijn staart verleidelijk heen en weer liet zwiepen. “Nog niet uitgespeeld voor vandaag?” Vroeg hij en grinnikte zachtjes. Zat hij zelf nog maar zo vol energie. Maar hey, je kon niet alles hebben he?  

Die eerste aanval op zijn staart was al heel wat. Maar er stond hem nog meer te wachten. Quietcreek kon het aan haar zien. De manier waarop haar blauwe ogen zijn staart volgde, het trillen van haar snorharen: dit was speeltijd for real. Hij was zelf ook altijd dol geweest op het sollen met de Warriors. En dus speelde hij het spelletje graag met haar mee. Quiet had haar gevraagd of ze nog niet uitgespeeld was. En daar had Honorkit toch maar weer een mooi antwoord op. “Je zag er uit als een prima speelmaatje, en ook een beetje verveeld. Dus hier ben ik dan, je ware kittenvijand.” Hij had verwacht dat ze op zijn zwiepende staart af zou gaan. Maar dat was niet het geval. Van het een op het andere moment zat ze bovenop hem en sloeg ze naar zijn oor. Quietcreek lachte. Hij maakte zijn staart groot en pluizig en zwiepte deze heen en weer. “Oh dappere Honorkit, verdedig fort Quietcreek tegen deze boze slang.” Zei hij statig. Dit zou nog eens een uitdaging worden.

Het spelletje nam al snel een uitgebreidere setting aan. “Oh dappere Honorkit, verdedig fort Quietcreek tegen deze boze slang.” Zei hij statig. Hij hield zijn staart dicht bij haar in de buurt maar elke keer als ze er naar uithaalde trok hij hem snel weer een andere kant op. Honorkit giechelde van plezier en sloeg met haar poot richting zijn staart. Hij zwaaide de ‘slang’ snel een andere kant op. Om vervolgens razendsnel haar neusje even aan te tippen met het puntje van zijn staart. Puur en alleen om haar uit te dagen dit monster te zullen vangen. Dit soort spelletjes had hij over de jaren heen steeds beter leren opzetten. Ondanks dat hij blij was weer tot de Warrior rang  te behoren kon hij zijn tijd bij de Nursery wel op prijs stellen. Daar leerde je toch dingen die je als Warrior niet zo snel mee zou krijgen. Dat zou later nog wel eens van pas kunnen komen. Mocht hij ooit zijn eigen kroost hebben. Maar voor nu was nog all fun and games.

Hij zag hoe de kitten in elkaar door en met grote ogen zijn staart volgde. In het begin bewoog hij zijn staart nog snel heen en weer. Toen hij zeker wist dat hij haar volle aandacht te pakken had liet hij zijn staart steeds langzamer heen en weer gaan. Soms gingen kittens wel eens wat te ver met dit soort spelletjes. Quietcreek kon het ze niet echt kwalijk nemen.  Hij nam hem immers mee in dit denkbeeldige gevecht. En als een van hen zich te veel mee liet slepen dan was dat slechts een teken van groot enthousiasme. Een paar kleine tandjes en nageltjes in zijn vel, daar kon hij wel mee dealen. Het was het wel waard vond hij. Honorkit daarentegen was een stuk voorzichtiger en hield er rekening mee niet door te bijten. Iets wat hij weldegelijk op prijs kon stellen. Intussen had de zilvergrijze kitten haar doelwit goed in zicht en was klaar voor de grote sprong. Quietcreek voelde hoe ze haar gewicht verplaatste en hield zijn staart precies op het juiste moment stil zodat ze veilig op het puntje van zijn staart lande. Vervolgens werd deze zachtjes tegen de grond gehouden. Quietcreek grinnikte zachtjes. Hij liet zijn staart nog een klein beetje na bewegen. Maar na een paar keer zachtjes bijten was de slang toch echt verslagen. “Nou, dat vraagt om een zegen viering denk je ook niet?” Zei hij opgewekt. Een feestje op het kasteel voor het verslaan van de slang? Echt wel. Playtime all the way.    

Hij was Honorkit dankbaar dat ze haar nageltjes niet had gebruikt. Lang niet alle kittens speelde ze lief en hij was eigenlijk wel positief verrast bij haar mate van zelfbeheersing. Na een dappere aanval had ze de boze slang weten te verslaan. En nu was het tijd voor een feestje. “Nou, dat vraagt om een zegen viering denk je ook niet?” Zei hij opgewekt. Honorkit knikte. “De slechte slang is weg!” Piepte ze tevreden. Dat was hij zeker. Quiet zijn staart was voorlopig weer gewoon zijn staart. Totdat iemand zich opnieuw in de strijd zou willen wagen. “Gelukkig maar. Zo’n slang kunnen we hier niet gebruiken hm. Wil je misschien gasten uitnodigen voor het feest?” Vroeg hij haar. Een kittenparty, why not?