Hij zou waarschijnlijk zelf net zo moeilijk gedaan hebben als ze bij hem aan waren komen kloppen. Dat nam niet weg dat hij steeds meer het gevoel kreeg dat de Windclankatten niet te vertrouwen waren of in ieder geval deze twee niet. Hij vernauwde dan ook zijn ogen instinctief, maar knikte alleen kort voor hij opstond en de den verliet. Als die twee er maar niet te lang over deden, anders was hij zo weg naar Thunderclan. Hij zette zich neer niet al te ver van de leaders den vandaan en liet zijn blik ron het kamp gaan. Ergens was hij benieuwd of een aantal katten gehoord hadden waarom hij hier was, maar dat was moeilijk te zeggen.

[Acorn zit nu buiten de leaders den en dus in het kamp. Vrij voor wcers om op te reageren.]

Ach ja, wat kon ze voor zichzelf zeggen. Haar euh, haar gehoor was beter ontwikkelt omdat ze niks zag? In ieder geval was ze niet aan het afluisteren hoor, en zat ze absoluut niet met haar oor tegen de wand van de leaders den. Ze had zichzelf zo klein mogelijk gemaakt, zodat hopelijk niemand haar zag. Een triomfantelijke glinstering stond in haar doffe ogen. Ze kreeg lekker alle informatie mee zo! Nou ja, niet alles. De muur was redelijk dik en ze verstond flarden. Wat ze wel bij elkaar wist te puzzelen was dat Bloodclan Shadowclan had overgenomen en dat de Shadowclan deputy nu katten vroeg om mee te gaan. Haar pootjes begonnen te kriebelen - zij wou mee! Maar haar leiders leken niet helemaal enthousiast te zijn over het idee, en ze kon niet begrijpen waarom. Een kans om te vechten moest je toch aangrijpen met beide poten? Zij was er klaar voor!! Er kwam iemand naar buiten gelopen en aan de geur te ruiken was het de Shadowclanner. Prompt stampte Milky op hem af. "Hé! Ik wil met jou mee, wanneer gaan we?" Haar schrille meisjesstem sneed door het kamp heen en met een grote grijns 'keek' ze naar de ander.

Ze was moe. Vanmorgen was ze wakker geworden met een misselijkheid die ze niet kon verklaren, maar ze had het geluk gehad dat dit verderop de dag was weggetrokken. Ze was toen wezen jagen, en had twee konijnen gevangen die ze nu terug droeg naar het kamp. Het had haar uitgeput, meer dan normaal, en ergens vroeg ze zich af of ze ziek begon te worden. Misschien lag het aan de wisseling van de seizoenen. Terwijl ze dichterbij het kamp kwam merkte ze vrijwel meteen dat er een Shadowclan geur in de lucht hing. Haar pootjes versnelden zich, maar toen ze het kamp binnen kwam was alles rustig - afgezien van het feit dat de Shadowclan deputy zich in hun midden bevond. Haar prachtige blauwe ogen gleden naar haar man, die in gesprek was met de deputy. Waar waren Stallionstar en Amberstorm? Ze gokte in de leaders den. Dat betekende dat er iets te overleggen viel. Er stonden vraagtekens in haar blik toen ze de woorden van haar man opving. Moest er gevochten worden? Snel voegde ze zich aan zijn zijde, waarbij ze zijn naam miauwde. "Bear?" duidelijk vragend naar een uitleg.
- Sorry dat ik met twee chars inspring! Ik voelde plots inspiratie opborrelen voor Condor dus wou haar toch graag betrekken hierbij ;w;

Amberstorm liep de den uit en spotte meteen een drietal katten die bij Acorndust stonden, maar niet op een wantrouwende manier. Nee, ze leken al net zo gewillig om hem te helpen als ze gevreesd had. De deputy wierp hen alle drie een boze blik en bleef vlak naast de Shadowclan deputy staan, zodat ze niet in het geheim met hem zouden beginnen samenspannen. Haar blik was strak op Stallionstar gericht terwijl die de aankondiging deed, en op het einde moest ze ook nog even haar mond opendoen. "Je hebt Stallionstar gehoord. Niemand anders gaat naar Shadowclan. Een tweede waarschuwing krijg je niet. En vergeet niet: het woord van de clanleider is de warriorcode. Er zal hier verder geen discussie meer rond zijn, onze beslissing is gemaakt.", voegde ze er nog aan toe, want ze wist heel goed dat er anders katten zouden beginnen protesteren. "Ik zal Acorndust nu escorteren naar de rand van ons gebied." En met die woorden liep ze naar de uitgang van het camp, de Shadowclan deputy met zich meewenkend.

Shadefeather had raar opgekeken toen hij het kamp in gelopen was en daar Acorndust zag zitten. Hij voelde al gelijk dat er iets aan de hand was. De kater was gewond, en als hij zich goed herinnerde was Tallstar verdwenen. Dus... Ja. Dit zag er niet goed uit. De zwarte kater dropte zijn vangsten op de prooistapel en ging een eindje van de Deputy zitten. Waarom zat hij daar buiten? Andere katten gingen op hem af, maar Shade keek om zich heen of hij Stallionstar ergens zag. Die zal vast wel in de Leaders Den zitten, bedacht hij toen.
Zijn vragen werden beantwoord toen Stallionstar en Amberstorm samen de Den uit kwamen. Juist, die hadden zeker vergaderd over... Iets. Hij had geen idee. Maar het zag er allemaal niet uit alsof Acorndust prettig nieuws had gebracht. Zijn beste vriend en Leader sprong op de Tall Rock, waar hij zijn toespraak begon.

De haren op zijn vacht kwamen wat overeind toen hij hoorde dat BloodClan ShadowClan aangevallen had. En bovenal, dat Tallstar én Acefray hen verraden had. Hoe.. Hoe? De volgende woorden deden hem even helemaal in paniek zijn. 'WindClan zal ShadowClan hulp sturen, Amberstorm gaat samen met Shadefeather naar Fourtrees om te helpen. Alleen zij zullen gaan.' Wacht... Wát?! Hij? Híj?? Shadefeather's ogen sperde wijd open van schrik en hij ging ongemakkelijk verzitten. Oh StarClan. Oh jee. Het was ook alleen Amberstorm en hij, anderen zouden verbannen worden. De kater slikte. Jeetje zeg. Even schoot het door zijn kop dat ze meer Warriors moesten sturen om ShadowClan te helpen, en hem maar gewoon hier laten. Hij was toch vreselijk in vechten. Naja, hij kon het wel, maar er waren duidelijk betere Warriors.
Maar die gedachte schudde hij weer van zich af toen Amberstorm sprak. Hij rechtte zijn rug en knikte. Het was een hele eer om uitgekozen te zijn door de Leader en Deputy, om ShadowClan te helpen. Hij zou sterk zijn, en hij zou vechten. Voor zijn Clan, voor zijn Leader. En om natuurlijk ShadowClan te helpen. Maar toch... Hij was er niet helemaal gerust op. Maar als Stallionstar dacht dat hij het kon, dan kon hij het. Toch?

Hij was nog maar amper de den uit of de eerste kat kwam al op hem af. Een apprentice als hij moest inschatten. Ze leek graag te willen helpen, maar dit was niks voor apprentices als hij eerlijk was. Niet veel later volgden er twee warriors en hij knikte kort dankbaar. "Laten we eerst de beslissing afwachten van jullie leider." Als ze zouden besluiten niet mee te helpen, dan was het een ander verhaal wat de warriors individueel zouden doen. Maar dan was het wel duidelijk dat Windclan nooit meer iets van hem zou kunnen verwachten. Als ze niet te vertrouwen waren, dan zouden ze het niet waard zijn. Hij volgde Stallionstar met zijn blik en luisterde naar de woorden die de kater te zeggen had. Het zouden er dus maar twee zijn, waarvan een Amberstorm. Het was iets, maar het voelde nu meer dat ze dit stuurden, zodat ze in ieder geval niet niets stuurden. Shadowclan zal je dankbaar hiervoor zijn." Was het enige dat hij zei voor hij voorzichtig overeind kwam en Amberstorm begon te volgen. Hopelijk zou ze weten naar welke grens hij moest, want dat ging geen Shadowclan zijn.

Natuurlijk was het haar niet ontgaan dat er een vreemde in hun kamp rondliep. Het was niet de eerste keer dat Shadowclan hier had gestaan, eens toen Tallstar zijn levens was gaan halen waren ze hier ook langs geweest. Het deed haar pijn om te zien hoeveel verslechterd Acorndust was, zijn wonden heftig genoeg om hem voor altijd te tekenen. Voor nu was ze te druk bezig geweest met zowel hem als haar eigen patiënten, waardoor ze er niet echt van had opgekeken dat ze nog niet veel woorden mee had gekregen van wat er speelde. Het besef bleef haar steken: zij was hier om katten te helen, hun om katten naar oorlogen te sturen. Voor goed was ze enkel het gevolg aan het oplappen, zonder ooit inspraak te hebben in de oorzaak van het probleem. Dat deden Medicine cats niet, kennelijk. De poes zuchtte en verplaatste zich naar het midden van het kamp toen Stallionstar het woord nam. Ze kreeg de verduidelijking die ze verwacht had, maar de frons op haar gelaat werd steeds dieper naarmate hij sprak. Onbegrip flitste in haar groene ogen en kort wist ze niet hoe te reageren. Clanverraders? Verbanning? Was het zo slecht om te willen helpen? Ze beet haar kaken hard op elkaar, want hetgeen dat nog wel het meest pijn deed was dat zowel Tallstar als Acefray kennelijk waren overgelopen. Ze had van Tallstars verdwijning afgeweten, Acorndust had het haar in vertrouwen verteld. Maar er moest hier toch een verklaring voor zijn, niet? Beide katten had ze al zo lang gekend, beide waren goede katten... Toch? Routnose nam diep adem en stapte toen naar Stallionstar toe, lichtelijk beledigd in het feit dat haar raad niet eens was gevraagd. "Stallionstar, ik wil dat je mij ook naar Shadowclan laat gaan," haar stem trilde lichtelijk, ze haatte het om met gezag te moeten spreken. Daar zou ze nooit goed in zijn. "Shadowclan zit zonder volleerde medicine cat en ook Amberstorm en Shadefeather lopen dan gevaar," ze keek achter zich naar Falconpaw en beet twijfelend op haar lip. Het liefst zou ze hem mee nemen, zodat ze hulp had, maar het zou te gevaarlijk zijn. Als hem iets zou overkomen... Oh Starclan. "Laat mij een warrior meenemen om te helpen met mijn kruiden te dragen en bescherming te bieden, Lizardpath en Falconpaw kunnen voor nu de zieken opvangen," sprak ze tegen haar leider. Het was haar taak als medicine cat om katten te helpen, ongeacht de clan. Dat haar hart twee keer zo snel klopte omdat ze barstte van zorgen om Pepperpaw, zou ze niet vertellen. Zachter sprak ze verder tegen haar vriend, enkel voor diens oren bestemd. "Waarom heb je het niet met mij overlegd, Stallion..?"