Peonybell schudde haar vacht zenuwachtig uit. Ze vond het maar niets, dat wachten. Wat als er iets gebeurde? Als er doden zouden vallen? Ze zuchtte. Ze zou wel mee willen vechten om te helpen, maar er was duidelijk gezegd dat dat niet mocht. Dus dan deed ze het ook niet. Ergens vond ze het ook wel fijn om veilig in het kamp te zitten, maar ze wilde gewoon graag weten hoe het ging. En ze hielp liever dan dat ze niets deed, ook al was ze veilig.
De poes keek het kamp rond en zag de Leader zitten. Ze vroeg zich af hoe het was voor hem, welke zorgen hij had. Peony twijfelde even, maar stond toen toch op en liep naar de gevlekte kater. 'Hallo, Stallionstar,' begroette ze hem met een knikje. 'Denk je dat alles goed met hen gaat?'

Stallionstar
speelt zich af tijdens het gevecht

De kater leek haar pas opgemerkt te hebben toen ze wat had gezegd. Hij keek haar met bezorgde ogen aan, wat haar bezorgdheid niet veel beter maakte. 'Ik hoop dat het goed met ze gaat,' miauwde hij zacht. Peonybell knikte. Dat hoopte ze allemaal. Ze volgde de blik van de kater naar boven, waar de Silverpelt helder scheen in de maanloze nacht. 'Amberstorm en Shadefeather zijn hele competente katten, en Routnose wordt zeker veilig gehouden door Crowcall.' Peony knikte weer. 'Dat denk ik ook, ja.' Ze had ook niet getwijfeld aan zijn keuze van de Warriors, plus Medicine Cat. Maar het liefst had zij ook meegevochten, meegeholpen. 'Amberstorm zal ingrijpen als het misgaat,' miauwde de kater toen. Peony kon de nervositeit in zijn stem horen. Zachtjes zuchtte ze. Het was ook niet makkelijk, om katten op oorlogspad te sturen en zelf niet mee te gaan. 'Ik hoop dat ze weer snel terug komen, heelhuids. En dat BloodClan ook verdreven zal zijn. Het wordt eens tijd dat die katten stoppen met ons terroriseren, alsof ze niks beters te doen hebben,' zuchtte Peony.

De kater naast haar lachte vreugdeloos. 'Ik denk dat we tot het eind van onze dagen met ze vechten,' miauwde hij vervolgens somber. Peony zuchtte. Dat was natuurlijk wel te verwachten, maar leuk was het niet. 'Dan hoop ik dat het daarna klaar is, voor de volgende generaties,' miauwde Peony met een knikje. 'Ze verdienen het niet om telkens maar te maken te hebben met BloodClan. Ik vraag me af wat hen drijft. Waarom deze haat naar ons?' verzuchtte ze en ze zwiepte zachtjes met haar staart heen en weer. Haar groene ogen gleden naar de kampuitgang. Ze was er niet gerust op, maar ze vertrouwde de katten die geselecteerd waren.

Ze merkte dat de kater zijn staart strakker om hem heen sloeg na een rilling. Ze snapte - of in ieder geval dacht ze wel te weten - wat er door hem heen ging. Als zij Leader zou zijn, zal ze er ook niet gerust op zijn. Maar het was ook goed dat hij vertrouwen had in zijn Warriors en Deputy. Peonybell wist nog steeds niet helemaal zeker wat ze van Amberstom moest denken, maar ze was een goede Warrior. En ze vertrouwde erop dat ze de juiste keuzes zou maken. De kater haalde zijn schouders op bij haar vraag. 'Alleen StarClan weet dat,' miauwde hij voor hij opstond. Peony zuchtte en volgde hem. 'Ik weet zeker dat ze het goed zullen doen, Stallionstar. Voor je het weet zijn ze weer terug..'