It's a twisted reality

Het leven ging door, bloed vloeide nog altijd in zijn aderen, hij ademde nog altijd. Er was geen reden om bang te zijn, nog niet, zolang het leven door ging zou de kater niet meer dan onzeker...of bezorgd zijn. Bezorgd over de staat van zijn clan, bezorgd over de katten jonger dan hem, ouder dan hem of zwakker dan hem. Alles was zo snel verandert, alles was zo snel gegaan. Op eens zat je daar, in een kamp dat je thuis is maar toch niet, thuis is immers waar je hart ligt en hier? In dit bloedclan overlopen kamp was geen hart te vinden. Deze harteloze katten hadden geen begrip voor voor de hand liggende moralen, voor basic decency. Er waren tijden waar hij hen minder kritisch had bekeken, waar de kater ze met enig respect behandelt zou hebben. Hij was nooit het type geweest om andere te bekritiseren op hun manier van leven. Deze katten leefde immers in een compleet andere wereld dan dat van de clans rons de fourtrees. Maar nu was de tijd voor respect een vergeten tijd, een dode tijd. Alles is prima tot dat je twee verschillende werelden mengt met elkaar, zeker als dit met geweld moet gaan. Deze harteloze krijgers hadden op hun eigen terrein moeten blijven, in hun eigen wereld ver weg van de clans en hun nobele bestaan.

Even schudde de grote zilveren tabby met zijn hoofd, je weet pas hoeveel je je vrijheid mist zodra het van je afgepakt werd, wanneer ze je verbieden het kamp te verlaten. Hij miste zijn willekeurige ontmoetingen met katten buiten zijn clan, vooral die met de katten van het andere geslacht natuurlijk, en langzaam voelde hij zich al gek worden van de constante geur van angst die rond het kamp leek te hangen als een dikke mist laag in de vroege schemering. En hoewel hij niet bang was, of in ieder geval niet duidelijk bang was, had hij het uiterste begrip voor hen die dat wel waren, voor hen die op logischer wijze angstig waren voor hun nabije toekomst. Alleen een gek zou nu niks voelen, al was het alleen maar een beetje onzekerheid, alleen een psychopaat voelde absoluut niks.

Een glinstering glitterde op in zijn diepe blauwe ogen toen hij deze op de jonge apprentice had gelegd, geen vrolijk glinster, geen liefhebbende glinster, nee eerder een met interesse gevulde glistering. De jonge kat had het vast moeilijk gokte de warrior, nu zonder zijn vader waar hij oh zo trots op was geweest, poor little bluebird. Hij ademde even diep in voor hij besloot erop af te stappen. In deze tijden was het zeer belangrijk er voor elkaar te zijn, harten terug te vinden in dit harteloze kamp, om zo dit kamp weer iets meer hun thuis te kunnen noemen. De tijd voor vrolijkheid en vrijheid mocht dan wel voorbij zijn, maar dit betekende niet dat ze in hun eentje moeste gaan zitten simmen en het gevecht nu al op  geven. Verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden. "Hey lil' one" mauwde hij met een kleine geforceerde glimlach op zijn vermoeide gezicht "keep your head up ey, we ademen nog steeds" hij sprak bemoedigend, zijn stem zo zacht als boter,  in de hoop de apprentice een beetje op te beuren...zo ver dat mogelijk was althans...
+twistedpaw^^

De jonge kater vond dit helemaal niet fijn. Zijn maagje rammelde, zijn poten jeukten om wat te doen. Maar hij kon niets doen. En als hij wel iets deed, dan moest hij het waarschijnlijk bekopen met zijn leven. Of erger, dan moest iemand anders boeten voor zijn daden. De kater zuchtte diep, om vervolgens een beetje op te schrikken toen hij aangesproken werd. Lil' one? Twisted was misschien een beetje lomp en wist nog niet zo goed hoe hij zijn lichaam ten goede kon gebruiken, maar hij wist inmiddels wel dat hij absoluut niet klein was. Maar hij moest nog groeien, en op dit moment was hij wel kleiner dan de grijze kater naast hem. 'Keep your head up ey, we ademen nog steeds.'
Twistedpaw glimlachte zwakjes naar hem. Bluejay bedoelde het goed, dat kon hij waarderen. 'Dat probeer ik, Bluejay,' verzuchtte hij en hij keek het kamp weer rond. 'Het is alleen best wel moeilijk.. Helaas..'