Navy Blue

De onzekere houding die haar vader aannam was nieuw voor haar. Zo had ze hem nog nooit gezien, of in ieder geval niet vaak. Voor haar was hij altijd super sterk en stoer en helemaal niet zo onzeker als nu, na een simpele vraag over haar moeder. De poes was gestorven toen ze nog jong was, maar zelfs in die jonge tijd vond ze het natuurlijk erg jammer dat haar moeder dood was gegaan. Haar vader had haar eigenlijk nooit echt kans gegeven om er over na te denken. Bluekit knikte standvastig toen de kater het nog een keertje extra vroeg. Ja, haar moeder. Ze wilde daar wel wat meer over weten nu. 'Well, je weet wel...ze was...je moeder....en ze was, ze was iets anders dan andere poezen.' Blue kantelde haar kopje wat. 'Anders? Hoe dan?' Waren ze echt mates geweest? Ze had hem anders nog nooit echt over haar horen praten, alsof hij haar erg miste. 'Mis je haar?'

'Anders? Hoe dan?'  mauwde het kreng tot de katers teleurstelling, natuurlijk ging ze doorvragen het was Bluekit. Geïrriteerd trok de alles wetende niet wetende kater met zijn oren, hij wist zelf niet eens hoe hij zich bij de poes voelde, hoe moest hij het dan uitleggen aan het mormel? 'Mis je haar?' Ging dat mormel toen verder, alsof ze alle informatie uit hem wilde knijpen alsof het limoensap was, en natuurlijk was hij weer de zure limoen, typisch. Even schudde hij met zijn kop, zoekend naar antwoorden die zelfs dit vervelend nestje zou geruststellen. "Natuurlijk mis ik haar Bluekit, al waren wij misschien niet het beste koppeltje, er was wel i e t s toen we jou krijgen..je krijgt immers niet zomaar een kitten...daar zijn bepaalde stapjes voor" legde hij kort uit voor hij zijn kop weer op zijn poten legde. Ja, Bluekit was een ongeluk geweest, maar dat beteknde niet dat de kater helemaal niets voor de poes gevoelt had, of het nu vriendschap was of meer, zelfs hij wist het niet meer. Maar nu was het te laat, de poes was dood, weg, poef, foetsie en daarmee waren ook zijn zorgen erom foetsie.

Haar vader leek niet blij om over haar moeder te praten. Dat vond ze wel een beetje gek. Meestal hield je toch wel van elkaar? Alhoewel Bluekit geen idee had hoe kittens ontstonden, maar meestal was er wel een koppeltje dat ervoor zorgde. 'Natuurlijk mis ik haar Bluekit, al waren wij misschien niet het beste koppeltje, er was wel i e t s toen we jou krijgen..je krijgt immers niet zomaar een kitten...daar zijn bepaalde stapjes voor,' legde de kater uit. Bluekit knikte langzaam met haar kopje. Hm.. Toch wel dus. 'Hield je van haar? En wat zijn die stapjes dan?' Dat laatste, daar was ze ook wel nieuwsgierig naar natuurlijk. Heel interessant.

'Hield je van haar? En wat zijn die stapjes dan?' ondervroeg de poes hem waardoor hij even diep zuchtte, wat een snotjong was het ook. Gelukkig kon de grote kater er wel eventjes om lachen, ze wilde de starclan verdomme stapjes weten. Als de twee alleen waren geweest zou de kater er eerlijk gezegd niks op tegen hebben het haar te vertellen, maar ook hij wist dat hij de onschuldigheid van andermans kittens niet mocht stelen. Dus knikte hij een beetje "Volwassen stapjes" dansde de kater er zorgvuldig omheen hopend dat de kitten haar bekje dicht zou houden, maar wist dat dit waarschijnlijk niet zou gaan gebeuren.

Haar papa zuchtte diep maar lachte er toen toch om. Bluekit hield haar kopje scheef, benieuwd wat voor stapjes dat dan waren. En natuurlijk zijn antwoord op haar vraag of ze van haar moeder had gehouden of niet. Maar die vraag negeerde hij. 'Volwassen stapjes,' zei hij enkel. Ze fronste. Nou zeg. Maar goed, dat antwoord zou ze er later wel uit krijgen. Nu was ze wel even héél erg nieuwsgierig. 'Wat voor volwassen stapjes?' vroeg ze dus door.

'Wat voor volwassen stapjes?' vroeg zijn dochter toen, zoals haar vader zou hebben gedaan toen hij haar leeftijd had. Zijn moeder, lostsnout had het hem nooit verteld, alles wat zij deed was zuchten, zeggen dat hij het zelf ooit wel zou uitvinden. Hij had alles van haar zelf moeten uitvinden, nooit legde ze wat uit, nooit corrigeerde ze hem, het was alsof hij nooit een moeder gehad had als hij er zo aan terug dacht. Hij zou beter moeten doen, hij zou zijn dochter nooit dezelfde moeite toewensen,hij zou het haar nog is uitleggen, wanneer ze alleen waren. "Ik vertel het je morgen wel okay? Ga maar slapen, dan kom je er sneller achter" snorde hij lichtelijk geamuseerd door zijn kleine meid.

Ze zou het heus wel te weten komen, al is het het laatste wat ze zou doen! Maar toen haar vader zei dat hij het morgen wel zou vertellen en dat ze dus maar beter kon gaan slapen gingen haar hersentjes aan het denken. Hm. Had het zin om door te duwen? Waarschijnlijk niet, maar misschien wel. Maar nu ze erover nadacht was ze ook wel moe. Ze probeerde een gaap te onderdrukken maar het lukte niet, dus zuchtte ze diep. 'Okaaaayy,' mauwde ze klagelijk voordat ze van hem af klauterde. Ze kroop in zijn warme vacht en sloot haar oogjes. Ze zou het hem gelijk vragen zodra ze wakker werden. Maar helaas voor haar was haar kitten brein nog niet capabel om zulke dingen te onthouden, en zou ze die ochtend al vroeg op zijn om andere dingen te doen dan iets vragen. Maar dat wist zij niet, dus vertrok ze vredig naar dromenland.

topic uit

Tot zijn genoegen leek de kitten slaperig te zijn, hij wist het wel hoor. Kittens werden altijd irritant als ze moe waren, en ook al was Bluekit altijd irritant, als haar vader kon hij de twee soorten irritant als de beste uit elkaar houden. Warm snorrend keek hij toe het kleine bolletje zich tussen zijn vacht oprolde, op weg naar dromenland. Vannacht zou hij het proberen, proberen haar niet meer te pletten, maar zodra hij in dromenland was kon hij niks meer doen dan dromen, enkel dromen dat hij het niet zou doen. Stay strong Bluekit.

[ Topic closed ]