[Gesloten] Spiteful

Lui leunde Banshee tegen een lege bloempot aan, ogen gefocust op het verlaten steegje onder haar. Ze had een prima plek weten te bemachtigen op een laag balkonnetje. Het gaf haar een gunstige positie om te kunnen zien wie of wat er allemaal het steegje in kwam. De zon straalde te hard neer op haar grijze vacht om uit te zijn op een potje vechten. Zo nu en dan strompelde er een stinkende twoleg onder het balkon door, zwalkend alsof hij elk moment om kon kieperen. Met een diepe zucht liet ze haar kop op het warme marmer rusten. Ahh.. wat een leven.

Haar rode ogen begonnen net dicht te vallen toen ze de gespikkelde gedaante van een van haar clangenoten opmerkte. Slaperig hief ze haar kop op met priemende ogen tegen de felle zon. Certa, een young-one die geboren was in de bloodclan. Banshee rolde op haar buik en kroop een stukje naar voren zodat haar voorpootjes tussen de spijlen door over de rand van het balkonnetje naar beneden bungelde. “Hallo daar, Certa.” Zong ze dromerig. “Heb je ook genoeg gekregen van die clankatten hun stank?” Ze kon maar beter eerst het water peilen, zien wat Certa dacht van Sinclaw en de rest. Wat ze écht dacht van hun 'bondgenoten'.

De zilveren she-cat keek Certa goedkeurend aan. Ze deelden dezelfde mening. “Zo is het. Wat treurig nou dat Cobra dat zwart witte kreng zo maar heeft aangenomen als commander.” Terwijl ze dat zei wendde ze nonchalant haar kop af. Toch bleef ze Certa vanuit haar ooghoek strak in de gaten houden. “Eerst Thora dat zielige Thunderlclan poesje, nu Sinclaw de shadowclan verrader. Als hij zo doorgaat kunnen we ons bij de andere vier clans voegen op hun maandelijkse bijeenkomst, en laat hij ons bidden tot sterren-goden.” Ze voelde een bittere minachting in zich opkomen. “Gelukkig zijn er nog katten zoals jij, geboren in de Bloodclan zoals het betaamt.” Haar woede leek als sneeuw voor de zon verdwenen toen haar stem een zoetere klank aannam en ze Certa weer recht in haar ogen keek.

Er knalde een uitlaat, ergens blafte een hond. Banshee wierp even een blik alvorens ze haar koperkleurige ogen weer op Certa richtte. Het was nooit stil in de stad. "Hm-hm," Beaamde ze. Verveeld hees ze zich overeind, haar luie spierend strekkend. Een geeuw ontsnapte uit haar muil. "Je reinste onrecht. Iemand zou er wat van moeten zeggen tegen onze grote leider, nietwaar?" Haar stem werd zachter toen ze dat vroeg, maar haar ogen fonkelde nog steeds.