We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Onderwerp: We're alright today za 25 apr 2020 - 18:59
If you don't know where you want to go, then it doesn't matter which path you take
Ze knipperde. Nogsteeds niet helemaal gewend aan alles.. Maar ze was beter, toch? Voorzichtig stapte ze het kamp weer in. Haar oortjes iets naar achteren, onderzoekend kijken. Ze wou niet weer die ene kat zien.. maar hij was een clangenoot toch? Ze waren.. een clan? Zachtjes knipperde ze, haar blikveld focussend op een kat die er vriendelijk uit zag.. of tenminste.. niet boos was en hard sprak. Voorzichtig stapte ze de kant van die kat op. Er was zoveel raar in haar hoofd, zoveel gemixt en gehusseld. Niemand die duidelijk sprak, iedereen die haar aansprak alsof ze alles moest weten, maar ze wist niets, helemaal niets.. Dus misschien? Ze slikte en keek nog een keer rond voor ze naar de kattin stapte. Iets in elkaar kruipende toen ze naast haar ging zitten. "H..hallo." Miauwde ze iet wat verlegen. Hopende dat deze kat niet ook van haar zou verwachten dat ze alles wist. Hopende dat deze kat uberhaupt niet haar beste vriendin ofzo was geweest. Stel dat ze haar helemaal moest kennen. Stel dat.. Oh dit was een slecht idee geweest, dit was zo'n slecht idee geweest. Maar terugkrabbelen kon niet meer.. Dus in plaats daarvan staarde ze maar met grote ronde ogen naar de kattin. Hopende dat ze snel zou praten, hopende dat haar stem misschien iets zou klikken in het zwarte gat van haar hoofd.
Pepperpaw tikte wat tegen een muisje aan, ernaar starend met een misselijke uitdrukking op haar gezicht. Ze moest eten, dat wist ze ook wel, maar de hele situatie maakte haar misselijk, maakte haar ongelukkig. Ze wilde maar wat graag het kamp weer uit, weg van hier, vluchten zelfs. Maar dat ging niet. Niet nu Cobra en haar papa hier waren. Haar papa... Pepperpaw keek even zoekend rond, om vervolgens haar ogen weer neer te slaan. Ze had nog niet de kans gehad met hem te spreken maar.. alles leek erop te wijzen dat haar papa daadwerkelijk de clan had verraden.. Ze hief haar hoofd stilletjes toen een kat haar benaderde. Een voorzichtige glimlach verscheen op Pepperpaw's gezicht. "Oh hey Serpentpaw," miauwde ze voorzichtig, wetende dat de katten nog niet zo lang uit de medicine cat den was.
If you don't know where you want to go, then it doesn't matter which path you take
Onzeker. Bang. Zo wordt het genoemd toch. Dat was wat ze er van begrepen had tenminste. Ze slikte even en keek op naar de kat die haar naam uitsprak. Het klonk vreemd in haar oren. Serpent.. Slang.. toch? Zo hadden haar broertjes haar ook genoemd dus dat moest wel haar naam zijn. Ze knipperde een paar keer. Hopende dat de stem nog iets meer aan kon wakkeren in haar maar het liet haar leeg, blanco.
Even opende ze haar mond om iets terug te reageren, maar sloot deze weer wat ongemakkelijk. ”Ehm.. Ik.. Ben lang ziek geweest he?” Dat was veilig.. dat wist ze al. Dat ze de rest van haar leven niet meer wist kon ze niet zo opperen. Stel dat zij voor die kat werkte met zijn slijm en zijn.. Een bibber rolde over haar ruggetje. ”Heb ik.. veel gemist?” Ze hoopte dat deze vraag ok was om te stellen. De miauw van de kat had vreemd maar vriendelijk geklonken. Dus het kon niet zo zijn dat ze een hekel aan elkaar hadden toch.. toch?
I'm afraid I can't explain myself, Because I am not myself, you see?
Pepperpaw voelde meteen dat ze een ongemakkelijk gesprek tegemoet ging. Hoe kon het anders? Serpentpaw was een hele tijd ziek geweest en als ze het goed begrepen had.. herinnerde de poes zich helemaal niks meer. Dat moest verschrikkelijk zijn en benauwend. Pepperpaw kon er niks anders van maken. Serpentpaw leek er zelf ook niet heel veel van te kunnen maken, aangezien de zachte vraag gesteld werd of ze lang ziek was geweest en of ze veel gemist had. Oh Starclan.. Hoe ging je dat allemaal uitleggen. "Wel een tijdje.. maar we zijn allemaal blij dat je weer hier tussen ons loopt!" miauwde Pepperpaw bemoedigend naar de kattin. Wat moest het eng zijn om helemaal niks meer te weten. En dan nu tussen de Bloodclanners te zitten. "Wat wil je weten..?" besloot ze vervolgens te vragen. Wat wist de poes nog wel? Ze kon niet haar hele levensverhaal aan haar vertellen immers..
Zachtjes knipperde Serpent met haar groene ogen. Luisterend naar de stem van de kattin. Knikkend op haar woorden. Ze had veel gemist.. Dat wist ze zeker. De opmerking dat iedereen blij was dat ze er weer was trok ze iet wat in twijfel. Haar moeder had haar nog geen enkele keer opgezocht. Boeide het haar moeder dan ook niets meer.. Ze wist het niet. Maar de apprentice vroeg haar wat ze wou weten en het brok in haar keel werdt dikker. Er was maar een ding wat ze wou weten. ”Ehm.. Weet jij.. waar mijn moeder is.. Waar Sinclaw is..?” Ze zeiden dat ze dood was. Maar wat is dood.. Waarom zou iets dood zijn.. Ze wist het allemaal niet. Maar ze geloofde het gewoon niet dat mama haar nooit had opgezocht.
Pepperpaw probeerde een glimlach op te houden voor de jonge kattin, haar opbeurend aan te kijken. Maar op de volgende vraag was ze niet voorbereid. Haar oren draaiden zich wat naar achteren, maar ze hield Serpentpaw's blik vast, onzekerheid in haar blauwe ogen. Ze had ooit in de schoenen van deze kattin gestaan, toen ze nog heel jong was, behalve dat zij de dood van haar moeder heel duidelijk gezien had. "Sinclaw is.. dood.. het spijt me Serpentpaw," miauwde Pepperpaw zachtjes. Ze had willen zeggen naar de Starclan gegaan.. Maar zelfs dat wist ze niet zeker.
Onderwerp: We're alright today 
za 25 apr 2020 - 18:59
