Koo-koo-ka-choo

Roughpaw sloop door een verse laag sneeuw. Het knisperde vrolijk onder haar pootjes en schitterde prachtig in een winters zonnetje. Maar Roughpaw kon het nu wel vervloeken. Hoe kon ze nou ooit nog zachtjes sluipen? Ze wilde zo graag iets vangen! En dit maakte het wel verdomd lastig. De jonge apprentice proefde de lucht, op zoek naar een hint van een prooigeur. Ze testte of de wind in haar rug stond. Allemaal punten die ze van haar mentor had geleerd, de basis. En nu zou ze ook wel wat vangen zonder zijn hulp. Ze zou het ze allemaal wel laten zien! Roughpaw vond een varenbosje en onder de bladeren zag ze bruine aarde. Eindelijk! Geen sneeuw. Misschien zou er ook wel een muisje zitten. Zo stil als ze kon, de lelijke woorden inslikkend als de sneeuw weer onder haar pootjes kraakte dook ze onder de bladeren. En meteen werd ze overvallen door de watertandende geur van muis. Ja! Ze opende haar ogen wijd op en en even verderop zag ze een muisje die tussen de wortels door probeerde te verdwijnen. In een instinct sloeg ze haar poot op het grijze beestje en toen beet ze hem dood. Een zegevierend kreetje kwam uit de bos. Een muis! Ze had een muis gevangen! Helemaal alleen! Ze pakte hem op en met een stralend gezichtje sprong ze de sneeuw weer in. En toen kwam opeens ook haar zusje tevoorschijn. ‘Littlepaw! Littlepaw, kijk! Ik heb deze helemaal zelf gevangen!’ miauwde ze blakend van trots. Hah! Littlepaw zou daar niet tegenop kunnen.

Ugh. Leafbare was stom, had Littlepaw besloten. Gisteren had ze het nog enig gevonden, toen alle sneeuw was gevallen en ze vrolijk en giechelend achter de vlokjes aan had gerend met een paar andere jonge apprentices, maar nu ze opeens moest jagen in dit weer! Dat was toch echt wel heel vervelend, vooral als je ook nog eens zulke kleine pootjes had zoals zij. De neiging om luidkeels te klagen over hoe oneerlijk het wel niet was, was zeer zeker aanwezig. Alleen was er nu even niemand aanwezig om te zeggen hoe zielig ze wel niet was, dus stapte ze zachtjes mopperend door. Dan maar terug naar het kamp, want het werkte voor geen meter. Het was toen dat ze opeens haar zusje tegen kwam, tegen wie ze graag wilde klagen. Alleen haar plan werd overhoop gegooid. ‘Littlepaw! Littlepaw, kijk! Ik heb deze helemaal zelf gevangen!’ even waren haar oogjes groot van verbazing. Hoe dan!! Wow Roughpaw moest wel heel goed zijn. Alleen nee, dat mocht niet, dus snel genoeg verbeterde ze zichzelf een keek ze haar zusje maar mild onder de indruk aan. "Knap hoor Rough, ik heb vanochtend een vogel gevangen," loog ze. "Maar jouw muisje is ook heel leuk!" Littlepaw was dol op haar siblings hoor, maar niet dat ze dat ooit toe zou geven.

Roughpaw was trots op haar vangst, en Littlepaw zou dat echt niet verpesten. Ook al deed ze alsof ze beter was. Roughpaw duwde even haar oortjes wat naar achter en ze wilde eerst eigenlijk wat gemeens terug zeggen. Maar ze besloot blij te zijn voor haar zusje. ‘Wauw wat goed, Little!’ miauwde ze trots. Ze probeerde vervolgens haar muisje te begraven in de harde aarde om hem later weer op te halen. Ze schoof er wat oude bladeren over, waarna ze weer naar haar grijze zusje keek. Ze vernauwde haar oogjes een beetje, waarna ze een goed plannetje bedacht. ‘Ik heb nog nooit een vogel gevangen! Ik weet niet eens hoe het moet,’ miauwde ze. ‘Zullen we nog eentje zoeken en dat je het dan voor doet?’ vroeg ze met een poeslieve glimlach op haar gezichtje aan haar zusje. Ja, ze wou het dan ook wel zien ook!

Hm-hm! Het was zeer goed van haar en Littlepaw had dan ook best wel tevreden haar borst naar voren geduwd. Het feit dat het een staalharde leugen was kon ze eer makkelijk negeren. ‘Ik heb nog nooit een vogel gevangen! Ik weet niet eens hoe het moet,’ miauwde haar zusjes nadat ze het muisje verstopt had onder wat bladeren. Uh oh, Littlepaw voelde een addertje onder het gras. ‘Zullen we nog eentje zoeken en dat je het dan voor doet?’ de smiecht! Ze kon dwars door de poeslieve glimlach van Roughpaw heen kijken en even leek ze een beetje boos. Alleen Littlepaw zou Littlepaw niet zijn als ze toe zou geven dat ze fout zat... Of gelogen had. "Pff, nouja, ik ben wel een beetje moe hoor, na dat harde jagen." sprak ze en liet een zeer grote geeuw eruit komen. "Maar ik wil je heus een andere keer wel een lesje vogel vangen geven, hoor!" wat een lief zusje was ze toch.

Roughpaw wist niet waarom Littlepaw altijd zo kleinerend moest doen. Maar ze deed het zo geloofwaardig dat Roughpaw haar bijna zou geloven. Bijna. Alleen ze geloofde haar niet. Littlepaw was een liegebeest. En dat bewees ze door luid te geeuwen en doen alsof ze niet meer kon. Maar Roughpaw moest en zou de laatste zijn die zou lachen. Ze sprong op en cirkelde even om haar zusje heen. ‘Nou wat jammer, ik ben nog lang niet moe!’ kirde ze onverstoord. Ze zakte in een jachthouding, en sloop een paar pasjes door de sneeuw heen die nog steeds vrolijk knisperde onder haar pootjes. Ze voelde zich natuurlijk nogal de jager, want ze durfde er een maan ochtendpatrouilles op te wedden dat Littlepaw nog helemaal niets had gevangen. Ze kwam weer wat overeind en keek haar zusje uitdagend aan. ‘Ik denk dat je bang bent,’ miauwde ze toen een beetje vinnig naar haar zusje. Daarna keek ze zelfvoldaan weer voor zich en ging verder met haar jachthouding te oefenen.

Pfuh! Was ze nog zo overtuigend, ging Rough nog steeds door. ‘Nou wat jammer, ik ben nog lang niet moe!’ pepte ze maar al te vrolijk. Mokkend keek ze haar van onder haar gefronste, grijze wenkbrauwen aan. "Nou, dan werk je kennelijk niet hard genoeg, hmpf!" sputterde ze tegen en sloeg haar pootjes over elkaar. Oh wat kon ze toch altijd verschrikkelijk uit de hoogte doen voor iemand die Littlepaw heette. Ondertussen begon Roughpaw zich natuurlijk weer ontzettend uit te sloven door te gaan sluipen en alles, waardoor Littlepaw even snel haar tong naar haar rug uitstak. Puh. ‘Ik denk dat je bang bent,’ blauw vuur laaide op in haar ogen en waar ze net nog zo heel damesachtig had gedaan, pofte haar grijze vachtje nu meteen kwaad op. "Niettus!" kibbelde ze heel erg snel terug. "Ik ben helemaal nergens bang voor, al helemaal niet voor jou!!" en met die woorden kreeg ze een plannetje. Met haar pootjes schepte ze wat sneeuw bijeen, dat ze tot een klein bolletje vormde, die ze precies naar haar zusje toe lanceerde. Hihi, dat zou haar leren!

Oh! De lelijkerd! Beweerde Littlepaw nou dat ze lui was. Roughpaw keek nu toch wel boos naar Littlepaw en haar wangen bolden wat op omdat Roughpaw nu haar best moest doen niet iets gemeens terug te zeggen. Maar ze wilde het wel heel erg graag. Ze forceerde zichzelf tot drie te tellen. Eén... twee... dr- nee, dat lukte niet meer. ‘Ik heb anders al wat gevangen! Jij doet alleen maar alsof!’ Roughpaw draaide zich toen nukkig weg van haar grijze zusje en stampte gefrustreerd door de sneeuw, waardoor haar jachtoefeningen ook wat ruw uit de hoek kwamen. Maar ze had Littlepaw ook te pakken, want ze miauwde heel hard en stellig terug dat ze niet bang was. Roughpaw keek nog even achterom en vernauwde haar ogen tot spleetjes. ‘Echt wel!’ siste ze. En geniepig blikje vormde op haar snoetje. ‘Je bent bang om toe te geven dat je niet kan jagen!’ miauwde ze vervolgens. Roughpaw was van plan boos weg te stormen, totdat ze opeens een dikke bal sneeuw tegen haar billen kreeg. Een hoog, meisjesachtige gil kwam uit haar bekje. Oh! Die vuile. ‘Little!’ gilde ze dan ook kwaad. Oh, ze zou haar krijgen. Ze zou haar neus in de sneeuw drukken! Roughpaw rende dan ook zonder verder echt een plan te hebben naar Littlepaw en zette af, met als doel om bovenop Littlepaw te langen en haar hopelijk daarmee onderuit te drukken.

Nou was ze helemaal boos! "Ik kan heus wel jagen! Jij bent gewoon lelijk!!" riep ze nu terug, haar wangetjes rond van boosheid en haar staart rechtovereind nu. Hoe durfde ze ! Littlepaw kan heus wel jagen, zelfs al was ze klein en had ze vandaag niets gevangen, hoor. Heus wel! Littlepaw wist dat het niet heel meisjesachtig was, maar ze was boos en beledigd en Roughpaw was gewoon heel erg stom bezig. Dus toen deze weg begon te stampen, mikte zij een sneeuwbal zo haar richting op. Deze patste tegen haar bips aan - niet dat ze die had - en Littlepaw barste uit in een luid gegiechel toen Roughpaw als een keukenmeisje begon te gillen. Tussen het lachen door nam ze nog even de tijd om haar tong uit te steken naar de ander terwijl boos haar naam gilde. Het liep allemaal een beetje inde soep toen Roughpaw - die een stukje groter was dan zij- opeens haar kant op kwam rennen, en ze was boos. "Eek!" gilde ze, waarna ze weg probeerde springen maar Roughpaw toch nog half op haar kwam te liggen. Boos probeerde ze meer sneeuw in haar gezicht te gooien. "Ga van me af dikzak! Je maakt mijn vacht door de war!"

Littlepaw haalde het bloed onder haar nagels vandaan. Lelijk? Ze was haar zus! Ze leken op elkaar. ‘Je bent zelf lelijk!’ Ja, goeie comeback, maar het enige wat ze nu even kon verzinnen. Maar Littlepaw begon! Helemaal met het vechten! En bovendien lachte ze nu haar keihard uit. Dat was het. Ze zou haar vloeren en goed ook! Ze zou haar de sneeuw laten proeven. Ze kreeg dan ook een maniakale grijns op haar gezicht toen Littlepaw begon te gillen en te rennen. Ze landde half op Littlepaw, waar ze hield hardnekkig vast, proberend grip te vinden in Littlepaws pels. Het duurde niet lang voordat ze alweer sneeuw in haar gezicht kreeg. Proestend spuugde ze de sneeuw weer uit, waarna ze haar oren diep in haar nek legde. ‘Welke vacht? Deze?’ vroeg ze sarcastisch, waarna ze een schep sneeuw oppakte en die flink over haar rug en langs haar nek probeerde te wrijven. Van een afstandje zag het er vast uit als een heel dom en onhandig gevecht, maar in het moment voelde het echt. En ze wilde winnen ook!