We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
If you don't know where you want to go, then it doesn't matter which path you take
Onzeker knepen haar pootjes de aarde onder haar samen. Ze keek op naar de chaos wat nu haar leven was. Zich afvragend of het ergens diep vanbinnen niet handiger was geweest om gewoon haar oogjes dicht te houden. Om te doen alsof er niets aan de hand was en ze gewoon nogsteedds sliep. Om te doen alsof.. Er niets was..
Maar er was zoveel en haar hoofd was een chaos. Haar hoofd was dezelfde chaos als hier in haar huis. En ze wist het niet, ze wist het allemaal niet..
Maar er was iemand die het wist.. Ze had het al horen fluisteren, zelf was ze niet wakker geweest bij het grote drama maar ze had de woorden gehoord. En ze had haar siblings gehoord en ze had.. Ze had.. Ze moest.. Dus dapper als ze was stapte ze op de reus af. Dapper als ze was ging ze voor haar neus zitten en staarde omhoog. Als je niets meer wist, waarom wist ze dan wel wat angst was. Waarom wist ze dat de rilling door haar lichaam haar onderbewuste was, dat haar wou laten wegrennen. Maar toch hielt ze zich sterk. Ze kende haar niet meer, ze kende niemand meer. Maar ze wist wat een mama was en ze wist wie haar mama was. En ze wist dat.. ”Waarom heb jij mijn mama dood gemaakt.” Dood was een raar concept als je niet wist wanneer je geboren was. Dood was raar als je niet wist wat er daarna kwam. Niemand had nog de tijd genomen om dat nog een keer doodleuk te vertellen. Maar ze wist dat haar mama dit dood was. En ze wist dat de grote bruine kat haar dood had gedaan. Waarom, dat wist ze niet.
Waarom was ze hier. Zou ze in haar gezicht komen spugen? Wolfpaw haar staart sloeg geërgerd op de grond, maar ze hield zich stil terwijl het mooie, grijze poesje haar kant op kwam. Ze leek ergens op haar vader, was vernoemd naar de slangen waar ze kennelijk zo van hadden gehouden. De uit de kluiten gegroeide apprentice slikte een pijnlijke brok in haar keel door. Ze hadden nu geen ouders meer. Enkel een lijk en een verrader. ”Waarom heb jij mijn mama dood gemaakt.” de woorden kwamen uit het niets en werden gesproken alsof er naar het weer werd gevraagd, alsof ze het over koetjes en kalfjes hadden. Ze vernauwde kwaad haar ogen en de haren op haar rug rezen overeind terwijl ze haar bek opende om te spreken. Ze liet me geen keuze, ze was een verrader, ze was een monster. Ze.... Ja. Waarom eigenlijk. Waarom zou ze het ook nog goed praten. Er was niets uit te leggen aan 'ik heb mijn eigen verdomde moeder vermoord'. Wat voor een uitleg zou zoiets ooit nog redelijk laten klinken. Dus klemde ze haar kaken op elkaar en de haren in haar nek zakten. Enkel haar schouders haalde ze op. Er was geen antwoord. Serpentpaw mocht haar een monster vinden zoveel als ze wilde. Misschien was ze dat ook wel.
If you don't know where you want to go, then it doesn't matter which path you take
Ze antwoordde niet.. Waarom antwoordde ze niet. Vond ze dat normaal ouzo? Dacht ze dat dit ok was. Ze had haar mama vermoord en zei er gewoon niets over. Dat was echt niet ok, dat was absoluut niet ok. Boos zwiepte haar staartje heen en weer terwijl ze nooit oogcontact met de reus verloor. Ze opende haar mondje om opnieuw tegen de kat te spreken maar sloot deze. Ze was niet groot genoeg zo, ze moest groter zijn om boos naar de kat te kunnen kijken. Dus de beste oplossing was dan om simpelweg haar rechtervoorpoot tegen de borst van de reus te zetten en zichzelf op haar achterpoten te balanceren met haar voorpoot als steunpunt. ”Waarom antwoord je niet.” Mauwde ze, haar nog altijd recht aanstarend. ”Waarom heb jij mama vermoord. Waar is mama nu.. Waarom.. Wie ben je.” De laatste vraag was een halve fluistering, er uit voor ze zich besefte dat niemand wist van.. haar kleine probleem. En ze zeker niet van plan was om een mama moordenaar haar zwakte te laten weten.
I'm afraid I can't explain myself, Because I am not myself, you see?
Wolfblood
Deputy
Kip 1106 Actief ➳ I wasn't born to be soft and quiet, I was born to make the world shatter and shake at my fingertips
Het stomme kind moest haar met rust laten, maar dat leek Serpentpaw niet van plan te zijn. Wolfpaw zag nukkig toe hoe haar staart boos heen en weer zwiepte. Ja, zij was ook wel eens boos. Dat ging niet hun moeder terug brengen, daarvoor moest ze bij Starclan aan kloppen. Of.. Wolfpaw keek weg, klaar met het hele gesprek. De grijze poes gaf echter niet op, plots stond ze voor haar en voordat ze het wist had ze een poot op haar borst gedrukt. Wolf verstarde onder haar aanraking. ”Waarom antwoord je niet.” wist ze het dan niet? De vacht die ze aanraakte was besmeurd geweest met het bloed van hun beide moeder, het waren kaken waar ze zo dichtbij was waarmee ze zo instinctief haar strot had doorgebeten. Was ze niet bang?”Waarom heb jij mama vermoord. Waar is mama nu.. Waarom.. Wie ben je.” Wolfpaw schoot uit haar trance en sloeg de ander haar poot van zich af, ondanks haar kracht haar nagels zorgvuldig ingeklapt. "Raak me niet aan," blafte ze kwaad, de haren in haar nek kwamen dreigend overeind. "Wat wil je dat ik zeg? Dat ze mij anders de das om had gedraaid? Dat het voor de clan moest?" ze knarste haar tanden op elkaar, de wervelwind van emoties hoorbaar in haar stem - het koste haar al haar moeite om zichzelf te bedaren en de haren in haar nek neer te leggen. "Ze is dood. Onze moeder is weg. Dat is alles." natuurlijk wist ze ergens dat de poes lang buiten bewustzijn was geweest. Hoewel ze die stomme halfbloedjes kon haten, gaf ze wel om haar familie. Maar wat had dat nog te betekenen wanneer ze even makkelijk haar eigen familie van kant maakte.
If you don't know where you want to go, then it doesn't matter which path you take
De poot die haar wegsloeg kwam hard aan. De kat die bijna nog de maat van een kitten had dankzij manen lang stil liggen viel op de grond. Met wijd opengesperde ogen staarde ze naar de kat die boos riep dat ze haar niet aan mocht raken. Serpent duwde haar nageltjes de grond in.. Waarom.. WAs het nodig geweest om haar te slaan? Tranen brandde in haar groene ogen terwijl ze opstaande naar de kattin. Maar de woorden die volgde lieten haar ogen groot worden. Onze moeder? Wat.. maar..
Slikkend kwam de kat weer overeind, haar nagels nog altijd in de grond geboord terwijl ze met tranen in haar ogen naar de kat keek die net verklaard was dat ze haar zus was. Ze snapte er niets van, ze snapte niets en het deed pijn aan haar hoofdje dat ze er zo weinig van snapte. ”Ik wil dat je sorry zegt.” Miauwde ze hard, haar stem trillend maar duidelijk terwijl ze opkeek naar de grote kat. ”Sorry voor.. dat mama dood is en jij niet!” Met die woorden sloeg zij dit maal richting de grote kattin die haar net nog met een klap omver had gegooid. Haar nagels nog altijd uit hun hulzen richting haar gezicht. Niet wetende dat dat niet geheel netjes zou zijn. Stom stom stom, je bent mijn zus niet, stommerd.
I'm afraid I can't explain myself, Because I am not myself, you see?
Onderwerp: Bird Song 
zo 26 apr 2020 - 20:31
