Ashes to ashes, dust to dust

De tocht terug van high stones was langer dan de heenweg had geleken. Misschien kwam dat omdat hij achter Tall aan was gelopen of het feit dat hij het laatste deel niet zelf afgelegd had. Het was ondertussen al donker en dat werkte voor nu in zijn voordeel. Hij had nog niet echt een idee van wat er allemaal gebeurd was, maar daarom moest hij juist terug gaan. Hopelijk kwam hij snel genoeg een Shadowclanner tegen, maar voor de zekerheid was hij op zijn hoede. Als Bloodclan hier nog was, dan zouden ze hem echt niet laten leven wanneer ze hem vonden. Ook al wisten ze waarschijnlijk niet dat hij nu acht levens had en ze hem dan ook acht keer moesten vermoorden. Hij herkende dat hij nu dicht bij het kamp was, maar merkte daarbij dat de geur van Bloodclan nog steeds sterk aanwezig was. Het was de clans dus niet gelukt om Bloodclan weg te jagen terwijl hij achter Tall aan was gegaan. Hij verstopte zich dan ook achter een van de struiken dichtbij het kamp, hopende dat er een Shadowclanner zijn geur mogelijk zou merken of misschien het kamp uit kwam.

[Gesloten]

Settleddust wist niet meer wat hij moest. De dagen sinds hij hier was... ze waren verschrikkelijk. Het voelde niet eens heel lang, maar hij had Pepperpaw teleurgesteld, op de stok gehad met de BloodClan commander. Hij kon niet de katten beschermen die hij wilde, en hij had het gevoel alsof er niets was dat hij kon doen om te helpen. Peinzend lag hij dan ook onder de sterrenhemel, geen dak meer boven zijn hoofd om in te slapen. Zijn groene ogen schitterden in het sterrenlicht en hij peinsde. Er was maar één ding die in hem opkwam, hij moest Acorndust weten te vinden, waar hij ook was. Hij wist wel hoe hij dit op moest lossen. Bovendien... Settleddust moest weten waarom de kater hen, in het heetst van de strijd, hen achter had gelaten. Zíjn clan achter had gelaten. Was het verraad? Setteddust was optimistisch gebleven, hopende dat er een goede reden was geweest van zijn vertrek. Zo niet... dan stonden ze er echt alleen voor. En hij wist niet of hij zijn clan dan nog kon redden.
Dus, vanavond, hij zou moeten zoeken. Een eenzame trip naar buiten het kamp. Met ogen vol spijt keek hij in de medicine cat den, hopende dat Pepperpaw nu wel slaap zou kunnen vatten en niet geteisterd zou worden door nachtmerries in haar slaap. Het speet hem dat hij weer zonder te zeggen zou vertrekken, maar hij zou terugkomen. Hij moest gewoon iets doen. Hij moest Acorndust vinden. Hij zweerde dat hij gek werd, of het was een teken van de sterren, maar hij voelde dichtbij... Dus Settleddust hief zichzelf overeind, probeerde in de schaarse schaduwen in het kamp te manoeuvreren. Ergens moest een zwakke plek zijn, een zwakke schakel. Uiteindelijk sloop hij stilletjes richting de dirt tunnel. Hij wist langs de wachter te glippen, die waarschijnlijk aan het dommelen was, en sloop stil als een slang het kamp uit. Settleddust moest proberen niet een kreetje van genot uit te slaan. toen hij eindelijk weer tussen de naaldbomen liep. Hij moest gefocust blijven. Hij rolde in een stukje paddenstoelen om zijn geur te vermommen en liep verder. Hij kon zweren dat hij Acorndust rook, dus verbaasd draaide hij zijn oren. Was dit toeval, of had StarClan hun paden zo uitgestippeld. Hij proefde de lucht nog en sloop stilletjes naar een bosje, enkel het licht van de maan die hem leidde. ‘Acorndust?’ fluisterde hij slechts als een adem. Maar toen hij om het bosje cirkelde zag hij een maar al te bekende vacht. En opeens raasde een storm van emoties op: geluk, opluchting, maar toch ook gekwetst en boos. Zijn ogen werden groot. ‘Waar was je? We hadden je nodig!’

Het wachten maakte hem nerveuzer dan hij had verwacht. Welke kat zou hij mogelijk tegenkomen of zou het niemand zijn? Maar wat moest hij dan? Hij kon niet plots het kamp binnenstormen zonder er zeker van te zijn wat de situatie was. Dat zou hoogstwaarschijnlijk zijn dood worden, vooral als shadowclan van niks af wist. Hij liet zijn blik kort naar de lucht gaan, waar sterren al duidelijk te zien waren. Starclan had hem leader gemaakt, dus konden ze hem hier niet een beetje helpen? Hij hoefde maar een Shadowclanner te zien en dat was genoeg. Het liefst een die hij kon vertrouwen, maar als hij heel eerlijk was wist hij niet of daar nog iemand van was in Shadowclan.

Hij hoorde zijn naam of eigenlijk zijn oude naam. De stem was hem maar al te bekend en het was de kater die met hem bij Riverclan was geweest. "Settleddust," Sprak hij zachtjes en niet veel later had hij de ander ook in zicht. Er hing een sterke geur van vanalles en nog wat dat de kater waarschijnlijk had gebruikt om zijn geur te maskeren. Natuurlijk kwam vrijwel meteen de vraag waar hij was geweest. "Dat is een lang verhaal," En een waar ze geen tijd voor hadden om helemaal doorheen te gaan. Settleddust zou het met de korte versie moeten doen. "Ik ben achter Tallstar aan gegaan of eigenlijk Tallshadow moet ik nu zeggen." Begon hij. "En ben naar de moonstone geweest om mijn levens te ontvangen." Dat zou genoeg uitleg moeten zijn voor nu. Er waren belangrijkere zaken die hij wilde weten. "Hoe is de situatie nu?" Hij had geen idee hoe het nu zat voor Settleddust, maar hopelijk wist hij meer.

Settleddust keek bijna met ongeloof naar de grote, bruine kater. Een kat die in zijn ogen altijd moedig, sterk en rechtvaardig was geweest. En toch waren de laatste uren zo lastig geweest, dat het woord verraad in zijn brein had begonnen te infecteren. Maar het was niet zo. Nee, Acorndust vertelde over dat hij Tallstar had ontmoet, achtervolgd, en opeens ging alles heel snel. Tallshadow, de Moonstone, zijn levens. Wacht, wat... Betekende dat? Verwarring en ongeloof, maar toch ook een sprankje van hoop en respect kwam in hem omhoog. ‘Acornstar?’ miauwde hij voorzichtig. Hun nieuwe leider, geaccepteerd door StarClan. En Tallshadow. Wacht, hoe? ‘Is Tallst- Is Tall.. Is-ie, jeweetwel..?’ Dood? Zijn hart zou breken om dat nieuws aan Pepperpaw te moeten brengen. Maar hoe had Acornstar anders zijn levens kunnen ontvangen. Zijn brein leek even kortsluiting te krijgen. Het was allemaal zo onwerkelijk. Dit was alles waar hij op had gehoopt, dan wel niet beter, dat Acorndust nog leefde. Maar dat hij nu ook een leider was? Maar Acornstar bleef niet lang hangen, hij vroeg de situatie in kamp. Altijd zo serieus, zo praktisch. Hij had zijn prioriteiten op orde. ‘Slecht, verschrikkelijk. Cobra heeft zichzelf leider gemaakt en.. het is vernederend,’ siste hij. Hij verafschuwde de kater die hun kamp had weten te veroveren. ‘BloodClan deed de clan denken dat we kwamen hun kamp aan te vallen, dat RiverClan en de andere clans ons niet zouden helpen. En het werkte.’ RiverClan haatte hen nu vast. En buiten het feit dat Acorndust er zelf niet was geweest. Een gevecht dat in eerste instantie alleen maar gewonnen zou kunnen worden, was plotseling tegen hen gekeerd en gefaald. Híj had gefaald. Hij keek beschaamd naar de grond. ‘Ik probeerde nog, maar.. maar ik kon ze niet doen geloven. I-ik, ik heb gefaald.’

Settleddust kon het nauwelijks geloven. Acornstar was de nieuwe leider van ShadowClan. Het was zo logisch, maar dat hij zijn levens nou net moest ontvangen tijdens het gevecht? Moest verdwijnen aan de horizon terwijl ze hem het hardst nodig hadden. Maar misschien was het beter zo, Acorndust was gewond geweest, misschien had hij het niet gered en dan waren ze nog verder weggeweest van huis. Acornstar, het klonk vreemd, onwerkelijk en toch hadden ze hem keihard nodig. Hij vertelde dat Tallshadow niet terug zou komen. Hij beet even op zijn lip. Natuurlijk, na alles wat hij de clan, de clans, had aangedaan, was het enkel terecht. Maar Pepperpaw zou hem zo verschrikkelijk erg missen. De jonge kater hield zich stil, om alle informatie te verwerken en vervolgens begon hij alweer te plannen. Settleddust keek verbaasd op. BloodClan opruimen. ‘Natuurlijk, denk je niet dat ik dat al bedacht had?’ bracht hij een beetje bruusk in. Maar hij kon het niet alleen! Acornstar stelde voor om een één op één gevecht aan te gaan met Cobra. Settleddust staarde hem aan, niet wetende of de oudere kater nog een gevecht in zich had. ‘Ja, ik denk het. Ik probeer alle ShadowClanners al aan te sporen, dat er nog hoop is, dat we dit samen kunnen oplossen. Jij, terugkerend als leider, zou een vonk kunnen laten doen opwaaien,’ miauwde hij nadenken. En bovendien, als hij in zijn eentje Cobra wist te verslaan, zouden er niet weer doden vallen. En zonder Cobra... Dan was BloodClan vast niets meer waard. Zijn groene ogen schitterenden strijdlustig. ‘We moeten het proberen, en snel. ShadowClan wordt iedere dag alleen maar zwakker...’

Bloodclan moest weg, dat was het doel. Voor iets anders zou hij niet gaan, dan zou hij liever al de acht levens die hij nog had opgeven voor hij nog een keer weg zou gaan. Sommige zouden hem misschien te loyaal noemen, maar wat moest hij anders? Het was zijn verantwoordelijkheid. Ook al was het een die hij officieel niet alleen moest dragen. "Dat is dan het beste. Je mag de clan laten weten dat ik terugkom in een paar dagen. Maar verzwijg het feit dat ik mijn levens en naam heb. Dat is misschien in het voordeel te gebruiken tegen Cobra." Een bloodclanner wist mogelijk niet van de levens van een leider af. Het zou hem mogelijk een leven kosten als het echt slecht ging, maar dan zou hij daarna het voordeel hebben. Dat zou een kans zijn. "Het zal snel gebeuren, over een paar dagen zal ik Cobra uitdagen. Ik ga niet zonder een plan tegen hem vechten. Voor jou is het belangrijkste om de clan hoop te geven." Hij had geen idee hoe het was afgelopen met het oog van de kater die hij geraakt had, maar dat kon mogelijk ook nog in zijn voordeel werken.

Acorndust ging weer weg? Waarom kwam hij niet meteen mee, zou hij Cobra uitdagen en BloodClan verjagen. Het zou kunnen, Acornstar alleen. Settleddust had ja net gezegd dat ShadowClan met de dag zwakker werd. Begreep hij hem niet? Zo snel mogelijk. Hij kon in een paar dagen misschien de ShadowClanner hoop geven, vertellen dat Acorndust nog leefde, dat hij hem had gezien? Maar wie zou hem geloven, hij had geen bewijs buiten zijn woord. Hij keek de leider aan. Hij wilde zelfs niet dat hij hem Acornstar zou noemen, gewoon.. Nog Acorndust, die het had overleefd, die hem zou helpen. Zouden ze hem niet zwak vinden? Settleddust zou er het beste van moeten maken. Hij verzekerde hem nog dat hij niet zonder een plan tegen de BloodClan leider zou vechten. ‘Beter kom je dan snel met een plan, en een goeie ook,’ siste hij tegen de ShadowClan leider. Zijn ogen flitsen serieus,  dringend. Ze hadden gewoon niet veel tijd meer. Cobra moest van de troon voordat hij zich er te comfortabel zou voelen. ‘Ik zal mijn best doen, Acornstar. Maar wees snel,’ miauwde hij zachtjes. Hij keek zijn ex-mentor aan, hopend dat zijn beslissing juist zou zijn, voordat hij om zijn schouder keek. Hij zou terug moeten gaan naar kamp. Hij zou moeten waken over de medicine cat den, over zijn familie. ‘Ik zal teruggaan, ik zal doen wat je zegt, maar wees op je hoede,’ miauwde hij met een glimlach. Hij kwam overeind en wilde terugkeren naar kamp, zo onopgemerkt mogelijk.

Het werd nog eens extra benadrukt dat hij snel moest zijn en dat begreep hij ook wel. Maar heel eerlijk had hij net de tocht terug van de moonstone gemaakt en leek het hem daarom ook geen goed idee om nu meteen een gevecht aan te gaan. Als Settleddust dan ondertussen de clan op de hoogte kon brengen, moed in kon praten, dan zou dat helpen voor wanneer hij ging vechten en Bloodclan zich mogelijk niet aan een één op één gevecht zou houden. "Ik zal snel komen, maak je daar maar geen zorgen over." Hij moest zich alleen even voorbereiden en uitvogelen hoe hij Cobra kon uitdagen zonder eerst al door een Bloodclanner vermoord te worden. Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen Settleddust sprak dat hij terug moest gaan. Kort ging zijn blik omhoog, waar de maan al aardig hoog stond en de sterren duidelijk te zien waren. Er was nog een ding dat hij moest doen en hij leek er niet echt een keuze in te hebben. Niet als hij de regel niet wilde breken. "Wacht, er is nog een ding dat ik moet doen voor je gaat." Sprak hij en hield zijn blik omhoog gericht. Was dit hoe Starclan een keuze voor hem maakte? De keuze die hij anders moeilijk had kunnen maken. Hij had tenslotte geen idee wie hij nog kon vertrouwen, laat staan wie hij zo'n positie toe kon vertrouwen. Toch was er maar een keuze nu en hij zou echt geen ander meer tegenkomen voor maanhoog. "Ik spreek deze woorden uit voor Starclan, zodat Starclan het kan horen en mijn keuze kan goedkeuren." Hij had deze woorden voor het laatst bij zijn eigen ceremonie gehoord al die manen geleden. "Settleddust zal de nieuwe deputy van Shadowclan zijn." Met die laatste woorden liet hij zijn blik op de jonge kater voor hem vallen, zijn oude apprentice en de enige van Shadowclan die hij nu zag en dus kon aanstellen. Hij wist niet eens wat hij zou moeten doen als de ander mogelijk zou weigeren, dus beter deed hij dat niet.

Settleddust knikte ernstig. Hij zou snel komen, dat is goed. Hij had maar een dag nodig, hij kon de hele nacht wakker blijven als het moest. StarClan, hij wist niet eens of hij nog wel kon slapen na vandaag. Hij sprak weer met zijn mentor als vanouds, iets wat onredelijk had geleken. Hij zuchtte, maar hij kreeg een zelfverzekerde blik op zijn gezicht. Dit kwam goed, dit konden ze samen oplossen. Een respectvolle knik ging naar zijn leider, waarna hij al een kwartslag was gedraaid. Voordat er gezegd werd dat hij moest wachten. Een frons kwam op zijn gezicht. Wachten op wat. Eén ding? Opeens begon hij StarClan toe te speken. Wacht, wat. Hij probeerde zijn blik te vinden, hevig verward. En toen kwam het als een bom binnen. Deputy, hij?!? De moed zakte in eerste instantie naar zijn schoenen, zijn keel dichtgeknepen. Nee, hij was hier niet geschikt voor. Hij kon dit niet. Hij was nog zo jong! Wie zou hem ooit serieus nemen. Hij had niet die autoriteit die Acornstar had. ‘Meen je dit?’ miauwde hij ongelovig. Was dit een grap, of moest hij vereerd zijn? Het was volgens de code, maar StarClan zou toch wel een uitzondering kunnen maken dat Acornstar niet meteen een deputy zou aanstellen. ‘Ik weet niet of ik dat kan..’ miauwde hij zachtjes. Stiekem had hij wel eens voorgesteld hoe het was om deputy te zijn. De eer die het met zich meebracht om zijn clan te dienen. Maar hij was half-clan, hoe zou hij ooit gekozen moeten worden? Hij hield van ShadowClan, met heel zijn hart. Maar hij had de code gebroken, hij hield van Seamist. Zou StarClan hem vergeven? Niemand zou het ooit te weten komen. Hij keek Acorndust weer aan, een mix van verwarring, onzekerheid en toch ook vastberadenheid. Het zou een eer zijn om zijn clan zo te kunnen dienen, maar hoe. En waarom hij, waarom nu?

Settleddust was jong, dat was zeker, maar het was niet alsof hij nu op dit moment een andere keuze had. Hij was daarbij ook niet van plan om die regel te overtreden, wie weet wat er dan nog meer zou gebeuren met Shadowclan als hij dat deed? Toch leek Settleddust hem niet helemaal te geloven. "Ik meen dit," De echte reden hoefde de jonge kater niet te weten. "Je was mijn apprentice, dus je zult het vast goed doen." Ook was de kater nog jong, dus kon nog genoeg dingen bijleren. Ergens was hij dan ook blij dat het Settleddust was geweest, hier op dit moment en niet iemand anders. Langzaam kwam hij overeind, kort zijn poten een voor een strekkend. "Ik zal binnen een paar dagen terug zijn." En met die woorden draaide hij zich weg van Settleddust om een plek te vinden waar hij kon verblijven zonder op te vallen.

Settleddust keek Acornstar met een verbijsterde blik aan. Het was onwerkelijk. Híj, deputy. Die gast met een konijnenkont en alle, stomme impulsieve dingen die hij deed. Was dit een test van StarClan? Hij dacht weer aan Seamist en het gaf een steek in zijn hart. Hij zou haar moeten opgeven om zijn clan te dienen. Maar hij deed alles voor ShadowClan. Het was zijn huis. Hij zou zichzelf zweren aan de code. Hij.. hij moest hiervoor gaan, hiervoor kiezen. Hij zou er harder voor werken dan geen ander. Hij zou nooit meer de code verbreken. Zou StarClan zijn beloftes horen? Hij kneep zijn ogen samen, waarna hij de leider aankeek en een vastberaden knik gaf. Hij meende het, hij was zijn apprentice, hij geloofde hem, vertrouwde hem. Hij zou dat vertrouwen niet schaden. ‘Dankjewel Acornstar. Het zal een eer zijn om als jouw deputy ShadowClan te dienen,’ miauwde hij met een plechtige toon. Hij haalde een keer diep adem, alsof hij het zelf nog even moest geloven. Maar Acornstar kwam alweer overeind. W-wacht! Hij wilde nog zoveel vragen. Hij moest nog zoveel weten. Settleddust krabbelde overeind en wilde nog even achter Acornstar aan. Maar hij wist dat het niet kon. Hij moest terug naar kamp voordat ze hem misten, en Acornstar mocht niet gevonden worden. ‘Laat StarClan je pad verlichtten,’ wenste hij de kater nog toe, waarna hij zich ook omkeerde en verdween in de schaduwen. Hij moest zo onopgemerkt teruggaan naar ShadowClan kamp. Hij was er bijna, de kampmuur was al in zicht…

Met een sierlijke sprong kwam ze uit de bosjes vandaan en blokkeerde ze het pad van de bruine kater. Settleddust, de vuile hond die haar had vernederd. Voor iedereen om te zien. De hele gebeurtenis woog nog altijd zwaar op haar schouders. Ze had het gevoel dat katten haar na nederlaag anders naar d'r keken. Niet meer met respect, gehouwen uit angst. Maar met een fonkeling van vreugde in hun ogen. Het maakte haar gek. En het was allemaal zijn schuld. Maar dit keer was her anders. Dit keer zaten ze niet in een kleine den, of hadden ze andere die hun konden afleiden. Dit was nu enkel nog tussen hun twee. The good and the bad. Brat ademde uit, een wolkje verscheen voor haar ogen. 'End of the line.' Miauwde ze emotieloos. Met een zigzag in haar stap maakte ze haar weg naar hem toe. Haar nagels ontbloot en gericht op zijn flank.

Settleddust was zo dichtbij geweest. Hoe eenvoudig was het wel niet om gewoon weer terug in het kamp te komen, in zijn nest te gaan liggen en proberen te slapen, terwijl zijn kop bomvol zat van wat hem allemaal was overkomen. Deputy, hij. Wie had dat ooit gedacht? De gedachten maakten hem laks en hij had haar niets opgemerkt. De heks die zijn dagen hier lastig had gemaakt. Maar hij had haar weten te verslaan, makkelijk. Het maakte hem nu overmoedig. Hij stopte en sloeg zijn klauwen uit toen Brat voor hem slingerde. Hij trok zijn lippen op en zijn haren kwamen overeind. ‘Klaar om weer neer te gaan?’ siste hij kwaad, bijna plagend. Hij narde haar, wetende dat ze misschien dan weer haar controle zou verliezen. Nee, niets kon hem nu nog overkomen. Hij zette zich schrap toen ze naar haar toe kwam, maar ze leek wel dronken. Hij probeerde haar passen te spiegelen, maar hij was niet vlug genoeg en een klauw sneed door de huid op zijn flank. Hij siste in pijn. Hij herpakte zich en dook direct richting haar, zijn klauwen uitslaand richting haar oren. ‘Deze keer vermoord ik je,’ gromde hij tussen zijn tanden door.

Eindelijk, zijn bloed zou nu vallen. Bij hun laatste gevecht was het alleen maar bloed geweest die het slagveld kleurde. Brat snoof toen hij zijn klauwen in de richting van haar oren richtte. Hij zou haar dit keer vermoorden, of dat beweerde hij. Ze zal nu niet zo makkelijk gevloerd worden, ze zal alles wat ze had in dit gevecht stoppen. Ook al was dat het laatste wat ze ooit zou doen. Ruste zonder wraak te hebben gehad kon ze niet. Het was nu of nooit. De Elite poes wiste zijn scherpe nagels te ontkomen en haar oren heel te houden. Een oog kon ze nog wel missen. Maar haar oren wilde ze goed mogelijk in vorm houden. Hmm dat gaf haar een idee. Als zij met een oog kon leven. Moest de kater dat ook vast wel. Snel vuurde ze haar poot op zijn gezicht af; hopend zo dicht mogelijk bij zijn ogen te komen.

Settleddust miste zijn doel. Gefrustreerd gromde hij toen ze uit zijn klauwen wist te komen. Maar hij zette aan. Hij wist dat hij niet dit gevecht uit de weg kon, dat hij zich eruit kon lullen. De commander was uit op bloed, op wraak, en wilde hij terugkomen in het kamp zou hij eerst door haar moeten. Hij kneep zijn ogen samen. Kom op StarClan, nog één extra wondertje vannacht. Hij wilde weer naar voren springen, totdat opeens een klauw uit het niets leek te komen. Hij spande zich aan en trok zijn kop zo snel mogelijk terug. De klauwen schoten door zijn wimpers, maar wisten aan zijn oor te haken. Hij moest zijn kaken op elkaar zetten toen een klauw erdoorheen schoot. En de aanspanning in zijn buik trok aan zijn flank. Rot wicht. Hij wankelde een stap achteruit. Meteen ging zijn techniek meer op verdediging dan op aanvallen. Hij sprong opzij, om op zijn hakken te draaien en de poes van achteren aan te vallen, zijn klauwen gericht op haar heupen, hopelijk kon hij haar omver krijgen.

Zijn ogen wist ze niet te raken, maar zijn oren wel. Een grijns vormde langs haar lippen, tot nu ver ging alles nog goed. Als dit zo door ging was haar overwinning verzekerd. Maar ze moest niet te vroeg juichen. Dat zou enkel haar focus verstoren. En dat kon ze zich nu echt niet veroorloven. Haar tegenstander veranderde methode. Maar de donker rode kattin bleef nog altijd bij de hare; ontwijk en aanvallen. Maar deze toenadering kon ze niet ontwijken. Ze slaakte een kreet toen ze zijn nagels in haar heupen voelde boorren. Als een wilde bras schudde met maar hele lichaam; een poging om hem van haar af te krijgen.

Nu was het wel raak. Maar lang hield hij zijn grip niet. Ze begon als een dolle stier te steigeren, waardoor hij met een best wel spectaculaire worp van haar af werd geslingerd. Hij landde niet veel verderop in de modder, de dennennaalden plakten aan zijn vacht. De lucht was uit zijn longen geslagen, maar hij kon niet veroorloven om lang van zijn poten te blijven. Nee, hij moest snel overeind komen, anders zou hij vermoord worden, hier en nu. Hij hapte naar adem en drukte zichzelf overeind. Maar hij was te traag om direct weer een tegenaanval in te stellen. Zijn ogen werden groot toen de rode poes alweer op hem afkwam.

Dit was haar kans. Nu moest ze het afmaken. En goed ook. Het verstoorde balans moest weer recht getrokken worden. Ze zal haar eer weer terug krijgen. En goed duidelijk maken, aan deze beesten. Wat er zou gebeuren als je bleef tegenwerken. Zelfs in een nederlaag zou ze terug komen. Je zou enkel van haar af zijn als ze in het stof zou bijten. Ze sprong op hem. Zodat haar gewicht hem op de grond zou kunnen houden. Trillend van adrenaline positioneerde ze haar poten op zijn hoofd. Nagels boorde in zijn schedel. Zo hoog als ze kon bracht ze zijn kop om hoog. Om het vervolgens met al haar kant weer op de grond te duwen. Zodat hij ook bewusteloos zou raken, net zoals zij was. En dan- en dan was hij volledig weerloos.

Foxdung Foxdung Foxdung Foxdung. Hij was te langzaam. De heks was al op zijn rug gesprongen en volledig tegen de grond geduwd kon hij niets meer tegen haar beginnen. En voor het eerst schitterde de angst in zijn ogen. Wat nou als hij nu dood ging? Dan zou hij voordat hij aan Acornstar zijn taak kon beginnen al falen. Zou hij niets kunnen uithalen tegen BloodClan en zou hij al dood zijn voordat hij ooit weer terug was gekomen. Hij kreeg nagels in zijn kop en een kermende kreet kwam uit zijn bek. ‘St- stop,’ probeerde hij nog. Nee, hij moest nog leven. Hij was deputy. Hij kon nu nog niet doodgaan? Maar hij kon niets uitvoeren, want zijn kop werd ruw tegen de grond geslagen. In één klap was het zwart.

Starclanverdomme. Zijn hele hoofd rinkelde en het voelde alsof zijn schedel uit elkaar zou knappen. Zwarte vlekken dansten voor zijn ogen en kermend kwam hij weer tot leven. Hoe lang was uit out geweest? Zijn hoofd draaien deed al ongelooflijk veel pijn. Hij kneep zijn ogen weer dicht. Auw. Zijn hele kop was door elkaar geramd. Maar hij moest door. Hij moest terug naar huis. Hij.. hij moest zijn clan het nieuws vertellen...