bad thoughts, give me bad dreams

Ugh. Ze voelde zich zo verschrikkelijk rusteloos en boos om alles en niets. Iedereen om haar heen was er de pineut van, totdat er niemand meer om haar heen was. Eerst was ze ziedend geweest op Pepperpaw voor de klap die ze in haar gelaat had gekregen. Voor het gore lef dat het verwende kind had gehad, alleen naarmate de tijd verstreek begon ze een beetje een ander inzicht te krijgen. Stiekem miste ze de paar woorden die ze af en toe wisselden, de vrolijke uitstraling van het Konijntje. Bovendien, het vervelende aan ouder worden was toch wel dat je niet meer alles zwart-wit kon zien zoals een kind. Iets van schuld gevoel knaagde vervelend aan haar, omdat ze wist dat ze egoïstisch was geweest. Egoïstisch en onredelijk, alleen zou ze liever sterven dan dat aan zichzelf of iemand anders in de wereld toegeven. Toch zag ze hoe ongelukkig Pepperpaw was en stiekem deed het haar pijn. Daarbij, bedacht Wolf wrang, was zijzelf niet degene geweest die Pepperpaw had verteld dat ze iedereen die gemeen tegen haar deed maar in het gezicht moest hoeken? De poes schudde haar kop en nam haar gevangen prooi - een redelijk grote merel- mee naar waar de rood-witte poes zat. In haar kop had ze een heel plan uitgedacht om dit aan te pakken, maar nu ze daar eenmaal stond... Stond ze daar maar, met een vogel in haar bek. Wolfpaw legde het beest neer en maakte geen oogcontact. Nou, dat plan was in de soep gelopen.

&Pepperpaw

Ja Foxdung. Dit plan liep echt helemaal in de soep. Toen ze aan kwam lopen dook Pepperpaw in elkaar en deed haar bijnaam nu pas echt eer aan, klein bang konijntje... Wolfpaw slikte en bleef daar even staan, echt geen idee meer hebbend hoe ze dit op moest lossen. De stilte duurde voort totdat het bijna fysiek pijn begon te doen, althans voor haar dan. Uiteindelijk liet ze met een plof haar prooi vallen en neusde het voorzichtig de kant van de oranje-witte poes op, genoeg afstand tussen hen over latend. Nog altijd zweeg ze, zich irriterend aan het feit dat haar hart in haar keel klopte. Wat een bullshit, ze was niet bang voor wilde honden, voor de dood en voor alle andere warriors - waarom zou ze dit dan haar hart laten springen. Dus schraapte de grote Wolfpaw haar keel en begon te spreken. "Ja, dus, luister," begon ze wat onhandig. "Ik vind het een naaistreek van Tallstar wat hij ons-... Jou heeft aangedaan," het ging niet over haar, maar dat was lastig toe te geven soms. Ze slikte en bewoog wat onrustig met haar pootjes heen en weer, uitermate haar best aan het doen om vooral niet te veel emotie door te laten schemeren in haar woorden. "En, uh, als je daar samen een keer boos over wilt zijn, ben ik er," even durfde ze naar het gezicht van Pepperpaw te turen, waarna ze weer weg het kamp in keek. "En maak je geen zorgen over je trainingen, je kan best hard slaan," iets van een wrange glimlach gleed over haar gelaat. Ja, dat stomme konijn, de volgende dag was haar wang behoorlijk beurs geweest. "Ja, dat dus. Doei, dan weer, denk ik," dit was allemaal verschrikkelijk ongemakkelijk en Wolfpaw wilde zowel hier bij haar zijn als hier absoluut nooit meer over spreken. Ugh. Dus stond ze op en maakte ze aanstalten om weer weg te gaan, een nervositeit in haar maag. Hoe zou ze reageren? Zou ze überhaupt reageren?