[De plan] I've come to take what is mine

Eigenlijk vond ze dit veel te spannend. Haar oortjes stonden alert overeind, om zo ieder geluidje te kunnen opvangen. Ze was meegegaan op patrouille maar had ondertussen eigenlijk een beetje spijt gekregen. Het had allemaal zo dapper en leuk geleken, iets waardoor ze zou uitblinken, iets waarmee ze kon laten zien hoe goed ze het deed met haar trainingen. Maar aan de andere kant voelde ze zich ook onzeker. Ze was nog jong en ook al had ze al haar trainingen eigenlijk wel afgerond en was alles nu herhaling, ze had nog niet zo heel erg veel herhaald. En dat gaf toch wel extra spanning die er nu voor zorgde dat ze nu met lood in haar schoenen aan het lopen was. Het was nu nog zo kalm en rustig, terwijl alles binnenkort zomaar zou kunnen losbarsten..

Zijn blik stond strak voor zich uit gericht. Hij liep achteraan, zodat hij de groep katten in de gaten kon houden. Hij voelde trots in zijn lichaam voor de grote hoeveelheid Riverclanners die ervoor hadden gekozen om mee te gaan. Ze waren felle strijders, zo stonden ze ook bekend, en nu zouden ze het weer bewijzen. Bovendien liet het zien dat Windclan en Thunderclan minder warriors te sparen hadden, of simpelweg te arrogant waren om anderen in nood te helpen. Kort gleed zijn blik naar één van de Windclanners, het was Crowcall. Hij had een discussie met haar gehad, nog geen paar weken geleden. Hij had geen idee wat zij nu van hem dacht, of wat hij precies van haar dacht. Maar als er dan toch Windclanners mee moesten, was hij in ieder geval blij dat zij erbij hoorde. Bovendien deed het hem goed dat ook Windclan's medicine cat er bij was, hij mocht haar wel, dankzij meerdere ontmoetingen die hij met haar gehad had. Bovendien had hij gewoon respect voor medicine cats. Ook Thunderclan had een ex-medicine cat mee, wat betekende dat ze in ieder geval genoeg hulp zouden hebben mocht er iets mis gaan met één van de katten die hier liep. Het nam iets van de edge af, maakte de opdracht wat minder zwaar. Toch wist Panther dat ze deze groep richting een hels gevecht aan het sturen waren. En dat was geen lichte gedachte.

Het beviel hem niks dat er niemand leek te zijn van de Bloodclanners. Zijn zintuigen stonden dan ook volledig op scherp, waardoor hij het gevoel had dat hij juist dingen begon te zien die er niet waren. Hij dacht dan ook te zien dat er een kat wegvluchtte in de richting van het kamp. Nee, als dat zo was dan zouden ze snel genoeg op de hoogte zijn van wat er zou komen. Maar iets knaagde aan hem. Hij kende Tallstar ergens maar al te goed en wist dat de kater misschien wel weer zou vluchten, waar dan ook naartoe. Dat kon hij niet nog een keer hebben en er was een plek in de kampwand waar de kater doorheen zou vluchten waarschijnlijk. Hij moest daar wel gaan kijken, voor zijn eigen gevoel. Vanaf daar zou hij ook het kamp in kunnen tenslotte. Hij stopte en draaide zijn blik naar Pantherstar toe die achteraan de groep liep. "Pantherstar, kun jij de leiding nemen vanaf hier? Het is niet ver meer, gewoon recht vooruit." Sprak hij rustig. "Ik zag net een beweging tussen de bomen wat mogelijk Tallstar wel eens kan zijn die is gaan vluchten, dus ik ga achter hem aan." Hij wachtte niet op een reactie van de leader en begon in de richting te lopen waar hij wist dat het gat zou zitten. Het was aan de andere kant van het kamp, dus daar zou de groep niet komen.

[Acorndust heeft de leiding aan Pantherstar gegeven]

Gelieve te wachten tot Loïs de kans heeft gehad om te posten met Pantherstar

Acorndust kwam op hem afgelopen, en met een (ietwat nors) knikje van zijn kop begroette hij de ander. De spanning bleef maar opbouwen en hoewel Panther al veel gevechten had meegemaakt, wende het niet. Hij wou gewoon dat het gevecht begon in plaats van dit gore wachten. In ieder geval leek Acorndust wat gezien te hebben, en gaf de ander hierdoor de leiding door aan Pantherstar. "Prima," bromde hij waarna hij dan toch maar naar de voorkant van de groep liep om hier aan kop te lopen. Hij liep Stallionstar en Amberstorm voorbij, waarna hij zich op gedempte toon richting de groep keerde; "Ik heb de leiding. Volg mij en blijf stil."

Ze had in de nursery gelegen toen een stem van een van de bloodclanners door het kamp heen galmde. De boskatten waren terug? Was haar vader terug? Ze kwam zachtjes overeind om hopelijk de kittens niet wakker te maken en verliet daarna de nursery. Ze stak haar neus de lucht in en herkende de geur vrijwel meteen die er te vinden was tussen de anderen. "Riverclan!" Sprak ze lichtelijk verbaasd. Waarom was Riverclan hier om hun aan te vallen? Hadden ze door wat er gaande was? Of dachten ze dat er wat anders was. Haar hart ging voor een moment uit naar haar kittens, maar ook naar Bloodpaw. Die zouden zich allemaal niet kunnen verdedigen. "We moeten het kamp verdedigen." Gromde ze dan ook. Ze zou het niet doen voor Tallstar of voor Bloodclan, maar voor Bloodpaw en haar kittens en voor de rest van de clan. Het minste wat ze kon doen was uithouden tot haar vader terug kwam, wanneer dat ook mocht zijn.

Op de één of andere manier leek de rust in hun camp weergekeerd te zijn. Dat moest je niet verkeerd opvatten - niemand was blij met de aanwezigheid van de Bloodclanners en hun gewelddadige levens botsten heel hard met die van Shadowclan.. Maar het leek wel alsof iedereen gesetteld was, terwijl ze wachtten op.. Tsja, op wat? Op verandering, misschien. En hoewel er waren die niet meer in die verandering geloofden, was Chillypaw er rotsvast van overtuigd dat ze uiteindelijk Bloodclan zouden verdrijven. Maar de verandering die kwam was niet in de goede vorm toen haar broer plots luid door het camp riep dat Riverclan hen aanviel. Meteen sprong de jonge kattin recht, haar gouden ogen groot en geschrokken? Wát? Hoe konden ze! Ze had verwacht dat haar mede clans beter waren dan Bloodclan, maar blijkbaar waren ze nog dieper gezakt. Chillypaw's uitdrukking was boos toen ze zich naast Hoarsepaw schaarde. Ook Beechresin mauwde dat ze het camp moesten verdedigen. Haar klauwen waren al uitgeslagen; ze zou aanvallen van zodra ze kon. Stelletje verrotte vossenstronten met vissengeur dat ze waren!

[justify]Cobra had zichzelf net te goed gedaan aan een een muis, of iets in de richting. Hij had niet bijster veel informatie over de kleine critters die leefde in het bos en daarnaast was dit niet eens een echt bos maar een... Ah, wat maakte het ook uit. De zwarte kater likte zijn pootjes schoon en gaf zichzelf een ferme lik over z'n borst. Het was al een paar dagen rustig, heel erg rustig. Hij had geen complete zekerheid dat Acorndust dood was, al was de kans wel heel erg groot. En anders zou hij toch niet zo dom zijn om zo snel al weer terug te komen? Cobra ging met de achterkant van zijn poot over de dikke korst die op zijn oog zat. Nee, dat zou z'n dood betekenen, als hij nu terug zou keren. Toch.. Het zag er naar uit dat men het niet met hem eens was. Orchis kwam eraan met de mededeling dat de boskatten terug waren. Cobra gromde diep, kwam overeind en wilde zich net hoorbaar maakte toen een paar Shadowclankatten begonnen te piepen dat het Riverclan was die aanviel. Dat was ... vreemd. Als de clans zo goed met elkaar bevriend waren als dat ze zichzelf voordeden, zouden ze elkaar toch niet aanvallen in deze tijd? Of het was juist omdat ze wisten dat Acorndust er niet was. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. In ieder geval kon hij hier perfect op inspelen. Een plan zat vast in zijn kop, dit zou geweldig uitlopen. "Shadowclan, Elite. Vandaag strijden we samen. Riverclan valt ons aan. Dan zullen ze de kracht van een gecombineerde clan voelen!" Riep de zwarte kater, terwijl hij naar Orchis aan toe liep en hem toe knikte. "Zoek Brat, breng haar naar mij. Verzamel de Elite, vandaag vechten we met de boskatten."

Zij had dit gewild, dat moest Crystalshell zichzelf blijven vertellen. Zij had er op gestaan dat er door heel Riverclan geholpen werd. En hoewel ze dat nog steeds zou zeggen klopte haar hart in haar keel terwijl de grijze poes naast haar leader door het Shadowclanterritorium in stapte. Ze was nog steeds gewoon Crystalshell, ook nu ze deputy was. En dat besef kwam nu wel heel hard op haar neer. Ze zou hier dood kunnen gaan, en dat zou het dan zijn. Ze wist al dat het hoe dan ook niet met geluk zou eindigen: Er zouden katten sterven. En daarbij kwam ook nog eens de toch wel hoge kans dat zij iemand zou moeten doden. Al die gedachtes kwamen nu samen en haar kop duizelde er van. Maar ze liet niks merken, als zij al liet zien hoe moeilijk ze dit vond zou dat zeker geen goed doen voor de rest van de katten. Plotseling zag ze Acorndust weer, hij gaf Pantherstar de leiding over de operatie, omdat hij iets gezien had. Dat zat Crystalshell helemaal niet lekker, liepen ze rechtstreeks een val in? Ze hadden gehoopt op een verrassingsaanval, maar plotseling leek een regelrechte veldslag aannemelijker . Omdat Crystalshell niet wist wat ze anders moest liep ze met hem mee naar voren. Stil blijven en hem volgen was de opdracht. Nog een keer keek ze om zich heen; ze zag katten van alle clans samen om hun gezamenlijke vijand opnieuw weg te drijven. Onder hen waren vele gezichten die zij al haar hele leven kende. Die aanblik gaf haar de moed om door te gaan. Lichtjes knikte ze naar Pantherstar en vervolgde de weg. De strijd was bijna te proeven.

<sub>Het was niet ver meer. Hij herkende de veel bewandelde paden die terugleiden naar huis. Hij liep op zijn tenen, zachtjes over de drassige grond. Zijn hart zwol ergens van geluk. Thuis. Het voelde als een eeuwigheid geleden, al waren er maar een paar dagen verstreken. Het was doodstil, niemand sprak. Totdat hij uiteindelijk de stem van Acorndust hoorde brommen tegen de RiverClan leider. Settelddust spitste zijn oren. Hij leek geritsel te kunnen onderscheiden van de nachtelijke geluiden. Waren ze ontdekt? Moest hij gaan? Nee, ze waren al te dichtbij in kamp. Hij meende al gemiauw in de verte te horen. Zijn ogen flitsen geschrokken toen Acorndust tussen de schaduwen verdween. Hij keek op, heen en weer kijkend. Pantherstar bromde dat hij de leiding had. Settleddust gromde gefrustreerd. Hij ging niet naar een RiverClanner luisteren op zíjn territorium. De haren over zijn ruggengraat kwamen overeind, waarna hij zich losmaakte van de flank en naar de voorhoede bewoog. ‘Laten we opschieten dan, volgens mij zijn we ontdekt,’ siste hij naar Pantherstar. Zijn groene ogen vlamden strijdlustig. Niets zou hem nu nog in de weg staan om zijn huis te bevrijden. Niet nu ze zo dichtbij waren.

Tag: Pantherstar</sub>

Dieper en dieper drongen ze door in het Shadowclan gebied. Deze grond leek aan haar poten te plakken en de bomen om haar heen blokkeerden haar uitzicht. Ze voelde zich net terug in de tunnels, diep onder de grond, waar je als ze instortten niet meer uitraakte. Amberstorm haatte dit gevoel. Acorndust mauwde dat ze er bijna waren en gaf toen Pantherstar de leiding. De Windclan deputy vernauwde haar ogen terwijl ze het tweetal aankeek. Die twee waren veel te close naar haar zin, bijna alsof ze een geheim verbond hadden of zoiets. Het zou haar niet verbazen, de domme sentimentele zakken dat ze waren. De jonge poes maakte zich iets groter toen de Riverclan leider haar voorbij liep en het voortouw nam. Maar ze bleef niet ver van het voortouw; ze liet zich niet zomaar rondcommanderen door hem of door iemand anders. Eén van de Shadowclanners mauwde dat ze moesten opschieten, dat ze ontdekt waren, en ook de Windclanner hoorde het geritsel in het camp. Ze sloeg haar klauwen uit en klemde haar kaken op elkaar. "Niet moeilijk, met half Riverclan stampend door het bos..", mompelde ze zachtjes, amper hoorbaar, terwijl haar boze groene ogen even over haar metgezellen gleden. Heel subtiel dat ze bezig waren. Geweldig plan, Acorndust. Dit was waarom je clan zichzelf niet kon redden.

Tag: mainly Settleddust, Pantherstar