Poison My Mind

De grijze kater had nog altijd vrees voor de nacht. Hij hoorde nacht huilen en de sterren hem zowel roepen als afstoten. Het was luid en het was genadeloos, het gaf hem angst zijn ogen te sluiten en zijn dromen te betreden. Want oh, zijn dromen waren al heel lang niet meer een veilige haven geweest. Zijn dromen hebben al heel lang een ander toebehoort. De sterren ontnemen je zelfs dat, de kwetsbaarheid van slaap en de rust die het bracht. Hij sliep al niet meer sinds zijn jeugd. Hij trok zijn mondhoek grimmig op. Ondanks dat alles stond hij hier nog. De wereld brandde om hem heen zoals hij ooit aan zijn partner had beloofd. Maar hij stond er nog. Zijn dromen behoorde tot de sterren en iedere stap die hij maakte zag hij sterrenschub in zijn ooghoek. En toch kreeg hij geen verlossing. Hij stapte zijn den uit en liep zijn ogen vallen op een elite kat in het midden van het kamp. Hij had gezien wat er was gebeurd. Een jong kind maar, zonder rede vermoord. En als een vader die kinderen was verloren kon hij meeleven met haar. Hij wist niet zeker hoe ze zou reageren, maar ergens voelde hij zich verplicht om haar te benaderen. Misschien wel te moe om voorzichtig te zijn ging hij naast haar zitten en volgde haar blik naar de sterrenhemel. Oh Starclan, wat ben je wreed. “Het spijt me voor je, wat er is gebeurd met je dochter” Zijn stem liet zijn verdriet duidelijk doorklinken, maar had ook zijn vaderlijke toon in zich, die hij altijd droeg. Zacht vervolgde hij hierna, instemmend “De nachten zijn het moeilijkste”

Als Ace misschien iets slimmer was geweest, iets meer sociaal alert, dan had hij misschien opgemerkt dat deze kattin eigenlijk geen behoefte aan hem had. Jammer genoeg voor haar was hij sociaal dom, en bleef hij zitten. Daarbij wilde hij niet alleen zijn, vooral nu niet, dus sorry boze elite kat. Als hij heel eerlijk was wist hij niet eens haar naam, dus moest het maar even zo. Misschien kon hij maar een bijnaam geven nu. In de stilte van de gedeelde nacht probeerde hij te vissen naar een goede vervangnaam. Hm. Hij had wel eens met een kittypet gesproken die duo penotti heette, en dat was blijkbaar bruin met wit gevlekt eten. Dus ja, penotti it is. Bij haar antwoord haalde hij ook zijn schouders simpelweg op. “Soms krijg je het toch” verklaarde hij maar. Hij ging er maar bij liggen, zijn lichaam log terwijl hij zichzelf liet zakken op de droge aarde. Wat kon hij nu zeggen? Oh ja trouwens ik heb ook dode kinderen en echt een hele collectie dode partners, dus als je erover wilt praten sta ik open? Hij moest toegeven dat hij dat simpelweg niet aandurfde. Dus bleef hij stil. Want zelfs in stilte was de aanwezigheid van deze poes beter dan om alleen te zijn. Misschien als penotti later zin had om te praten dat ze het zou doen, met een onderwerp wat ze fijn vond, zodat hij het niet kon verpesten. Misschien hielt ze ook van verhaaltjes zoals Brat deed. Hij wist het niet, dus hij legde zijn kop op zijn poten en liet het moment aan hem voorbij trekken, al was de rust ook niet onaangenaam.

Hij legde zijn logge kop op zijn poten en bekeek de sterren. De sterren die hij zo verafschuwde maar ook zo naar verlangde. Daar liep zijn partner nu, bij hun eigen overleden kinderen. Hij vroeg zich af of ze een oogje op hem hielt, of ze wist hoeveel spijt en rouw hij voelde om haar absens. Nog steeds hielt hij zo veel van haar maar ze was er niet meer om dat aan te vertellen. En soms maakte hij zich zorgen dat ze meer om zijn beste vriend had gegeven dan om hem. Soms brak zijn hart om die gedachte. Enkele dagen of eenzame nachten dacht hij na over hoe hij Wolfblood had moeten doden, maar ook dat kreeg hij niet over zijn hart. En dan dacht hij aan Lurkingshade die hem vertelde dat iedereen waarvan hij ooit zou houden zou sterven, dankzij hem. Jammer genoeg had hij een groot hart met veel liefde om te geven. Zouden er nog zo veel doden moeten vallen? “Ik weet dat je het waarschijnlijk niet wilt, maar het is nog steeds mijn werk om het aan te bieden” Begon hij rustig, de stilte doorbrekend. “Ik kan je kruiden geven die je droomloos laten slapen voor een paar uur” Waarom hij zo hard zijn best deed voor deze bloodclanners wist hij niet, want ze waren ook niet al te aardig terug. Maar als hij geen medeleven toonde en helpte? Wie dan wel.

Altijd maar weer deze vragen, hij kon er maar niet aan wennen. Hij schudde dan ook een beetje hopeloos zijn kop. Arme kinderen, arme beesten, wat hadden ze meegemaakt dat ze allemaal zo wantrouwig moesten zijn. Hoe waren ze opgegroeid? Misschien wilde hij het niet weten ook. Maar haar reactie was nog redelijk vriendelijk, waardoor hij wel een beetje hoop kreeg. “Nou mevrouw, als de goedheid van mijn hart niet genoeg is” Plaagde hij zacht. “Dan maak ik voor ons beiden een stapeltje kruiden en jij mag kiezen welke jij wilt, dan eet ik de andere op en dan komen we samen wel de nacht door” Ja, hij zou ook wel willen slapen nu. Dat klonk niet verkeerd.