Soldier keep on marching on [Smokegaze]

De leegte hield haar wakker. Nog nooit eerder had Crystalshell de afwezigheid van een ander in het nest gevoeld. Na de dood van Creamyfrost had ze nooit meer iemand zo in de buurt laten komen, zelfs niet toen haar jongen oud genoeg waren om voor zichzelf te zorgen. De kattin bleef zichzelf beschermen tegen het verwoestende verdriet dat kwam met het verliezen van nog een dierbare. Met hém had ze een korte, verwarrende tijd gehad. En zelfs dat was genoeg geweest om haar een seizoen lang in rouw achter te laten. Als ze echt een mate zou hebben en die zou verliezen... Na een tijdlang zo te hebben gelegen kwam de nieuwe deputy haar nest weer uit en liep ze voorzichtig het den uit. Het kamp lag er verlaten en rustig bij. Alleen de wacht: Smokegaze, scheen nog wakker te zijn. Ze liep een rondje door het vertrouwde kamp, wetende dat ze nu waarschijnlijk wel door hem was opgemerkt. Ze checkte zogenaamd de dens, maar eigenlijk waren haar gedachten nog steeds ver weg. In haar gedachten was ze hier, maar niet nu. Toen ze eenmaal bij de ingang was keek Crystalshell Smokegaze door het donker aan. ”Nog iets interessants gezien?” Een vraag van niets, als hij iets had gezien, had ze het nu al wel geweten. Ze wilde gewoon dat er iets tegen haar gezegd werd, zodat ze niet meer alleen zou zijn met haar gedachten.

Zijn ritme was allang niet meer goed, dus dat hem gevraagd was om die nacht de wacht te houden, was ook geen enkel probleem geweest. Al zou een ware warrior nooit een probleem zien in een opgelegde taak. Het maakte hem ook niet veel uit. Even was het leven helemaal verrot. Chillybreath die hem de rug had gekeerd. Zijn moeder die was overleden. En dan alle onheil die er speelde. De prophecy van Butterstar die ze achter gelaten had. Wat sinds het terug komen van de bergen even op een sprookje had geleken was een ware nachtmerrie geworden. Nooit eerder had Smokegaze zich zo eenzaam gevoeld.
De nacht was helder en Smokegaze richtte zijn blik op de sterren, voelde verdriet door zijn lijf heen golven, iets wat hij weg probeerde te duwen, terwijl hij de sterren observeerde. Starclan, waar zijn moeder zich nu bevond. "Nog iets interessants gezien?" Smokegaze keek om, licht van zijn stuk gebracht. Hij slikte terwijl hij naar de kersverse deputy keek. Hij neeg zijn kop even uit respect. "Crystalshell," begroette hij de poes. "Nee, alles is rustig," miauwde hij, zijn stem ietwat schor. "Al is een kersverse deputy die eigenlijk behoort te slapen, we een interessante verschijning," vervolgde hij, waarna een gebroken glimlach plaatsnam op zijn gelaat.

Er was iets aan de poes. Ook zij leek niet goed in haar vel te zitten en dat merkte hij op. Natuurlijk, Crystalshell en Creamyfrost waren partners geweest en die was niet meer in leven. Dan natuurlijk nog het feit dat de dood van Butterstar iedereen in Riverclan raakte. Zij was een machtig leidster geweest, een moeder voor iedereen en zij was nu één van de sterren die boven hun glinsterde, zij en Creamyfrost en alle andere katten Riverclan had moeten verliezen door de moons heen. Misschien verraste het Smokegaze was dat Crystalshell zo open reageerde op zijn vraag, maar ergens stelde het de kater ook op zijn gemakt. Smokegaze sloeg zijn staart over zijn poten heen en keek naar de grijze kattin. "Ik begrijp het," murmelde hij dan ook, waarbij zijn stem gevuld klonk met emoties. Bij de volgende woorden knikte de kater, ergens opgelucht dat hij nu niet meer alleen hoefde te zitten in het kamp. "Het is ongelooflijk hoeveel er is gebeurt sinds we weer terug zijn in het woud..." besloot hij toen te zeggen. Haar openheid zorgde er voor dat ook Smokegaze zijn muur even liet zakken.

Ze waren allebei niet helemaal in orde, misschien wilden ze hechtten ze daarom juist wel waarde aan elkaars gezelschap. Ze schoof wat dichterbij, om wat meer beschut te zijn tegen de koude nachtwind. Crystalshell keek Smokegaze zijdelings aan terwijl hij praatte. Zelf was ze absoluut niet klein, maar de breedgeschouderde kater met zijn lange vacht had een krachtige aanwezigheid die ze niet zo vaak tegenkwam. "Absoluut, en misschien nog wel meer ongelooflijk dat we het allemaal hebben doorstaan. We hebben ons kamp en territorium nog, en we blijven sterke warriors voortbrengen." Beaamde Crystalshell terwijl ze het kamp rondkeek. "En nu moet ik er voor gaan zorgen dat dat zo blijft." Dat laatste miauwde ze met wat geamuseerde wanhoop. Het was een enorme last op haar schouders. Sinds de ceremonie was ze steeds meer gaan voelen wat haar nieuwe positie wel niet inhield. Het zat nu nog in kleine dingen, zoals de begroeting van Smokegaze, maar nu kwamen ook de echte verantwoordelijkheden, en ze moest nog even uitvogelen hoe ze die ging vervullen.

Haar gezelschap bracht hem een verrassend aangenaam gevoel. Alsof hij al moons met haar doorbracht, meer dan gewoon warriors onder elkaar. Dat gevoel van bedaardheid  en rust, als in een koele newleaf nacht, ervoer hij maar zelden bij andere katten. Hij was de ander hier dankbaar voor. Dat maakte deze avond net wat dragelijker. Dit hoefde de ander uiteraard niet te weten. De volgende woorden van Crystalshell zorgde er toch even voor dat er een oprecht glimlachje rond zijn lippen vormden. "Je hebt helemaal gelijk," antwoordde hij dan ook. De volgende woorden wogen echter heel wat meer. Een last die vast moeilijk te dragen was voor Crystalshell. "Niet alleen jij, Crystalshell," miauwde hij dan. "Je doet dit samen met Pantherstar en de Clan, niet helemaal alleen," vervolgde hij dan ook. "Daarbij heeft Pantherstar jou niet voor niets benoemd..." vervolgde hij dan ook. Zijn blik verduisterde echter weer een beetje. Niet omdat hij geen vertrouwen had in Crystalshell of Pantherstar... maar omdat het nu Pantherstar was en niet Butterstar. Drie vleermuizen vlogen over het kamp heen, de heldere sterrennacht in. Hij slaakte een zachte zucht en sloot even zijn ogen. Ging dit gevoel ooit nog weg?

Het was vreemd, nooit eerder hadden de twee een echt gesprek gevoerd: Misschien hier en daar een kort praatje of wat heen en weer geklets tijdens patrols, maar nooit meer dan dat. Toch was ze nu zo open, wat ze niet van zichzelf gewend was. Het moest te maken hebben met de eenzaamheid die je net voelde, dit zou bij iedereen gebeurt zijn, hield ze zichzelf voor. Smokegaze glimlachte maar werd al gauw weer wat serieuzer. Hij had ook gelijk: Dit was niet een opgave die ze alleen voor elkaar moest krijgen. Crystalshell wilde net iets terug zeggen toen ze de duisternis in zijn oranje-rode ogen zag. Vaag hoorde ze wat gefladder boven haar kop maar ze keek niet op. In plaats daarvan draaide ze zich naar hem toe, zodat hun pelzen even tegen elkaar streken. "Dit wil je niet horen, maar het wordt beter. Het gaat nooit weg en je hoeft de gedachte niet uit je kop te zetten. Maar uiteindelijk krijgt alles een plaats." Ze wist niet eens meer van wie ze dat gehoord had, maar het had goed geklonken. En het had waar blijken te zijn. Langzaam was haar eigen verliespijn afgezwakt van een gapende wond tot een soms kloppend litteken. Natuurlijk was dat niet haar moeder geweest, maar het was de eerste keer dat ze écht verlies had moeten verwerken.

Ze had de duisternis die plaats had genomen in zijn ogen opgepikt. Smokegaze keek kort weg, voelde zich schuldig. Dit was niet wie hij was of hoorde te zijn. Maar hij kon niet ontkennen dat alles hem net wat teveel was geworden door de moons heen. "Ik mis haar," miauwde hij vervolgens dan ook. "Ze had nog niet dood hoeven zijn, het had haar tijd niet hoeven te zijn," miauwde hij dan ook. Butterstar was op het verkeerde moment op de verkeerde plek geweest en dat was haar dood geworden. En toen, na al die moons ontsnapte er dan toch een traan uit zijn vurige ogen. De sterke Smokegaze liet zich voor een moment breken en schaamte bekroop hem. Hij was niet het soort kater die een traan liet lopen, laat staan bij een andere poes. Laat staan bij überhaupt iemand anders. Laat staan überhaupt! Smokegaze slikte even en haalde diep adem, hoopte dat het daarmee klaar was. Maar dat was het niet. De kater was in rauw om meerdere dingen en dit kwam er nu uit.

Het was hartverscheurend om te zien hoe de grote kater zich leek te schamen om zijn emoties. Desondanks bleef hij zich voor haar openstellen. Crystalshell maakte een instemmend geluidje op zijn woorden. Zijn moeder was inderdaad te vroeg gestorven, of misschien was dat niet de goede uitleg. Ze was onnodig gestorven, ze had niet haar leven gegeven om de clan te beschermen. Ze was gewoon opeens weggerukt uit hun wereld omdat ze zich op de verkeerde plaats had begeven. Crystalshell probeerde Smokegaze aan te kijken, wat moeilijk was omdat hij zich van haar had afgedraaid. Maar ze zag wel dat er heel langzaam een traan uit zijn oog opwelde. Zijn zware ademhaling liet ook niet veel aan de verbeelding over. De grijze kattin zuchtte diep en duwde zich troostend tegen hem aan. "Het spijt me." Fluisterde ze met een rasperige stem, zijn verdriet deed wat met haar. Het was alsof zijn pijn haar geest binnen was gedrongen, haar dwong om mee te grieven.

Schaamte voelen om emoties was niet raar, maar ook niet nodig. Het was juist goed dat zijn tranen eindelijk begonnen te rollen en op de grond drupte als regendruppels. Het was de weg naar verwerking en uiteindelijk acceptatie om zo verder te kunnen gaan met het leven. Dat was iets wat Smokegaze moest doen. Maar dat was moeilijk en voelde nog zo onmogelijk. Want zijn moeder was ten onrechte overleden. Het had niet hoeven gebeuren en dat gevoel was not veel te sterk aanwezig. Maar het begin was er, bij elke traandruppel die wegzonk in de aarde. Crystalshell duwde haar grijze vacht in zijn dikke, donkerbruine vacht en de troost was welkom. Nu hij zich zo had geopend en kwetsbaar had opgesteld voelde dit goed. Nu slaakte ook hij een zucht, misschien van verlichting, opluchting en verdriet. Nog een traan rolde over zijn wang toen Crystalshell miauwde dat het haar speet. Smokegaze slaakte een zucht. "Het leven gaat verder," murmelde hij dan ook, zachtjes. "Je zult het goed doen," murmelde hij dan ook. "Alles gaat door en Butterstar zou het ook niet anders willen," verzuchtte hij. Nu begon ook langzaam de donkere lucht iets lichter te worden. De sterren waren nog duidelijk te zien, enkel was de lucht niet langer meer zwart, maar donkerblauw.

Er was iets in hem gebarsten, na die eerste traan leek Smokegaze niet meer zijn best te doen om het te verbergen. Maar haar aanwezigheid leek hem te helpen. Crystalshell knikte, alles ging door en ze konden niet terugdraaien wat al gebeurd was. De deputy keek op en zag dat de lucht al lichtelijk begon te verkleuren. Ze zou in de namiddag wel de verloren slaap inhalen. "Dank je, Smokegaze. Jij gaat het ook goed blijven doen, dat weet ik zeker." Fluisterde ze terwijl ze samen naar de lucht keken. Op de een of andere manier voelde ze zich goed, ze was blij dat ze niet meer allen met haar gedachten was. En ze was blij dat de kater zich naar haar opengesteld had. "Heb je iets nodig om je de komende tijd te helpen? Wat meer tijd voor jezelf, of misschien juist afleiding?" Vroeg Crystalshell, en ze sloeg voor zover dat kon haar staart om hem heen.

Donkerblauw, een diepe kleur die enkel te zien was wanneer de zon langzaam haar weg terug naar boven bevond. De kleur die kwam opdagen vlak voor daglicht haar weg terug zou vinden. Een kleur die enkel te zien was wanneer de lucht helder was, zonder wolken. Een kleur die verdriet uitstraalde, net zo diep, maar niet oneindig. De poes vertelde hem dat hij het ook goed zou blijven doen. Smokegaze glimlachte voorzichtig, liet het gevoel van verdriet wat hij had gevoeld langzaam wegebben. "Dankjewel," snorde hij dan ook zachtjes. Het was goed zo. Voor een moment was hij niet alleen geweest met zijn duistere gedachten en zware verdriet. Het voelde zelfs zo alsof hij iets van het gewicht had kunnen opruimen nu. Bij de volgende vraag keerde hij zijn vlam-gekleurde ogen dankbaar terug op de grijze kattin. "Het leven gaat door, dus hou me vooral bezig," miauwde hij. Hij zweeg even. "En misschien is het fijn om zo nu en dan eens er samen op uit te gaan?" Hij wist dat ook zij vol zat met zorgen en verdrietige gedachten, zij verdiende ook wat tijd in rust, maar niet alleen. Misschien kon hij haar dat terug geven?

Langzaam herstelde hij weer. Hij zou nog wel langer bezig zijn met verwerken, maar hij had nu de kans gehad om zich een beetje richting iemand te openen. Crystalshell vroeg zich kort af of dit meer haar taak als Deputy of als clanmate was. Smokegaze keek haar weer aan en diep van binnen voelde ze dat het haar geruststelde, zijn zachte gepraat en zijn sterke blik. Hij wilde beziggehouden worden, dat zou ze wel kunnen regelen. De grijze kattin keek hem aan door het semi-duister en knikte opnieuw. "Graag, ik merk dat je aanwezigheid iets goeds is. Ik hoop dat we elkaar door deze moeilijke tijden heen kunnen helpen." Miauwde ze rustig, en redelijk formeel. Het was lang geleden dat ze had moeten vertellen hoe ze zich voelde.

Het uiten van zijn emoties had zeker geholpen, toch merkte hij dat de muur van Crystalshell sterker was dan de zijne was geweest. Het maakte ook niet uit. Het was fijn met haar en hij kreeg het idee dat dit wederzijds was. Het was goed om steun te vinden bij een ander, het gevoel dat hij niet alleen was. Dat was hoe zij hem liet voelen. Hij was niet alleen. "Jou aanwezigheid is ook ... iets goeds," reageerde hij dan ook, waarna hij haar een glimlachje gunde. Zij had nog redelijk formeel gesproken, Smokegaze wilde hier doorheen prikken. De twee konden best nog wel eens wat aan elkaar hebben. "Het is gewoon fijn om te weten dat we niet alleen zijn, dat we ook niet alleen hoeven te zijn," want uiteindelijk was eenzaamheid ook maar een keuze.

Ze wist gewoon niet meer goed hoe het moest, zichzelf openstellen. Het was al zo lang geleden dat ze een sterke emotionele band met iemand behalve haar kinderen. Ze hield haar gevoelens vooral voor zichzelf, wilde er niemand mee lastigvallen. De glimlach van Smokegaze gaf haar echter een warm gevoel. Heel even voelde ze een sterk verlangen om dichter tegen hem aan te gaan zitten, om die warmte nog meer op te zoeken. Maar ze weerhield zich er van, wat dacht ze wel niet? Dit was niet het moment. Crystalshell luisterde naar wat hij zij en knikte. Ze voelde zich wel vaak alleen. Ze had Icecream en Fireside, maar die hadden ondertussen ook al hun eigen leven. "Ik heb me vaak alleen gevoeld." Begon ze voorzichtig. Het voelde onnatuurlijk om dit te vertellen. "Ik heb niet echt de moeite genomen om vaste vrienden te onderhouden. Dus, ik hoop dat ik je nog vaker kan zien en spreken?" Aan het einde werd het een soort vraag. Ze merkte dat ze verlegen was geweest. Na alles wat ze doorstaan had was ze hier verlegen.

Na alle pijn die hij had moeten doorstaan, na iedereen die hij had verloren, had Smokegaze zich alleen gevoeld. Dromen die aan diggelen waren geslagen, omdat de ander hem had gebruikt. Geen schouder om op te leunen en nu met Crystalshell leek hij dit ineens wel te ervaren, al was hij nog steeds voorzichtig. Maar op dit moment was het fijn en op dit moment nam hij het, omarmde hij het. Ook zij had zich veel alleen gevoeld en Smokegaze begreep het. En het hoefde niet zo te zijn. Bij de volgende woorden glimlachte hij naar haar en hij waardeerde de woorden enorm. "Graag," reageerde hij dan ook. "Tijd om dat te veranderen," vervolgde hij dan ook en kort gaf hij haar een aai met zijn dikke staart. Ondertussen werd de donkerblauwe lucht steeds lichter. Misschien moesten ze hun ogen nog even sluiten, voor dat de dag echt begon.

Heel even steeg dat zenuwachtige gevoel enorm, terwijl ze zijn antwoord afwachtte. Toen glimlachte de kater opnieuw en reageerde dat hij haar graag nog een keer zag. Crystalshell blies opgelucht haar adem uit zonder door te hebben gehad dat ze die inhield. De aai over haar rug deed haar even verlegen wegkijken. Diep van binnen bedacht ze hoe erg haar gedrag leek op dat van een verliefde apprentice, maar op dit moment gaf ze daar weinig om. "Dankjewel." Murmelde ze tevreden en gaf hem een voorzichtig kopje tegen zijn schouder. "Je wacht is voorbij, we moeten naar ons nest gaan." Vervolgde ze op zachte toon.

Hij was haar meer dan dankbaar voor haar steun deze nacht en hij was blij dat hij haar datzelfde terug had kunnen geven. Het feit dat de kater zich zo kwetsbaar had op kunnen stellen bracht hem wat in verwarring, maar dat maakte niet uit. Hij voelde een soort chemie met de ander en hij wist niet goed wat hij daar mee moest, maar ook dat maakte niet uit. Of wel? Smokegaze besloot het moment te pakken voor wat het was en er van te genieten. Hij was dan ook blij toen de ander vroeg om nog eens samen tijd door te brengen, waar hij dan ook dankbaar mee instemde. Dat was goed, toch? Smokegaze moest tenslotte verder gaan met zijn leven. "Jij ook bedankt," snorde de kater. Hij grinnikte kort toen de ander zei dat zijn wacht voorbij was. Ze was tenslotte deputy. "Goed plan, we kunnen wel wat rust gebruiken," miauwde hij, waarna hij aanstalten begon te maken om naar de Warriors Den te gaan.

- Topic uit?

Het was een bijzondere ontmoeting geweest. En Crystalshell was Starclan dankbaar voor haar slapeloosheid die haar hierheen had gebracht. Ze wist niet hoelang ze hier gezeten hadden, maar aan de lucht te zien was het een hele tijd geweest. Het gezelschap van Smokegaze was echt goed, en ze hoopte dat het niet bij deze ene ontmoeting zou blijven. Hij bedankt haar nog en beaamde dat ze beter nog wat rust konden nemen voordat de dag echt begon. Crystalshell stond op en strekte haar koude spieren uit, plotseling merkend hoe moe ze was. Samen met Smokegaze liep ze naar het Warriors den toe. Bij zijn nest nam ze afscheid door met haar staart langs zijn flank te strijken, ze wilde immers niemand wekken door te spreken. Toen liep ze door naar haar eigen slaapplek en rolde zich behaaglijk op. De oranje blik kwam weer in haar kop omhoog en ze glimlachte in zichzelf, alvorens haar ogen dichtvielen en ze al snel weggleed in de duisternis van de slaap.